ο Λόγος στο διαδίκτυο από το 2003
Νουάρ μυθιστόρημα -κυκλοφορεί κατά το τέλος Φεβρουαρίου, από τις εκδόσεις Κέδρος
20 Αυγούστου 2014
Το γλέντι βρίσκεται στο αποκορύφωμά του, αλλά αυτός απομακρύνεται περπατώντας προς τα αγαπημένα του λιόδεντρα. Έχει ανάγκη από μερικές ανάσες. Από την ώρα που ξύπνησε μια αόρατη θηλιά έχει τυλίξει το στήθος του. Κοντοστέκεται, κλείνει τα μάτια του και προσπαθεί να θυμηθεί πώς έφτασαν εδώ τα πράγματα. Αλλά δεν θέλει.
Continue reading «Πάνος Ιωαννίδης, Ο χορός της μέλισσας —προδημοσίευση»
Στη Μνήμη της Νίκης Αναστασέα (1947-12.02.2019)
Υπάρχουν άνθρωποι προορισμένοι να σηκώσουν ένα βάρος μεγαλύτερο από το ανάστημα και την ηλικία τους; Αυτό το ερώτημα θέτει η Νίκη Αναστασέα στην «Ιστορία ενός δικού μας ανθρώπου», καθώς καταπιάνεται με ένα παλιότερο βιβλίο της και του δίνει μια δεύτερη, δουλεμένη ώς την τελευταία…
Της ©Ευγενίας Μπογιάνου στην Αυγή
Υπάρχουν άνθρωποι προορισμένοι να σηκώσουν ένα βάρος μεγαλύτερο από το ανάστημα και την ηλικία τους; Αυτό το ερώτημα θέτει η Νίκη Αναστασέα στην «Ιστορία ενός δικού μας ανθρώπου», καθώς καταπιάνεται με ένα παλιότερο βιβλίο της και του δίνει μια δεύτερη, δουλεμένη ώς την τελευταία λεπτομέρεια, μυθιστορηματική ζωή, δέκα περίπου χρόνια μετά την πρώτη.
Continue reading «Νίκη Αναστασέα, «Η ιστορία ενός δικού μας ανθρώπου» —της Ευγενίας Μπογιάνου»
Από τη συλλογή διηγημάτων Μηδενική γωνία, εκδόσεις Εύμαρος
Αν είχα ζήσει ακόμη ένα χρόνο θα γινόμουν εξήντα, αν είχα ζήσει έστω μισό χρόνο ακόμη θα είχα ολοκληρώσει το βιβλίο μου με τον προσωρινό τίτλο «Η ζωή που δεν έζησα», γιατί και τη ζωή που δεν ζούμε μέσα στη ζωή που ζούμε τη ζούμε.
Από τη ζωή που έζησα θυμάμαι, την πράσινη καρφίτσα της μαμάς, τα χέρια της γιαγιάς, τη στρογγυλή φρουτιέρα στο κέντρο της τετράγωνης τραπεζαρίας, τη ζαλάδα όταν κάπνισα πρώτη φορά στα δέκα μου, την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός θείου που είχε πεθάνει νέος αλλά η μαμά έλεγε πως χάθηκε. Continue reading «Μαρία Μαραγκουδάκη, Πάντα κόνις»
Εκδόσεις Οδός Πανός
Για κάποιον μυστήριο λόγο πάντα περίμενα τη φωτιά από ψηλά
Πες μου:
το ‘ξερες που ματώνει η στάχτη;
Έκτωρ Κακναβάτος
Το αόρατο που κυνηγά την πεταλούδα
Μια παγωμένη χειραψία
και ο άσπονδος φίλος του χρησμού
Ματωμένο φεγγάρι
με το ζόρι ανατέλλει
Δεν αγαπά τα δειλινά Continue reading «Βαγγέλης Αλεξόπουλος, ‘Σκηνές καθημερινότητας του κόμη Αλέξιου Ντε Λα Βέγα’ —προδημοσίευση αποσπασμάτων»
[Χώρος:
λοφάκι και ο προαύλιος χώρος μοναστηριού
κάτω, ελαιώνας
ένας μικρός βράχος, σταθερός
πιο κάτω και πέρα, αμπελώνες
δεξιά-αριστερά, ξέφωτο
Πρόσωπα:
μια γυναίκα κι άλλη μια, μια άλλη στιγμή]
I.
(Όπου η Σπεράντζα θυμωμένη, ξεσπάει)
Τα μάτια της φλυαρούσαν κι εκείνος τα άκουγε στο θρόισμα της οργαντίνας του φορέματος όπως περνούσε μπροστά του, βηματίζοντας μια πάνω μια κάτω σε στενά και πιο στενά κάθε φορά όρια που έβαζε μόνη της Μαλάκα μόνο τα Continue reading «Ασημίνα Λαμπράκου, Γυναίκες»
