✼

Deux poèmes de Constance Dima en grec et en français

Μαριάννα μου- Ηλιαχτίδα μου

μικρή απροετοίμαστη
για την ακρίβεια φοιτήτρια ακόμη
σε έφερα στον κόσμο
με μοναδική προίκα την άπειρη αγάπη
για τη μάνα μου που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω

όταν ρωτήθηκα στην κλινική της χώρας
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνστάνς Δημά, δύο ποιήματα στα Ελληνικά/Γαλλικά»

✼

Μιᾶς καὶ μᾶς ἔλαχε νὰ ταξιδεύουμε σ’ αὐτὸ τὸ πλοῖο,
μέσα στὸ κῆτος του ἁλυσόδετοι, γνωρίζοντας
πὼς δὲν ὑπάρχει δυνατότητα διαφυγῆς,
πὼς κάποια ἀδόκητη στιγμὴ θὰ ποντιστοῦμε·
μιᾶς κι ἡ κατάσταση θυμίζει μία καλοστημένη φάρσα
πού, ὅμως, συνεχῶς τὴν παίρνουμε στὰ σοβαρά,
ἂς παίξουμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὸν ἴδιο ρόλο
(ἐφόσον δὲν μᾶς ἔχει ἀπομείνει κάτι ἄλλο):

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Vanitas vanitatum»

Από τις εκδόσεις Γκοβόστη

Μια όμορφη αρχαιολόγος στήνεται στο βάθρο της. Ένας υπάλληλος φυλακών συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης. Ένας απολυμένος εργάτης γεμίζει τις ώρες της αργίας του παρακολουθώντας τη γυναίκα του για να ανακαλύψει ότι αποτελεί μέρος ενός ερωτικού τριγώνου. Ένας νεαρός καθηγητής μαθηματικών βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πιο αδιανόητο μαθηματικό υπολογισμό. Ένας αργόσχολος μεσήλικας κάνει χόμπι του τις μικροκλοπές και βρίσκει έναν αναπάντεχο συνεργό.

Δώδεκα σύγχρονες ιστορίες που φλερτάρουν με το παράδοξο. Διηγήματα επικεντρωμένα σε χαρακτήρες που οδηγούνται στα όρια του εαυτού τους και, μέσα από μια απροσδόκητη έκβαση, αλλάζουν εαυτό.

Απόσπασμα

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ευσταθία Δήμου, Κλέφτες και αστυνόμοι»

Συλλογικό. Aπό τις εκδόσεις Βακχικόν σε συνεργασία με το περιοδικό Cartel

Tην καταγραφή της «νέας πραγματικότητας» του Covid-19 επιδιώξαμε, διοργανώνοντας έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό, όχι για να διεκδικήσουμε δάφνες πρωτοτυπίας, οι μισές άλλωστε λογοτεχνικές σελίδες και εκδοτικοί είχαν την ίδια «φαεινή» ιδέα, αλλά για να συμβάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην ιστορική αυτή ανατροπή.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ο ιός-19 διηγήματα λογοτεχνικού εγκλεισμού ―κυκλοφορεί»

✼

Είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει.
Ακούγονται ήχοι.
Σα να τινάζονται πυκνά μαλλιά σε πηγάδι.
Είν’ εκεί οι ανεξιχνίαστοι τρόποι που άλλαζες
το δρόμο. κι ο φίλος, που σου έλεγε άλλα
απ’ αυτά που άκουγες. Κι ο εχθρός
που γυρνούσε την κουβέντα στα βουνά
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μανόλης Πρατικάκης, Φωταγωγός»

Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Κίχλη

✼

ΟΠΩΣ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Τραφήκαμε από νωρίς με σύννεφο.
Ήταν γλυκό πολύ και μείναμε γρήγορα
χωρίς δόντια.
Μας τρώνε από τότε μικρά τρωκτικά
τα ούλα μας δείχνουμε αναμεταξύ μας
κι αναγνωριζόμαστε
όπως των Ίνκας τα παιδιά.

Στις παλάμες μας γεννήθηκαν ρόζοι
από τ’ ατέλειωτα χάδια
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σοφία Περδίκη, Το αιώνιο αίνιγμα [προδημοσίευση]»

Από τις εκδόσεις ΑΩ

«Ό,ΤΙ ΥΠΗΡΞΕ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ».
Γερνάει η μνήμη; Σκέφτεται ξεφυλλίζοντας αυτό το παλιό τετράδιο στην αποθήκη. Είναι Κυριακή, οι Κυριακές του μπαμπά, θα σκεφτεί, και μόλις αρχίζει μια άνοιξη υποσχόμενη, έστω και κάτω από την βρεμένη αλλ’ ολάνθιστη αχλαδιά του κήπου. Μαζί την είχαν φυτέψει, όπως μαζί φρόντισαν και για την φυτειά στον Βαραμπά που πια δεν υπάρχει. Εξάλλου ούτε εκείνος υπάρχει, σχεδόν τίποτα δεν υπάρχει.
Γερνάνε οι λέξεις; Σχεδόν ακούει τη φωνή της, από παιδάκι μιλούσε μόνη της, «το κάνουν αυτό τα μοναχοπαίδια» τους καθησύχαζε ο παιδίατρος πρώτα, ε ύστερα τα κουτσοβόλεψε, έμαθε αντί να μονολογεί να τα γράφει.

Ο Τρύγος
«Όλα τα παιδιά περιμένουν το Καλοκαίρι, αλλά εμείς είμαστε τα πιο τυχερά, το δικό μας πανηγύρι αρχίζει με τα σχολεία. Έτσι και εφέτος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Γκίκα, Υπέρ κεκοιμημένων, πενθούντων, οδοιπορούντων ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

[…ο έρωτας των ηρώων
Δεν προπαγανδίζει,
Μεταμορφώνεται σ΄αίνιγμα
Δεν περιγράφεται…]

Τι ώρα να΄ναι στην χώρα των μεγάλων ηρώων; Και αν έχει εποχές και αν οι χειμώνες κρατούν μια ζωή ή αν είναι ζωσμένοι με καλοκαίρια πικρά και δύσκολα, κανείς δεν το ξέρει. Συγκρατούμε τα ονόματά τους, ζούμε τις ζωές τους, πεθαίνουμε μαζί τους και τους κατατάσσουμε μες στο ατομικό, αξιακό μας σύστημα. Έπειτα τους κλείνουμε σε τάφους θολωτούς εντός μας και για καιρό τους λησμονούμε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Τι ώρα να΄ναι εκεί;»