Μετάφραση Μαρία Αγγελίδου – Άγγελος Αγγελίδης. Από τις εκδόσεις Άγρα

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Joseph Roth, Ο θρίαμβος της ομορφιάς – Η προτομή του αυτοκράτορα»

Jose Angel Buesa (Κούβα 1910-1982)

Αυτή δεν ήταν, ανάμεσα σ’ όλες, η πιο όμορφη
αλλά μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο· και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν.

Ίσως ήταν επειδή την αγάπησα από μακριά,
σαν ένα αστέρι απ’ το παράθυρό μου…
Και το αστέρι που λάμπει πιο μακριά
μας φαίνεται πως έχει περισσότερες λάμψεις. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Jose Angel Buesa, Το τραγούδι του Μακρινού Έρωτα»

M’ αρέσεις όταν σωπαίνεις…

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Pablo Neruda, μες τη δική σου σιωπή»

Giovanni Boccaccio ή Βοκκάκιος (1313-1375), ποιητής του «Δεκαήμερον»

Σονέττο

Ήταν ήσυχα κι’ αστροφωτισμένα
τα ουράνια, και άνεμος δεν εφυσούσε·
κάπου-κάπου ένα σύγνεφο περνούσε
με άλλα σύγνεφα γύρω σκορπισμένα.

Και αντίκρυσα με μάτια θαμπωμένα
μια φλόγα που ψηλά ελαμποκοπούσε Συνεχίστε την ανάγνωση του «Giovanni Boccaccio, στον αιώνιο δρόμο προχωρούσε»

«[…]Δεν μπορούσε να είναι πεθαμένος, γιατί καταλάβαινε πολύ καλά τα πάντα: τη ζωή που στριφογύριζα γύρω του μουρμουρίζοντας. Την ελαφριά μυρωδιά από τα ηλιοτρόπια που έμπαινε από το παράθυρο και ανακατευόταν με την άλλη «μυρωδιά». Αντιλαμβανόταν τέλεια την αργή ροή του νερού στην στέρνα. Το τζιτζίκι που είχε απομείνει στη γωνία και συνέχιζε το τραγούδι του νομίζοντας πως ακόμα ξημερώνει. 

Τα πάντα διέψευδαν το θάνατό του. Όλα εκτός από τη «μυρωδιά». Αλλά πώς θα μπορούσε να ξέρει αν εκείνη μυρωδιά ήταν δική του; Ίσως η μητέρα του να είχε ξεχάσει να αλλάξει το νερό στα βάζα και τα κοτσάνια είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Gabriel García Márquez, Τα πάντα διέψευδαν το θάνατό του»

Ποτὲ δὲν ἀφιερώθηκα στὸ διάβασμα μὲ τόση εὐχαρίστηση καὶ μὲ τόση πλησμονή, ὅσο στὴν Κεϋλάνη, σ᾽ ἐκεῖνο τὸ προάστιο τοῦ Κολόμπο, ὅπου ἔζησα μόνος μου γιὰ πολὺ καιρό. Κάθε τόσο ἐπέστρεφα στὸν Ρεμπό, στὸν Κεβέδο ἢ στὸν Προύστ. Τὸ Ἀπὸ τὴ μεριὰ τοῦ Σουὰν μ᾽ ἔκανε νὰ ξαναζήσω τὰ βάσανα, τοὺς ἔρωτες καὶ τὶς ζήλειες τῆς ἐφηβείας μου. Καὶ κατάλαβα ὅτι σ᾽ ἐκείνη τὴ μουσικὴ φράση τῆς σονάτας τοῦ Βαντέιγ, φράση μουσικὴ ποὺ ὁ Προὺστ τὴν ὀνόμασε «aérienne et odorante», παναπεῖ «ἀερόσταλτη καὶ γεμάτη ἀρώματα», ὄχι μόνο γευόσουν τὴν πιὸ ἐκλεκτὴ περιγραφὴ τοῦ παθιασμένου ἤχου, ἀλλὰ καὶ ἕνα μέτρο τοῦ πάθους ποὺ δὲν ἔχει καμία ἐλπίδα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Pablo Neruda: για τον Μαρσέλ Προυστ και τον Σεζάρ Φρανκ ―μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής»

Ι. ΣΟΠΕΝ
(Les Plaisirs et les Jours, Portraits de peintres et de musiciens 1896)

Σοπέν, μια θάλασσα από στεναγμούς, δάκρυα, λυγμούς,
Μιας πεταλούδας πέταγμα, που πουθενά δεν στέκει
Στη θλίψη πάνω παίζοντας, χορεύοντας στο κύμα.
Κι αν ονειρεύεσαι, αγαπάς, πονάς, κραυγάζεις, κάνεις απαλό
Μαγεύεις, νανουρίζεις,
Σε κάθε πόνο ανάμεσα κάνεις πάντα να ρέει
Ιλιγγιώδης, τρυφερή, χαριτωμένη λησμονιά
Όπως από άνθος σε άνθος το εφήμερο πετά
Και γίνεται η χαρά συνένοχος της θλίψης:
Του στρόβιλου η παραφορά φτάνει το δάκρυ να διψά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρσέλ Προυστ, δύο ποιήματα ―απόδοση: Μαριάννα Παπουτσοπούλου»