Mου αρέσει αυτό το μεταλλικό στα βράχια παρά τις οξείες γραμμές που ορθώνουν τους όγκους γεωμετρικά, δεν παραβλέπω τις κρυφές καμπύλες του δελεασμός. Αυστηρό σαν θεώρημα με μια αύρα στεφάνι και το κύμα εκεί για μας.
Να φλογίζει τα τακούνια σου στο χορό
αυτό το λιωμένο μαύρο ασήμι
οι καμπύλες δικές σου
κι αγρυπνάς
στο μυστικό σου
κήπο Συνεχίστε την ανάγνωση του «Έκτωρ Πανταζής, Χαράγματα σε φιδόπετρες»

Τι επιχρίσματα, χαράξεις
Οι λέξεις σου σαν τατουάζ
Περιελίξεις και περικοκλάδες
Επάνω στο γυμνό σώμα του πόνου
Δέρμα κατάστικτο να γίνεται ο λόγος
Και να στριφογυρνά στικτή η αγωνία
Στο σώμα σου εγγεγραμμένη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παυλή, Η φωνή σου»

Κτήτορες γίναμε πολλοί,
χώμα, χρυσάφι και χολή,
δεν φωνασκούν τα παιδιά,
δεν τραγουδούν τα πουλιά,
τέλμα! θολή ακρογιαλιά.

Κτήτορες γίναμε θαρρώ,
να σ’ αγκαλιάσω δεν τολμώ.
Ψύχος σκοτάδι ερημιά,
απ’ τα κλουβιά μας θεατές,
ψυχομαχεί η χαρά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Στις άμετρες χαμένες δυνατότητες»

Άχνα

Το ποίημα είναι η άχνα της εκπνοής του ποιητή
σ’ έναν αρχέγονο καθρέφτη
όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο
κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο
βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του

*

Εφαλτήριο

Την Ποίηση
δεν θα τη βρεις στις στιχοπλοκές
και σε ορθοτεχνίες επιτήδειων λεξιλάγνων Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Δουατζής, Ποιήματα (1971-2021) ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Λέω μη τάχαμ είναι μεταβίωση
ακόμα και βυζαντινή
μην η ψηφίδα εντός του εκκλησιδιού
που ενώπια ασπρίζει
ή που ολόσωμος ο ασβέστης άγιασε
μην είναι που ασκητεύει αντίκρυ του
γαρουφαλένια δύση
η εσπέρα
η ψύχρα
που η ψαλμουδιά ξεπόρτισε στα θάμνα Συνεχίστε την ανάγνωση του «Έκτωρ Κακναβάτος, Ώρα δειλινή»

από τις ΑΩ εκδόσεις

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

Κοιμάσαι δίπλα μου
ολόκληρος κοντά της,
ένα καπέλο κόβεται στα δύο
στο χάσμα του ανθίζουνε χειμωνανθοί,
σηκώνομαι
έξω βρέχει,
σε μια σελίδα γράφω:
σε ερωτεύθηκα σαν κλειδαρότρυπα στο χάος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γεωργία Πολυκανδριώτη, Το μανταρίνι ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

ΣΥΝΤΟΜΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, 5

Λόγῳ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν νεκρῶν τὸν παράδεισο τὸν φαντάζομαι σὰν μιὰ κάποια μέρα τῆς Σαρακοστῆς στὸ Παρίσι, τὴ δὲ κόλαση σὰν τρελαμένο πλῆθος οίκογενειῶν μιὰ μέρα μὲ καταιγίδα σὲ κάποιο λιμάνι.

*

Τοῦτο ᾽δῶ εἶναι ἕνα κλαδὶ μὲ τρία ἄνθη: τὸ κλαδὶ ἔχει τὸ χρῶμα τοῦ χιονιοῦ, τὰ ἄνθη ὁμοίως: τὰ ἄνθη ἔχουν τὸ κεφάλι κατεβασμένο, τὸ κλαδὶ ὁμοίως, καὶ ὅλα τους ἐκεῖ εἶναι ἀπὸ μαργαριτάρια καὶ τίποτα δὲν στηρίζεται πουθενά. Κι ὅμως, κι ὅμως! ὑπάρχει μιὰ κορδέλα ἀπ᾽ αὐτὲς ποὺ τυλίγουμε γύρω ἀπ᾽ τὸ μέτωπο, ἐπάνω στὴν ὁποία στηρίζονται τὰ πάντα — εἶναι λευκὴ καὶ ὅλο χαμόγελα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Max Jacobs, σύντομα ποιήματα 5 ―μτφρ.: Γιώργος Κεντρωτής»