Από τις εκδόσεις Ενδυμίων

―Διακρίνεις κάτι στο βάθος; ρώτησε η Ξένια με αγωνία, τεντώνοντας τον κορμό της από τη μέση και πάνω. Καθόταν στην πολυθρόνα και περίμενε ανυπόμονα να ακούσει τι θα έλεγε η φίλη της.

-Εμένα μου φαίνονται σαν ζώα. Το ένα μοιάζει με αρκούδα, το άλλο με ζαρκάδι. Καθαρός ορίζοντας, καθαρό και το περίγραμμά τους, είπε η Λένη χωρίς αμφιβολία.

-Αποκλείεται! Τα ζώα αυτά δεν μπορούν να συνυπάρξουν στα ίδια περιβάλλοντα.

-Μα τι λες τώρα; Είπε η Λένη ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής, φανερά ενοχλημένη. Για έλα από τη μεριά μου! Τι βλέπεις από δω;

Η Ξένια σηκώθηκε με προθυμία. Πλησίασε τη φίλη της. Εστίασε το βλέμμα της στο συγκεκριμένο σημείο που της έδειχνε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ειρήνη Θυμιατζή, Σχέδια εν λευκώ»

Άδοξο

Τον παίρνει ο κόσμος για τρελό
αυτόν που του μιλάει η μούσα.
Τις ιστορίες παιδί αγαπούσα
που είχαν τέλος θλιβερό.

Των μαραμένων λουλουδιών
που τα φυτεύουν σ’ άλλα μέρη.
Των ποιητών τ’ άψυχο χέρι Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ντέμης Κωνσταντινίδης, Στα δρώμενα του έλους»

Το πλοίο της γραμμής ήταν ανάστατο. Φωνές πάνω στο κατάστρωμα. Ο καπετάνιος, είχε ξεκινήσει για το προγραμματισμένο του ταξίδι δίχως ίχνος προβληματισμού, το ένστικτό του ήταν αλάνθαστο μόνο για τον καιρό. Κι αυτή την φορά ο καιρός ήταν με το μέρος του, τίποτα δεν προμήνυε κακοκαιρία και ταραχή ∙ συνήθως όταν είχε το αίσθημα, εκείνο το αίσθημα του φόβου, ένιωθε το σούβλισμα στα πλευρά του σαν μαχαίρι, να διαπερνά τη σάρκα. Αυτή την φορά όμως  ο καιρός ήταν υπέροχος. Ξεκίνησε λοιπόν από το σπίτι του με  διάθεση αρκετά καλή.

Το ταξίδι στο πλοίο της γραμμής ξεκινούσε νωρίς το πρωί με το πρώτο φως της ημέρας και κατέληγε με την επιστροφή του αργά το απόγευμα. Διαδρομή που έκανε κοντά δέκα χρόνια τώρα, με μόνο ευτράπελο στο βιογραφικό του τον καιρό. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Χαϊμάνη, Κρουαζιέρα»

Άλλη ζωή

Εκεί που διάγουμε
το βίο μας ανέφελο
έρχεται κάτι σοβαρό
και μας ταρακουνά
ένα πρόβλημα υγείας
ή μια απώλεια
αγαπημένου προσώπου
και βλέπουμε τον κόσμο
και τη ζωή διαφορετικά
μετράμε αλλιώς
τους ανθρώπους
αλλά και τον εαυτό μας
ξεκαθαρίζουμε μέσα μας Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γρηγόρης Σακαλής, Άλλη ζωή»

✿

Είχε ένα σημάδι, κεντημένο ψηλά στο μπράτσο. Δεν ήταν ζωγραφισμένο από τρελού γυρολόγου την βελόνα. Μήτε γραμμένο από ξόρκια μάγισσας. Μόνο από γέννας κάμωμα, μία τριπλή σφύρα, τον είχε λεκιάσει.

«Μεγάλη τύχη». Πρόβλεψαν οι γηραιοί.

«Τριπλή εύνοια των θεών» αποφάνθηκαν οι αστρολόγοι.

Τίποτα από δαύτα δεν γνώρισε. Ακροπατούσε, την κορφή της ζωής του. Να ροβολήσει την άλλη της πλευρά, ετοιμαζόταν. Κοντά, σαράντα χειμώνες είχε μετρήσει. Σαράντα χειμώνες γιατί τα καλοκαίρια δεν έφταναν μέχρι εκείνον τον ξεχασμένο, από το ήλιο, τόπο. Η μάνα του… Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μάουρα Ρομπέσκου, Το σημάδι»

Η παλιά, ιατρική σοφία
Της σχολής του Σαλέρνο
Προβλέπει για τον καθένα μας
Ένα γερό μεθύσι
Απάνω στο κλείσιμο
Κάποιου μήνα
Ε. Ντ΄Ορς

Οι συνεντεύξεις που μας έστειλε ο Χουάν ήταν στα αλήθεια παράξενες. Η απομαγνητοφώνηση κράτησε μερικές ώρες, μα όταν σκύψαμε πάνω από το πρώτο εκείνο δείγμα, η αλήθεια είναι ότι οι συνεργάτες αισθάνθηκαν μια πρωτόγνωρη αμηχανία. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν βρεθεί τόσο κοντά σε παρόμοιες υποθέσεις. Υπήρχε βεβαίως και το ντοκουμέντο εκείνης της παλιάς αρτίστας, σε στυλ Στέλλας Γκαστέλε με τις περιποιημένες δεκαετίες, κρυμμένες πίσω από τα βαθιά σημάδια του χρόνου  που σχεδίαζε από καιρό το ταξίδι της μα αυτό είναι άλλο. Οι αρχισυντάκτες αποφάσισαν να μην δημοσιεύσουν τις συνεντεύξεις. Ζήτησαν να αντικαταστήσουμε το θέμα με ένα από εκείνα τα κλισέ, μα ο νους μας ταξίδευε διαρκώς σε ότι ακούσαμε πως συμβαίνει στο μητροπολιτικό νοσοκομείο. Ο Χουάν έστειλε τα παρακάτω λόγια, σαν εισαγωγή στο υλικό του. Ακόμη και σήμερα, όταν ακούσω αυτές τις παλιές λέξεις, νιώθω την ανάγκη της προσευχής. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ήρεμες Μεγαλειότητες»

✿

Ίσως ήταν ο μόνος στην παρέα του που στεναχωρήθηκε επειδή έκλεισαν τα σχολεία. Όλοι οι άλλοι οργάνωναν διαδικτυακά «κορωνοπάρτι», για να γιορτάσουν το γεγονός της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και αυτός θα ήθελε να κάνει «κορωνοκηδεία». Οι άλλοι το μόνο που σκεφτόντουσαν ήταν πως θα γλιτώσουν το σχολείο και εκείνος πόσο θα του έλειπε. Όχι, όχι επειδή ήταν σπασίκλας. Που ήταν, όντως, όμως το ζητούμενό του δεν ήταν οι ακαδημαϊκές του επιδώσεις. Αυτές μπορούσε να τις έχει και από το σπίτι. Αυτό που δεν μπορούσε να έχει από το σπίτι, ήταν εκείνη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νίκος Βαράκης, Έρωτας στα χρόνια της πανδημίας»