(έργο με πλήθος μεταπολιτευτικών σκηνών
Που δεν είναι της παρούσης)

(Φανταστείτε, στο μέσον οι θεατές και στις δυο πλευρές, δυο ξεχωριστές σκηνές με δυο διαφορετικές παραστάσεις. Στην μια αντικρίζουμε το αίθριο ιστορικού ζαχαροπλαστείου. Τα πολύχρωμα φώτα, οι ψάθινες καρέκλες, οι οργανοπαίχτες με το βλέμμα του βασιλιά Προίτου, τα τραπεζάκια με τους κηροστάτες, τα κορίτσια με τα ντέρτια τα πένθιμα παιδιά, όλα υπήρξαν απαράλλαχτα. Πάνω στο βερνικωμένο πάλκο τρεις άνδρες με χαρακτηριστικές στολές στέκουν αγέρωχοι. Πρόκειται για τον δικαστή Τζενάρο Τρίστο, τον Μάξιμο Αλβέρτο που ενσαρκώνει την πιο στέρεη πίστη και τον στρατηγό Ασίς, που λιγοστά σηκώνεται, κάτω από το βάρος όλων αυτών των καθηκόντων που ζουν καρφιτσωμένα στο πέτο του. Απέναντί τους στην άλλη σκηνή που περιβάλλει την πλατεία, μερικοί νέοι πειραματίζονται με έναν ασύρματο, φωνάζουν, βρίζουν, μιλούν μια άλλη γλώσσα. Οι τρεις άνδρες απορούν. Καλούνται να αποφασίσουν για την μοίρα αυτής της γνήσια, ελληνικής τραγωδίας που παίζεται εμπρός στα μάτια τους. Την κάθαρση, αυτό γυρεύουν. Φωνές πλήθους που περνά μαρτυρούν πως κάτι αλλόκοτο συμβαίνει σε εκείνη την τρομερή Βαβέλ.) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Ο ΕΜΠαθής Στρατηγός Ασίς»

…αντί να απαριθμεί
Λεπτομέρειες,
Θα πλάσει όγκους…
Β. Γουλφ

‘Εργο σαν άστρο
που παίχτηκε σ΄ άλλες πολιτείες

[Κλειστό δωμάτιο με πράγματα αξίας και ίσως μιας άλλης εποχής. Βαριά γραφεία, φωτιστικά δαπέδου σε μορφή κύκνου, κορνίζες και βραβεία μιας μαθητείας πολύ μακρινής πια. Ταφτάδες, κουρτίνες κίτρινες με δαντέλες και κρεμασμένα κουδουνάκια. Η διαφάνεια του κόσμου καραδοκεί πίσω από το παράθυρο, καραδοκεί ζωγραφισμένη με φωνές παιδιών που παίζουν και μεγαλώνουν άθελά τους, με γυρολόγους, πορτοφολάδες, πλανόδιους μανάβηδες και έναν σωρό ειδικότητες κρυμμένες χρόνια τώρα στο πηγάδι αυτής εδώ της ζωής. Στο δωμάτιο βρίσκονται δυο άντρες. Μια ανάκριση βρίσκεται σε εξέλιξη και κάποιος οφείλει μερικές απαντήσεις για έναν μυστηριώδη φόνο, με πολύ προφανή κίνητρα. Μα η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις  και νύχτες πολύτιμες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: «Φαίδρα, ποιος στέλνει τις ψυχές Στον παράδεισο, Ποιος;»»

✤

…είπαν για αυτούς
Οι φυλλάδες της
Μιας δεκάρας…

Από την σειρά,
«Τα Ιερά Σκετς»

[Παλιό, θρυλικό μέγαρο με τσιμεντένια πρόσοψη σπαρμένη γύψινες φιγούρες και προσωπεία. Πρώτο πλάνο μες στον φριχτό, μολυβένιο χειμώνα με ελάχιστες φιγούρες περαστικών που αναδεικνύουν με την αντίθεση του όγκου τους, το ακαταμάχητο κτίσμα. Η σκηνή εναλλάσσεται από το φθαρμένο εσωτερικό. Πανομοιότυπα γραφεία με βεραμάν τοίχους και σκασμένες σοφάδες.

Δεν γνωρίζω γιατί μα όταν θέλω να θυμάμαι κάνω τα πράγματα πρασινωπά και έτσι γεννιέται αυτή η φωτογραφία που τρέμει μες στ΄όνειρό μου.

Σε κάθε δωμάτιο μια τετράδα γραφεία, τοποθετημένα περιμετρικά. Στο πιο ψηλό σημείο το αδέκαστο μέτρημα του χρόνου, πάει να πει το ρολόι της καπνοβιομηχανίας που σε μια κρίση δωρεάς τοποθέτησε η εταιρία σε όλα ανεξαιρέτως τα διαμερίσματα αυτού του σκοτεινού οικοδομήματος. Φαντάζει ειρωνικό και άλλωστε το θέατρο περιφρονεί παρόμοιες διαπιστώσεις, ωστόσο το κτίριο φτιάχτηκε πριν από μερικές δεκαετίες για να στεγάσει τις πολιτιστικές υπηρεσίες του έθνους. Μάταια, όλα μάταια, τα μυδραλιοβόλα στιγμάτισαν το πέρασμά του μες στις δεκαετίες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Λαβίδες Μότλεϋ»

[…Χίλιοι Ελπήνορες έπεσαν
γύρω απ’ το πτώμα του Πάτροκλου.
Χίλιοι Ελπήνορες χάθηκαν
για το άχραντο σώμα
του Μεγάλου Νεκρού…]
Στέλιος Λύτρας, «Ελπήνωρ»

Με αλλαγή χρωμάτων στην σκηνή
Και ήθος αττικό

(Εσωτερικό ημιυπόγειου διαμερίσματος στο κέντρο της πόλης. Απ΄έξω ένα παλιό φανάρι, μια στοίβα από σπασμένα παιχνίδια, ένα παλιό στρώμα της θαλάσσης και περαστικοί κατά κύματα, φορτωμένοι τις σκέψεις τους, κυνηγώντας εκείνο το ραντεβού του απογεύματος που τόσο καιρό περίμεναν. Στην άλλη πλευρά του παραθύρου εκείνου του ημιυπόγειου δυο νέοι, κοντά είκοσι χρονών, κάπως νυσταλέοι από την ζέστη με πρόσωπα νωθρά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Στεφανηφόροι»

 
Θέατρο της Μαρτυρίας
Κάτω από τον ουρανό της
Μπρέσια

(Εσωτερικό σοφίτας κάπου στην Μπρέσια. Θα μου πείτε γιατί ο άτυχος πιερότος της ιστορίας μας, να ζει σε μια μελαγχολική, σε μια τέτοια ιταλική πολιτεία. Ωστόσο, πρέπει κανείς να συλλογιστεί πως πόλεις σαν αυτήν, κατακτώνται χιλιάδες φορές μες στην σύντομη ιστορία του κόσμου και έτσι μετρούν αναρίθμητες πληγές. Ταιριάζουν σε κάθε ύφος και βιογραφία έτσι όπως καταστρέφονται και πάλι αναγεννιούνται. Ο πιερότος, ονόματι Τζουζέπε κατοικεί την μικρή σοφίτα του, ικανοποιημένος με όσα ο πενιχρός μισθός του επιτρέπει να ονειρεύεται. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Ο Τζουζέπε Ρεάλτο σώζει ένα κομμάτι φεγγαριού»

Πράξη θεατρική
Επί το πολύ,
Το μέγα, ελληνικό
Υπόγειο
Της
ιστορίας

Εσωτερικό υπογείου με δείγματα παλιού, αδιάσειστου χρόνου. Κάτι σκιές, κάτι πνεύματα θεατρικά περνούν και χάνονται. Οι κυρίες, -το φύλλο τους το μαρτυρούν οι σκιές που κρατούν πάντα τα γυναικεία χαρακτηριστικά – φορούν φθαρμένα, φολκλορικά φουστάνια με θυσάνους και κουδουνάκια στα στριφώματα. Οι άνδρες, ω αυτοί αποτελούν μια άλλη ιστορία. Πάει να πει πως περνούν λιγομίλητοι από τα χίλια και ένα δωμάτια εκείνου του υπογείου που σε όλη την διάρκεια της παράστασης κρατεί την ταυτότητά του αμφισβητήσιμη. Περνούν από όλα τα δωμάτια, στέκουν στην κουζίνα με διαλυμένα κορμιά, αιώνες φυσούν και τους πνίγουν. Εκείνους που άλλοτε για χάρη τους παραληρούσαν τα πλήθη της ιστορίας. Οι σκοποί παίρνουν στάση προσοχής και κάνουν βουβά παρουσιάστε. Πρόκειται για τα υπόγεια του προεδρικού μεγάρου που γράφει αδιάκοπα την ιστορία του, αλλάζοντας ενοίκους και λευκά πουκάμισα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: La muse Imaginaire»

Αγάλματα νυκτός
«Αλδεβαράν»
Π. Μάτεσις

Φάρσα βασισμένη
Στης ζωής τις βεβαιότητες
Και
τις σιλουέτες τις αιθέριες
Όταν περνούν
Και
Όταν χάνονται

[Γραφείο τελετών σε μια από τις πανομοιότυπες γειτονιές των Αθηνών. Καλλιθέα, Παγκράτι, Πετράλωνα, Νεάπολη, Άγιος Παύλος, Κολωνός, τόποι που γεννήθηκε, σφυρηλατήθηκε, άκμασε και τελικά κατέληξε, σαν όλα τα πράγματα η περίφημη, νεοελληνική εποποιία. Το μαγαζί βρίσκεται στην απάνω γωνιά της πλατείας. Διαθέτει μερικές κατεστραμμένες γλάστρες, άγνωστων φυτών που τώρα γέρνουν και επιστρέφουν στο χώμα που τις ανάθρεψε. Η βιτρίνα του αναγράφει με ωραίους και πένθιμους, καλλιγραφικούς χαρακτήρες την λέξη Τελεταί. Μα τι ωραία που εκτείνονται οι χαρακτήρες στην τζαμαρία του μαγαζιού, τι πράγματα που θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η λέξη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Οι μύγες της Αγοράς»

✤

Πειθόμενοι τοις νόμοις

Φάρσα με αβέβαιο τέλος
και
μυρωδιά βροχής
και
ουρανός
και
σύννεφα

Η σκηνογραφία συνιστά μια αναπαράσταση της αίθουσας πτωχεύσεων. Στην σκηνή στέκουν μαζεμένοι σε μικρές παρέες κοστουμαρισμένοι κύριοι με κατάμαυρα γυαλιά ηλίου και κατάμαυρες προσωπίδες και κατάμαυρα φίλτρα νέον που όλα τα κάνουν παλιά να μοιάζουν μαζί και νέα. Μιλούν, χειρονομούν, κάθε τόσο κάποιοι από αυτούς φεύγουν γρήγορα από την σκηνή, με την πρόφαση κάποιας συνεδρίασης. Στις άκρες στην σκηνής δουλεύουν με τον χαρακτηριστικό βόμβο κάτι παλιοί ανεμιστήρες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: «Δίκαιο Πτωχευτικό»»