στα βάθη ενός
Μεγάλου Ζωολογικού Κήπου
που μπορεί να περηφανεύεται πως συγκεντρώνει
όλα τα είδη.
Ακόμη και εμάς.
Στεγάζεται στην πόλη και στα κλουβιά του ανηφορίζει κανείς με μέσα τεχνητά.
Θα παραμείνει μυστικός για πάντα.

Ανταπόκριση, από τον μεγάλο ζωολογικό κήπο.

Νικολά, πες μας πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Νικολά: “Τα φοβερά γεγονότα έλαβαν χώρα περί την ενάτη πρωινή. Ο μεγάλος ζωολογικός κήπος είχε μόλις ανοίξει τις πύλες του. Οι φροντιστές τάιζαν τα ζώα και οι επισκέπτες παρατηρούσαν έκπληκτοι την ποικιλία του Θεού πάνω στην γη, την κυτταρική πανσπερμία, τον πλούτο μιας πρωτόγνωρης πανίδας. Κρατούσαν τα παιδιά από τα χέρια και εκείνα κουράζονταν να κοιτάζουν την ζωή που γεννιέται, ζει και πεθαίνει στο κλουβί. Πρόκειται δίχως αμφιβολία για ένα κομβικής σημασίας μάθημα στην ζωή των αυριανών ενηλίκων. Η εξοικείωση με το τοπίο, η θέση της ισχύος, όλα ετούτα αφορούν στο περιεχόμενο του διδακτισμού που απολαμβάνουν αφειδώς οι μικροί επισκέπτες”. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Από την αίθουσα πειραμάτων “Νικολά Γκιλλιέν”»

Εκείνο το απομεσήμερο ο ποιητής βγήκε στο μπαλκόνι του κρατώντας σε ένα πάκο Α4 όλα τα αδημοσίευτα ποιήματα του. Κοίταξε μια τον Λυκαβηττό και μια τον καθαρό Αττικό ουρανό νιώθοντας μια ανεξήγητη μα θανατερή μελαγχολία. Έπιασε έπειτα τις κόλλες και άρχισε να τις κάνει σαΐτες. Δεν τις έφτιαχνε όλες στο ίδιο μοντέλο, άλλες τις έκανε stealth, άλλες Mig και άλλες spitfire, το σίγουρο πάντως ήταν πως κανένα ραντάρ περισπούδαστων κριτικών και εκδοτικών καρουζέλ δεν μπορούσε να τις πιάσει καθώς προσγειώνονταν σε συνοικιακές βιοτεχνίες, αυλές vegan καφέ, εγκαταλειμμένα παλαιοβιβλιοπωλεία, τοξικά αφτεράδικα και μπαλκόνια χρεωκοπημένων νοικοκυριών. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Ανάστροφη πτώση»

Ήταν Σάββατο. Η εκκλησία γιόρταζε την Ανάσταση του Λαζάρου. Άρχιζαν οι πασχαλιάτικες διακοπές. Επιστροφή στην πατρική γη, εγκατάλειψη της Αθήνας και των υποχρεώσεων στο Πανεπιστήμιο.

Πρωινή κάθοδος στην καφετέρια. Ντυμένος ατημέλητα. Έτσι ήταν τότε. Δεκαετία του 1970.

Ο αιώνιος συνάδελφος ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ο δάσκαλος με την εφημερίδα. Καθηγητής μου στο Γυμνάσιο. Μαθηματικός. Με σήκωνε στον πίνακα και με προσφωνούσε «Κύριε Συνάδελφε». Είχε προδιαγράψει το μέλλον μου. Επιβεβαιώθηκε όταν μπήκα στο Μαθηματικό της Αθήνας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τόλης Κοΐνης, Το κουστούμι του Λαζάρου»

Από τις εκδόσεις Αρμός

Σαν βγήκα στα «Κεδρωτά» στο ίσιωμα, αλλοφρόνησα κι  έβαλα τα σκουξίματα. Ποιος  να μ’ ακούσει μες την ερημιά. Στα «Ρόγκια» βέλαξε μια γίδα, αλλά πού εγώ μυαλά να  μαυλίσω ξανά.

Μπροστά μου ένα κορίτσι δεκαοκτώ, άντε το πολύ είκοσι χρονών, κείτονταν χωρίς  κεφάλι. Τα βυζιά του χαραγμένα με  μαχαίρι με το σχήμα σταυρού, με ανοιγμένη την κοιλιά από ανθρώπινο χέρι, «που να του το ξεράνεις από τη ρίζα, Θεούλη μου», σκέφτηκα. Ανοιγμένη κι από κάτω με τόσο μίσος  που  δεν φαίνονταν  παρά μια  μεγάλη  τρύπα μέσα σε ξεραμένα αίματα.

Παραμέρισα με μανία τις πουρναρότουφες ψάχνοντας να  βρω το κομμένο κεφάλι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Πάνος Νιαβής, Δέκα πόντους μαύρο χιόνι ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

Μίκης  Αναστασίου, Ο λογιστής ―Μυθιστόρημα, εκδόσεις Ενύπνιο, σελ. 286.

Περιγραφή

Ο Θανάσης, ένας σαραντάχρονος αλκοολικός λογιστής χωρίς φιλοδοξίες, ζει µια µίζερη, µοναχική ζωή, µεταλαµβάνοντας καθηµερινά την ιδέα της αποτυχίας του και της φθοράς που επιφέρει ο χρόνος στο πρόσωπό του. Απολυµένος από τη δουλειά του, εγκαταλελειµµένος από τη συµβία του, µπλέκει σε µια ερωτική περιπέτεια µε µια παράξενη γειτόνισσα, τη Μαρία, που, παρότι δεν είναι πεπεισµένος για την αγαθή της προαίρεση, κοντά της νιώθει ότι βρίσκει ένα γιατρικό για την απελπισία του και ότι γίνεται ο άλλος που πάντα ήθελε να είναι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μίκης  Αναστασίου, Ο λογιστής ―απόσπασμα»

Αγαπημένη, Ελοίζ

μονάκριβή μου,

η άνοιξή μου το δικό σου φθινόπωρο
Στέκομαι στο άνοιγμα του ποταμού όπως οι επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν: φεύγοντας εξακολουθητικά
Όπως το κύμα στο πλάι της όχθης: πότε άγριο να ξεσπά, πότε ήρεμο να παρακαλεί, πότε ανύπαρκτο από συνειδητότητα και κάποτε από κούραση

Η ζωή όλη, ένα παιχνίδι του θήτα της επιθυμίας, Ελοίζ
Δεν υπάρχει είναι, υπάρχει θέλω
Αλλοίμονο τη δύναμη της λέξης που αλλάζει τη μορφή του κόσμου όλου!

Θέλω να σε ανταμώσω· να δω τα σκέπαστρα των ματιών σου, τις κόγχες, το κάτω το πάνω τόξο τους, το φόρεμά σου να λερώνεται στην άμμο, τα δάχτυλά σου να το κρατούν πάνω από τους αστραγάλους· θέλω να σε βλέπω Ελοίζ
είσαι η Άνοιξη Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, μέρες του Απρίλη»

«Να κοιτάς την δουλειά σου και τίποτε άλλο», είπε ο πατέρας στον δεκαπεντάχρονο. «Να υπομένεις την εχθρότητα», ο ιερέας εμύνησε. «Απέκτησε γνώση όση μπορείς, η γνώση ακριβά πουλιέται», ο καθηγητής εκήρυττε, και όλοι μαζί:

«μακριά η σκέψη σου από τις κοπέλες, μην αυνανίζεσαι, πρώτα τα μαθήματα και η σταδιοδρομία». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Ο μητράδελφος»