Εκείνο το βράδυ η ομάδα έγραψε η ιστορία, συντρίβοντας τα Πριγκιπόπουλα από την Ελβετία μέσα στην έδρα τους στο δρόμο προς τα αστέρια. Είχαμε μαζευτεί στο καφενείο του «Τούρτα» λίγα μέτρα από το Ναό, μα ήταν και ο «καθηγητής» εκεί για να μας ξενερώνει ως συνήθως. Τορναδόρος ήταν ο Βαγγέλης, αλλά εμείς τον είχαμε βγάλει έτσι γιατί διάβαζε συνέχεια και τα ήξερε όλα, ή τουλάχιστον ήξερε πολλά περισσότερα από μας τα ταγάρια όπως μας έλεγε. Continue reading «Αχιλλέας Σωτηρέλος, Novartis» →

Το έχουμε όλοι μας περί πολλού το Πάσχα των Ελλήνων. Δικαίως άλλωστε· γιατί όχι; Είναι και αυτό -ή μάλλον είναι κατ’ εξοχήν- μια νεοελληνική αποκλειστικότητα, μια εντελώς δική μας πατέντα, όπου δίνεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία· -ευκαιρία διαρκείας· σε πολλά επεισόδια και μάλιστα με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη- να συνυπάρξουν Ανατολή και Δύση. Να συνευρεθούν· ανοιχτά και εντελώς ανερυθρίαστα, ακόμη και στις πλατείες των χωριών, η Εκκλησία και το Κράτος. Continue reading «Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, Ο επιτάφιος και ο επί πόλεως θρήνος…» →

Ιστορίες για τον αρχηγό από μια μακρινή εποχή

Για τον μικρό Δημήτρη
που φέγγει κιόλας
με το προσωπείο του
βασιλιά του Άργους
βαθιά μες στα περιβόλια

Σκελετοί

“Ξημέρωμα φάνηκε ο αρχηγός στην έρημη πόλη. Τον είχαν λησμονήσει και αν δεν ήταν ο παλιός μύθος του Άργους, αν δεν ήταν τόση ερημιά κανείς δεν θα ΄ξερε, κανείς δεν θα μάθαινε. Πως γύρισε ο αρχηγός, κάπως κουρασμένος με μαχαιρωμένα μάτια. Ποιος ξέρει τι είδε, τι έμαθε ο αρχηγός τόσο καιρό που έλειψε. Τα ρούχα του είναι τριμμένα, τα γένια του ψαρά, παλιοί  χειμώνες και φωτοστέφανα. Πού πολέμησες, το σπαθί σου τι να ΄γινε, πόσα πράγματα έχασες δικά σου; Continue reading «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Captain ’67» →

Το πρώτο πράγμα που ήθελα να αερίσω ήταν το κεφάλι μου, έβγαλα έτσι το καπέλο μου, τόσα χρόνια που το φορούσα είχε γίνει ένα με το κεφάλι μου και το είχα ξεχάσει, το κοίταξα έτσι με την χαρακτηριστική απορία που παίρνει η φάτσα μου όταν βλέπει τα αυτονόητα, είχε πάρει την μυρωδιά μου -αγνό στάλαγμα αγωνίας και εμπόλεμων καταστάσεων, καθαρή και διάφανη σαν οινόπνευμα-. Continue reading «Άννα Μπουτσουρίδου, Το χρώμα του πηλού» →

Καθώς το τσιγάρο σιγόκαιγε στο τασάκι, ο πόνος στο στήθος του γινόταν όλο και πιο έντονος, τα σαράντα αποτελούσαν την ηλικιακή αφετηρία του εμφράγματος, όμως γνώριζε ότι τα συμπτώματα ήταν διαφορετικά. Αυτός ο πόνος δεν προερχόταν από τις αρτηρίες αλλά κάποιες πολύ πιο περίπλοκες και επίπονες εγκεφαλικές διεργασίες. Continue reading «Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Το συγκινησιακό απεριόριστο» →