✼

Εχω βγει έξω να πάρω αέρα. Είναι ως συνήθως νύχτα και ο κόσμος έχει μαζευτεί στα σπίτια του. Οι δρόμοι άδειοι μετά τη βροχή, κατάφωτοι γυαλίζουν, οι Δήμοι αυτά δεν τα τσιγκουνεύονται, πρέπει να συνεχίζουν κατά την παράδοση να δίνουν μια εντύπωση χαρούμενη. Δεν το είπε άλλωστε κι ό Χέμιγουέι; Το Παρίσι είναι γιορτή.

Μοιάζει με γιορτή του τέλους. Ένα τέλος περίεργο και απειλητικό μέσα στην σιωπηλή του κατήφεια. Δεν έχει τίποτε το κοινό με τις κοσμογονίες που μας δείχνει ο κινηματογράφος όπου εξωγήινες καταιγιστικές  δυνάμεις και διαβολικές  μηχανές κατακλύζουν την ανθρωπότητα καταστρέφοντας τα πάντα. Το τέλος εδώ είναι ανατριχιαστικά ήπιο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ευρυδίκη Τρισόν – Μιλσανή, Θερμές σελίδες σε ψυχρό τοπίο»

Από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Περιγραφή
Σαράντα τρία διηγήματα για τα παιδικά χρόνια, την οικογένεια και τη φιλία, για τη δυστυχία και τη φτώχεια, για την αγάπη, το μίσος και το μεγαλείο της ψυχής, για τη ζωή και τον θάνατο, αλλά και τον έρωτα, τον απλό, τον μεγάλο και τον ανεκπλήρωτο.

Διαποτισμένες με έντονο συναίσθημα και πινελιές χιούμορ, οι μικρές αυτές ιστορίες είναι σαν γλυκόπικρες αναμνήσεις που ταξιδεύουν στο χρόνο, στο χθες και στο σήμερα, και στα τοπία του χωριού και της πόλης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Εξ αδιαθέτου ―κυκλοφορεί»

✾

Ήταν όλοι τους εκεί· ο καθένας κρατούσε κι ένα νόμισμα και βρίζουνταν σαν τα σκυλιά. Στο διπλανό δωμάτιο οι δαντελένιοι καπνοί της μουσικής που εγκυμονούσε εκλεπτυσμένος φόνους. Μες τους καπνούς ξεχώρισα τον τύπο ― σερ Τζων τον έλεγαν. Ήταν εκεί και ο νεαρός που αργότερα θα κάρφωνε στο κορμί του το στιλέτο. Ο σερ Τζων αυτό δεν το έβλεπε, μόνο εγώ το μάντευα μές στους καπνούς και τα στριγγλίσματα της μουσικής που ούρλιαζε τώρα. Γιατί ο σερ Τζων εκείνη τη στιγμή άκουγε για την άγρια μουσική του σώματος του· με το χέρι του φαινόταν να κρατάει το ρυθμό της, όμως εγώ που ήμουνα μες στα μάτια τους και παρακολουθούσα τα όνειρά του έβλεπα το θύτη και το θύμα να μπλέκουνται αξεδιάλυτα. Μιλιά δεν έβγαζαν καμιά, ο καθένας και ένας κόσμος παράλληλος. Ο σερ Τζων, όπως ξέρετε, είναι ο φύλακάς μας άγγελος, κρατάει το νόμισμα· ο νεαρός είναι απαραίτητος για να υπάρχει το παιχνίδι. Όταν ο σερ Τζων σηκώνει το χέρι του εσείς νομίζετε πως κρατάει το ρυθμό της μουσικής. Εκείνη τη στιγμή, να ξέρετε, ακούει άλλη μουσική κι υπαγορεύει το ρυθμό της δικής μου και της δική σας ζωής.

*

Βιογραφία Τάκη Καρβέλα

[Τάκης Καρβέλας (1925-2017), Η μνήμη μισοφέγγαρο, εκδόσεις Γνώση 1983

✾

από τις εκδόσεις Ποταμός

Ο ελληνικός λαβύρινθος ενηλικίωσης του Άρη.

Η χώρα του βρόμικου ’89, η δολοφονία χαρακτήρα του πατέρα του, η οριστική απώλεια:

«Παραμονές Χριστουγέννων του 2001. Με αγκάλιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά Του.
Πήγα να φύγω. Ντρεπόμουν. Με έσφιξε πάλι.
Μου είπε στο αυτί χαμηλόφωνα, να μην ακούει άλλος: ‘Σ’ αγαπώ πολύ!’.
Κι εγώ ο δειλός φοβήθηκα να Του απαντήσω πως κι εγώ Τον αγαπώ.
Ήταν μόνο δυο λέξεις. Οι λέξεις…» Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Γκόζης, Θραύση κρυστάλλων ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Από τις εκδόσεις Διάφορος

Παρουσίαση

Το καλοκαίρι του 2012 η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία προώθησης πολιτισμού ΑRΤSPOT  προκήρυξε τον 3ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος «ΛογωΤέχνης 2012». Η προκήρυξη ανέφερε: «Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο, όμως οι συμμετέχοντες θα πρέπει να συμπεριλάβουν στην πλοκή του διηγήματός τους τις ακόλουθες έντεκα συγκεκριμένες λέξεις (σε οποιαδήποτε πτώση ή αριθμό): Θάλασσα, χελιδόνι, άμμος, κουτί, τριαντάφυλλο, χώμα, ρoλόι, ησυχία, σελίδα, αέρας, γάλα. Πρόκειται για έντεκα λέξεις που επιθυμούν να γίνουν ένα διήγημα, ενώ είναι πολλά. Κλειδάκια μαγικά για τον εαυτό μας τον άγνωστο, ένα αίνιγμα που θα μας το λύσει το ίδιο μας το κείμενο στο τέλος.» O συγγραφέας καταθέτει στο βιβλίο αυτό 77 μικρογραφές και 1 διήγημα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Τζεβελεκάκης, Έκτεκα λέξεις χάρισμα ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

❇︎

What’s it like to be a human
the bird asked

I myself don’t know;
It’s being held prisoner by your skin…
…That’s funny said the bird
and flew effortlessly up into the air
Anna Kamienska, Funny

Ελεύθερες πτήσεις

Δεν είχε  παρά μια νάιλον σακούλα.  Τρύπιο τζιν, βρώμικα μποτάκια, ένα Τ-shirt  φορεμένο κι ένα στην τσάντα. Το μπουφάν τού έφτανε ως το γόνατο. Βλέπεις, δεν ήταν πρώτο μπόι.  Δούλευε οικοδομή, όταν έβρισκε μεροκάματο. Κοιμόταν σε κρεβάτι, όταν υπήρχε.  Είχε και μια παλιά κιθάρα. Πιο συχνά έπαιζε, παρά έχτιζε. Σιγά το χαρτζιλίκι, θα πεις.  Όμως ήταν η ώρα που  ησύχαζε. Σκάρωνε τραγουδάκια στο άψε σβήσε. Μάζευε κοινό. Μάζευε κέρματα. Μάζευε τις σκέψεις στο μαύρο κουτί. Πέταγε λίγο πάνω απ’ τα κεφάλια των ανθρώπων, λίγο πάνω απ’ τις πολυκατοικίες, τα σύρματα. Δεν είχε παρά μια νάιλον σακούλα, μια γδαρμένη κιθάρα. Εύκολο να πάρει ύψος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παπαδάκη, Ελεύθερες πτήσεις (6)»

Σε λίγες μέρες στα βιβλιοπωλεία, από τις εκδόσεις Bibliothèque

Gare de l’Est

Η γάτα που ονειρεύεται τη μάνα της

[Άλλη μια στάση μετρό που βρίσκεται μέσα σε σιδηροδρομικό σταθμό ο οποίος άνοιξε στα μέσα και ανακαινίστηκε στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα ως μέρος της αναδόμησης του Παρισιού από τον Βαρόνο Οσμάν. Τον Οκτώβριο του 1883 από το σταθμό αυτό αναχώρησε το πρώτο Οριάν Εξπρές για την Κωνσταντινούπολη.]

Το μετρό φρενάρει απότομα. Οι μισοί επιβάτες πέφτουν πάνω στους άλλους μισούς, όρθιους και καθισμένους. Η Γιαπωνέζα στρέφει το καλυμμένο της πρόσωπο προς το τζάμι για να γλιτώσει ακόμα περισσότερο τη μόλυνση από τα ευρωπαϊκά μικρόβια. Η μαθήτρια αγκαλιάζει πιο σφιχτά τη θήκη του βιολιού της κοιτώντας προς την ίδια κατεύθυνση. Σε ώρες αιχμής και πάνω στο άγριο στρίμωγμα, όταν ο ακριβώς διπλανός σου κοιτάζει προς μια κατεύθυνση αναγκάζεσαι να κάνεις το ίδιο κι εσύ. Αυτοματισμός αμηχανίας και δυσφορίας μπροστά στην εισβολή του άλλου στον προσωπικό σου ζωτικό χώρο, που κανονικά θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον πενήντα εκατοστά. Το ίδιο συμβαίνει και στα ασανσέρ, έναν ακόμα τόπο ασφυκτικού κενού αέρος. Οι πόρτες ανοίγουν. Βγαίνουν κάποιοι από το βαγόνι, μπαίνουν κάποιοι άλλοι. Βολεύονται όπου βρουν. Τα δευτερόλεπτα τρέχουν. Σφυρίζει. Ξεκινάμε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πετρίτση, Η γυναίκα που έτρωγε τις αμαρτίες των άλλων ―προδημοσίευση»

※

Ετούτος ο τάφος τον πρόεδρο σκεπάζει, τον υιό
τού προδότη, άχρηστου τον καιρό του στους Έλληνες.
Είχε γυναίκα, ερωμένη, παιδιά χαραμοφάηδες,
μα διασκορπίστηκε ο νους του απ’ την άτσαλη ύβρη
Αγοράκριτος – Αρχαίος Ποιητής

※

Η κατάντια κι o ξεπεσμός τού εκλογικού σώματος σ’ όλους τους τόπους και σ’ όλες τις εποχές δεν προκύπτει απ’ το πουθενά. Προηγείται πάντα εκείνος ο ηγέτης που ενσταλάζει στον όχλο, μέσω μίας αρνητικής διαπαιδαγώγησης, τα δικά του χαραχτηριστικά, της χαμέρπειας, της αμάθειας, της δειλίας και της φιλοχρηματίας, προκειμένου αυτός ο καθοδηγούμενος όχλος να δημιουργήσει την προϋπόθεση για τον ξεπεσμό του και για την καθιέρωση ενός τέτοιου «ταγού». Έτσι, ο ηγέτης πλάθει τον Δήμο κατ’ εικόνα κι ομοίωσή του προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει ως δημαγωγός, ενώ ο Δήμος μεταμορφώνεται αβίαστα σε μικρονοϊκό, ψοφοδεές κι άθλιο άθυρμά του μόνον και μόνον για να συντηρεί τέτοιους «ταγούς»! Ο λαουτζίκος εν γνώσει του κυλιέται στον βόρβορο, έχει πλήρη επίγνωση των επιπτώσεων τής κακής επιρροής τού δημοκόπου ηγέτη του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»