Πρωτοχρονιάτικο εργάκι

[Εσωτερικού γραφείου. Πρόκειται για εκείνα τα απρόσωπα με τα νέον φώτα, τις ψευδοροφές, τα γραφεία μαργαρίτες με τα διαχωριστικά, το κουβούκλιο του φύλακα, πιο πέρα το σκοτάδι. Μια αδειανή σάλα, γεμάτη περιττή επισημότητα. Στο βάθος κάποιος εργάζεται. Το όνομά του είναι Λιούι, εκτελεί διεκπεραιωτικές εργασίες και σε λίγο θα φύγει. Έχει κανονίσει, είναι βράδυ Πρωτοχρονιάς και κάθε τόσο το πρόσωπό του φωτίζει η επαναλαμβανόμενη δέσμη από ένα μικρό, κάτωχρο, πλαστικό δεντράκι που συνοψίζει όλο και όλο αυτό που ονομάσαμε γιορτές. Ακούγονται βήματα, ο Λιούις κοιτάζει, ο φύλακας έχει σχολάσει.]

Λιούις: Είναι κανείς; [τινάζεται από την θέση του, προλαβαίνει μονάχα να πει το όνομά της], Τζούλια; Εσύ; Πώς βρέθηκες εδώ; [περνά μια σκιά, δεν αποκρίνεται. Μια γυναικεία φιγούρα.] Τζούλια, νομίζω πως μου κάνεις πλάκα. Επειδή, επειδή σου είπα ότι δεν σε αγαπώ και πως όλο και όλο σημαίνει λίγο ξέγνοιαστο χρόνο, έτσι δεν είναι; Είναι άδικο να μην μου μιλάς, μην με αγνοείς Τζούλια. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Εορταστικό Γεύμα»

Η σκηνή
του τέλους

(Αίθουσα μουσείου, κάτι σαν αίθριο με φυτά και τζαμωτά, που φιλτράρουν το φως. Συνθήκες ιδρυματικές με γωνιές νεοκλασικού γούστου. Δυο καθώς πρέπει κύριοι έρχονται από το βάθος του δρόμου. Συζητούν παθιασμένα, είναι καλοντυμένοι και έχουν φροντισμένα κοστούμια σε εγγλέζικο κόψιμο. Όταν πλησιάζουν τους ακούμε που μιλάνε και ποζάρουν συζητώντας, κοιτώντας ο ένας να ξεπεράσει τον άλλον σε ύφος και φινέτσα. Τριγύρω πετούν μερικά πουλιά, κάθε τόσο. Οι κύριοι θα αποκαλούνται κύριος Ντουάιτ, (εφεξής Ντουάιτ) και στην απέναντι γωνιά του ρινγκ ο κύριος Έλβις (εφεξής Έλβις)

Έλβις: [ανάβει το πούρο του] Κοστίζουν μια περιουσία. Μα δεν τα τσιγκουνεύομαι. Είναι τυλιγμένα στο χέρι, καίγονται αργά. Αλήθεια θες ένα; Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Ο τόκος»

Μικρή πρόζα γραμμένη
σε φύλλα καπνού

[Αίθουσα αεροδρομίου. Γαλάζιο και πράσινο φως, ατέλειωτες σειρές inox κατασκευών. Και μια θολωτή σκεπή ντυμένη ολόκληρη από λεπτό γυαλί. Μια σειρά από ταξιδιώτες περιμένουν υπομονετικά. Άνδρες και γυναίκες, ένα μωρό παιδί μες στα ζεστά του ρούχα, ένας ροκ τύπος, κάποιος άλλος κομμάτι ρετρό, μα με την συμπαθητικότερη έννοια του όρου, ένα κορίτσι τρομαγμένο με μια συστατική επιστολή που την δείχνει με παγωμένο βλέμμα σε όποιον την κοιτάξει. Κατά μήκος της σειράς των ταξιδιωτών και σε κάθε της πλευρά στέκουν γεμάτοι εξουσία και πάθος για αυτό που φυλάνε τα κατάμαυρα γυαλιά τους. Κραδαίνουν τα κλομπ τους, περιμένουν τον ασύρματο και σπρώχνουν στην φισούνα μερικούς ακόμη. Η αίθουσα ονομάζεται Μινώταυρος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Minotauro»

Πράξη θεατρική Βασισμένη
Στο φαινόμενο Του Ηλεκτρισμού

 [Παλιό αρχοντικό εκεί που πλαταίνουν οι όχθες του ποταμού Μισισιπή. Εκείνος που λάμνει μες στα ειρηνικά νερά μπορεί να ξεχωρίσει τους λαμπρούς φωτισμούς που βάφουν τα νερά. Και τις μορφές στα παράθυρα, ακριβές μορφές παλιών ανθρώπων με περγαμηνές πάνω στα πρόσωπά τους. Ακροβολισμένοι στις βεράντες και τα παράθυρα και ως απάνω στην σοφίτα φαντάζουν ευρήματα ενός άλλου βυθού, αποκυήματα ενός παιδικού φυτολογίου που ΄χει πια από καιρό απωλέσει την φρεσκάδα των εκθεμάτων του. Στο σπίτι αυτό ζει η οικογένεια του δικαστή Τένισον, ενός αδέκαστου και δίκαιου λειτουργού της δικαιοσύνης. Ο ίδιος έχει ένα γέρικο παρουσιαστικό που ταιριάζει γάντι στον σεβάσμιο ρόλο του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Westinghouse»

Έργο θεατρικό για σύννεφα,
γίγαντες και Καταιγίδες.
Και για μια καινούρια
Γερμανία

[Βερολίνο, 1939. Εσωτερικό σπιτιού. Στο σαλόνι του σπιτιού, ντυμένη με άσπρο φόρεμα η νεκρή. Και γύρω της σε κύκλους οι μοιρολογίστρες, οι συγγενείς, οι φίλοι. Ένας νέος καπνίζει έξω από την πόρτα. Το πλήθος που έρχεται και φεύγει και πληθαίνει και λυπάται τον κοιτάζει με έναν τρόπο διακριτικό, μα τον καταδικάζει την ίδια ώρα. Ο νεαρός διστάζει, πετά την γόπα του τσιγάρου του και μπαίνει. Εκεί μέσα θα ΄ναι πιο ασφαλής συλλογίζεται και αυτός ο επιπλέον λόγος αρκεί κομμάτι περισσότερο σε τούτη την καινούρια Γερμανία που μας έλαχε. Με όσους διασταυρώνεται του γνέφουν, τον κοιτάζουν με περιέργεια σαν να μυρίζουν το εβραϊκό του αίμα. Όμως, όχι εκείνη, όχι εκείνη που στέκει σαν παιδί ρουφώντας τις σκηνές ενός ανείπωτου παραμυθιού. Ποτέ δεν θα μάθουμε, ποτέ τι τάχα περνά από τον νου της. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Μια αστεία Ιστορία»

Δοκιμή για την σκηνή του τέλους
Έργου  με θέμα
Την θυελλώδη σχέση του
Αμερικάνου ζωγράφου
Τζάκσον Πόλοκ
Με την
Λι Κράσνερ

(Ο αχυρώνας είναι φωτισμένος με έναν έντονο, κατακίτρινο λαμπτήρα. Είναι ένας άδειος χώρος με απλωμένους μουσαμάδες. Καμιά φορά μπαίνουν τα πουλιά της νύχτας και φτεροκοπούν. Δεν αντέχουν το φως και αποχωρούν σηκώνοντας σκόνη στο πέρασμά τους. Καλό ταξίδι στις ψυχές που ταξιδεύουν. Μια φιγούρα στέκει κάτω από τον φως. Δεν φαίνεται από κάπου μα για την θέση του αυτή μερίμνησαν οι αστρονομικές συντεταγμένες. Διάσπαρτοι μερικοί λερωμένοι κουβάδες με χρώμα. Βιολετί, κόκκινο, βαθύ μαύρο, λευκό, πράσινο. Όλα αυτά τα χρώματα φωτίζουν την μορφή του άνδρα με την τζιν περιβολή στο μέσον της σκηνής. Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται, τα άλλα είναι γραμμένα σε τραγούδια, κλειδιά και οδηγίες που ανοίγουν όλες τις πόρτες της φαντασίας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Αγκάθι μου»

Δράμα που παίχτηκε μια νύχτα μες στην ερημιά των Αθηνών. Κανείς δεν έγραψε για αυτό το εργάκι και η τύχη του θα΄ταν κιόλας χαμένη, αν δεν ήταν εκείνη η μαρκίζα που άναψε απόψε, αντάρτισσα, ολομόναχη μαρκίζα με την τραχηλιά του κόσμου φορεμένη, εκεί έξω.

¥

(Οδός Τζων Κένεντυ, παραστρατημένο απόγευμα, περίπου ώρα οχτώ, την στιγμή που φτάνει το φθινόπωρο. Θα μου πείτε τι σημασία έχουν όλες αυτές οι λεπτομέρειες. Και εγώ με παρρησία θα σας απαντήσω, τίποτε. Βλέπετε, έτσι το θέλει η φαντασία του θεάτρου και άλλοτε ξανά δεν θα προβώ σε παρόμοιους συλλογισμούς.

Κόντρα στις μαρκίζες που σβήνουν ανάβει μια ρεκλάμα στο βάθος του δρόμου. Boutique και ένας κύριος, μεσήλικας θα΄ταν, μα σε συμφωνία καλή με τον χρόνο που αν το θέλει μπορεί να γίνει πολύ τρυφερός. Σαρώνει το πεζοδρόμιο, διώχνει τα πουλιά από τις πλάκες. Κάθε τόσο παριστάνει πως ορμάει και ένα κοπάδι πετιέται στον δρόμο. Μια μέρα θα συμβεί κανένα ατύχημα και ο κύριος θα το΄χει κρίμα στον λαιμό του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Ινές»

Έργο βασισμένο
Στην οπτική των αντανακλάσεων
Που παίζουν παιχνίδια
Και
Σκαρώνουν φάρσες
Καλύτερες από αυτό
Το άτυχο εργάκι

(Σκοτεινό γραφείο αστυνομικού τμήματος. Δυο τρεις άνδρες κάθονται γύρω από ένα τραπέζι. Ανάμεσά τους όπλα, έντυπα, ποτά, καπνός, μερικά κλειδιά και ένας σπασμένος καθρέφτης. Τους φέγγει ένα εκτυφλωτικό φως από έναν λαμπτήρα ανακριτικού τύπου. Στους τοίχους μερικές ανακοινώσεις, κιτρινισμένες από τον καιρό και φριχτά τσαλακωμένες από την υγρασία που μπορεί να σκοτώσει τα πάντα. Απόψε στο κρατητήριο φιλοξενούν μερικές διασημότητες. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μερικούς πρίγκιπες με χαντακωμένες βιογραφίες που υπογράφουν με ονόματα ενθύμια, όπως Ian Curtis, Ben Harper, Polly Harvey, Ζακ και άλλα. Κατά βάθος σημαίνουν αγροτόπαιδα με τραυματισμένες ψυχές που κυνηγούν το όνειρό τους στο περιθώριο της πόλης. Φορούν άλλους εαυτούς και έτσι κουβαλούν περισσότερο φορτίο στους ώμους από τον καθένα.) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Εκ των έσω»