Η  ΚΑΘ’ ΥΠΝΟΥΣ ΜΝΗΜΗ

Ὑπάρχουν γεγονότα
πού μοιάζουν μέ ὄνειρα
                                                         καί ὄνειρα
                                                         πού  μποροῦν νά θεωρηθοῦν

γεγονότα

Γιά ‘κεῖνα  τά ὄνειρα, λοιπόν,
πού τά θεωρεῖς γεγονότα
καί πού χτυποῦν ἀναπάντεχα
σάν προσδοκίες καταλυτικές,
βραδιά καλοκαιριοῦ συνήθως
ἤ Ἄνοιξης πού δέν
ἄποφασίζει ἄν θα ‘ρθεῖ. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Βάννα Πασούλη, Lunaris ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Αυτοψία τρίτη. Στη θέση Μαρδάτι Κριτσάς (ο νεαρός αγροφύλακας σημειώνει):

Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΟΥΠΙΑ

Εκεί όπου διακλαδιζόταν
σε δύο εύρωστους κλώνους,
εισχωρώντας βαθιά
στον εναέριο χώρο

του εύθικτου γείτονα,
εκεί βλέπεις τώρα
δύο λείες μαχαιριές
από βαρύ αλυσοπρίονο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νίκος Ι. Τζωρτζής, Αυτοψίες, Β’»

Ανταπόκριση

δεν μπορεί να σταθεί συγνώμη σε μια στενή, μικρή καρδιά. Αυτό μόνο.

Ο ανταποκριτής μας μεταφέρει ορισμένες σκηνές. Ο αναγνώστης θα κρίνει.

«Η αίθουσα ήταν τόσο μικρή που οι ένοχοι μπλέκονταν με τους αθώους και σε λίγο κανείς δεν ήξερε ποιος έφταιγε και ποιος ήταν άμοιρος των εξόχως σοβαρών ευθυνών. Σε κάθε έδρανο στριμώχνονταν καμιά δεκαριά παλικαράδες. Και δεν φτάνει αυτό αλλά και στο ακροατήριο είχε συρρεύσει ένα πρωτόγνωρο πλήθος. Όλοι στοιβαγμένοι μες στην ομίχλη του καπνού. Ένας πλανόδιος που τα κατάφερνε να περνά με έναν παράξενο τρόπο, – θα είχε δουλέψει σαν ακροβάτης στην Μπρέσια, αλλιώς δεν εξηγείται – ,  πουλούσε την πραμάτεια του και αγνοούσε επιδεικτικά και έδρες και σεβασμούς. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Σέρμπουργκ 1822, δικαστικό ρεπορτάζ, παλιό Κακουργιοδικείο»

[..]Ο πατέρας μου δεν ήταν αυτό που λέμε «έμπορος». Προερχόταν από καλή νησιώτικη οικογένεια, ανήκε δηλαδή στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν έχουν ανάγκη να κοπιάσουν πολύ για να ζήσουν. Το εμπόριο ήταν ένας συμβιβασμός, μια επιλογή που δεν βασίστηκε στην ικανότητά του να αγοράζει φτηνά και να πουλά ακριβά, αλλά στην προτίμησή του να κάθεται πίσω από ένα γραφείο, να κάνει τα βασικά για την ενημέρωση του Βιβλίου Αποθήκης και του Καθολικού, και κατά τα άλλα να κλείνει την ώρα που τα καταστήματα έκλειναν και να συναντά τις παρέες του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αλέξης Πανσέληνος, Λάδι σε καμβά ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

Από τις ΑΩ εκδόσεις

Τριάντα ένα ποιήματα και μια δια πίστωση που έφτασαν από μακριά. Ερωτικά και μέσα από τις ανεπούλωτες πληγές μας, ουρανοκατέβατα από τις αβύσσους μας. Ιπτάμενος Ολλανδός και Φάτα Μοργκάνα ο ένας για τον άλλον. Παιδιά της αβύσσου, η λύση του αινίγματος και το αίνιγμα ταυτοχρόνως. Με εμμονικά ερωτηματικά «Ποια πληγή σου άραγε να ταί ριαξε με την πληγή μου;/ και ποια σκοτάδια σου/ Στο σκοτάδι μου να βρήκαν φως;» Ένας ακόμα κύκλος με θεοσκότεινο Φως.

*

ΠΗΓΆΔΙΑ ΖΉΣΑΜΕ ,
ΠΗΓΆΔΙΑ ΜΑΡΤΥΡΆΜΕ

Από τα πόδια σε βουτάει η ποίηση κάθε που
σε γκρεμίζει η ζωή,
«το καταφύγιο που φθονούμε»,
σωσίβιο στο χάος
Όπως κι οι ιστορίες μας,
Ένας κουβάς με κομμένο σκοινί
στο βάθος του πιο δικού μας πηγαδιού,
Αλλά κι ο ίλιγγος του ύψους μάλλον Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Γκίκα, Άβυσσος άβυσσον επικαλείται ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Επιτέλους! Μήνες περίμενα αυτή τι στιγμή. Εφημερίες, χειρουργεία, πανδημία, lockdown, αγαμίες. Όλα πήγαιναν χάλια. Αλλά τουλάχιστον για 2 εβδομάδες δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι τίποτα απ’ αυτά. Το επόμενο 15νθήμερο θα ήμουν εγώ, η θάλασσα και οι κατακτήσεις μου. Ή απλά εγώ κι η θάλασσα. Οι άνθρωποι που δεν κάνουν μεγάλα όνειρα, δεν απογοητεύονται κιόλας. Αυτό το σπίτι δίπλα στη θάλασσα με την ιδιωτική παραλία που είχα νοικιάσει, ήταν ίσως η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου όλη που είναι ένα τσιγάρο, που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω. Γιατί πραγματικά στη φάση που ήμουν, νομίζω θα σκότωνα για λίγη ησυχία. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Χρήστος Χατζηκωνσταντίνου, Καλοκαιρινή άδεια κι ανθρωποκτονία: Πώς η υπερκόπωση σε κάνει να αναπολείς τη Χιροσίμα»