Έργο βασισμένο
Στην οπτική των αντανακλάσεων
Που παίζουν παιχνίδια
Και
Σκαρώνουν φάρσες
Καλύτερες από αυτό
Το άτυχο εργάκι

(Σκοτεινό γραφείο αστυνομικού τμήματος. Δυο τρεις άνδρες κάθονται γύρω από ένα τραπέζι. Ανάμεσά τους όπλα, έντυπα, ποτά, καπνός, μερικά κλειδιά και ένας σπασμένος καθρέφτης. Τους φέγγει ένα εκτυφλωτικό φως από έναν λαμπτήρα ανακριτικού τύπου. Στους τοίχους μερικές ανακοινώσεις, κιτρινισμένες από τον καιρό και φριχτά τσαλακωμένες από την υγρασία που μπορεί να σκοτώσει τα πάντα. Απόψε στο κρατητήριο φιλοξενούν μερικές διασημότητες. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μερικούς πρίγκιπες με χαντακωμένες βιογραφίες που υπογράφουν με ονόματα ενθύμια, όπως Ian Curtis, Ben Harper, Polly Harvey, Ζακ και άλλα. Κατά βάθος σημαίνουν αγροτόπαιδα με τραυματισμένες ψυχές που κυνηγούν το όνειρό τους στο περιθώριο της πόλης. Φορούν άλλους εαυτούς και έτσι κουβαλούν περισσότερο φορτίο στους ώμους από τον καθένα.) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Εκ των έσω»

✱

Έργο παιγμένο
Σε σαλονάκι
Αμερικάνικης
κούρσας

(M ια ασημένια κούρσα με αμερικάνικη κοψιά σταμάτησε. Ο Μάρσαλ έφερε κάμποσα τέτοια πριν από χρόνια. Θέλουν μονάχα πετρέλαιο και μια σταλιά λάδι. Και δεν σε προδίδουν ποτέ.  Ο οδηγός κορνάρει ρυθμικά, εκείνοι που περιμένουν κάνουν την είσοδό τους έξω στον κόσμο. Εκείνη, μια κυρία πολύ καθώς πρέπει με προσεγμένη σιλουέτα και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου. Εκείνος, άνθρωπος με ολοφάνερη αδυναμία, ψηλός και αδύνατος με ένα κατάμαυρο κοστούμι και μερικά έγγραφα ανά χείρας. Οι δυο τους μοιάζουν τόσο ταιριαστοί και απόλυτα κυριευμένοι από μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ο οδηγός της κούρσας ανήκει στους λεγόμενους γραφικούς τύπους. Καλοκαιρινό πουκαμισάκι, γένια δυο ημερών, με τεράστια, δυνατά χέρια που πνίγουν το τιμόνι της κούρσας του. Στο ταμπλό προσεύχεται ο Άγιος Ιακώβ με τις άκρες της χάρτινης εικόνας του φριχτά τσακισμένες. Το ζευγάρι διασχίζει τον κήπο, κλειδώνει την καγκελόπορτα, το ταχυδρομικό κουτί, ρίχνει μια ματιά πίσω στα παράθυρα, περιμένοντας να συναντήσει την δική του σιλουέτα που μακραίνει κιόλας από αυτήν την ζωή. Ο άνδρας την κρατά τρυφερά από τους ώμους, την προτρέπει να προχωρήσουν. Η κούρσα τους φαντάζει υπέροχη και οι δυο τους πρέπει να προχωρήσουν ίσια εμπρός στην τρομερή απόφαση που αν και δεν το δείχνουν τους διασκεδάζει αφόρητα. Τόσο που δεν γελούν.) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Αγοραίος Έρωτας»

…κάθε φορά γελούσε
ψάχνοντας στις τσέπες του
κάτι να ξοδέψει,
πράγματα δικά μας
που φύγανε μαζί του…

Έργο με πρόχειρη διανομή
Και Αντίπαλο τον χρόνο

(Μπουλούκι ηθοποιών σε μια μισογκρεμισμένη σκηνή. Δυο τρία σκηνικά, καλώδια, καρέκλες και φροντιστές. Αυτή η μυστική φυλή που κρατάει άσβηστο το πανόραμα της φαντασίας. Στην πάνω δεξιά γωνιά μερικοί ηθοποιοί που προσπαθούν να ζεσταθούν. Γυναίκες και άνδρες, νεαροί στην ηλικία, παίρνουν μέρος σε αυτό φιλόδοξο έργο. Το ρίσκο τους μεγάλο μα γι΄αυτούς, σε λίγο καιρό, η ιστορία θα ανοίξει την αγκαλιά της. Στην άλλη άκρη της σκηνής μια σοβαρή προτομή χειροκροτεί δικτατορικά. Νομίζει κανείς πως αυτός ο τύπος, στην πάνω αριστερή γωνιά, που περιμένει ολομόναχος, σαν κάθε έναν που έχει κάτι συγκλονιστικό να προσθέσει στον ρυθμό αυτού του κόσμου, παίζει καλύτερα από όλους τον ρόλο του. Είναι ο σκηνοθέτης, μια μορφή μυθολογική. Τα φώτα χαμηλώνουν και ο άνδρας αυτός περιμένει την εποχή της σιωπής. Να την, φθάνει, ήρθε κιόλας με ήχο φτερού, ίδιο χιόνι. Τα παιδιά ανοίγουν τον σχηματισμό τους, ο σκηνοθέτης κάνει μερικά βήματα, λίγο ακόμη και τα παιδιά θα σκορπίσουν σαν πουλιά στον ξαφνικό κρότο που κάνει η εποχή όταν αλλάζει το δέρμα της.) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Είπαν πως πάει ο παλιός ο χρόνος»

(έργο με πλήθος μεταπολιτευτικών σκηνών
Που δεν είναι της παρούσης)

(Φανταστείτε, στο μέσον οι θεατές και στις δυο πλευρές, δυο ξεχωριστές σκηνές με δυο διαφορετικές παραστάσεις. Στην μια αντικρίζουμε το αίθριο ιστορικού ζαχαροπλαστείου. Τα πολύχρωμα φώτα, οι ψάθινες καρέκλες, οι οργανοπαίχτες με το βλέμμα του βασιλιά Προίτου, τα τραπεζάκια με τους κηροστάτες, τα κορίτσια με τα ντέρτια τα πένθιμα παιδιά, όλα υπήρξαν απαράλλαχτα. Πάνω στο βερνικωμένο πάλκο τρεις άνδρες με χαρακτηριστικές στολές στέκουν αγέρωχοι. Πρόκειται για τον δικαστή Τζενάρο Τρίστο, τον Μάξιμο Αλβέρτο που ενσαρκώνει την πιο στέρεη πίστη και τον στρατηγό Ασίς, που λιγοστά σηκώνεται, κάτω από το βάρος όλων αυτών των καθηκόντων που ζουν καρφιτσωμένα στο πέτο του. Απέναντί τους στην άλλη σκηνή που περιβάλλει την πλατεία, μερικοί νέοι πειραματίζονται με έναν ασύρματο, φωνάζουν, βρίζουν, μιλούν μια άλλη γλώσσα. Οι τρεις άνδρες απορούν. Καλούνται να αποφασίσουν για την μοίρα αυτής της γνήσια, ελληνικής τραγωδίας που παίζεται εμπρός στα μάτια τους. Την κάθαρση, αυτό γυρεύουν. Φωνές πλήθους που περνά μαρτυρούν πως κάτι αλλόκοτο συμβαίνει σε εκείνη την τρομερή Βαβέλ.) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Ο ΕΜΠαθής Στρατηγός Ασίς»

…αντί να απαριθμεί
Λεπτομέρειες,
Θα πλάσει όγκους…
Β. Γουλφ

‘Εργο σαν άστρο
που παίχτηκε σ΄ άλλες πολιτείες

[Κλειστό δωμάτιο με πράγματα αξίας και ίσως μιας άλλης εποχής. Βαριά γραφεία, φωτιστικά δαπέδου σε μορφή κύκνου, κορνίζες και βραβεία μιας μαθητείας πολύ μακρινής πια. Ταφτάδες, κουρτίνες κίτρινες με δαντέλες και κρεμασμένα κουδουνάκια. Η διαφάνεια του κόσμου καραδοκεί πίσω από το παράθυρο, καραδοκεί ζωγραφισμένη με φωνές παιδιών που παίζουν και μεγαλώνουν άθελά τους, με γυρολόγους, πορτοφολάδες, πλανόδιους μανάβηδες και έναν σωρό ειδικότητες κρυμμένες χρόνια τώρα στο πηγάδι αυτής εδώ της ζωής. Στο δωμάτιο βρίσκονται δυο άντρες. Μια ανάκριση βρίσκεται σε εξέλιξη και κάποιος οφείλει μερικές απαντήσεις για έναν μυστηριώδη φόνο, με πολύ προφανή κίνητρα. Μα η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις  και νύχτες πολύτιμες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: «Φαίδρα, ποιος στέλνει τις ψυχές Στον παράδεισο, Ποιος;»»

✤

…είπαν για αυτούς
Οι φυλλάδες της
Μιας δεκάρας…

Από την σειρά,
«Τα Ιερά Σκετς»

[Παλιό, θρυλικό μέγαρο με τσιμεντένια πρόσοψη σπαρμένη γύψινες φιγούρες και προσωπεία. Πρώτο πλάνο μες στον φριχτό, μολυβένιο χειμώνα με ελάχιστες φιγούρες περαστικών που αναδεικνύουν με την αντίθεση του όγκου τους, το ακαταμάχητο κτίσμα. Η σκηνή εναλλάσσεται από το φθαρμένο εσωτερικό. Πανομοιότυπα γραφεία με βεραμάν τοίχους και σκασμένες σοφάδες.

Δεν γνωρίζω γιατί μα όταν θέλω να θυμάμαι κάνω τα πράγματα πρασινωπά και έτσι γεννιέται αυτή η φωτογραφία που τρέμει μες στ΄όνειρό μου.

Σε κάθε δωμάτιο μια τετράδα γραφεία, τοποθετημένα περιμετρικά. Στο πιο ψηλό σημείο το αδέκαστο μέτρημα του χρόνου, πάει να πει το ρολόι της καπνοβιομηχανίας που σε μια κρίση δωρεάς τοποθέτησε η εταιρία σε όλα ανεξαιρέτως τα διαμερίσματα αυτού του σκοτεινού οικοδομήματος. Φαντάζει ειρωνικό και άλλωστε το θέατρο περιφρονεί παρόμοιες διαπιστώσεις, ωστόσο το κτίριο φτιάχτηκε πριν από μερικές δεκαετίες για να στεγάσει τις πολιτιστικές υπηρεσίες του έθνους. Μάταια, όλα μάταια, τα μυδραλιοβόλα στιγμάτισαν το πέρασμά του μες στις δεκαετίες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Λαβίδες Μότλεϋ»

[…Χίλιοι Ελπήνορες έπεσαν
γύρω απ’ το πτώμα του Πάτροκλου.
Χίλιοι Ελπήνορες χάθηκαν
για το άχραντο σώμα
του Μεγάλου Νεκρού…]
Στέλιος Λύτρας, «Ελπήνωρ»

Με αλλαγή χρωμάτων στην σκηνή
Και ήθος αττικό

(Εσωτερικό ημιυπόγειου διαμερίσματος στο κέντρο της πόλης. Απ΄έξω ένα παλιό φανάρι, μια στοίβα από σπασμένα παιχνίδια, ένα παλιό στρώμα της θαλάσσης και περαστικοί κατά κύματα, φορτωμένοι τις σκέψεις τους, κυνηγώντας εκείνο το ραντεβού του απογεύματος που τόσο καιρό περίμεναν. Στην άλλη πλευρά του παραθύρου εκείνου του ημιυπόγειου δυο νέοι, κοντά είκοσι χρονών, κάπως νυσταλέοι από την ζέστη με πρόσωπα νωθρά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Στεφανηφόροι»

 
Θέατρο της Μαρτυρίας
Κάτω από τον ουρανό της
Μπρέσια

(Εσωτερικό σοφίτας κάπου στην Μπρέσια. Θα μου πείτε γιατί ο άτυχος πιερότος της ιστορίας μας, να ζει σε μια μελαγχολική, σε μια τέτοια ιταλική πολιτεία. Ωστόσο, πρέπει κανείς να συλλογιστεί πως πόλεις σαν αυτήν, κατακτώνται χιλιάδες φορές μες στην σύντομη ιστορία του κόσμου και έτσι μετρούν αναρίθμητες πληγές. Ταιριάζουν σε κάθε ύφος και βιογραφία έτσι όπως καταστρέφονται και πάλι αναγεννιούνται. Ο πιερότος, ονόματι Τζουζέπε κατοικεί την μικρή σοφίτα του, ικανοποιημένος με όσα ο πενιχρός μισθός του επιτρέπει να ονειρεύεται. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Ο Τζουζέπε Ρεάλτο σώζει ένα κομμάτι φεγγαριού»