Στέφανος Τσιτσόπουλος, Ροκ Σταρ, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2019

Πρώιμη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία 26 κεφαλαίων (πρώτο: «Μια εξοχή στην κόλαση», τελευταίο: «Πιάστερ ιν δε rye» κι ο νοών νοείτω), ροκάδικη, «νευρική», κεφάτη και φευγάτη, από το φίλο δημοσιογράφο: κύρια μέσα από «συνομιλίες» με τον Χόλντεν Κόλφιλντ, τον Σάλιντζερ και ιδίως τη θρυλική «διπλή» μεταφράστρια του «Φύλακα στη σίκαλη», την Τζένη Μαστοράκη• μετασταθμεύσεις: Ξάνθη, Σαλόνικα, «κωλοαθήνα», Νέα Υόρκη, Παρίσι κλπ• αναφορές: Παπαδιαμάντης, Χατζηπαναγής, γέννηση του ροκενρόλ, «Αλίκη στις πόλεις», Μέριλιν Μονρό, Γουινόνα Ράιντερ, Σώτη Τριανταφύλλου, Χρήστος Χωμενίδης,  προσωπικά πολλαπλό 1984, Εντ Σάλιβαν σόου κλπ. Πλούσια, απρόσμενη  εικονογράφηση.  Περιεχόμενα, Ευρετήριο θα βοηθούσαν.

(Λέξεις 100).

✼

Μάχη Τζαβέλλα, Ήρεμα φεύγω, εκδόσεις Γκοβόστη

Προχωρημένη, σε σύγκριση με τις προηγούμενες νουβέλες της, εδώ η συγγραφέας: πολλαπλή και εύστοχη εναλλαγή αφηγηματικών τρόπων, πιο καλοδουλεμένο /κοφτό ύφος, μεγαλύτερο βάθος στη σκιαγράφηση των προσώπων και ειδικά του αρσενικού κεντρικού ήρωα, του Γκλεν (πράγμα διόλου αυτονόητο για γυναίκα συγγραφέα), τη διαταραγμένη, αβέβαιη σκέψη και δράση του οποίου παρακολουθούμε, μετά από δυστύχημα που του χάλασε κορμί και μυαλό, οδηγώντας τον σε (αβέβαιο πάλι) ξαναζύγιασμα των μίζερων σχέσεων (οικογένεια, γυναίκες, γειτονιά κλπ) και φαντασιώσεών του- «βασικό ένστικτο». ΄Αριστο ξεκίνημα κι εξαιρετικό, φροϋδογενές φινάλε σε νεκροταφείο.

ΥΓ. Οι τελευταίες φράσεις του οπισθοφύλλου ξαστοχάνε, νομίζω, ως προς το αληθινό περιεχόμενο του πεζού.

(Λέξεις 100)

✿

Αντώνης Ν. Μαστραπάς: Η “Έρση” και η αρχαιογνωσία του Γεωργίου Δροσίνη: Συμβολή στη βιογραφία του ―εκδόσεις Μανδραγόρας, 2018

Ελάχιστα πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Δροσίνης δημοσιεύει την «Έρση», μυθιστόρημα «ενός πατριώτη που ζει στον αστερισμό του ανεκπλήρωτου εθνικού οράματος»· ως πρόσχημα χρησιμοποιεί μια νεανική ερωτική σχέση, τοποθετημένη λίγο πριν τον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο: της ομώνυμης αρχαιόφιλης ηρωίδας και του αρχαιολόγου Παύλου.

Ο Μαστραπάς, αποτιμώντας το σχεδόν αιωνόβιο κι επιδραστικό (π.χ. Πεντζίκης) βιβλίο, αξιοποιεί ψυχολογικές, φιλολογικές, αρχαιολογικές, μυθογνωστικές, ποιητικές, γλωσσολογικές, αισθητικές, εκδοτικές  και λαογραφικές πλευρές του Δροσίνη, συν τα αυτοβιογραφικά «Σκόρπια φύλλα» του κλπ, και ξεπερνάει ολοφάνερα τον μετριόφρονα υπότιτλό του. Συμπληρωματικά: προσωπικού χαρακτήρα Πρόλογος, Βιβλιογραφία, Ευρετήριο και δική του Εργογραφία- είναι άλλωστε δόκιμος αρχαιολόγος, ιστορικός, δάσκαλος και συγγραφέας.

(Λέξεις 100)

❇︎