Σχεδιάγραμμα

Είναι η ζωή
μια μακρινή διαδρομή
με πολλές στροφές
και ανηφόρες
όταν είσαι νέος
είναι ό,τι καλύτερο
σαν τη μέλισσα
μαζεύεις τη γύρη
για το μέλι
ο έρωτας κι η περιπέτεια
κυριαρχούν στη ζωή σου Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γρηγόρης Σακαλής, «δεν είναι κόσμος αυτός»»

Από τις εκδόσεις Φαρφουλάς, Λοξή Γραφή/19

Μεταλλάσσει το πνεύμα της
Δικτυωμένη σε υγρά κατακάθια του καφέ
Ενέσεις κεντράρουν και σκοπεύουν
Μάτια χύνονται στο πάτωμα
Και μια μέρα που πέρασε
Ξανά γυρίζει

*

Είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω απ’ τα γεγονότα και τα γεγονότα είναι πάντα ένα βήμα πίσω μας! Συνεχίστε την ανάγνωση του «Θ.Δ.Τυπάλδος, “Ιζόλδη ή Το γλυκό μουνί της νιότης” — Κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Άμιλλα αηδονιού και τζίτζικα

Εσύ
Βουτηχτή τού ύπνου και μίμε τ’ ουρανού
Ηλέκτωρ με τη χαλασμένη σου κιθάρα
Κι εγώ [που μέσα μου σε καθρεφτίζω
Όταν κοιτάζω τα άοκνα μυρμήγγια
Να μπαινοβγαίνουν στις υπόγειες πολιτείες τους]
Είμαστε από το ίδιο αίμα
Που τ’ αηδόνια χλευάζουν και δεν είναι
Νεράιδες τού νερού στη ρεματιά
Ή κορίτσια που μας γέλασαν με το μαντίλι τους Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ρογήρος Δέξτερ, Σχεδίες: Του μέλλοντος οι ήχοι»

Κοιτάζοντας γύρω
αφουγκράσου το αναπάντητα δοσμένο,
την ουτοπία σύλλαβε αγγίζοντας
των σωμάτων τα δελεαστικά αινίγματα.
Στο λευκό περπάτα
πισωβλέποντας την θάλασσα,
πίνοντας του φεγγαριού τα κίτρα.
Κι αν σ’ αποσπάσει το ηλιοβασίλεμα,
δες που κρύβονται τ’ αστέρια Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Στις κοιλάδες ομορφαίνουν τα ήθη»

Για το καλό του κόσμου

Κάποτε πίστεψα
ότι δυο κόκκοι σπόρου, έργων ή λόγου
αρκούν, για το καλό του κόσμου
Έπειτα, είδα βροτούς να κατασπαράζουν
το γένος των ανθρώπων,
τα έθνη να εμπορεύονται χολή
Τα αδέλφια στο μεταξύ τους άγνωρα
οι φίλοι κι οι γνωστοί, κίβδηλα και τιμαλφή Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νόπη Χατζηιγνατιάδου, Πέντε ποιήματα»

Ρεφρέν σε σκούρο μελάνι

Τις νύχτες τα παιδιά μου
νυχτώνουν όπου πιο πολύ φαντάστηκαν.

Αέρας τους φέρνει τα σκυλιά
αέρας τη φωτιά
αέρας και τα πένθη.

Με κάρβουνο
παγιδευμένες τάφρους ζωγραφίζουν Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Α. Δημητριάδης, ανένδοτη η μνήμη μ’ ανασκάπτει»

Χάθηκα στα σώματα.
Τα κορμιά μού άνοιγαν δρόμους
σε ξέφωτα άσπαρτα,
σε πηγές με κρυστάλλινα νερά.
Στεκόμουν από την κάψα κι έπινα.

Απλώνονταν στα μάτια μου εκτάσεις
τα πόδια, τα μπράτσα τους, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Σούκουλης, Ανώνυμα σώματα»