Από τις εκδόσεις Γκοβόστη

Μια όμορφη αρχαιολόγος στήνεται στο βάθρο της. Ένας υπάλληλος φυλακών συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης. Ένας απολυμένος εργάτης γεμίζει τις ώρες της αργίας του παρακολουθώντας τη γυναίκα του για να ανακαλύψει ότι αποτελεί μέρος ενός ερωτικού τριγώνου. Ένας νεαρός καθηγητής μαθηματικών βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πιο αδιανόητο μαθηματικό υπολογισμό. Ένας αργόσχολος μεσήλικας κάνει χόμπι του τις μικροκλοπές και βρίσκει έναν αναπάντεχο συνεργό.

Δώδεκα σύγχρονες ιστορίες που φλερτάρουν με το παράδοξο. Διηγήματα επικεντρωμένα σε χαρακτήρες που οδηγούνται στα όρια του εαυτού τους και, μέσα από μια απροσδόκητη έκβαση, αλλάζουν εαυτό.

Απόσπασμα

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ευσταθία Δήμου, Κλέφτες και αστυνόμοι»

Συλλογικό. Aπό τις εκδόσεις Βακχικόν σε συνεργασία με το περιοδικό Cartel

Tην καταγραφή της «νέας πραγματικότητας» του Covid-19 επιδιώξαμε, διοργανώνοντας έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό, όχι για να διεκδικήσουμε δάφνες πρωτοτυπίας, οι μισές άλλωστε λογοτεχνικές σελίδες και εκδοτικοί είχαν την ίδια «φαεινή» ιδέα, αλλά για να συμβάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην ιστορική αυτή ανατροπή.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ο ιός-19 διηγήματα λογοτεχνικού εγκλεισμού ―κυκλοφορεί»

Από τις εκδόσεις ΑΩ

«Ό,ΤΙ ΥΠΗΡΞΕ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ».
Γερνάει η μνήμη; Σκέφτεται ξεφυλλίζοντας αυτό το παλιό τετράδιο στην αποθήκη. Είναι Κυριακή, οι Κυριακές του μπαμπά, θα σκεφτεί, και μόλις αρχίζει μια άνοιξη υποσχόμενη, έστω και κάτω από την βρεμένη αλλ’ ολάνθιστη αχλαδιά του κήπου. Μαζί την είχαν φυτέψει, όπως μαζί φρόντισαν και για την φυτειά στον Βαραμπά που πια δεν υπάρχει. Εξάλλου ούτε εκείνος υπάρχει, σχεδόν τίποτα δεν υπάρχει.
Γερνάνε οι λέξεις; Σχεδόν ακούει τη φωνή της, από παιδάκι μιλούσε μόνη της, «το κάνουν αυτό τα μοναχοπαίδια» τους καθησύχαζε ο παιδίατρος πρώτα, ε ύστερα τα κουτσοβόλεψε, έμαθε αντί να μονολογεί να τα γράφει.

Ο Τρύγος
«Όλα τα παιδιά περιμένουν το Καλοκαίρι, αλλά εμείς είμαστε τα πιο τυχερά, το δικό μας πανηγύρι αρχίζει με τα σχολεία. Έτσι και εφέτος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Γκίκα, Υπέρ κεκοιμημένων, πενθούντων, οδοιπορούντων ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

[…ο έρωτας των ηρώων
Δεν προπαγανδίζει,
Μεταμορφώνεται σ΄αίνιγμα
Δεν περιγράφεται…]

Τι ώρα να΄ναι στην χώρα των μεγάλων ηρώων; Και αν έχει εποχές και αν οι χειμώνες κρατούν μια ζωή ή αν είναι ζωσμένοι με καλοκαίρια πικρά και δύσκολα, κανείς δεν το ξέρει. Συγκρατούμε τα ονόματά τους, ζούμε τις ζωές τους, πεθαίνουμε μαζί τους και τους κατατάσσουμε μες στο ατομικό, αξιακό μας σύστημα. Έπειτα τους κλείνουμε σε τάφους θολωτούς εντός μας και για καιρό τους λησμονούμε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Τι ώρα να΄ναι εκεί;»

✤

«…Βίος και πολιτεία» η ζωή της, αλλά ήταν ψυχούλα η κυρά Σούλα. (*)

Ξεκίνησε από Πιάνο και Μπαλέτο, έγινε Χορεύτρια σε Καμπαρέ και κατέληξε να κάνει βίζιτες… αλλά κατάφερε στη συνέχεια και άνοιξε δικό της «Σπίτι», στα κάτω Πατήσια. Αντρείεψε γενιές και γενιές η κυρά Σούλα! Από όλο το λεκανοπέδιο έρχονταν να τη βρουν!

Όσο για εμάς, στη γειτονιά, όλοι μας τη σεβόμαστε και την θεωρούσαμε κάτι σαν δεύτερη μάνα μας. Βλέπετε, τα χρόνια της φτώχειας, όταν οι γονείς μας έπρεπε να δουλέψουν και οι δύο, σε αυτή μας άφηναν να μας προσέχει.

Και το ψωμί μας είχαμε από αυτήν… και το βούτυρο μας και τη μαρμελάδα μας!

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Παναγιώτης Μαυρόπουλος, Πρόσωπα που μιλούν και αφηγούνται»

Η Κάρμεν φορούσε μαύρα/ Ο Άλλος εν λευκώ –από τις εκδόσεις Εύμαρος

✼

Υπάρχουν και πράγματα που θέλουμε να μην τα θυμόμαστε. Όπως δε θέλω να θυμάμαι εκείνους τους πρωινούς εμετούς που με πρόδωσαν. Όμως ό,τι διώχνεις και δε θες να το θυμάσαι, ξεφυτρώνει εκεί που δεν το περιμένεις. Με κλείδωσαν σ’ ένα δωμάτιο. «Πάρε κι αυτή την κατσαρόλα να κατουράς» είπαν «μέχρι να μας πεις ποιος είναι». Προσηλωνόμουν στο φως που έμπαινε κάτω απ’ τη χαραμάδα της πόρτας και μ’ έπαιρνε ο ύπνος. Ένας ύπνος λεπτός σαν γάζα. Εκεί που ήμουνα, δεν ήξερα αν ήταν μέρα ή νύχτα. Δεν πόνεσα στην έκτρωση. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Μαραγκουδάκη, Διπλή όψη ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

❇︎

Leiden-sehn tut wohl, Leiden-machen noch wohler […] Ohne Grausamkeit kein Fest […] und auch in der Strafe ist so viel Festliches!

Friedrich Nietzsche

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να νοήσω την ανιδιοτελή και γιομάτη αυτοθυσία αγάπη ενός ζώου που βρίσκει για πάντα μια θέση στην καρδιά ιδιαίτερα εκείνων που έχουν νιώσει την ψευτοφιλία και την κάλπικη αξιοπιστία των ανθρώπων. Ίσως γιατί ποτέ δεν βίωσα την αγάπη τούτη. Έπειτα, μου ήταν δύσκολο να δεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν στο σημείο ν’ αγαπάνε τα ζώα περσότερο απ’ τους συνανθρώπους τους μόνο και μόνο επειδή προδόθηκαν επανειλημμένα απ’ αυτούς.
Είμαι τύπος που αποφεύγει τα πολλά-πολλά με τον κόσμο. Από κάποια στιγμή κι έπειτα η απομόνωση μου ήταν σχεδόν απόλυτη κι είχε προληπτικό χαραχτήρα: Επειδή είχα απογοητευτεί πολλάκις απ’ τις διάφορες συναναστροφές μου, που συνήθιζα στο παρελθόν, αποφάσισα να κλειστώ στον εαυτό μου και να ζήσω μόνος προκειμένου να μην βιώσω ξανά τη ζηλοφθονία, την κακία κι ένα σωρό άλλα ψυχοφθόρα αισθήματα τρίτων απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που διαφοροποιείται αισθητά, για συγκεκριμένους λόγους, απ’ τον όχλο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Ο αιλουρίνας»