Οδυσσέας Ελύτης – Στέλιος Λύτρας

Και μες στις διασταυρώσεις, στα δάνεια και τους στίχους, τους πολυφωνικούς αιώνες που αφήνουν τα σημάδια τους στα έργα και τις ημέρες, έρχεται από έναν δικό της δρόμο μια φράση, μια οπτασία, ένας απατηλός και παιδαριώδης αγωγός και διατυπώνονται όλες απ΄την αρχή οι ερμηνείες. Continue reading «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Η αναγγελία της νιότης» →

Σε τυλίγει μια βοκαμβίλια.
Στεφάνι καλό, ακάνθινο οσίου.
Κάτι λιγότερο από το Χριστό.
Κάτι λιγότερο από τον Άγιο.
Κάτι περισσότερο από τους ποιητές.
Εσύ αναρριχάσαι πάνω της.
Πάνω σου περπατά ένα ποντίκι
Continue reading «Δημήτρης Σούκουλης, Πρόσημα» →

Μια Σχεδία τού Νόστου

Είναι οξύμωρη αυτή η μοίρα που με ακολουθεί·
Ολοένα σκοντάφτω
Στις μαύρες πέτρες που έριξα πίσω μου
Πριν φύγω κάνοντας πανιά
Για τα πέρατα τα ξαφνικά τού ύπνου
Σε πρόσωπα που κάθε λίγο συναντώ μπροστά μου
Μόλις θα ξεμυτίσω από την κρύπτη μου Continue reading «Ρογήρος Δέξτερ, Σχεδίες» →

Από τις εκδόσεις Έναστρον

10. Η τέχνη εκπληρούται

Σε μια παράσταση που συμβαίνει Σάββατο -από έναν περιθωριακό θίασο φοιτητών δραματικών σχολών- μια αποθήκη σιτηρών κατακαίγεται, ενώ κάθε κόκκος στάρι βιώνεται  περιμετρικά και απόλυτα -ή τροχίζεται ή γλείφεται- από την ηθοποιό στάχτη.  Τα ξύλα της νοτίζονται από τη βροχή και τρίζουν, ενώ το χώμα λάμπει εστιγμένο και ηχηρό, σαν ένα χριστουγεννιάτικο παιγνίδι: φουσκώνοντας – ξεφουσκώνοντας. Ενώ ξημερώνει η Κυριακή, τα όρια καταπίνονται και αποκτά σύγχρονη όψη γοτθικού καθεδρικού. Continue reading «Κωνσταντίνου Χ. Λουκόπουλου, Οι Πόλεις του Χειμώνα -κυκλοφορεί [αποσπάσματα]» →

Επιστολικές Οδηγίες
σ΄ένα σπάνιο κορίτσι
απ΄την κοιλάδα
των ναών

Αγαπητή Λούσι,
θυμήσου,
μετά το καταφύγιο
ακολουθούν διαδοχικοί λόφοι.
Ίσως έχουν
μια ονομασία κωδική,
ίσως πάλι
κάτι να σημαίνουν Continue reading «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Λούσι» →