※

Να πέφτεις δροσιά
Στα χέρια μου,
Να κλαις
Σαν άνθρωπος

Θα ήθελε να της μοιάζει, όμως εκείνη είναι αδύναμη και ζει φοβισμένη.

Η Κάρμεν θα είχε σκοτώσει τους εραστές της, θα ΄χε τελειώσει αυτόν τον παραλογισμό Μπεά.

Όχι, εκείνη δεν μπορεί, ξυπνά με τον παραμικρό θόρυβο. Και ώσπου να επιστρέψει ο νεαρός του ορόφου, ο νους της πηγαίνει στο κακό όταν ακούει βήματα στις σκάλες. Τότε σφίγγει με τα χέρια της τα χέρια της Κάρμεν, τότε προσεύχεται όπως της έμαθαν να κάνει μικρή. Σφαλίζει τα μάτια της, τα μέλη της μαργώνουν, η καρδιά της θα σπάσει σε χίλια κομμάτια. Το ραδιόφωνο στέλνει τις μεταμεσονύχτιες αφιερώσεις. Τι πρόστυχο  παιχνίδι παίζεται εκεί έξω.  Έχει καταπιεί την ανάσα της, κουλουριασμένη πίσω από την πόρτα.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Τα κορίτσια έρωτες»

✤

Η φουντωτή ελιά είναι στη μέση το φαρδιού διαδρόμου και ο όποιος αέρας έρχεται από κάθε κατεύθυνση. Εκεί επιλέγει να βάζει την ξαπλώστρα του αυτήν την ώρα.  Όλοι πιάνουν τις σκιές και τα περάσματα του αέρα για τη σιέστα τους. Οι πιο νέοι τη βγάζουν παρά θιν αλός μπαινοβγαίνοντας στο νερό, μιας κι αντέχουν στη λειψή σκιά που δίνουν οι ομπρέλες παραλίας. Άλλοι πάλι κλείνονται στα κλιματιζόμενα τροχόσπιτα αυτές τις δύσκολες ώρες.Το κονσέρτο των τζιτζικιών φτάνει σ’ ένα μεγαλειώδες κρεσέντο τις ζεστές ώρες του απομεσήμερου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τασούλα Γεωργιάδου, Σκηνές του κάμπιγκ στο απομεσήμερο»

Από τις εκδόσεις Ποταμός

✼

Το σίγουρο είναι πως εγώ, η Μυρσίνη Καρθαγένη, η μάνα του Μανώλο Kαρθαγένη –που ήταν φίλος του Λουκά Σούρπη και του Βασιλάκη Σούρπη–, εκείνο το απόγευμα μπήκα στο άδυτο του 17 της Λέοντος Σγουρού και βρέθηκα εκεί μαζί με την κυρία Ξένη και μαζί με τη Ροδοθέα –την κόρη της Ξένης και τη μάνα του Λουκά και του Βασιλάκη–, που ήταν φευγάτη στο δωμάτιο. Και το πρώτο που σκέφτηκα –όταν είδα αφημένα τα σημάδια της παντού–, ήταν να γυρίσω πίσω και να φύγω. Αλλά έμεινα και προχώρησα πίσω από την Ξένη, υπνωτισμένη σχεδόν και τιθασευμένη από τον μονόλογό της, ώσπου κάθισα σε μια καρέκλα και ζήτησα της Ξένης το τσιγάρο που της είχα αρνηθεί. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ισμήνη Καρυωτάκη, Οι ληστές της «Ανθολογίας του μαύρου χιούμορ» ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

※

Είμαι τυχερός που έχω εσένα: αν έχεις έναν πραγματικό φίλο στη ζωή_ έχεις έναν περισσότερο απ’ όλο τον κόσμο. Ακόμα και στο μετρό (σαν καθωσπρέπει καταθλιπτικός πήρα μπόνους αγοραφοβία… με πιάνεις…) απ’ το χέρι με κρατάς: το οπισθόφυλλό σου κολλημένο στο τζιν μου και το πάνω μέρος σου χαϊδεύει, που και που, τον κώλο μιας μελαχρινής – (στα απότομα τραντάγματα τον χουφτώνει κανονικά και με το νόμο..). Σε γουστάρω γιατί είσαι πάντα τίγκα στη μαστούρα, μπαγάσα: με ξεκολλάς από κακές παρέες: όπως η ζωή. Γιατί αλλιώς θα έπασχα κι εγώ, όπως οι άνθρωποι, από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης: τους έχει απαγάγει η ζωή.. φασκελοκουκούλωστα… χωρίς σάλιο: γίνε 25, γεννοβόλα 2,5 παιδιά, επιβίωσε αλλά 20 χρονάκια ώστε να μεγαλώσουν και μετά ξεκίνα να βγάζεις ζημιές μέχρι να ψοφήσεις. Μεγάλη καργιόλα η φύση ε; συμφωνείς;… μη γελάς: το θέμα είναι να αγαπήσεις τη φυλακή σου. Να τη βρεις με τα κάγκελα – δεν έχει τίποτα απόξω. Πώς να στο πω: καπούτ. Χαρούμενος γίνεσαι όταν καταλάβεις (ως το μεδούλι) πως δε γ ί ν ε τ α ι να είναι κανείς χαρούμενος. Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά – μήπως πρέπει; μπα… τίποτα δεν πρέπει.

※

✤

Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε 42 κείμενα που έγραψαν οι συγγραφείς των εκδόσεων Εύμαρος με την έναρξη του εγκλεισμού. Τα κείμενα αυτά αναρτήθηκαν στη σελίδα των εκδόσεων στο fb, ένα κάθε μέρα, με τη σειρά που έφταναν και στη διάρκεια όλης της καραντίνας. Αποτυπώνουν άλλωτε σοβαρά και άλλωτε με χιούμορ, τα συναισθήματα, τις  αγωνίες και τον τρόμο εκείνων των ημερών, μέσα από την προσωπική ματιά και το βίωμα του κάθε συγγραφέα.

Ηταν μια προσπάθεια να στείλουμε στο αναγνωστικό κοινό ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας πως η ζωή και η λογοτεχνία συνεχίζονται και πως οι ιδέες δεν περιορίζονται και δεν εγκλωβίζονται.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Οι συγγραφείς των εκδόσεων Εύμαρου, γράφουν 42 κείμενα καραντίνας»

✤

Το σκοτάδι μου ίσως να έχει όνομα. Αλήθεια, εσύ πώς θα το φώναζες αν σε ακολουθούσε; Αν μέρα-νύχτα περπατούσε τρία βήματα πίσω σου; Όχι τέσσερα, το βλέπω. Κρύβει το φως, πλησιάζει σαν σύννεφο, σκιάζει κάθε προσπάθεια χαράς. Όχι δύο. Δύο είναι πολύ κοντά. Σχεδόν σε τυλίγει, σου κλείνει το στόμα, σε αρπάζει απ’ τον λαιμό. Πάντα στα τρία βήματα ώστε να φλερτάρει με τον φόβο ή την επιθυμία σου. Εσύ πώς θα βάφτιζες ένα μαύρο σκυλί που σε παίρνει από πίσω, που κοιμάται στα πόδια σου, που ξαγρυπνά στο προσκεφάλι σου; Εγώ τελευταία το φωνάζω Κίρκη. Το ταΐζω ανελλιπώς.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παπαδάκη, Πεταλούδες»

❆

Κύριοι, ζητήσατε να απολογηθώ – κι εφόσον
απολογούνται πάντα οι δολοφόνοι· κι αφού στους
δολοφόνους συγκαταλέγομαι κι εγώ, ότι έχω
να πω θα το πω χωρίς φόβο και πάθος.
Σας προσκαλώ να νιώσετε την απεραντοσύνη μου.
Να έχετε τον φόβο σε ότι με αφορά. Όταν αμέριμνοι
κολυμπάτε μέσα μου και ψάχνετε με την άκρη
των ποδιών σας κάτι στέρεο– και δεν το βρίσκετε,
να σας πιάνει ο πανικός γιατί, θα λείψει το κουράγιο
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Χαϊμάνη, Η Απολογία της Θάλασσας»

✤

Ἡ ἐκκλησία μὲ τοὺς ἱερωμένους της ὑπῆρξε ἀνέκαθεν ἡ ὑποκριτικότερη θιασώτρια τῆς προσήλωσης στὴν τρέχουσα ἠθική. Δὲν πρέπει νὰ μᾶς κάνουν ἐντύπωση τὰ παραστρατήματα τῶν παπάδων, ἰδιαίτερα στὸ Βυζάντιο ὅπου ἡ ὑποκρισία τους ἦταν πολὺ μεγαλύτερη ἀπ’ ὅ,τι στὶς μέρες μας. Μιὰ ματιὰ σὲ μερικὰ ἔγγραφα τῶν Acta et diplomata Graeca medii aevi sacra et profana et edita μπορεῖ νὰ κάνῃ τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς σας νὰ σηκωθοῦν. Ἐξυπακούεται ὅτι οἱ διδαχὲς κι οἱ παραινέσεις του κλήρου ἀφοροῦν μόνον στὸ ποίμνιο καὶ ποτὲ στοὺς ἴδιους τους ἱερωμένους οἱ ὅποιοι κάνουν ὅτι δὲν καταλαβαίνουν καὶ συνεχίσουν τὸ βιολί τους (δηλαδὴ τὴ διδασκαλία τους) φαρισαϊκά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Αμήν!»