Κυνηγός
«Είμαι φιλόζωος! »
διακήρυξε ευθαρσώς ο θηρευτής
« και προ παντός λατρεύω τα ορνίθια»
Επαιρόμενος για τα φιλορνιθικά του αισθήματα
Άχνα δεν έβγαλε για τους πυροβολισμούς,
Το ξεπουπούλιασμα, το ψήσιμο.
Το φάγωμα
Το βράδυ όμως στο καφενείο
Μεταξύ ομοίων με αλληλοκατανόηση Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παυλή, δύο ποιήματα»
Στὸ μέτωπό μου κουβαλῶ τοῦ οὐρανοῦ τ’ ἀστέρι
καὶ ψάχνω ἐπίμονα νὰ βρῶ τὴν εὐτυχία τώρα.
Μὰ νά ποὺ πέρα μακριὰ σὲ βλέπω περιστέρι,
ἐκεῖ στὴ δύση ποὺ ξυπνᾶς, γοργά, σὰν ἅγια μπόρα.
Καὶ σὲ καλῶ νὰ ’ρθῇς κοντὰ σὲ μένα τὸν διαβάτη
μὲ τὴ δροσιά, τὸ πλούσιο φῶς ποὺ σέρνεις ἀπὸ πίσω,
γιατὶ κοντά σου ἡ εὐτυχιὰ σὰν τ’ ὄμορφο τὸ ἄτι
καλπάζει καὶ μὲ προκαλεῖ γλυκὰ νὰ σὲ φιλήσω!
*
©Κωνσταντῖνος Κ. Χατούπης
φωτο: Στράτος Φουντούλης
Αγγελική Πεχλιβάνη, Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί, Εκδόσεις Κίχλη, Αθήνα 2021
Και που λείπεις είσαι η φαντασμαγορία μου…
Mε αυτήν τη δήλωση εισάγει την πρώτη ενότητα του βιβλίου της, η οποία καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής της, η Αγγελική Πεχλιβάνη. Πρόκειται για μια έντεχνη, γεωμετρημένη, με πολλές αρετές ημερολογιακή γραφή – καταγραφή με κύριο θέμα της το πένθος. Η γλώσσα της Πεχλιβάνη μεστή, πυκνή, κυλά ρυθμικά, μετρημένα, πατά σε βάσεις στέρεες, κατασκευασμένες από αναγνώσεις, οι οποίες είναι εμφανείς, τόσο αυτές όσο και η κλασσική και η γενικότερη παιδεία της Πεχλιβάνη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αγγελική Πεχλιβάνη, Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί ―Από την Κατερίνα Παπαδημητρίου»
I
ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
Με συλλαβές αφής κι εμβόλιμα διαστήματα
αποδημούν στην οθόνη σου τόσες μου σκέψεις·
τόσες μεταναστεύσεις, σε τόσα μηνύματα,
τόσες για το νόστο σου ξενιτεμένες λέξεις…
*
II
Από τα ημερολόγια εργασίας του ποιητή (αποσπάσματα για προσωπική χρήση).
ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ, Β΄
Ψηλά πάνω στη γέφυρα, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νίκος Ι. Τζώρτζης, Αναφορά παράδοσης»
Το ήξερα πως δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Αποφάσισα. Όχι από πείσμα. Αποφάσισα, κατόπιν ωρίμου σκέψεως. Ο μόνος δρόμος που δεν θα συναντούσα αστυνόμους, αλλά ούτε κουτσομπόληδες ήταν αυτός. Τα σκαλιά που ανεβαίνουν στο Παλαμήδι. Σκέφθηκα 999 σκαλιά, υψομετρική διαφορά 210 μέτρα, οριζόντια απόσταση το πολύ 20 μέτρα. Σα να έχω στερεώσει τη σκάλα στα σύννεφα…. Έτσι τις ημέρες του κορωναϊού αποφάσισα να τα ανέβω… η επιχείρηση εμπίπτει στην κατηγορία Β6, του επίσημου δελτίου εξόδου, «σωματική άθληση». Αλλά, δεν είναι πλησίον της οικίας μου… τόσο το καλλίτερο… δεν θα με βλέπει κανένας να αγκομαχώ. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τόλης Κοΐνης, Ανεβαίνει η σκάλα στον ουρανό;»
Mουσική και μουσικοί, συμφωνίες ασύμφωνες. Ήχοι και απόηχοι. Κρουστά, πνευστά, έγχορδα, όλα μαζί προσπαθούν να εναρμονιστούν. Ηλεκτρονικά πλήκτρα, που από μόνα τους πλασάρονται στην πόλη που μόνο ήσυχη δεν είναι. Μια πόλη ιδιαίτερη, σπάνια, μοναδική.
Περπατούν οι κάτοικοι στο έδαφος και με αυτό τον τρόπο πληκτρολογούν την καλημέρα. Ακουμπούν κάπου και ηχούν κρουστά, λέγοντας την καληνύχτα έτσι. Είναι οι άνθρωπομουσικοί. Τι όμορφη λέξη!
Η κάθε τους μέρα είναι ξεχωριστή. Άμεσα κάποιοι, ή όλοι μαζί, ενορχηστρώνουν συναυλία σε λίγα μόλις λεπτά. Μικροί μεγάλοι αμίλητοι, χωρίς λέξεις, μόνο μουσικές χροιές ρέουν από τα χείλη τους. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου, Φανταστική μουσική πόλη»
Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου, Η φυλακή στο κεφάλι σου ―Εκδόσεις Ρενιέρη, Αθήνα 2017
Γιούρι, ο τελειότερος άντρας του κόσμου: γονιδιακά προκατασκευσμένος μα αμφισβητούμενος ως ανθρώπινη οντότητα, μεγαλώνει απομονωμένος κι επιτηρούμενος, ως προϊόν της πολυεθνικής που τον έχει δημιουργήσει. Το πρώτο του βράδυ στον έξω κόσμο, σκοτώνει δίχως δεύτερη σκέψη έναν υποψήφιο βιαστή.
Βιβλίο με πάμπολλες καλλιτεχνικές αναφορές, άμεσες κι έμμεσες, και ταυτόχρονα έξυπνη σάτιρα πολλών λογοτεχνικών ειδών: επιστημονική φαντασία, αστυνομικό μυθιστόρημα, σοφτ πορνό, δικαστικό δράμα, αισθηματική λογοτεχνία, ψυχιατρική νουβέλα κλπ. Η συγγραφέας δε χαρίζεται ούτε τα κλισέ: κρυφές βιολογικές σχέσεις, ενδοϊατρικές τριβές, θέατρο, καταναλωτισμός, ρηχότητα των ΜΜΕ, οικογενειακές αναγνωρίσεις, «εθνικοί» χαρακτήρες, φιλοσοφίζουσες ενδοδιερωτήσις, απατηλή γκλαμουριά και –φυσικά– χάπι έντινγκ όπου «κουμπώνουν» τα πάντα.
(Λέξεις 100)
Η ψυχή δεν θ’ ανταμώσει το αέτωμα του αυγερινού,
η οδύνη νικήτρια εστέφθη στην δίνη του κατατρεγμού.
Της ανίας οπαδοί το απάντεχο ξορκίζουν˙
η ελπίδα που την σκοτώνουν, παιδί ονομάζεται,
η χαρά που την σταυρώνουν, λαγνεία! Και δικάζεται.
Τις αλυσίδες σας υμνείτε! Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Ανενδοιάστως»
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.