Το Ελλιπές
α
ο ήλιος καίει τις ρίζες
μακριά η ημερομηνία 401 π.χ
ο άνθρωπος γεννήθηκε με δυο πουλιά
ξερίζωσε το ένα
ελεύθερος αναζήτησε τα’ άλλα πουλιά
αυτά που πέταγαν αγαπούσε πιο πολύ
με χειρονομίες με πήρε ένα απ’ αυτά Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πανούτσου, Τριλογία»
Ρεφρέν σε σκούρο μελάνι
Τις νύχτες τα παιδιά μου
νυχτώνουν όπου πιο πολύ φαντάστηκαν.
Αέρας τους φέρνει τα σκυλιά
αέρας τη φωτιά
αέρας και τα πένθη.
Με κάρβουνο
παγιδευμένες τάφρους ζωγραφίζουν Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Α. Δημητριάδης, ανένδοτη η μνήμη μ’ ανασκάπτει»
Κλίναμεν
ή Ποιητική παρατύπωση
Ο Σέλλεϋ ισχυρίστηκε ότι οι ποιητές όλων των εποχών έλαβαν μέρος στη συγγραφή ενός Μεγάλου Ποιήματος αενάως εν εξελίξει. Ο Μπόρχες σημειώνει ότι οι ποιητές δημιουργούν τους προδρόμους τους…[…] Αλλά οι ποιητές, ή τουλάχιστον οι ισχυρότεροι ανάμεσά τους, δεν διαβάζουν όπως διαβάζουν ακόμη και οι ισχυρότεροι κριτικοί. Οι ποιητές δεν είναι ούτε ιδεώδεις ούτε κοινοί αναγνώστες, μήτε του Άρνολντ μαθητές μήτε του Τζόνσον. Συνεχίστε την ανάγνωση του «[In Memoriam: Harold Bloom (1930 -14.10.2019)»
«Αγάπη μου! Τον βάτραχο θα τον βάλουμε στο ψυγείο.»
Κάθε πρώτο βράδυ της διαμονής μας σε ξένο τόπο, τακτοποιούμε τους άγνωστούς μας θορύβους εκτείνοντας τους στην πηγή που τους παράγει. Ένας τρόπος να μη φοβόμαστε.
Εκείνο όμως το βράδυ, στο δωμάτιο, ένας θόρυβος, σαν κρώξιμο βατράχου σε δυο νότες, κρα – κράι ή κρα – κράου, επαναλαμβανόταν κόβοντας την ησυχία σε κανονικά δίωρα και μας τρόμαζε. Ο μόνος που δεν είχαμε τοποθετήσει.
«Αγάπη μου! Τον βάτραχο θα τον βάλουμε στο ψυγείο.», είπα. Τότε, εκείνη άρχισε να γελάει. Γελούσε με ό,τι είχε. Πάντα γελούσε με ό,τι είχε· ακόμη και τα δόντια της. Και το γέλιο της, έτσι χαρισμένο, με σήκωνε, εμένα τον άντρα της, στους ουρανούς. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, Ο Βοϊδομάτης»
Για πρώτη φορά στην ιστορία των βραβείων η Σουηδική Ακαδημία ανακοίνωσε διπλό Νόμπελ Λογοτεχνίας, τόσο για το 2018, που δεν είχε δοθεί λόγω των αποκαλύψεων για οικονομικά και σεξουαλικά σκάνδαλα στους κόλπους της Ακαδημίας, όσο και για το 2019.
Ποια είναι η Όλγκα Τοκάρτσουκ
Στο σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας για τη βράβευση της Πολωνής συγγραφέως αναφέρεται ότι επελέγη «για την αφηγηματική της φαντασία που με εγκυκλοπαιδικό πάθος αναπαριστά το να διασχίζεις σύνορα ως τρόπο ζωής».
Η Όλγκα Τοκάρτσουκ γεννήθηκε το 1962 στην πόλη Βρότσλαβ της Πολωνίας, όπου ζει ως σήμερα. Από το 1989, όταν δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή, παράλληλα με το κυρίως επάγγελμά της, της ψυχολόγου και ψυχοθεραπεύτριας, έχει αναδειχθεί σε μια από τις επιφανέστερες προσωπικότητες των σύγχρονων πολωνικών γραμμάτων. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Όλγκα Τοκάρτσουκ και Πέτερ Χάντκε, τα Νόμπελ Λογοτεχνίας 2018 και 2019»
Λατρεμένη μου Νούρια…
Οι Νήσοι Φερόες που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «Νησιά των Προβάτων» είναι ένα σύμπλεγμα 18 Νησιών. Πρόκειται για μια χώρα με περιορισμένη αυτονομία που διοικητικά υπάγεται στο βασίλειο της Δανίας. Πρωτεύουσα είναι το Τόρσαβιν στο οποίο διαμένω. Το σπίτι μου, μια μονοκατοικία από πτυχωτό ξύλο βρίσκεται στα περίχωρα κατά μήκος της ακτογραμμής Foroyskir.
Με το που αποβιβάστηκα έπιασα αμέσως δωμάτιο σε ένα φτηνό ξενοδοχείο του ιστορικού κέντρου. Το ίδιο βράδυ στην τοπική παμπ γνώρισα τον Thomas. Εργολάβο κηδειών και αριστερό αναπληρωματικό μπακ της εθνικής ομάδας. Ύστερα από δική του παραίνεση δοκίμασα την τοπική μπύρα (Føroya Bjór) την οποία βρήκα εξαιρετική. Ο Thomas γιόρταζε την επιτυχία της ομάδας του απέναντι στην αντίστοιχη ελληνική η οποία είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2004. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Νήσοι Φερόες»
To Θέατρο και η σχέση του με τις άλλες τέχνες
Τρίτο μέρος
Το θέατρο ανήκει στο καιρό του. Είναι ο καθρέπτης της εποχής που γράφτηκε. Ένας διασκεδαστικό τρόπος, να μελετήσεις ιστορία, είναι να περιδιαβάσεις το θέατρο σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Σήμερα το θέατρο εκφράζει και πάλι την εποχή του και κάθε προσπάθεια διατήρησης μια άλλης αισθητικής και ηθικής, είναι μάταιη. Το σύγχρονο θέατρο δεν έχει ξεκάθαρη ταυτότητα όπως δεν είναι τίποτα ξεκάθαρο στον σύγχρονο κόσμο. Βρισκόμαστε στο τέλος και στην αρχή νέων καταστάσεων που διαμορφώνεται χωρίς να έχουμε κάτι συγκεκριμένο για το που οδηγείται ο άνθρωπος. έτσι και το θέατρο παρουσιάζει μια πολυμορφία. Συνεχίστε την ανάγνωση του ««Παιδεία θεατρική εστίν» της Μαρίας Πανούτσου, 10 επί 10 και πλέον χρόνια, παρέα με το θέατρο»
της Β.
Ήταν τότε που είπες:
– Πάμε;
– Πού
– Εκεί που δεν θα ξαναπάμε.
Και φύγαμε. Οδηγούσες εσύ κι εγώ έκρυβα τον χάρτη για να μη φτάσουμε ποτέ.
Περνώντας από τη λιμνοθάλασσα, θυμήθηκα μια μακρινή αποικία, όπου ήθελα να πάω.
Εκεί οι άνθρωποι δεν μιλούν, μόνο χαμογελούν κι αγαπούν.
Φτάνοντας στις πηγές του ποταμού, έψαχνα να βρω το πορθμείο και τον βαρκάρη.
Ένα πλατανόφυλλο πέρασε με το νερό και νόμισα, για μια στιγμή, πως μου χαμογέλασε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, Ήταν τότε που είπες»
