Επιπόλαια σκαλίσματα
Με το που πλάγιαζε
γυρνούσε πλευρό
και μου έδειχνε την πλάτη της.
Κάθε βράδυ έβλεπε εφιάλτες·
γατάκια σκασμένα μέσα σε άχαρες σακούλες
απότιστα λουλούδια στα νεκροταφεία
κι η αγράμματη η μάνα σου να κρώζει
«Δεν είν’ αυτός για σένα». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κώστας Δρουγαλάς, δύο ποιήματα»
Ελπίδος και Γούναρη. Οι ποδιές κι οι κάλτσες ως το γόνατο. Οι κορδέλες στην τσέπη. Η Φώφη. Η Βιργινία. Η μια εδώ. Η άλλη εκεί. Η Λένα να μην ξέρω που. Οι ποδιές που έγιναν φούστες μπλε μέχρι το γόνατο. Το γόνατο ένα όριο. Τα μυστικά. Και το τραγούδι στη διαδρομή. Φιλίες που έζησαν άλλες που σκότωσα. Το καφενείο της γωνίας. Ο κυρ Βασίλης. Η κυρά Γιαννούλα. Η Μαριάννα που σηκώνει το υπόλοιπο. Η Μαριλένα εδώ κοντά. Τα παιδιά της. Η Γιώτα που. Ο Τάκης. Ο Τάκης που έφυγε δυο μέρες μετά που θυμήθηκα το όνομα και τη μορφή του. Την ιστορία του. Η Μαρία. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, μια ροή όλα»
Από τις ΑΩ εκδόσεις
ΚΑΘHΛΩΣΗ
Ξημερώνει και βραδιάζει
και στο ίδιο μέρος να ’μαι πάλι.
Kαθηλωμένη σε μιαν αιώνια φυγή
ωσάν το σήμερα ποτές να μην υπήρξε.
Περιδιαβαίνω σε κόσμους π’ ανθρώπινο μάτι δεν άγγιξε.
Εκεί, στα παλιά μου λημέρια,
στο μεγαλείο της μνήμης, της θλίψης και της μοναξιάς
με ατελέσφορη την προσπάθεια της βίωσης
μες στην ολόγιομη λαχτάρα της.
Σ’ αυτήν τη ζωή,
με τις άλικες μέρες, τις φρουρές των τάξεων και τα λειψά
σημεία αναφοράς Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αλεξία Σχορτσιανίτη, Χοάνη ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»
Ελένη Ε. Νανοπούλου, «Με τα μάτια». Διηγήματα. Γκοβόστης, Αθήνα 2016
Τριάντα τέσσερα ακαριαία διηγήματα, σε πέντε ενότητες («Στο σπίτι», «Δικά μου», «Η γραφή», «Οι άλλοι», «Οι άνθρωποί μου»), συναποτελούν το πρώτο αυτό πεζογραφικό βιβλίο της συγγραφέως (έχει προηγηθεί ένα ποιητικό). Ο δε γενικός τίτλος κυριολεκτεί, αφού, όπως σημειώνεται, «η ματιά μου είναι το όπλο μου».
Υπάρχουν κομμάτια πολύ πετυχημένα, που αποτυπώνουν πολύ πρωτότυπη θέαση των πραγμάτων («Με τα μάτια», «Εμβοές», «Καλές προθέσεις», «Ενοχή», «Τα τζιτζίκια», Τότε…», «Αν» κι όχι μόνο). Πολύ όμορφες και οι «κρυμμένες» αναφορές σε Ντίκινσον, Λόρκα, Κίπλινγκ (;) κλπ. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Φύσσας, ένα βιβλίο σε 100 λέξεις: Ελένη Ε. Νανοπούλου, Με τα μάτια»
Δὲν κλαίω αὐτοὺς ποὺ φεύγουνε καὶ ἀπολησμονιοῦνται.
Κλαίω γι’ αὐτοὺς ποὺ μιὰ ζωὴ τὸν θάνατο φοβοῦνται!
Φεγγάρι Αὐγουστιάτικο τὴ νύχτα κι ἂν χαράζῃ,
ἂν τὸ ξανοίξῃς πιὸ καλὰ ἥλιος τῆς μέρας μοιάζει!
Τὰ λόγια τὴν καρδιὰ ποτὲ μ’ ἀγάπη δὲν γεμίζουν
γιατὶ τσ’ ἀγάπης τὸ δεντρὸ οἱ πράξεις τὸ ποτίζουν!
Ποτὲ δὲ βλέπω ὄνειρα στὸν ὕπνο μου ἀπάν
γιατὶ ὀνείρατα πολλὰ στὸν ξύπνο μόνο κάνω! Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Disticha Moralia»
Ανταπόκριση πανηγυρική
Από την στήλη της κυριακάτικης φυλλάδας Με τίτλο
«Το στυλ είναι ο άνθρωπος»
Στην πρώτη ανταπόκριση της καινούριας χρονιάς, σε πρώτη διεθνή, η πρώτη από τις πρώτες. Η μαντάμ Πουπούλ, διάσημη οιωνοσκόπος και μυθική αρτίστα του λαϊκού ρεπερτορίου κοντά μας για μερικούς σπάνιους και αποκλειστικούς χρησμούς. Σε ζωντανή σύνδεση με το τσίρκο Αθήναι που είναι εγκαταστημένο στα παλιά λατομεία.
Εμπρός μαντάμ Πουπούλ, πείτε μας το μέλλον!
Και τότε τα φώτα στράφηκαν επάνω στην γριά που φτιασιδωνόταν σε έναν ετοιμόρροπο καθρέφτη. Είχαν καρφώσει μερικά σανίδια και απάνω τους είχαν στηρίξει ένα τζάμι βαμμένο ασημένιο σαν δάκρυ. Η μαντάμ φορούσε ένα βυσσινί φουστάνι με μπόλικο φουρό και τους ώμους έξω. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Η μαντάμ Πουπούλ ξέρει πολλές ιστορίες»
Εκείνο το απόγευμα, τα ελληνικά γράμματα- έχοντας υποστεί χρόνια κακοποίηση- αποφάσισαν να επαναστατήσουν. Μαζεύτηκαν λοιπόν και τα εικοσιτέσσερα μαζί σε ένα υπόγειο κάπου στη Σόλωνος, ανάμεσα σε τυπογραφεία και διάσπαρτους εκδοτικούς, για να συσκεφτούν και να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους. Στην κορυφή της τραπέζης το Άλφα, ως πρωτότοκο και ηγεμονικό, πήρε το λόγο.
«Είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια η βάναυση υποβάθμιση μας έχει κάνει τα υπόλοιπα αλφάβητα να γελάνε μαζί μας. Η χρήση μας σε μικροαστική ποίηση, λογοτεχνία της αρπαχτής, εμμηνοπαυσιακές εξομολογήσεις και πάσης φύσεως λογοκλοπές πριμοδοτούμενες από Κρατικά βραβεία και αργυρώνητες αγιογραφίες δεν μας προσβάλει απλά αλλά φθείρει τη αξία μας σε βαθμό μη αναστρέψιμου αφανισμού». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Η ανταρσία των γραμμάτων»
Κώστας Αρκουδέας, Η νόσος της αδράνειας και άλλες ιστορίες, εκδόσεις Καστανιώτη
Κάθε φορά που θέλω να μιλήσω για κάποιο βιβλίο βρίσκομαι αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα. Όντας και στο διάβασμα, όπως και στο φαγητό, λαίμαργος, το καταπίνω γρήγορα, έτσι που μου είναι αδύνατο να περιγράψω τα συστατικά του ή την τεχνική της δημιουργίας του, αλλά καταφέρνω, κι όχι με ιδιαίτερη επιτυχία πάντα, να ανακαλέσω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε την ώρα της βρώσης. Έτσι και με την Νόσο της αδράνειας του Κώστα Αρκουδέα. Το διάβασα με την λαιμαργία που έφαγα και τα αγαπημένα μου χριστουγεννιάτικα εδέσματα, έτσι που κόντεψαν πνιγώ από τον καταιγισμό των λέξεων, των χρωμάτων και των αρωμάτων που με κυρίευσαν. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κώστας Αρκουδέας, Η νόσος της αδράνειας και άλλες ιστορίες ―από τον Δημήτρη Σινάκο»
στάχτες 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.