το παντελόνι

ο πρώτος νεκρός που είδα στη ζωή μου
ήταν ο θείος μου
ξυρισμένος, με τα μαλλιά του χτενισμένα στα αριστερά
όμορφος σαν τον κεν
είχε σκουλαρίκι στο αυτί
ξεχνάω σε ποιο
του το έβγαλαν όμως πριν την κηδεία
μόνο το κεφάλι του ήταν ξεσκέπαστο
και το πάνω μέρος του κορμού του
ίσα για να φαίνεται η γραβάτα
και το κολλάρο του πουκαμίσου του
είπαν ότι μόνο τόσο μπορούσαν να τον ντύσουν Συνεχίστε την ανάγνωση του «Monika Herceg, δύο ποιήματα ―μετάφραση Μαρουσώ Αθανασίου»

Denis Lacorne, Τα όρια της ανεκτικότητας. Οι αξίες του Διαφωτισμού και ο φανατισμός― Μετάφραση: Μαρία Παπαηλιάδη. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Τα όρια της ανεκτικότητας τιμήθηκαν το 2017 με το Βραβείο Montyon της Γαλλικής Ακαδημίας

Η σύγχρονη ιδέα της ανεκτικότητας απέναντι στις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις των άλλων ως στάση που συµβάλλει στο κοινό καλό εµφανίστηκε την εποχή του ∆ιαφωτισµού, ύστερα από αιώνες θρησκευτικών πολέµων. Αφού την ανέπτυξαν µεγάλοι στοχαστές όπως ο Τζων Λοκ και ο Βολταίρος, κέρδισε σταδιακά έδαφος και ρίζωσε στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αµερική. Ωστόσο, µε την επανεµφάνιση του φανατισµού και της τροµοκρατίας, η θρησκευτική ανεκτικότητα αµφισβητείται πλέον ευθέως από µια φοβισµένη κοινή γνώµη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Denis Lacorne, Τα όρια της ανεκτικότητας ―κυκλοφορεί»

Από τη σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg―μτφρ., Ορφέας Απέργης, Νοέμβριος 2021

Νύχτα σ’ ένα λιμάνι της Ανδαλουσίας. Δύο παλιοί φίλοι, άνθρωποι του υποκόσμου, περιμένουν με αγωνία ένα πλοίο από την Ταγγέρη. Μια χαμένη αγάπη, μια κόρη εξαφανισμένη…, η ζωή τους έχει έρθει τα πάνω κάτω –άραγε υπάρχει κάτι που μπορεί ακόμη να σωθεί; Κατά την πολύωρη αναμονή τους ανατρέχουν στο κοινό τους παρελθόν, σε ιστορίες βίας και ρομαντισμού, σε λάθη, έρωτες, αμοιβαίες υποχωρήσεις και προδοσίες.

 «Ο Τσάρλι και ο Μορίς, ένα δίδυμο βγαλμένο από τις σελίδες ενός κλασικού πεζογράφου», όπως γράφει ο μεταφραστής του βιβλίου Ορφέας Απέργης, «δυο Ιρλανδοί μάγκες που ο χρόνος δεν υπήρξε μαζί τους ευγενικός, ανίκανοι να ζήσουν για πολύ εντός νόμου, δικολάβοι, εριστικοί, με όλη τη μελαγχολική θυμοσοφία, σχεδόν αξιαγάπητοι». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Kevin Barry, Νυχτερινό πλοίο για Ταγγέρη ―κυκλοφορεί»

από τις εκδόσεις Άγρα, σε μετάφραση του Ανδρέα Αποστολίδη και συνοδεύεται από ένα επίμετρο του μεταφραστή και εργοβιογραφία του συγγραφέα.

« Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στο Βερολίνο της Γερμανίας κάποιος ονόματι Αλμπίνους. Επρόκειτο για πλούσιο, αξιοσέβαστο, ευτυχισμένο άνθρωπο. Μια ωραία μέρα εγκατέλειψε τη σύζυγό του για χάρη νεαρής ερωμένης. Ήταν ερωτευμένος· όχι όμως κι εκείνη. Η ζωή του τέλειωσε σε πλήρη καταστροφή. Αυτή είναι όλη η ιστορία διατυπωμένη σε λίγες γραμμές, που θα μας αρκούσαν αν δεν υπήρχε το όφελος και η απόλαυση της διήγησης. Και παρότι μια ταφόπετρα, τυλιγμένη στα βρύα, έχει άφθονο χώρο για να περιλάβει τη συντμημένη εκδοχή μιας ανθρώπινης ζωής, η έκθεση της λεπτομέρειας είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη ».

ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ Ο ΝΑΜΠΟΚΟΦ εκσφενδονίζει τον αναγνώστη σ’ αυτόν τον ωμό απολογισμό του ερωτικού εξευτελισμού και της ταπείνωσης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Vladimir Nabokov, Γέλιο στο σκοτάδι ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Από τις εκδόσεις Άγρα, Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου

Βουτηγμένη στο μπλε μελάνι της εφηβείας, η πένα της Φλερ Γιέγκυ μοιάζει με τη γλυφίδα του χαράκτη : Απεικονίζει τις ρίζες, τα κλαδιά και τα κλωναράκια του δέντρου της τρέλας που φυτρώνει στην εξαίσια απομόνωση του μικρού ελβετικού κήπου της γνώσης και φουντώνει τόσο που σκιάζει οποιαδήποτε προοπτική. Εξαιρετική πρόζα. Η ανάγνωσή του διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες. Η ανάμνησή του διαρκεί όσο και για τη συγγραφέα : όλη τη ζωή. – JOSEPH BRODSKY

Βρίσκομαι μπροστά στο σχολικό κτίριο. Δύο γυναίκες κάθονται σ’ ένα παγκάκι. Τις χαιρέτησα μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού. Δεν απάντησαν. Άνοιξα την πόρτα. Μια γυναίκα καθισμένη μπροστά σ’ ένα τραπέζι. Μια άλλη όρθια. Με ρωτάει τι θέλω. Ζήτησα να μάθω για το οικοτροφείο. Ανέφερα καθαρά το όνομα. Δεν το έχει ξανακούσει. Εδώ στο Τόυφεν ; Sind Sie sicher ? Με κοιτάζει με βλέμμα ερευνητικό και μοχθηρό. Φυσικά και ήμουν βέβαιη. Είχα ζήσει εδώ. Για μια στιγμή η απάντησή μου μου φάνηκε ανούσια. Με συμβουλεύει να πάω στο Ζανκτ Γκάλλεν. Εκεί υπάρχουν πολλά σχολεία. Επανέλαβα άλλη μια φορά το όνομα του οικοτροφείου. Λάθος κάνετε, είπε. Ζήτησα συγγνώμη. Αυτό εδώ το κτίριο, είπε, είναι κλινική για τυφλούς. Αυτό είναι τώρα. Μια κλινική για τυφλούς. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Fleur Jaeggy, Τα μακάρια χρόνια της τιμωρίας ―κυκλοφορεί»

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων, μτφρ.: Μαρία Παλαιολόγου, εκδόσεις Ψυχογιός 2021.

Ένας σταχτής σκύλος με μια λευκή τούφα στο κούτελο όρμησε στα κακοτράχαλα στενοσόκακα της αγοράς την πρώτη Κυριακή του Δεκεμβρίου.

Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, στην Καρνταχένα ντε Ίντιας, ένα λυσσασμένο σκυλί δαγκώνει στον αστράγαλο ένα λευκό κορίτσι, τη Σιέρβα Μαρία. Πρόκειται για την κόρη του μαρκησίου του Κασαλντουέρο, που έχει μεγαλώσει στα παραπήγματα των σκλάβων του αρχοντικού, μιλάει τις γλώσσες τους και συμπεριφέρεται όπως εκείνοι. Το κορίτσι πέφτει στα νύχια της Ιεράς Εξέτασης. Ο νεαρός ιερωμένος ερευνητής Καγετάνο Ντελάουρα αναλαμβάνει να διαπιστώσει αν η κοπέλα διακατέχεται πράγματι από δαιμόνια, και αναπόφευκτα καταλαμβάνεται ο ίδιος από το δαιμόνιο του έρωτα για κείνη.
Το δουλεμπόριο, τα φέουδα, η εκκλησιαστική παντοδυναμία, η ελευθεριότητα και ο διονυσιασμός του έρωτα, οι κυνηγημένοι Εβραίοι διανοούμενοι, η ιατρική της εποχής, οι δεισιδαιμονίες και οι εξορκισμοί πρωταγωνιστούν σ’ αυτό το χρονικό της συνάντησης δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν βαθιά.

❀