papa was a rolling stone…

Κάποια φορά

Χώρος: προαύλιο μονής, μέρες πριν φτάσει η άνοιξη

Η Λολό, σαφώς συντετριμμένη από την περιφρονητική αντίδραση ανδρός, ακουμπάει ελαφρά τον μαντρότοιχο στο προαύλιο της μονής. Το μάτι της αστράφτει, το φρύδι πιάνει τόξο πάνω απ’ το βλέφαρο και το στήθος κύμα κάτω απ’ τη μπλούζα.
Βάζει το χέρι στη μέση. Το αριστερό. Mε το δεξί κάνει μια κίνηση στο κενό σα ν’ ανακατεύει τον αέρα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, Γυναίκες»

Mία ψυχὴ κουρελιασμένη ἀπ’ τὰ συμπλέγματα κατωτερότητας καὶ τὶς στερήσεις μπορεῖ ν’ ἀποβῇ καταστροφικὴ γι’ αὐτοὺς ποὺ θάχουν τὴν ἀτυχία νὰ βρεθοῦν στὸν δρόμο της. Κι ἂν μία τέτοια ψυχὴ ἔχει τὴν ἀρρωστημένη φιλοδοξία νὰ φτάσῃ τὰ ψηλότερα σκαλιὰ τοῦ θρόνου, πιστεύοντας πὼς ἔτσι θὰ ξεφύγῃ ἀπ’ τὴν χθαμαλότητα καὶ τὴ φτώχια της καὶ θὰ ξεπεράσῃ τὰ συμπλέγματα ποὺ τὴν κατατρύχουν, τότε εἶναι διατεθειμένη, ἐλαφρὰ τῇ καρδίᾳ, νὰ ἐξαφανίσῃ ἀπὸ μπροστά της τὸν κάθε κακορίζικο τὸν ὁποῖο θεωρεῖ ἐμπόδιο στὴν πραγμάτωση τῆς ὑπέρτατης εὐτυχίας της. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Χατζηάχριστος»

Σάββατο βραδάκι γύρω στις οκτώ. Είχαμε μαζευτεί, ως συνήθως, στο διαμέρισμα εκείνο πίσω από την Αχειροποίητο. Στο πρώτο έτος όλοι οι συντοπίτες ήμαστε μια παρέα. Ήταν φυσικό. Συγκατοικούσαμε δυο-δυο, τρεις-τρεις οι παλιοί συμμαθητές που περάσαμε μαζί στο πανεπιστήμιο. Είχαν σπεύσει οι μανάδες και οι πατεράδες με το που ανακοινώθηκαν τα ονόματα στην εφημερίδα. Πού να βρεις διαμέρισμα κοντά στις Σχολές τέλος Οκτώβρη! Τα είχαν προλάβει οι φοιτητές των μεγαλυτέρων ετών. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τασούλα Γεωργιάδου, Αποκαλύψεις»

Έγινε 100 χρονών!

Έδειχνε η κατάστασή του, όπως εξελισσόταν, ότι θα γινόταν και αυτό. Στα ενενήντα πέντε του πήγαινε για ψώνια, στα ενενήντα οχτώ του έκανε διακοπές στο νησί του.

Στα ενενήντα εννέα του όμως ράγισε τον γοφό του πέφτοντας και από κει και πέρα καταδικάστηκε, από τους γιατρούς, αλλά και από τη δική του προσεκτική στάση ζωής, στη ρουτίνα  με το πι. Από το κρεβάτι στην τουαλέτα, στο τραπέζι της κουζίνας για πρωινό και από κει στον καναπέ για ξαπλωτή διημέρευση, με διαλείμματα για φαΐ, μέχρι να φτάσει πάλι η ώρα για ύπνο. Για ύπνο στο κρεβάτι του, δηλαδή, γιατί και στον καναπέ κοιμάται συνεχώς με την τηλεόραση στο volume 80, γιατί δεν φτάνουν αλώβητα τα αυτιά των ανθρώπων στα 99. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ζωή Κατσιαμπούρα, Η αφαίρεση»

Ο Ὀκτανέριος ἦταν θῦμα τῆς εὐνουχιστικῆς ἀνατροφῆς του: Ἡ ἠθικὴ διδασκαλία τῆς μαμᾶς καὶ τῆς γιαγιᾶς σφυρηλάτησαν μιὰ γιὰ πάντα μὲσ’ στὴ συνείδησή του τὴ δικιά τους ἑρμηνεία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὶς σχέσεις. Κι ἦταν μία ἑρμηνεία θεολογική, βγαλμένη ἀπ’ τὰ ἔγκατα τῆς πιὸ αὐστηρῆς ἐκδοχῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γιὰ πολλὰ χρόνια ὁ Ὀκτανέριος ἄκουγε τὰ θηλυκὰ τοῦ σπιτιοῦ (καὶ τῆς γειτονιᾶς) νὰ ἀποκηρύττουν τὴν ἐπανάσταση τῆς σάρκας καὶ νὰ δαιμονοποιοῦν κάθε γενετήσια παρόρμηση. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Ὁ Ὀκτανέριος»

Σκαρφάλωνε. Όσο θα μεγάλωνε η μέρα, τόσο θα γαντζωνόταν πιο πολύ απ’ τη ζωή. Θα γέμιζε χυμούς, καθώς ο αέρας θ’ αλάφραινε. Τις νύχτες θα κοιμόταν χωρίς τον φόβο του χιονιά. Τα πρωινά, πίνοντας δροσιά, θα ξεκινούσε απ’ την αρχή. Σκαρφάλωνε. Τώρα μπορούσε να βλέπει δίχως να τεντώνει τις μύτες. Τα σύννεφα θ’ αραίωναν. Τα μάτια του σύντομα θ’ άνοιγαν διάπλατα το ένα μετά το άλλο. Οι αχτίδες, όπως το συνήθιζαν, θα κάθονταν στο μπράτσο του, για να εξερευνήσουν μαζί κρύπτες της άνοιξης. Σκαρφάλωνε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παπαδάκη, Η αρπαγή της Άνοιξης»