Φινάλε σκηνής

[Το έργο τελειώνει. Ίσως η σκηνή, αυτές οι λέξεις γράφονται ολομόναχες. Έχει κρατήσει κιόλας πολύ η ευτυχία πάνω στην σκηνή. Τώρα ετοιμάζουν το μεγάλο φινάλε. Θα είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από εκείνες που κάνουν τους ανθρώπους στις πλατείες να συλλογίζονται αργότερα σε ταξί, αεροδρόμια, εγκλεισμούς, νυχτερινές βάρδιες, ταξί, περίπτερα, μπαλκόνια, τι τάχα μέτρησε σε αυτήν την ιστορία. Ο Σάσα είναι από μια άλλη σκηνή κιόλας νεκρός. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Άγριες Μηχανές»

Σκετς που στήριξε την ύπαρξή του στην αναπάντητη καλημέρα
προς τον κύριο Κουρμπέ και την θεωρητική φυσική

[Σκηνικό, το ξέφρενο τοπίο μιας μεγαλούπολης. Μαρκίζες στο φόντο, πινακίδες, εμπορικά σήματα, matrix που ενημερώνουν για τον καιρό, τα κρούσματα, τους νεκρούς, την τιμή του αργού πετρελαίου, την αξία του βαρελιού, την αξία της μετοχής της Microsoft, ανώδυνα τροχαία, διαδηλωτές, κυρίους, αστυνομικούς, δημοσιογράφους. Αυτοί οι τελευταίοι στέκουν στις γωνιές των δρόμων και πετάγονται σαν ξαφνικά κορναρίσματα καθώς κάποιος περνά βιαστικός για την συνάντηση των δύο και τέταρτο. Με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, «καλημέρα κύριε Κουρμπέ» μες σε αυτήν την τρομερή εξαλλοσύνη, που μόνο ως υπερβολή μπορεί να υπάρχει.]
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Να μελετάτε τον Landau»

Μικρό θέατρο

[Mεγάλο σκοτεινό κτίριο. Άδειοι διάδρομοι, πότε σκιές εδώ και εκεί. Οι καθρέφτες στο βάθος της σκηνής κάνουν την δουλειά, σίγουρα κάποιος θα το έχει σκεφτεί πρωτύτερα. Ένας τύπος, γύρω στα τριάντα περπατά, ανοίγει πόρτες, πότε πότε χαιρετά με το καπέλο του και προχωρεί. Χαμηλοί φωτισμοί, σφραγισμένα τμήματα, αντιπρόσωποι γενικώς. Καθώς περνά στην τελική ευθεία, βλέπει στο βάθος τον ευτραφή κύριο που πανηγυρίζει με ανοιχτές αγκαλιές. Τα τελευταία γραφεία διαθέτουν τους καλύτερους του είδους. Αυτοί αναλαμβάνουν να χαιρετήσουν πρώτοι τον αρχηγό λίγο πριν γίνει ιδέα.]

Κύριος: Ιδού ο Νυμφίος έρχεται!

[Όλοι μαζί οι τύποι που ακουμπούν στην κάσα της πόρτας τους ανάβουν τους αναπτήρες τους και κάπως φωτίζονται. Είναι τρομεροί.] Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Μπορ»

Φάρσα, όπως η ζωή
Ενός ποιητή 

[Σκηνικό παλιού γραφείου. Όπως εκείνα στο κέντρο της πόλης, τα πανομοιότυπα, στα παλιά μέγαρα. Δικαστικοί επιμελητές, δικηγόροι, μεταφρασταί, ερευνητές, συμβολαιογραφεία, ένας ολόκληρος κόσμος. Και από πόρτα σε πόρτα η παράξενη πελατεία που γυρεύει εκδούλευση. Που περνά σκεπτική από όροφο σε όροφο, που αφήνει τα στοιχεία της στο θυρωρείο και ζητά μια ενημέρωση όταν θα είναι εφικτό, όταν θα είναι εφικτό. Το μέγαρο βρίσκεται στον δρόμο με τα τετζερέδια. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Μετοχικό Ταμείο»

|..εκείνο το ψωμί, παιδεία, ελευθερία που δεν κατορθώθηκε ποτέ…|

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση διαθέτει πια ένα αξιόπιστο πρόσωπο. Η γαλλική προεδρεία απολαμβάνει επιτέλους του κύρους που αποτέλεσε πόθο διακαή και πύρινο. Ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος μονάχος επωμίζεται αγόγγυστα, ολοκληρωτικά το όραμα της Ευρώπης που είναι κοινή, σύσσωμη, συλλογική, με μια συνείδηση απόλυτα καθιερωμένη, σφυρηλατημένη μες στους πολέμους και τις επαναστάσεις. Προς το παρόν αναμετράται με τον δέκτη, τον χωρίζει από την Ειρήνη όρη Ουράλια. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Tonique Francais»

Φάρσα
Σε αναγεννησιακό περιβόλι

[Μεγάλο σπίτι με απέραντο περιβόλι. Πρόκειται για μια φάρμα, στέκει στην μέση ενός σύμπαντος, πάει να πει πως είναι το σύνορο ανάμεσα σε δυο κόσμους. Διαθέτει εξώστες και αίθρια και μπαλκόνια προς όλες τις κατευθύνσεις. Η πόρτα του είναι ορθάνοιχτη και βαριά, αναγεννησιακή. Μέσα φέγγουν με το περίγραμμά τους μερικά έπιπλα και έπειτα σκοτάδι. Έξω στην αυλή μεγάλο τραπέζι, κληματίδες, σαν να πρόκειται για το καράβι του θεού Διόνυσου που πλέει κάποτε στα ανοιχτά της αιώνιας Σαντορίνης. Ο ίσκιος πέφτει βαρύς. Στην μια πλευρά δυο γυναίκες. Μέσης ηλικίας, καλοντυμένες, με ροδαλές παρειές και κομψές, υφασμάτινες βεντάλιες σε ανοιξιάτικα χρώματα. Η Λίλι και η Χαρτ, γελούν και κάπου κάπου κλαίνε μα αυτό δεν είναι της παρούσης. Στην άλλη πλευρά οι κύριοι των κυριών, ο Χανς και ο Στεφάν, με πούρα και λυμένους λαιμοδέτες, ζάμπλουτοι ως θανάτου. Σε κάθε πλευρά και στις δύο κατευθύνσεις εκείνης της τραπεζαρίας η κυρία Φιλίπ, Γαλλίδα ως τα μύχια της καρδιάς της και ο κύριος Φιλίπ, με νησιώτικη περιβολή, πολύ σπορ για απογευματινό ελαφρύ στην βεράντα, μα ας είναι. Τι θα ήταν η ζωή μας δίχως κάτι το παράταιρο; Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Γκάρμπο, παύσατε πυρ!»

Μικρό Θεατρικό
Εις μνήμην
Αλέκου Φασιανού

[σκηνικό δρόμου κάπου στην πόλη. Μια κορδέλα σαν αυτές που χρησιμοποιεί η σήμανση για να περιφράξει τον τόπο του εγκλήματος διαγράφει την σκηνογραφία. Το πλήθος των φροντιστών παραμένει συγκεντρωμένο πίσω από την κεντρική κάμερα. Ένας άνδρας με ψαρά μαλλιά δίνει εντολές σε κάτι δικούς του. Αυτοί τρέχουν και σαν να γνωρίζουν από τα πριν τι ήταν εκείνο που τους ζητήθηκε, εκτελούν σημαντικές, λεπτομερείς εργασίες. Ο πιο μικρός ηλικιακά από τους φροντιστές πετάγεται με την κινηματογραφική του κλακέτα, ένας άγγελος με στακάτο τίναγμα, ένας με μάγια χορευτή μες σε δύσκολες συγκυρίες. «Τελευταία σκηνή, σιωπή παρακαλώ!» Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Το ζήτημα της ελευθερίας»

Πρωτοχρονιάτικο εργάκι

[Εσωτερικού γραφείου. Πρόκειται για εκείνα τα απρόσωπα με τα νέον φώτα, τις ψευδοροφές, τα γραφεία μαργαρίτες με τα διαχωριστικά, το κουβούκλιο του φύλακα, πιο πέρα το σκοτάδι. Μια αδειανή σάλα, γεμάτη περιττή επισημότητα. Στο βάθος κάποιος εργάζεται. Το όνομά του είναι Λιούι, εκτελεί διεκπεραιωτικές εργασίες και σε λίγο θα φύγει. Έχει κανονίσει, είναι βράδυ Πρωτοχρονιάς και κάθε τόσο το πρόσωπό του φωτίζει η επαναλαμβανόμενη δέσμη από ένα μικρό, κάτωχρο, πλαστικό δεντράκι που συνοψίζει όλο και όλο αυτό που ονομάσαμε γιορτές. Ακούγονται βήματα, ο Λιούις κοιτάζει, ο φύλακας έχει σχολάσει.]

Λιούις: Είναι κανείς; [τινάζεται από την θέση του, προλαβαίνει μονάχα να πει το όνομά της], Τζούλια; Εσύ; Πώς βρέθηκες εδώ; [περνά μια σκιά, δεν αποκρίνεται. Μια γυναικεία φιγούρα.] Τζούλια, νομίζω πως μου κάνεις πλάκα. Επειδή, επειδή σου είπα ότι δεν σε αγαπώ και πως όλο και όλο σημαίνει λίγο ξέγνοιαστο χρόνο, έτσι δεν είναι; Είναι άδικο να μην μου μιλάς, μην με αγνοείς Τζούλια. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Εορταστικό Γεύμα»