Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου, εκδόσεις Αγρα

✤

Ο πόλεμος και η πείνα την ξεκλήρισαν τη μικρή μας πόλη. Και σήμερα βόσκουν γελάδια εκεί που πριν έπαιζαν παιδιά.

Είναι παράξενο να χάνεις την πόλη όπου γεννήθηκες. Νιώθεις σαν να ‘σαι εκατό φορές εκατό χρονών, σαν να ξαναγυρίζεις από τον τάφο. Όταν με ρωτούν πού γεννήθηκα δεν ξέρω τί ν’ απαντήσω. Κι επειδή ο τόπος μου δεν υπάρχει πια, δεν έχω πατρίδα πουθενά, πουθενά δεν είμαι σπίτι μου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Joseph Roth, Φράουλες -κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

☙

(στην φίλη γ. ν.
α. λ.)

Άνοιξη στη Δύση

Στους τόπους τους ιερούς ανάμεσα, σύντομα
Θα πρασινίσει, καθώς, ξανά θροΐζουν καμπαναριών αρμονικές
Με του τρωγλοδύτη τις νότες, τις μονότονες, γλυκές.
Κάτω από γαλάζιους θόλους, η πεδιάδα θα ’ναι σύντομα
Μέσα στον ήλιο φωτεινή, απέραντη, στο ρόδινο βαμμένη,
Χρόνο πολύ, κι όταν τελειώσει η μέρα,
—————————–στο φεγγάρι ακουμπισμένη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Mary Webb, Spring in the West / Green Rain -Aπόδοση: Ασημίνα Λαμπράκου»

Μετάφραση: Βαγγέλης Αλεξόπουλος και Διώνη Δημητριάδου, εκδόσεις Βακχικόν

Η Άι Ογκάουα (Ai Ogawa), ή απλώς Άι, γεννήθηκε το 1947 στο Albany του Texas από πατέρα ιαπωνικής καταγωγής και μητέρα αφρικανικής και πέθανε το 2010 στο Stillwater της Oklahoma. Σπούδασε ιαπωνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, ενώ ασχολήθηκε και με τη μελέτη του Βουδισμού. Ήταν Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Binghamton University και στο State University of New York (1973-1974). Μετά την απονομή του Εθνικού Βραβείου Ποίησης των ΗΠΑ το 1999 (National Book Award for Poetry) για την ποιητική της συλλογή Vice, έγινε τακτική Καθηγήτρια στο Τμήμα Αυτοχθόνων Αμερικανών. Η Άι είναι γνωστή για την επιδεξιότητά της στους δραματικούς μονολόγους, όπως επίσης και για τη χρήση σκοτεινών αμφιλεγόμενων θεμάτων στα έργα της. Αφηγείται μικρές αυτοτελείς ιστορίες, βιωματικές ή προϊόν αληθοφανούς μυθοπλασίας. Με τον τρόπο που έζησε, που εκφράστηκε ποιητικά, και αντιμετώπισε το τέλος της ζωής της έδειξε πως διέθετε ένα σπάνιο ταλέντο για ζωή. Είναι μια φωνή ζωντανή και προκλητική στην παγκόσμια ποίηση.

Μετάφραση: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Στο Μπάμπι Γιαρ μνημεία δεν υπάρχουν.
Απότομη πλαγιά, σαν μια ταφόπλακα χοντροκομμένη.
Φοβάμαι.
Είμαι τόσων ετών,
όσο και ο εβραϊκός λαός.

Τώρα νομίζω πως–
Ιουδαίος είμαι.
Να, περιφέρομαι στην αρχαία Αίγυπτο.
Να, σταυρωμένος στο σταυρό, αργοπεθαίνω,
και μέχρι σήμερα έχω τα σημάδια των καρφιών.
Τώρα νομίζω πως –
Ο Ντρέιφους είμαι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Στη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος: Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο, Μπάμπι Γιαρ»

[…] Η τελευταία ανάμνηση της Τερέζας από τη μητέρα της ήταν το σώμα της γυναίκας ξαπλωμένος στη γη, με τα πόδια ανοιχτά, με ένα φουστάνι κάρο από την Πομερανία και να σκληρό δοκάρι πάνω του σκεπάζοντάς το σχεδόν ολόκληρο, ενώ για ενώ άνθρωποι έτρεχαν απόλυση μεριές Η τελευταία ανάμνηση της Τερέζας από τη μητέρα της ήταν το σώμα της γυναίκας ξαπλωμένο στη γη, με τα πόδια ανοιχτά, με ένα φουστάνι καρό από την Πομερανία κι ένα σκληρό δοκάρι πάνω του σκεπάζοντάς το σχεδόν ολόκληρο, ενώ άνθρωποι έτρεχαν από όλες τις μεριές και ψηλά από την σκαλωσιά κάποιος οργισμένος φώναξε κάτι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Φράντς Κάφκα, η τελευταία ανάμνηση της Τερέζας»

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Dámaso Alonso, Τέκνα της οργής -παρουσίαση στο Instituto Cervantes (αποσπάσματα)»

ΧΟΕΝΜΠΟΥΡΚ

Κανείς στο σπίτι. Σε κάμαρες φθινόπωρο·
σονάτα σεληνόφωτη
στις παρυφές του σκοτισμένου δάσους.
Τη λευκή πάντα των ανθρώπων όψη σκέφτεσαι
στον ορυμαγδό μακριά του χρόνου· πράσινο σύγκλαδο
χαρούμενο πάνω από κάτι ονειροπόλο γέρνει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Georg Trakl, χαρούμενο πάνω από κάτι ονειροπόλο γέρνει -μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής»