Αρχείο 30/11/2017

Υπάρχει ένας αλάθητος τρόπος να καυτηριάζεις μια πληγή, ένα συναίσθημα, μια έξη.

Στη διαδικασία αυτή, η δυσφορία είναι φυσικά αναμενόμενη: καμία χειρουργική επέμβαση δεν έχει πλάκα.

Όταν όμως πρόκειται για θέμα ζωής ή θανάτου, σαφώς προτιμάς να διασχίσεις έναν κάμπο με αγκάθια παρά να περιμένεις να βγουν τα φίδια να σε φάνε.

Ο τρόπος αυτός είναι μάλλον απλός ως προς τη σύλληψή του.

Το άρρωστο «κάτι» συνήθως χτυπιέται καλύτερα με τα δικά του μέσα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: There is no Santa Claus»

Αρχείο 26/10/2017

Θυμάμαι τα μυωπικά κορίτσια των φέρι μπωτ του ’80 με τα μακριά νύχια τους. Και τα ωραία τους μακριά μαλλιά και τις τζην φούστες-καθρεφτάκια.

Με τη σοφία της Περσινής αρραβωνιαστικιάς ή της Ωραίας Ρεμέδιος στο ένα χέρι και στο άλλο ένα τοστ ζαμπόν-τυρί από το κυλικείο του Άγιος Μελέτιος.

Το νοστιμότερο τοστ του κόσμου.

Απόγευμα, Ρίο-Αντίρριο, άνθρωποι χωμένοι στην παντόφλα.

Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ μπρος πίσω, πίσω μπρος, κάποιο Γιώτα Χι έγερνε πάνω σε μια μοτοσυκλέτα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Βόλτα με φέρι μπωτ»

Αρχείο 29/06/2017

Χτες το βράδυ κάτι μικρά παιδιά-σοκοφρέτες κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους ενός ξενοδοχείου μιλώντας μεταξύ τους. Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ταπετσαρίες μπροκάρ. Πράσινο και χρυσό, κάπως παλιομοδίτικο. Τα παιδιά ήταν όλα κοντά, κι έμοιαζαν πολύ, σαν αδέλφια. Παρατήρησα τις χοντρές κοιλιές, τα μάγουλα, τα φουσκωτά χέρια, και λυπήθηκα για τα σφάλματα του παρελθόντος.

Για όλα τα σφάλματα.

«Ποτέ δεν φταίμε για όσα μας επιβάλλουν όταν δεν έχουμε επιλογή», μου είπε το πιο καφεντυμένο, και φούσκωσε τα μάγουλά του με αέρα.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Failure in a dream»

Αρχείο 25/05/2017

✤

Από την Αθήνα ξεκινήσαμε αχάραγα ακόμα. Γύρω μας μαύρο σκοτάδι, υγρασία και λασπουριά. Η λαχαναγορά επί ποδός. Άλλοι φορτώνανε μηλοπορτόκαλα εκτός εποχής και άλλοι ξεφόρτωναν λάχανα και μελιτζάνες μέσα σε ευρωπαϊκά καφάσια. Ελληνικό το προϊόν, ξένη η συσκευασία. Ή και το αντίθετο. Οι χαμάληδες ανάκατοι. Χίλιες ράτσες.
Βγαίνω στη διασταύρωση. Οδηγώ μηχανικά. Ως το απόγευμα θα είμαστε στη Σαλονίκη, θα ξεφορτώσουμε τα καρπούζια και μετά πίσω ξανά. Σε λίγο μπαίνω στην εθνική και στρίβω προς Λαμία. Το φορτηγό γεμάτο εμπόρευμα. Η καρότσα τίγκα στο ζουμί και στο κουκούτσι. Αναμενόμενες απώλειες. Στη θέση του οδηγού εγώ, δίπλα μου ο συνοδηγός που έχουμε κανονίσει να πάρει το τιμόνι μετά τη Λάρισα.
Νυστάζω λίγο. Ο καφές μου αχνίζει δίπλα στο χειρόφρενο μέσα στο κυπελάκι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Ροζ»

Αρχείο 27/04/2017

✤

Ένα βράδυ, αργά, τότε που θα έχει μπει για τα καλά η άνοιξη, θέλω να πάω στο Au Revoir, στην Πατησίων. Να διασχίσω με τα πόδια την Αθήνα με κίνηση, καυσαέριο, σκουπίδια κι αστέρια, μέχρι να βρεθώ μέσα στη στοργή των ξύλινων τοίχων αυτού του κρησφύγετου. Να ακούω Μυτιληναίο, Κέηβ και Σινάτρα και να πίνω Ballantines – ή ό, τι πιο δραματικά 80′ s υπάρχει –  τρώγοντας σοκολατάκια βιολέτα με τους φίλους μου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Να μην ξεχνώ»

Αρχείο 31/03/2017

✤

Είναι απόγευμα, ο ήλιος δύει στο Λονδίνο. Το αγόρι με τη γκρι φόρμα ανεβαίνει τρέχοντας την κυλιόμενη σκάλα και βγαίνει από το μετρό. Στο φανάρι κοντοστέκεται και ρίχνει μια ματιά πίσω του. Διασχίζει βιαστικά το δρόμο και περνά απέναντι. Κοιτάζει γύρω του, ελέγχει τους περαστικούς και κατευθύνεται προς μια στοά γεμάτη φτηνιάρικα εμπορικά καταστήματα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Κυνηγητό»

Αρχείο 23/02/2017

Είναι ένα μυρμήγκι που προχωράει μακριά από τα υπόλοιπα. Σκύβω καλύτερα και το παρατηρώ. Μαύρο, μεγαλούτσικο, με μακριές κεραίες και δαγκάνες. Έχω τινάξει το σακουλάκι της τυρόπιτας στο χώμα και κάθομαι στο πεζούλι. Παρακολουθώ τις ορδές των φίλων του να σπεύδουν. Άλλα καταπιάνονται με τα μεγαλύτερα φύλλα σφολιάτας, μερικά με κάτι μικροσκοπικά κομματάκια τυρί. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Το μυρμήγκι»

Αρχείο 26/01/2017

(Απόσπασμα από το αδημοσίευτο ομώνυμο διήγημα)

[…]
Η Μισέλ – καλλιτεχνικό όνομα, φορεμένο ειδικά για την περίσταση –  άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στα τυφλά ακολουθώντας την τσατσά που προπορεύτηκε χωρίς να δώσει σημασία.Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε «σπίτι». Ο διάδρομος φωτιζόταν από ένα χλωμό πορτοκαλί φωτάκι. Σκέφτηκε πως έμοιαζε πολύ με κείνο που φώτιζε το υπνοδωμάτιό της όταν ήταν μικρή, στο πατρικό σπίτι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Το φωτάκι»