Παιδί μου σὲ ξανοίγω πιὰ καὶ εἶσαι πιὸ ὡραία
ἀπ’ ὅσα ἀνιστορούσανε ζωγράφοι ἀλλοτινοί·
ἀκίνητη κι ἀτάραχη νὰ μοῦ κρατᾷς παρέα,
μὰ νὰ ῥιζώνῃ μέσα μου τοῦ πόνου ἡ φωνή . . . .
Παιδί μου σὲ ξανοίγω πιὰ μὲς στὶς κορνίζες μόνο,
γιατ’ εἶν’ καιρὸς ποὺ ἄγγελοι στὸ πλάι σου πετᾶνε·
νὰ σὲ προσέχουν ζήτησα μὰ μοῦ ’πανε μὲ πόνο
πὼς τ’ οὐρανοῦ οἱ ἄγγελοι, ἀγγέλους δὲν φυλᾶνε!
*
©Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης
φωτο: Στράτος Φουντούλης
❉
Στέφανος Τσιτσόπουλος, Ροκ Σταρ, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2019
Πρώιμη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία 26 κεφαλαίων (πρώτο: «Μια εξοχή στην κόλαση», τελευταίο: «Πιάστερ ιν δε rye» κι ο νοών νοείτω), ροκάδικη, «νευρική», κεφάτη και φευγάτη, από το φίλο δημοσιογράφο: κύρια μέσα από «συνομιλίες» με τον Χόλντεν Κόλφιλντ, τον Σάλιντζερ και ιδίως τη θρυλική «διπλή» μεταφράστρια του «Φύλακα στη σίκαλη», την Τζένη Μαστοράκη• μετασταθμεύσεις: Ξάνθη, Σαλόνικα, «κωλοαθήνα», Νέα Υόρκη, Παρίσι κλπ• αναφορές: Παπαδιαμάντης, Χατζηπαναγής, γέννηση του ροκενρόλ, «Αλίκη στις πόλεις», Μέριλιν Μονρό, Γουινόνα Ράιντερ, Σώτη Τριανταφύλλου, Χρήστος Χωμενίδης, προσωπικά πολλαπλό 1984, Εντ Σάλιβαν σόου κλπ. Πλούσια, απρόσμενη εικονογράφηση. Περιεχόμενα, Ευρετήριο θα βοηθούσαν.
(Λέξεις 100).
όλα γίνονται για την έξοδο(2)
Ι.
(κάποτε παλιά)
η Μαριάνθη είχε πιάσει τη ντουλάπα ψηλά, χόρευε
στιγμές σταματούσε, πιες, έλεγε και έδινε στο μικρό κορίτσι κάτι που γλύκαινε στον φάρυγγα σα νέκταρ από αγιόκλημα
μέσα, η θερμοκρασία έπιανε κορυφή· ακίνητη
με βλέφαρα μισά κατεβασμένα, σαν κουρτίνες στο παράθυρο, γινόταν κάτι που το έξω να μένει δροσερό· άρρωστη
πιο έξω, οι κήποι ανθισμένοι
ακόμη πιο έξω, Πασχαλιά κι άνθρωποι στα χωράφια
φάε, είπε η Μαριάνθη και στον ουρανίσκο μπερδεύτηκαν όλοι οι νεκταροφόροι στήμονες Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, όλα γίνονται για την έξοδο»
Το ξυπνητήρι, χτύπησε με τον προεπιλεγμένο ήχο. Το κορίτσι ανακάθισε τρίβοντας τα μάτια του. Έριξε μια νυσταγμένη ματιά στο ρολόι. Έγραφε 7:46. Είχε 1:14 μέχρι να αρχίσει το μάθημα. Πάτησε βαριεστημένα τα πόδια στο πάτωμα. Τα δοκίμασε πριν αφήσει όλο το βάρος της, πάνω τους. Κάθε μέρα τα ένοιωθε πιο αδύναμα. Δεν έπρεπε να χάσει και σήμερα την πρωινή της γυμναστική. Ο πατέρας, ισχυριζόταν πως αν συνέχιζαν έτσι, σε μερικές εκατοντάδες χρόνια, το ανθρώπινο είδος θα γεννιόταν δίχως πόδια, όπως τα πλάσματα που ζούσαν σε πολύ βαθιές, δίχως φως σπηλιές. Το είδος τους, γεννιόταν δίχως μάτια, αφού δεν τα χρειαζόταν για να βλέπει. Είχε αναπτύξει άλλες ικανότητες για να κινείται. Ίσως και το ανθρώπινο είδος, να ανέπτυσσε την ικανότητα της αιώρησης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μάουρα Ρομπέσκου, Έτος 2037»
Δοκιμή για την σκηνή του τέλους
Έργου με θέμα
Την θυελλώδη σχέση του
Αμερικάνου ζωγράφου
Τζάκσον Πόλοκ
Με την
Λι Κράσνερ
(Ο αχυρώνας είναι φωτισμένος με έναν έντονο, κατακίτρινο λαμπτήρα. Είναι ένας άδειος χώρος με απλωμένους μουσαμάδες. Καμιά φορά μπαίνουν τα πουλιά της νύχτας και φτεροκοπούν. Δεν αντέχουν το φως και αποχωρούν σηκώνοντας σκόνη στο πέρασμά τους. Καλό ταξίδι στις ψυχές που ταξιδεύουν. Μια φιγούρα στέκει κάτω από τον φως. Δεν φαίνεται από κάπου μα για την θέση του αυτή μερίμνησαν οι αστρονομικές συντεταγμένες. Διάσπαρτοι μερικοί λερωμένοι κουβάδες με χρώμα. Βιολετί, κόκκινο, βαθύ μαύρο, λευκό, πράσινο. Όλα αυτά τα χρώματα φωτίζουν την μορφή του άνδρα με την τζιν περιβολή στο μέσον της σκηνής. Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται, τα άλλα είναι γραμμένα σε τραγούδια, κλειδιά και οδηγίες που ανοίγουν όλες τις πόρτες της φαντασίας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Αγκάθι μου»
Οι χρωματιστοί κόκκοι άμμου κυλούσαν αργά και ήρεμα στην κλεψύδρα, όπως και οι μέρες του τον τελευταίο καιρό. Μόλις είχε μπει ο Μάρτης ο πεντάγνωμος, ο μήνας που πότε κλαίει και πότε γελά, όπως κι ο Διονύσης.
Ξύπνησε από αιχμηρούς πόνους στην πλάτη, προσπαθώντας να αλλάξει θέση. Δεν μπορούσε μόνος του. Τη φώναξε, για να νιώσει μια παρουσία δίπλα του. Ζήτησε λίγο καφέ ζεστό. Δεν ένιωσε γεύση. Αρνήθηκε να βάλει λίγη φρυγανιά, λίγο τυράκι στο στόμα του. Τον είχε πεισμώσει η συμπεριφορά της. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ειρήνη Θυμιατζή, Κόκκοι άμμου»
Μάχη Τζαβέλλα, Ήρεμα φεύγω, εκδόσεις Γκοβόστη
Προχωρημένη, σε σύγκριση με τις προηγούμενες νουβέλες της, εδώ η συγγραφέας: πολλαπλή και εύστοχη εναλλαγή αφηγηματικών τρόπων, πιο καλοδουλεμένο /κοφτό ύφος, μεγαλύτερο βάθος στη σκιαγράφηση των προσώπων και ειδικά του αρσενικού κεντρικού ήρωα, του Γκλεν (πράγμα διόλου αυτονόητο για γυναίκα συγγραφέα), τη διαταραγμένη, αβέβαιη σκέψη και δράση του οποίου παρακολουθούμε, μετά από δυστύχημα που του χάλασε κορμί και μυαλό, οδηγώντας τον σε (αβέβαιο πάλι) ξαναζύγιασμα των μίζερων σχέσεων (οικογένεια, γυναίκες, γειτονιά κλπ) και φαντασιώσεών του- «βασικό ένστικτο». ΄Αριστο ξεκίνημα κι εξαιρετικό, φροϋδογενές φινάλε σε νεκροταφείο.
ΥΓ. Οι τελευταίες φράσεις του οπισθοφύλλου ξαστοχάνε, νομίζω, ως προς το αληθινό περιεχόμενο του πεζού.
(Λέξεις 100)
Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, εκδόσεις Πόλις
ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΑΙ
Η ΓΥΜΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΟΜΙΚΡΟΝ
αναγνωστικές παρατηρήσεις επί της συλλογής της Χλόης Κουτσουμπέλη
Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, εκδόσεις Πόλις – 2021
Στην τελευταία ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον, εκδόσεις Πόλις – 2021, ο αναγνώστης απολαμβάνει μεν με την αρτιότητα της ποιητικής της σκέψης, εκείνο όμως που τού γίνεται πια ξεκάθαρο είναι η μοναδική της ικανότητα να φτιάχνει απόλυτα δομημένα ποιητικά βιβλία έχοντας τρόπον τινά εκ των προτέρων σχεδιασμένα τα αρχιτεκτονικά σχέδια, τη μελέτη για τα στατικά, τις ποσότητες του μπετόν αρμέ και τους οπλισμούς έως και τις λεπτομέρειες των σοβατεπί, τα χρώματα στις ταπετσαρίες και επαναλαμβανόμενα μοτίβα στα πλακάκια. Αυτή είναι μια αίσθηση που είχα και στην προηγούμενη συλλογή της, Το σημείωμα της Οδού Ντεσπερέ, εκδόσεις Πόλις – 2018, και είναι μια ιδιότητα των ποιητικών έργων, την οποία αφενός θαυμάζω, αφετέρου τη θεωρώ απαραίτητη για να μείνει ένα έργο στην ιστορία (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και ταυτόχρονα να αποτιμηθεί ευκολότερα από τους σύγχρονους και μελλοντικούς αναγνώστες και μελετητές. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον ―Από τον Κωνσταντίνο Λουκόπουλο»
