(γεν. Καρθαγένη, 1942) -μετάφραση Τάσος Δενέγρης

Ραν

Ο ήλιος ολοκλήρωνε το πέσιμό του μέσα στα νερά
κι εγώ ήμουν απορροφημένος απ’το μεγαλείο εκείνο.
Η έκσταση στην οποία βρισκόμουν σχίστηκε απ΄ τον ήχο
της τηλεόρασης που ανάγγειλε μια ταινία.
Ήταν το Ραν, του Κουροσάβα.

Βλέποντάς την για μιαν ακόμη φορά
κατάλαβα πως η ομορφιά της δεν ήταν κατώτερη Συνεχίστε την ανάγνωση του «José María Álvarez, Κι αυτά τα πλάσματα που είδα»

Μετάφραση Μηνά Πατεράκη- Γαρέφη –εκδόσεις Πατάκη

Το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» είναι ένα έργο ακατάτακτο, τόσο βαθύ, που το διαβάζουμε και το ξαναδιαβάζουμε για να ανακαλύψουμε μέσα του «την αληθινή ζωή, τη μόνη ζωή επομένως που έχουμε ζήσει ολοκληρωτικά», δηλαδή τη λογοτεχνία.
Προλογίζοντας τον «Κόσμο του Προυστ», η Λορά Ελ Μακκί γράφει: «Αυτό το απίστευτο μυθιστόρημα, που αναστάτωσε το λογοτεχνικό τοπίο, μας μεταφέρει έναν αιώνα πίσω, στα παρισινά σαλόνια της Μπελ Επόκ, σε μια πλαζ της νορμανδικής ακτής ή στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Συλλογικό, Ο κόσμος του Προυστ»

Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη, Πρόλογος: Αναστάσης Βιστωνίτης, εκδόσεις Βακχικόν

Περιγραφή

Ο Μαρκ Στραντ (Mark Strand) γεννήθηκε στις 11 Απριλίου του 1934 στο νησί Πρινς Έντουαρντ του Καναδά αλλά έζησε και δημιούργησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σπούδασε ζωγραφική και λογοτεχνία και στη συνέχεια δίδαξε αγγλική και συγκριτική λογοτεχνία σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ (Υale, Princeton και Harvard) και της Βραζιλίας. Ο Μαρκ Στραντ πέθανε στις 29 Νοεμβρίου του 2014 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, σε ηλικία 80 ετών. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1964 με την ποιητική συλλογή Sleeping with One Eye Open. Το 1999 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την ποιητική συλλογή του Blizzard of One. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Mark Strand, Προσωρινή αιωνιότητα — κυκλοφορεί»

Μετάφραση: Γιάννης Βαρβέρης

Άκου την άρπα πως στενάζει απ’ το παράθυρο
καθώς την ξεσηκώνουν του πελάγου αιφνίδιες καταιγίδες·
άκου πώς ανεβαίνει σε τρελλό κρεσέντο και πώς πάλι
σιγοκλαίει χαμηλώνει και σβήνει!

Είναι τ’ άκουσμα τούτο τραγούδι θεσπέσιο;
Είναι πιότερο του Άριελ ο τρόπος να βρει την Αλήθεια.
Μα το τί είνα’ η Αλήθεια ας το πει πιό καλά
μια σκηνή χαραγμένη βαθειά στα μητρώα της μνήμης.

Τα πανιά σηκωμένα τα κατάρτια λοξά Συνεχίστε την ανάγνωση του «Herman Melville, Από το πανδοχείο πλάι στο κύμα»

ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΦΩΤΙΑ…

Ξεχωριστή φωτιά με κατοικεί: με βάζει νά ’μαι
του βίαιου βίου μου ένας θεατής σε πλήρεις τάξεις
φωτός. Δεν γίνεται πια ν’ αγαπώ, όποτε κοιμάμαι,
τη χάρη που ’χουν μες στις λάμψεις οι δικές της πράξεις.

Οι μέρες μου έρχονται τη νύχτα· βλέμματα μού φέρνουν
μετά τον πρώτο χρόνο του ύπνου μου, που ’ναι κομμάτια·
όταν η δυστυχία η ίδια χύνεται στο σκότος, παίρνουν
του γυρισμού το δρόμο και με ζούν: μου δίνουν μάτια. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Paul Valéry, ‘ένας θεατής σε πλήρεις τάξεις φωτός’ —μτφρ. Γιώργος Κεντρωτής»

Οι ξεναγοί σταματούν με τα λάβαρά τους έξω απ΄την κλειστή πόρτα. Το πλήθος που τους ακολουθεί ακούει με προσοχή όσες απ΄τις λέξεις γλιτώνουν τον χαμό του ανέμου. Αυτό το πλήθος που παραμένει τόσο ανυποψίαστο για τους φαύνους και τις νύμφες που γεννιούνται κάθε νύχτα στην πόρτα του ποιητή, αυτός ο ξέφρενος κόσμος που συνωστίζεται και φωτογραφίζεται και αναχωρεί και κάπου φθάνει ποτέ δεν θα πονέσει όσο ο ποιητής. Και ίσως να μην νιώσει την οδύνη μιας ζωής που καίγεται σε είκοσι πέντε μονάχα χτύπους. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Casina Rossa»