Αρχείο 20/10/2016

Οι κυρίες του πεθαμένου καλοκαιριού εμφανίζονται για τελευταία φορά φέτος στην πλαζ με ζακετάκι στην τσάντα τους, χρωματιστά παρεό και βαμμένο πρόσωπο. Διώχνουν κομψά τα ίχνη του φθινοπωρινού ιδρώτα που κατακάθισε πάνω τους στη διαδρομή από το σπίτι ως  την παραλία και κάνουν σαν να μην συνέβη τίποτε. Στη ζωή τους, στη μέρα τους, στον κόσμο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Οι κυρίες του πεθαμένου καλοκαιριού»

Αρχείο 22/09/2016

Ο άντρας ήταν ψιλόλιγνος και ευέλικτος. Είχε κάτι από τη άγρια ελαστικότητα του λιονταριού και την αυστηρή πλαστικότητα της μπαλαρίνας. Παρέμενε ιδιαίτερα αρρενωπός, παρότι οι κινήσεις του είχαν κάτι έντονα γυναικείο. Μύριζε νύχτα και αλκοόλ. Είχε πολύ μαύρο δέρμα, και κάπως γυαλιστερό. Το ασπράδι των ματιών του ήταν γεμάτο μικρές κόκκινες φλέβες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Βάσει παλαιότητας»

Αρχείο 07/07/2016

Όταν ήμουν μικρή είχα κάτι ρομαντικές τάσεις φυγής. Γύρω στα δέκα είχα και ένα φανταστικό άλογο που το έλεγαν Ντεπίνο. Το σώμα του ήταν ένα κοντάρι σκούπας και το κεφάλι του μια ομπρελίτσα από αυτές τις πολύχρωμες που βάζουν στα παγωτά. Τον καβάλαγα και καλπάζαμε μαζί στην αυλή του σπιτιού μου, κάτω από τις λεμονιές. Η σχέση μας ήταν αρμονική και επαρκής για μένα. Εκείνος δεν μιλούσε και πολύ. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Η μακρινή χώρα του Μάκη»

Αρχείο 16/06/2016

Όλη τη νύχτα έβρεχε.
“Πάντα βρέχει στο Λονδίνο”, μου είπε και πήρε μια ροζ λίμα από το τραπέζι της.

“Τι την θέλεις τη λίμα”; Τη ρώτησα. “Εσύ δεν κάνεις ποτέ μανικιούρ”.

“Είναι για να μην σε γδέρνω όταν σε χαϊδεύω”, απάντησε και κάθισε σε μια περιστρεφόμενη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.

Κατάλαβα πως έλεγε ψέματα. Από το σπίτι της περνούσε κατά καιρούς πολύς κόσμος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: London kills me»

Αρχείο 28/04/2016

Η μνήμη δεν είναι η μυστική θυρίδα της Ιστορίας. Πολύ συχνά γίνεται ο παραμορφωτικός καθρέφτης της. Ή η παρασυμπαθητική μελάνη με την οποία χρωματίζουμε καμιά φορά όσα δεν αντέχουμε να θυμόμαστε έτσι ακριβώς όπως συνέβησαν ή προτιμούμε να αλλοιώνουμε την πραγματική τους εικόνα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Άννα της Τασκένδης»

Αρχείο 24/03/2016

Στεκόταν στην άσφαλτο, ένα μέτρο από το πεζοδρόμιο, και κοίταζε τον πράσινο σταυρό να αναβοσβήνει. Μόνος του. Το Φαρμακείο διανυκτέρευε. Πού και πού, ο φαρμακοποιός που καθόταν πίσω από το ταμείο με μια εφημερίδα στο χέρι, σήκωνε το κεφάλι κι έριχνε κοφτές ματιές στο δρόμο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Ο άνθρωπος που κοίταζε τα Lonarid να περνούν»

Αρχείο 18/02/2016

Σήμερα το απόγευμα ο καιρός ήταν βροχερός. Η πόλη μύριζε πεθαμένο ψάρι. Βγήκα στη βεράντα κι έστησα το μεγάλο κάδρο με τη φωτογραφία σου στην πολυθρόνα. Εκείνο το μεγάλο, που το έβρισκες τερατώδες, κι έλεγες πως ένα τόσο μεγεθυμένο πρόσωπο δεν είναι πρόσωπο αλλά εφιάλτης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Τσάι κεράσι [2016]»

Αρχείο 14/01/2016

Ζούσε στο δρόμο με τα προσφυγικά. Το ξέρω επειδή την είχα δει κάμποσες φορές να βγαίνει από το  ίδιο κατώφλι. Τις Κυριακές περνούσε με τις φίλες της από την πλατεία όπου διάφοροι τύποι με γαλάζιο πουκάμισο και μουστάκι έπιναν ούζο κι Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ιστορίες της Πέμπτης -Μαρίας Πετρίτση: Οι κομμώτριες»