Όλοι οι πόλεμοι αποτέλεσαν ακολουθίες φόνων, με συνέπεια να ζουν οι πατεράδες περισσότερο από τους γιους τους. Με τον «πόλεμο» κατά του κορωνοϊού συμβαίνει συστηματικά το αντίθετο, για πρώτη φορά. Ποιητική δικαιοσύνη θα λέγαμε, αν επρόκειτο για μυθοπλασία και όχι για καθημερινές, συγκλονιστικές στατιστικές με πραγματικά θύματα.

Εκεί όπου από την ποιητική δικαιοσύνη περνάμε στην τραγική ειρωνεία είναι ο εμφύλιος σπαραγμός που προαναγγέλλουν κάποιοι, μετά το τέλος αυτού του «πολέμου». Όπως κάναμε στην Ελλάδα και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο. Για να μην ξεχνάμε ηρωικές παραδόσεις. «Τσακίστε τους υπεύθυνους που δεν μας προφύλαξαν, τσακίστε αυτούς που μας σκότωσαν» είναι το κάλεσμα διαφόρων μελών του ΑΠΘ στον πανεπιστημιακό «διάλογο», ενόψει του τέλους της δοκιμασίας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Πέτρος Μαρτινίδης, Μαίνομαι σπίτι»

Μεσ’ τη σιωπή των φωνακλάδων ηγετίσκων

Ήταν πάντα τα θολά βλέμματα και οι χορτασμένες κοιλιές τους που με απωθούσαν. Δεν είχε σημασία τι έβγαινε από το στόμα τους αφού συνήθως εκφερόταν κακοφορμισμένο και σάπιο. Είχαν αποφασίσει μάλλον από πολύ μικροί να χτίσουν πολιτική καριέρα πάνω σε υπολογισμούς και λογιστικές ακροβασίες μισανθρωπίας, πρόβαραν κουστούμια βγαλμένα από τη ναφθαλίνη και συντηρούσαν την ψυχή τους σε βάζα φορμόλης καθώς ερέθιζαν το θυμικό του ακροατήριου με υπερβολές και φτηνές κορώνες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Φτήνια»

Τα ποιήματα
παραμένουν νέα
όταν κανείς
δεν τα διαβάζει.
Αυτό εξασφαλίζουν
οι εκτενείς
δημοσιεύσεις. 

Οι ελεγείες των δρόμων

από την σειρά των πολύ
μικρών
μυθιστορημάτων
¥

Καινούριες πόλεις
Ακούστε κύριε, ο Ρομπ είναι κατά βάθος εντάξει παιδί. Όποιον και να ρωτήσετε θα σας πει, ο Ρομπ; Ο Ρομπ δεν είναι άλλο από μικρός μου αδελφός, ναι, ακριβώς αυτό, μικρός αδελφός!

Όμως, ακόμη και τα καλύτερα παιδιά, ο Ρομπ διαθέτει ευαίσθητη και ελαφριά καρδιά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Οι ελεγείες των δρόμων»

(ζωντανεύοντας και διασώζοντας κείμενα του Περιοδικού «Γαλέρα»)

Χρυσά δεσμά και ανάπηρη ελευθερία

Από τον Παντελή Μπουκάλα

Με τους δημοσιογράφους που γίνονται υφυπουργοί, υπουργοί, γραμματείς ή ό,τι άλλο παύω να αισθάνομαι οποιαδήποτε οικειότητα και «συναδελφοσύνη», αν την ένιωθα όταν ανήκαν στον κλάδο, είτε δούλευαν πράγματι είτε ήταν περαστικοί που απλώς χρησιμοποιούσαν την τέταρτη εξουσία σαν ενδιάμεσο σταθμό προς την πρώτη, μεταχειρίζονταν δηλαδή σαν μέσο τα Μέσα.

Δεν μπορώ καν να χωνέψω τις κουτοπόνηρες ιδέες που κυκλοφορούν, πως είναι, λέει, ένα ωφέλιμο όπλο η εξοχότης τους για να προωθήσουμε τα συμφέροντα της συντεχνίας, ποντάροντας στις αναμνήσεις των εξουσιαζόντων από τον καιρό που ήταν δημοσιογράφοι. Και κάθε φορά που τους ακούω να κολακεύουν τάχα τη ματαιοδοξία μας, αποκαλώντας μας μελιστάλαχτα «αγαπητούς συναδέλφους», στις συνεντεύξεις τους ή όταν τηλεπαραθυροφλυαρούν, κουμπώνω καλού κακού όλα τα κουμπιά, και κατακαλόκαιρο να ’ναι, και τραβάω και τα φερμουάρ, για να μη βρεθώ έκθετος στην «επίθεση αγάπης» που επιχειρεί ο υπεροπτικότατος πατερναλισμός τους. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ποιητικές εξισώσεις»

Αρχείο 22/07/2016

Της Ρέας Γαλανάκη

Τα βιβλία, που έχουν ορίσει τη ζωή μας, συνδέονται με πρόσωπα, με αισθήσεις, με στιγμές. Γι’ αυτό τα λέω δώρα. Τα κρατάμε δίπλα μας σαν δώρα. Παλιώνουν δίχως να παλιώνουν, δίχως θάνατο.

Φτηνό χαρτί, εξώφυλλο σκούρο γαλάζιο. Ενα κυκλάκι αστέρια, το σήμα των εκδόσεων Γαλαξίας. Είκοσι ενός; Μάλλον λιγάκι παραπάνω ήμουν. Στην τέταρτη σελίδα ένα «ναι» και μια μονογραφή με πράσινο μελάνι, δείχνει ακόμη ότι η λογοκρισία επέτρεψε να μπει το βιβλίο στις φυλακές αντρών επί χούντας, στα χέρια εκείνου που το πήγαινα. Επέστρεψε αργότερα, διαβασμένο.

Μήνες αργότερα. Μαζί με τη Φρίντα (Λιάππα) – συνομήλικη, συμφοιτήτρια, φίλη ακριβή – διαβάζαμε εκείνο τον καιρό λογοτεχνία και συζητούσαμε πολύ. Γράφαμε κι οι δυο μας. Σε εκείνο το πριν από τόσα άλλα πριν, κυρίως πριν από τον πρόωρο θάνατό της. Τότε «ανακαλύψαμε» την πεζογραφία του Βιζυηνού. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ο Βιζυηνός εκπροσωπεί τον προβληματισμό του μεταπολεμικού δυτικού κόσμου»