Στις αρχές Φεβρουαρίου η Γαλλική Ακαδημία, της οποίας η επιρροή μειώνεται, ανέτρεψε την παράδοση και τους κανόνες τεσσάρων αιώνων και εξέλεξε μέλος της τον Μάριο Βάργκας Λιόσα. Η καθολική εφημερίδα La Croix έγραψε ότι η εκλογή του «μπορεί να βοηθήσει την Ακαδημία να τερματίσει την απομόνωσή της». Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία του νομπελίστα συγγραφέα κατά την τελετή υποδοχής του ως μέλους της Γαλλικής Ακαδημίας.

Θα ήθελα τώρα να επανέλθω στον Γκυστάβ Φλωμπέρ και στη γαλλική λογοτεχνία και να σας πω ότι ο ερημίτης του Κρουασέ[1] με βοήθησε να γίνω ο συγγραφέας που είμαι. Όταν, το 1959, πήγα στο Παρίσι, το ίδιο το βράδυ της άφιξής μου αγόρασα, όπως έχω πει, ένα αντίτυπο της Κυρίας Μποβαρύ στο βιβλιοπωλείο «La joie de lire» [«Η χαρά της ανάγνωσης»], που μου άρεσε διότι οι ιδιοκτήτες του ουδέποτε κατήγγειλαν τους κλέφτες των βιβλίων τους, πράγμα που εξηγεί γιατί στο τέλος χρεωκόπησαν. Θυμάμαι επίσης εκείνη τη βραδιά στο ξενοδοχείο Ουετέρ όπου έμενα, στο Καρτιέ Λατέν, και το ζευγάρι των Λα Κρουά, που έγιναν στη συνέχεια φίλοι μου, σαν ένα όνειρο από το οποίο δεν έχω ποτέ μου ξυπνήσει. Έκθαμβος μπροστά στην κομψότητα και την ακρίβεια της γραφής του Φλωμπέρ, τον διάβασα και τον ξαναδιάβασα εξ ολοκλήρου, απ’ άκρου εις άκρον· θέλω να πω ότι μελέτησα τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του καθώς και την αλληλογραφία του, ταξίδεψα ως το Κρουασέ και απέθεσα λουλούδια στον τάφο του θέλοντας έτσι να του εκφράσω τις ευχαριστίες μου για ό,τι έκανε για μένα και για το νεωτερικό μυθιστόρημα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Mario Vargas Llosa, Για τον Γκυστάβ Φλωμπέρ»

«[…]Δεν μπορούσε να είναι πεθαμένος, γιατί καταλάβαινε πολύ καλά τα πάντα: τη ζωή που στριφογύριζα γύρω του μουρμουρίζοντας. Την ελαφριά μυρωδιά από τα ηλιοτρόπια που έμπαινε από το παράθυρο και ανακατευόταν με την άλλη «μυρωδιά». Αντιλαμβανόταν τέλεια την αργή ροή του νερού στην στέρνα. Το τζιτζίκι που είχε απομείνει στη γωνία και συνέχιζε το τραγούδι του νομίζοντας πως ακόμα ξημερώνει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Gabriel García Márquez, Τα πάντα διέψευδαν το θάνατό του»

Από τις εκδόσεις Μανδραγόρας ―επιμέλεια: Ιφιγένεια Σιαφάκα

✳︎

ΕΛΕΝΑ ΑΚΑΝΘΙΑΣ

[…] Αντιστοίχως, η Ελληνίδα γυναίκα, με το μικρότερο Μήλο του Αδάμ και την ανάλογη φωνή, παρ-ακολουθούσε την ανδρική ρωμαλεότητα, εμπραγματώνοντας γενναία, αλλά με έναν πιο απλό και εσωτερικό τρόπο, το ιδιοπρόσωπο ήθος και την ταυτότητά της, εξ ου και οι θαυμαστές έναλγες αυτοθυσίες της – π.χ. ο χορός του Ζαλόγγου και η αυτόβουλη κατακρήμνιση με τα παιδιά της. […]

✳︎ Συνεχίστε την ανάγνωση του «diP generation Νο 6, 2022 ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Αντρέι Ταρκόφσκι, Ο Κόσμος της Αποκάλυψης, δύο συναντήσεις στο Λονδίνο. Μετάφραση- Προλεγόμενα: Χρίστος Αγγελακόπουλος. Εκδόσεις Κοβάλτιο

Το 1984, το St. James Festival διοργανώνει μία αναδρομική παρουσίαση των ταινιών του Αντρέι Ταρκόφσκι. Ο ίδιος, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων προς τιμήν του, δίνει δύο διαλέξεις στο Λονδίνο και δράττεται της ευκαιρίας να απευθυνθεί στο δυτικό κοινό. Διαυγής, ετοιμόλογος, κατατοπιστικός, ανυποχώρητος και ενίοτε αιχμηρός, σε αυτές τις δύο «συναντήσεις» ο Ταρκόφσκι μιλάει ανοιχτά για τον σκοπό του κινηματογράφου και της τέχνης και προβαίνει σε μια ενδελεχή, αποκαλυπτική ανασκόπηση της κοσμοθεωρίας, του καλλιτεχνικού αισθητηρίου και των φιλοδοξιών του, απαντώντας δίχως περιστροφές στα ερωτήματα των ακροατών. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αντρέι Ταρκόφσκι, Ο Κόσμος της Αποκάλυψης ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Βαρλάμ Σαλάμοφ, Ιστορίες από την Κολυμά»

Σήμερα, 18 Νοεμβρίου, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τον θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς παγκοσμίως: Ο Βαλαντέν Λουί Ζωρζ Εζέν Μαρσέλ Προυστ (1871/18 Νοεμβρίου 1922) ήταν Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός. Το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» θεωρείται το πιο τέλειο, μέχρι στιγμής, αυτοβιογραφικό κείμενο. Αντί άλλου σχολίου θα μεταφέρω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από ανέκδοτο άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο τρέχον ΔΕΝΤΡΟ (Νο 236-237):

Ο θάνατος των καθεδρικών

(Το σπάνιο αυτό κείμενο «La mort des cathedrals» γράφτηκε με αφορμή το «Σχέδιο νόμου Μπριάν» (1904), το οποίο αναγνώριζε ισοτιμία μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας. Δημοσιεύτηκε αρχικά στη «Φιγκαρό», στις 16 Αυγούστου 1904, και συμπεριελήφθη από τον Προυστ το 1919 στη συλλογή «Pastiches et melanges») Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρσέλ Προυστ (1871 – 18 Νοεμβρίου, 1922)»

«[…]Έφτασα στο λιμάνι. Η θάλασσα δεν έλαμπε, την καταλάβαινες μονάχα από το θόρυβο που έκανε χτυπώντας στο γλιστερό τοίχωμα του μόλου, και από την αρχαία μυρωδιά της. Ένα αργό κύμα είχε πιάσει δουλειά στους βράχους. Μπροστά στη φυλακή περπατούσαν οι δεσμοφύλακες. Κάθισα στο μόλο, σ’ ένα σημείο προφυλαγμένο από τον άνεμο. Μπροστά μου ήταν η πόλη με τα αβέβαια φώτα της. Ήμουν νυσταγμένος και αποθαρρημένος. Η νύχτα με απέρριπτε. Και δεν περίμενα τίποτα από τη μέρα. Τι έπρεπε να κάνω; Θα ήθελα να χαθώ μέσα στη νύχτα, να αφοσιωθώ ψυχή τε και σώματι σ’ αυτήν, στο σκοτάδι της, στην εξέγερσή της, αλλά καταλάβαινα ότι αυτό που με έλκυε σ’ αυτήν ήταν μια μουγκή, απελπισμένη άρνηση της μέρας. Τώρα πια ούτε η Λουπέσκου του στενοσόκακου με τραβούσε πλέον: ήταν μια τριχωτή και κοκαλιάρα γυναίκα, και το σπίτι της βρωμούσε. Θα ήθελα από κείνα τα σπίτια, από εκείνες τις σκεπές, από εκείνη τη βουβή φυλακή, να ζυμωθεί κάτι και να σηκωθεί, να ξυπνήσει, να ξεκινήσει μια διαφορετική μέρα. «Μονάχα οι μεγάλες μέρες», σκέφτηκα, «μπορούν να έχουν μεγάλες νύχτες[…]»

*

[Από την Είσοδο στον πόλεμο του Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) ―εκδ. Καστανιώτης-2005, μτφ. Ανταίος Χρυσοστομίδης

[Επιλογή του φίλου Μανώλη Γιούργου στο  fcbk]

❋