Ιστορίες για τον αρχηγό από μια μακρινή εποχή

Για τον μικρό Δημήτρη
που φέγγει κιόλας
με το προσωπείο του
βασιλιά του Άργους
βαθιά μες στα περιβόλια

Σκελετοί

“Ξημέρωμα φάνηκε ο αρχηγός στην έρημη πόλη. Τον είχαν λησμονήσει και αν δεν ήταν ο παλιός μύθος του Άργους, αν δεν ήταν τόση ερημιά κανείς δεν θα ΄ξερε, κανείς δεν θα μάθαινε. Πως γύρισε ο αρχηγός, κάπως κουρασμένος με μαχαιρωμένα μάτια. Ποιος ξέρει τι είδε, τι έμαθε ο αρχηγός τόσο καιρό που έλειψε. Τα ρούχα του είναι τριμμένα, τα γένια του ψαρά, παλιοί  χειμώνες και φωτοστέφανα. Πού πολέμησες, το σπαθί σου τι να ΄γινε, πόσα πράγματα έχασες δικά σου; Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Captain ’67»

Το πρώτο πράγμα που ήθελα να αερίσω ήταν το κεφάλι μου, έβγαλα έτσι το καπέλο μου, τόσα χρόνια που το φορούσα είχε γίνει ένα με το κεφάλι μου και το είχα ξεχάσει, το κοίταξα έτσι με την χαρακτηριστική απορία που παίρνει η φάτσα μου όταν βλέπει τα αυτονόητα, είχε πάρει την μυρωδιά μου -αγνό στάλαγμα αγωνίας και εμπόλεμων καταστάσεων, καθαρή και διάφανη σαν οινόπνευμα-. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Άννα Μπουτσουρίδου, Το χρώμα του πηλού»

Καθώς το τσιγάρο σιγόκαιγε στο τασάκι, ο πόνος στο στήθος του γινόταν όλο και πιο έντονος, τα σαράντα αποτελούσαν την ηλικιακή αφετηρία του εμφράγματος, όμως γνώριζε ότι τα συμπτώματα ήταν διαφορετικά. Αυτός ο πόνος δεν προερχόταν από τις αρτηρίες αλλά κάποιες πολύ πιο περίπλοκες και επίπονες εγκεφαλικές διεργασίες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Το συγκινησιακό απεριόριστο»

Ιστορίες
Απ΄τις παραβολές του κόσμου

Πλυθείτε και θα ΄στε καθαροί,
τους άδολους τρόπους
διώξτε απ΄την ψυχή.
Αλλιώς πιείτε
απ΄την άνοιξη
και δοθείτε
στο χαμό

Οι ρίζες του ακουμπάνε στον ουρανό, πουθενά δεν ανήκει. Όμως δεν είναι αυτό το δέντρο στη διασταύρωση, αυτός ο σιωπηλός φίλος, ο πάντα σταθερός με τα ρούχα του στο πάτωμα, έρμαιο των εποχών.

Είναι η ψυχή της που δοκιμάζεται, το πρόσωπό του υδατογραφημένο σ΄απέραντες σειρές από τρυφερά φιλμ. Είναι τα λινόλεουμ μες στο κιβώτιο του ταξιδιού, με σπασμένη κλειδωνιά και πολύχρωμα κιλίμια από χοντρή κλωστή. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Λινόλεουμ»

Κι ήταν σαν να είχε χάσει ξαφνικά τον ήχο του ο κόσμος: Καμπάνες χτυπούσαν χωρίς ν’ ακούγονται, στόματα μιλούσαν αλλά δεν άκουγες τι λέγανε — κάρα ανέβαιναν στις ανηφόρες σιωπηλά, χωρίς να τρίζουνε οι ρόδες τους — σφυριά πέφτανε άηχα στ’ αμόνια κύματα ορθώνονταν και σπάγανε πάνω στους βράχους χωρίς το βούισμα των υδάτων — Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νάνος Βαλαωρίτης, …Ώστε έτσι λοιπόν…!»

Από τις εκδόσεις Κέδρος

Για πρώτη φορά, ύστερα από τόσους μήνες όπου ήμουν βουτηγμένος στην απελπισία, σκέφτηκα πως ίσως όλα αυτά να ’γιναν τελικά για να πραγματοποιήσω το παλιό μου όνειρο. Σαν να μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να ξεκινήσω και πάλι τη ζωή μου! Λες και όλα όσα είχαν συμβεί μέχρι τότε να ήταν ένα τεράστιο λάθος που επιτέλους είχε διορθωθεί! Και όσο το σκέφτομαι από τότε, τόσο πιο πολύ το πιστεύω… Για όλους μας, φίλε μου, υπάρχει κάποτε μια δεύτερη ευκαιρία. Αρκεί να μην την αφήσεις να περάσει χωρίς να τη δεις… Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λίλα Κονομάρα, Μακάο»

Νουάρ μυθιστόρημα -κυκλοφορεί κατά το τέλος Φεβρουαρίου, από τις εκδόσεις Κέδρος

Μηδέν

20 Αυγούστου 2014

Το γλέντι βρίσκεται στο αποκορύφωμά του, αλλά αυτός απομακρύνεται περπατώντας προς τα αγαπημένα του λιόδεντρα. Έχει ανάγκη από μερικές ανάσες. Από την ώρα που ξύπνησε μια αόρατη θηλιά έχει τυλίξει το στήθος του. Κοντοστέκεται, κλείνει τα μάτια του και προσπαθεί να θυμηθεί πώς έφτασαν εδώ τα πράγματα. Αλλά δεν θέλει.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Πάνος Ιωαννίδης, Ο χορός της μέλισσας —προδημοσίευση»