(Παραμονή Χριστουγέννων στην έπαυλη  «Χρυσάνθεμο» στην Κηφισιά. Για όσους θέλουν περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την όψη της πολυτελούς οικίας θα πρέπει να γυρέψουν λεπτομέρειες στα λευκώματα του Σκοπελίτη. Η έπαυλη είναι φωτισμένη και ο κήπος φροντισμένος με επίσημα ντυμένο το προσωπικό που σερβίρει τα ποτά και φροντίζει για κάθε αίτημα των καλεσμένων. Σε λίγο οι πρώτοι θα καταφτάσουν. Η κυρία «Χρυσάνθεμο» τριγυρνά με την τουαλέτα της να σαρώνει τις μαρμάρινες επιφάνειες. Δίνει εντολές και επιβλέπει ώστε όλα να είναι καθώς πρέπει σαν φανούν οι καλεσμένοι. Η κυρία «Χρυσάνθεμο» περπατά με περίσσια χάρη και επάνω της συνοψίζονται όλα τα χαρακτηριστικά της ευγενούς της τάξης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: chrysanthemum»

Έργάκι που τελειώνει κάπως γρήγορα, 
όπως οι ζωές στο μέσον κάποιου πολέμου. 

(Σαν σήμερα, πριν από επτά δεκαετίες περίπου ο Μπλέηκ, ο ξανθός γίγαντας κάνει την εμφάνισή του στο ομώνυμο κόμικ. Επτά δεκαετίες μετά ο «Il Grande Blek» δίνει κουράγιο σε κάποιο παιδί στα καταφύγια του Κιέβου. Είναι κάπως στραπατσαρισμένος γιατί η ελπίδα χάθηκε από αυτόν τον κόσμο. Τα ρούχα του είναι φθαρμένα, έχει πάρει κάμποσα κιλά από τότε που φιγουράριζε στις σελίδες του περιοδικού Cagliostro. Δείχνει νικημένος μα ακόμη κάτι κρατά ατόφιο από τον καιρό της ακμής του. Στέκει στο σκοτάδι των καταφυγίων του Κιέβου, κάτω από τόνους ΤΝΤ και τάγματα εφόδου.  Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Το τσεκούρι»

Έργο με τέλος πικρό μα και δίκαιο, 
όπως οι μεγάλες ιστορίες της αγάπης

[Βεράντα σπιτιού κάπου στο μακρινό Σαντιάγο της Χιλής. Ο πατέρας στην πολυθρόνα του, η μητέρα λίγο πιο πέρα σε έναν πάγκο κυκλωμένο από ανθισμένα, εποχιακά φυτά. Στα ξύλινα σκαλοπάτια καθισμένο ένα κορίτσι, όχι πάνω από είκοσι χρονών. Οι τρεις του είναι ντυμένοι φτωχικά μα με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί ένας άνθρωπος της εποχής μας. Η οροφή της σκηνής αναπαριστά τον απογευματινό ουρανό του Σαντιάγο. Απόψε είναι κατακόκκινος, τα άστρα φαίνονται με γυμνό μάτι, ακόμη και τα πιο μακρινά. Ένα φαινόμενο σαν εκείνα τα απόκοσμα, χρωματικά νερά που σχηματίζει το βόρειο σέλας χιλιάδες μίλια από το Σαντιάγο της Χιλής, μονοπωλεί το ενδιαφέρον του κοινού. Οι τρεις του είναι ανήσυχοι. Το κορίτσι περισσότερο από τους υπόλοιπους. Σκουπίζει με το μαντήλι το πρόσωπό της και κάθε τόσο ανοίγει το ραδιόφωνο στον τοπικό σταθμό, αλιεύοντας ότι καινούριο μπορεί για αυτήν την απόκοσμη κατάσταση. Μα είναι την ίδια ώρα φανερό πως κάτι άλλο την απασχολεί, κάτι άλλο είναι εκείνο που ανάβει την αγωνία της. Είναι ίσως έρωτας, μια μεγάλη αγάπη ή μια μεγάλη προδοσία για την Μαρία του Σαντιάγο.] Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Για όλα φταίει ο Ρίτσαρντ Κάριγκτον*»

Έργο στην αυγουστιάτικη σκηνή της πόλης
με έκδηλη την αγωνία

[Σκηνικό αδειανής πλατείας μες στην καρδιά του Αυγούστου. Από κάπου φθάνει μια μουσική, κάτι λίγα αυτοκίνητα διασχίζουν την έρημη λεωφόρο. Βαθιά μες στην αστική βλάστηση που πνίγει την πλατεία ο ήρωας καπνίζει και γελά μονάχος του, σαν τους ευαίσθητους τρελούς αυτού του κόσμου. Κάθε τόσο βγάζει ένα χαρτί και διαβάζει δυνατά, σαν εκείνη η μικρή πλατεία να είναι ένα θέατρο με ακροβολισμένους θεατές. Θειάφι και χρυσόσκονη τριγύρω και αρκετή σιωπή, από εκείνο το είδος που φύεται στην πόλη τις πιο σκληρές μέρες του Αυγούστου. Κάθε τόσο ο ήρωας χάνει το κέφι του, κλαίει λυγμικά και ονειρεύεται πως η αποψινή νύχτα συνιστά απομεινάρι ενός κακού εφιάλτη.  Διαβάζει στο χαρτί, κάνοντας την ίδια ώρα κινήσεις σαν να διώχνει τον χρόνο που πετά τριγύρω με άγριες διαθέσεις.] Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Λευκές Ποδιές»

Σκηνή με εφήμερους συσχετισμούς και την μελαγχολία που ώρες ώρες μας δικάζει
κάτω από τον ήλιο του θερισμού

[Δειλινό σε μαγευτική αμμουδιά. Το πλήθος που κάποτε συνέρρεε τώρα έχει πια  σκορπίσει, άγνωστο σε ποιες κατευθύνσεις, σε ποιους προορισμούς. Ένα ολομόναχο μαγαζί με αναμμένους φωτισμούς, πολύχρωμα λαμπιόνια και μεταλλικά τραπεζάκια παλιώνει εμπρός στο κύμα. Ένας νεαρός, ντυμένος με την χαρακτηριστική αμφίεση του σερβιτόρου αγναντεύει τον θαλασσινό ορίζοντα. Όλα μοιάζουν μπακιρένια, φωτισμένα με εκείνη την μελαγχολική αίσθηση που αφήνουν τα καλοκαίρια σαν ξεφτίζουν. Πάνω στα τραπέζια αφημένα τα ποτήρια, οι αδειανές μποτίλιες του κρασιού, τα σημάδια από τα παγωμένα ποτήρια που κάποτε ξεδίψασαν, ποιος ξέρει πόσους καταγοητευμένους ταξιδιώτες. Ο νεαρός μιλά δίχως να στρέψει το πρόσωπό του.]

ΝΕΟΣ: Το καλοκαίρι πάντα τελειώνει δίχως φασαρία, δίχως προειδοποίηση. Μεμιάς, το ξεπλένουν οι πρώτες βροχές του φθινοπώρου, γρήγορα σβήνουν τα ίχνη του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Σκοτώνουν τα γκαρσόνια όταν γερνά το καλοκαίρι»

Φινάλε σκηνής

[Το έργο τελειώνει. Ίσως η σκηνή, αυτές οι λέξεις γράφονται ολομόναχες. Έχει κρατήσει κιόλας πολύ η ευτυχία πάνω στην σκηνή. Τώρα ετοιμάζουν το μεγάλο φινάλε. Θα είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από εκείνες που κάνουν τους ανθρώπους στις πλατείες να συλλογίζονται αργότερα σε ταξί, αεροδρόμια, εγκλεισμούς, νυχτερινές βάρδιες, ταξί, περίπτερα, μπαλκόνια, τι τάχα μέτρησε σε αυτήν την ιστορία. Ο Σάσα είναι από μια άλλη σκηνή κιόλας νεκρός. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Άγριες Μηχανές»

Σκετς που στήριξε την ύπαρξή του στην αναπάντητη καλημέρα
προς τον κύριο Κουρμπέ και την θεωρητική φυσική

[Σκηνικό, το ξέφρενο τοπίο μιας μεγαλούπολης. Μαρκίζες στο φόντο, πινακίδες, εμπορικά σήματα, matrix που ενημερώνουν για τον καιρό, τα κρούσματα, τους νεκρούς, την τιμή του αργού πετρελαίου, την αξία του βαρελιού, την αξία της μετοχής της Microsoft, ανώδυνα τροχαία, διαδηλωτές, κυρίους, αστυνομικούς, δημοσιογράφους. Αυτοί οι τελευταίοι στέκουν στις γωνιές των δρόμων και πετάγονται σαν ξαφνικά κορναρίσματα καθώς κάποιος περνά βιαστικός για την συνάντηση των δύο και τέταρτο. Με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, «καλημέρα κύριε Κουρμπέ» μες σε αυτήν την τρομερή εξαλλοσύνη, που μόνο ως υπερβολή μπορεί να υπάρχει.]
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Να μελετάτε τον Landau»

Μικρό θέατρο

[Mεγάλο σκοτεινό κτίριο. Άδειοι διάδρομοι, πότε σκιές εδώ και εκεί. Οι καθρέφτες στο βάθος της σκηνής κάνουν την δουλειά, σίγουρα κάποιος θα το έχει σκεφτεί πρωτύτερα. Ένας τύπος, γύρω στα τριάντα περπατά, ανοίγει πόρτες, πότε πότε χαιρετά με το καπέλο του και προχωρεί. Χαμηλοί φωτισμοί, σφραγισμένα τμήματα, αντιπρόσωποι γενικώς. Καθώς περνά στην τελική ευθεία, βλέπει στο βάθος τον ευτραφή κύριο που πανηγυρίζει με ανοιχτές αγκαλιές. Τα τελευταία γραφεία διαθέτουν τους καλύτερους του είδους. Αυτοί αναλαμβάνουν να χαιρετήσουν πρώτοι τον αρχηγό λίγο πριν γίνει ιδέα.]

Κύριος: Ιδού ο Νυμφίος έρχεται!

[Όλοι μαζί οι τύποι που ακουμπούν στην κάσα της πόρτας τους ανάβουν τους αναπτήρες τους και κάπως φωτίζονται. Είναι τρομεροί.] Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Μπορ»