Αρχείο 19.11.2015

Mου τυχαίνει καμιά φορά. Σπανίως, αλλά μου τυχαίνει. Εκεί που περιμένω στην πιάτσα με τα ταξί, να εμφανίζεται πελάτης που έχω ξαναπάρει κούρσα. Τους αναγνωρίζω αμέσως, φυσικά. Είμαι φυσιογνωμιστής. Ονόματα δεν συγκρατώ, πρόσωπα όμως δεν ξεχνάω. Συνήθως είναι πελάτες που παίρνω από τα ΚΤΕΛ ή την πλατεία Καραϊσκάκη και κάνουν σταθερά την ίδια διαδρομή. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Ταξίδι στην Κέρκυρα [2015]»

Αρχείο 15.10.2015

Η Γιουλίκα δουλεύει στις καλλιέργειες πιπεριάς στην Ανδραβίδα και τις νύχτες δυσκολεύεται να κοιμηθεί.

Η παρακμή είναι ευλογία. Σε βοηθά να δεις ποιος πραγματικά είσαι και πόσο βαστούν τα κότσια σου. Όταν με χτύπησε ο καρκίνος και άρχισα τα νταραβέρια με γιατρούς, χημειοθεραπείες και ξεράσματα, κατάλαβα το νόημα της ζωής. Το νόημα της ζωής είναι η ζωή η ίδια. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Τις νύχτες δυσκολεύομαι να κοιμηθώ [2015]»

Αρχείο 7.5.2015

Θα πάρεις έναν σκύλο που θα τον μάθεις να σε αγαπάει και που θα τον βαφτίσεις Τίποτα. Θα σκαρφαλώνω με γυμνά πόδια στις ξερολιθιές ψάχνοντας τις οδυνηρές απαντήσεις μου. Θα παρατηρείς τα τυφλά κορίτσια με τα ροδαλά μάγουλα που κάνουν βόλτες στα στενά της Χώρας φορώντας έναν πουά φιόγκο στα μαλλιά κι ένα χρυσό αλυσιδάκι στο δεξί χέρι. Θα συνεχίσω να θαυμάζω σιωπηλά τις ποπ κυρίες που κεντούν σε λευκά πανιά φολκλορικές σκηνές με γοργόνες και λουλουδένια ψάρια πίνοντας γκαζόζα στην πλατεία ενός ορεινού χωριού.  Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Αρμονία [2015]»

Αρχείο 12.3.2015

Δίπλα στα σπήλαια του Όρεγκον, στο Φορτ Ροκ και στο Πέισλεϊ. Εκεί θα ζούμε. Σε ένα ισόγειο σπίτι με κήπο και μια ξύλινη βεράντα με θέα προς την ανατολή. Τα πρωινά θα χαζεύουμε τον ποταμό Κολούμπια που θα μεταφέρει γιγάντιους κορμούς δέντρων, σάπια λάστιχα αυτοκινήτων και νεαρούς κάστορες που θα ακροβατούν από τη μια όχθη στην άλλη, και τα άσπρα σύννεφα στον γαλάζιο αμερικάνικο ουρανό. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Μια απειροελάχιστη ταλάντωση σε μεγάλα ύψη [2015]»

Αρχείο 6.11.2014

Το ρολόι του Δημαρχείου σήμανε οκτώ. Η Μεγάλη πλατεία, ως συνήθως, φωταγωγημένη. Ολόγυρά, σπίτια με καμινάδες που μυρίζουν ευκάλυπτο, βρώμικα μυαλά και καθαρά κρύσταλλα, και στους διαδρόμους χαλιά διάσπαρτα με αποκοιμισμένες λέξεις που φοράνε την ταμπέλα της καλοπέρασης και κάνουν πως προωθούν την ευθυμία. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Μια νύχτα στις Βρυξέλλες [2014]»

Αρχείο 18.9.2014

Δυο μικρά μεταλλαγμένα πλάσματα, αυτό είχαμε γίνει. Άσχημα κι ελεεινά, μέσα στην διαβρωμένη ανοησία μιας εποχής που μας έπνιγε σαν δακρυγόνο. Μόνο που δεν είχαμε δάκρυα εμείς, δεν είχαμε καν δακρυγόνους αδένες. Δεν κλαίγαμε. Η λύπη μας ήταν ένας μεγάλος θυμός, μια έκρηξη που όποτε έβρισκε λόγο και τρόπο να αναδυθεί από τα μαύρα βάθη μας, έπαιρνε το πάνω χέρι, έσκαγε βίαια στον κόσμο και έσπερνε την καταστροφή. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Deep Skin [2014]»

Αρχείο 14.08.2014

Η χώρα έχει σκεπαστεί από μια ημιδιάφανη μεμβράνη φτιαγμένη από κρατικές ραδιοσυχνότητες, πλαστικά σύννεφα και τοξικούς ρύπους. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς με γυμνό μάτι την αφύσικη σκεπή που όμως υπάρχει και κυριαρχεί. Λίγοι το καταφέρνουν. Η πόλη – η ανώνυμη πόλη – μοιάζει με θερμοκήπιο μιας άγνωστης εποχής. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Κι ήθελε ακόμη…* [2014]»

 

Κόκκινο φανάρι, γωνία Θεμιστοκλέους και Σόλωνος. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα ανθρώπινο ποτάμι χύνεται προς τα κάτω. Άνθρωποι και ποντίκια. Μια αναίτια βιασύνη κάνει τα βήματά μου να φεύγουν πιο μπροστά. Περπατάω ως συνήθως με το κεφάλι κάτω, κοιτώντας τις πλάκες του πεζοδρομίου. Μπας και μου πούνε μυστικά. Μπας και ανακαλύψω πάνω τους το νόημα του κόσμου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πετρίτση, Οι ιστορίες της Πέμπτης: Οδός Θεμιστοκλέους»