«Με τα πολλά ο Τσβάιχ δέχτηκε. Και εξαιτίας του Ροτ διάλεξε την Οστάνδη ως τόπο παραθερισμού εκείνο το καλοκαίρι. Ο φίλος του μπορούσε να έρθει εύκολα ως εκεί με το τρένο από το Άμστερνταμ, δεν ήταν μακριά. Εντάξει, η επιλογή ενός μέρους παραθαλάσσιου δεν άρεσε στον Ροτ. Δεν έμπαινε στη θάλασσα. Μήπως έμπαιναν τα ψάρια στα καφενεία; κορόιδευε συχνά. Του Ροτ δεν του άρεσε ο καυτός ήλιος, δεν του άρεσε η παραλία, δεν του άρεσε η εύθυμη ατμόσφαιρα των διακοπών. Δεν την τραβούσε η όρεξή του. Ο Τσβάιχ τον έπεισε: Η Οστάνδη ήταν πραγματική πόλη, είχε περισσότερα καφενεία από τις Βρυξέλλες και αμέτρητα μπιστρό.» Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γεωργία Κανελλοπούλου: 1936, Καλοκαίρι στην Οστάνδη»

Ερ. Αγαπητέ κύριε Σάμπατο, είναι μεγάλη μου τιμή να συζητώ σήμερα μαζί σας (χαμογελάει). Είμαι από εκείνους τους αναγνώστες που έμειναν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στη μυθιστορηματική σας τριλογία, Τούνελ – Περί ηρώων και τάφων – Αββαδών, και ακόμα και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά από την πρώτη ανάγνωση, φέρνω στο μυαλό μου όχι μόνο τις εικόνες αλλά και μια αίσθηση φόβου και ανησυχίας που μου προκάλεσαν τα βιβλία, βιβλία πολλές φορές ονειρικά, και με μια απαισιοδοξία να πλανάται. Σας διαβάζω μια σκηνή από το Αββαδών, όπου ο γέρος λέει στον Μαρσελίτο «Ο κόσμος είναι γεμάτος ψευτιά, μικρέ μου. Όλος ο κόσμος έχει γίνει καχύποπτος. Παλιά δε χρειαζόμασταν καν χαρτιά για να ταξιδέψουμε. Και τώρα, αυτοί οι βομβαρδισμοί… Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γεωργία Κανελλοπούλου: Μια συζήτηση με τον Ερνέστο Σάμπατο»