Ταμάρα

Αλλόκοτη και μελαψή, ωραία και ιερή
λες έσερνε αγγελικές φτερούγες κι’ επερπάτει
αδέξια και αμέριμνη, μ’ εκείνην τη νωθρή
περπατησιά μια Θέαινας, σ’ Ολύμπιο μονοπάτι.

Και μπόραε — όπως πάγαινε παχειά — κανείς διεί
στο φίνο της κι’ εφαρμοστό μποτίνι ένα ποδάρι
χυτό, και μες στων ρούχων της το σούσουρο oι φαρδιοί
γοφοί της πώς θα λάμπανε— γυμνοί—σαν το φεγγάρι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιάννης Σκαρίμπας, και Σηλεινοί, στη μνήμη της χορεύουν και πηδάνε»

Giovanni Boccaccio ή Βοκκάκιος (1313-1375), ποιητής του «Δεκαήμερον»

Σονέττο

Ήταν ήσυχα κι’ αστροφωτισμένα
τα ουράνια, και άνεμος δεν εφυσούσε·
κάπου-κάπου ένα σύγνεφο περνούσε
με άλλα σύγνεφα γύρω σκορπισμένα.

Και αντίκρυσα με μάτια θαμπωμένα
μια φλόγα που ψηλά ελαμποκοπούσε Συνεχίστε την ανάγνωση του «Giovanni Boccaccio, στον αιώνιο δρόμο προχωρούσε»

Ι. ΣΟΠΕΝ
(Les Plaisirs et les Jours, Portraits de peintres et de musiciens 1896)

Σοπέν, μια θάλασσα από στεναγμούς, δάκρυα, λυγμούς,
Μιας πεταλούδας πέταγμα, που πουθενά δεν στέκει
Στη θλίψη πάνω παίζοντας, χορεύοντας στο κύμα.
Κι αν ονειρεύεσαι, αγαπάς, πονάς, κραυγάζεις, κάνεις απαλό
Μαγεύεις, νανουρίζεις,
Σε κάθε πόνο ανάμεσα κάνεις πάντα να ρέει
Ιλιγγιώδης, τρυφερή, χαριτωμένη λησμονιά
Όπως από άνθος σε άνθος το εφήμερο πετά
Και γίνεται η χαρά συνένοχος της θλίψης:
Του στρόβιλου η παραφορά φτάνει το δάκρυ να διψά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρσέλ Προυστ, δύο ποιήματα ―απόδοση: Μαριάννα Παπουτσοπούλου»

Γιὰ τοὺς νεκρούς μας
ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ
εἴμαστε σὰν τοὺς πεθαμένους·
μέσα στὴ μνήμη τους
οὔτ’ ἕνας ἦχος τῆς ζωῆς μας
δὲν δονεῖται, οὔτ’ ἕνα ἄγγιγμά μας,
μία δική μας μυρωδιὰ δὲν νιώθεται. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντῖνος Κ. Χατούπης, Ἄδειες μνῆμες»

I

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Δε βαρέθηκες,  Παπαφλέσσα,  να   παίζης  θέατρο;
[…]– Πηγαίνω να  πολεμήσω τον Μπραήμη! […]
– Πότε  πολέμησες,  για να πολεμήσεις τώρα;  […]
– Μην κουβεντιάζεις για σφάλματα. Δεν είναι ώρα.
[…]  λέω  να πάω  στου Πεδεμένου  ή στο Μανιάκι.
Μ.  ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ,  ΑΙΜΑ ΧΑΜΕΝΟ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟ

Κύριε Υπουργέ των Εσωτερικών,
εύπλαστος λέξη στην Ελλάδα η εξουσία·
ταιριάζει στην ουσία, στη φαντασία,
στην απραξία και στην ακολασία.

Αρχιμανδρίτα ή έστω Παπαφλέσσα,
δίγαμος λέξη στο Μοριά η εξουσία·
σύζυγος με την παλιγγενεσία,
σύζυγος και με την ασυδοσία. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νίκος Ι. Τζώρτζης, Του καιρού σου τιμητέα κι ατίμητη σύλληψη»

Από τις ΑΩ εκδόσεις

Το τραγούδι σου

στον θαλασσόμουσο ποιητή

Σου τραγούδησα
μια λύπη
που κάθε πρωί
ντύνεται
στολίζεται
πίνει απ’ τον καφέ
που ψήνω για ‘μένα.
Σου τραγούδησα
τη λύπη
που αγκαλιάζει το κορμί μου
σπιθαμή προς σπιθαμή
τα δάχτυλα τυλίγει
μέσα στα δικά μου Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αγνή Β.Μπαγκέρη, Το άγγιγμα της Λίλιθ ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

del viver ch’è un correre a la morte
Dante (Purg. 33. 54)

Α, Ζωή! Πόσο κακοπαιγμένο έργο ήταν αυτό!
Κι όμως δεν πάψαμε στιγμή με στόμφο
(έτσι, εις πείσμα σου) να αλαλάζουμε
πως παίξαμε όμορφα, σωστά και συνετά,
πως δεν σκοτώσαμε την ολιγόπνοη ώρα μας
λίγο πριν το σκοτάδι πέσει και μας θάψει.

Πόσο κακόγουστο αστείο ήσουν!
Κι όμως στα σοβαρά σε παίρναμε Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Α, Ζωή!»