✼
(Πεθαίνεις όταν παύεις πια να καθρεφτίζεσαι)
Κουράστηκα πια να αντιμαχώ με τα προσωπεία μου.
Εγώ –ο Ένας- σκλάβος των ετεροτήτων μου.
Αντικατοπτρισμός φωτός και σκότους
στη γυάλινη επιφάνεια- λέξεις κι έξεις
για μια μόνη στιγμή.
Ρέουσα κι αυτή. Απόκρημνη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Άτιτλα»
Από τις εκδόσεις Κουκκίδα
Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΩΣ ΑΤΕΛΕΣ ΚΟΛΛΑΖ
Και η αλήθεια;
Η αλήθεια κάποτε κάποτε διαθέτει στιλπνότητα
αριθμών και άνοιγμα εκτόνωσης στις παύσεις.
Τέτοιος διάλογος κατίσχυσε τον χρόνο.
Όπως τ΄ αρχαία τηλεγραφήματα· σε κάθε στοπ
ξέφευγε, εν οικονομία, ελπίδα και σιωπή ορυκτού·
μάρμαρο ελληνικό.
Όπως τα βασιλικά πλάι στους άγιους· γλυκαίνουν
τη λέξη «Μαρτύριο»· το μυθιστόρημα «Θυσία».
Ότι κατανοώ, πως δεν έχω μονάχα την ευθύνη
για έναν παράδεισο, αλλά κυρίως γι αυτό που
τον ακολουθεί· την κόλαση. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σταύρος Σταμπόγλης, Ατελές Κολλάζ ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»
Περιεχόμενα τεύχους 124, Ιανουάριος 2021
Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, Ο Δημήτριος Καπετανάκης και το στοίχημα της εφαρμοσμένης μεταφυσικής
Έμιλι Ντίκινσον (Emily Dickinson), Δεκαπέντε ποιήματα. Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός
Λουίζ Γκλικ (Louise Glück), Το ποίημα και ο αναγνώστης (Ομιλία Νόμπελ)
Εύα Στάμου, Ντάγκλας Στιούαρτ – Εύθραυστες ταυτότητες
Πέτρος Μαρτινίδης, Ανυπόφορη αναμονή
Βίκτωρ Ιβάνοβιτς, Ο Πάουλ Τσέλαν γλωσσικά «φιλοξενούμενος»
Βίκτωρ Ιβάνοβιτς, Paul Celan: Τα ρουμανικά ποιήματα (web only)
Πάουλ Τσέλαν (Paul Celan), 21 Ποιήματα. Επιλογή-μετάφραση Ιωάννα Αβραμίδου
Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος Ιανουαρίου 2021 —κυκλοφορεί»
✻
(στη μνήμη του Θόδωρου Μπασιάκου)
Το κυλικείο της στοάς πίσω απ’ το Εμπρός
δύο επαρχιωτάκια το αγόρασαν στα 1958
με τα λεφτά από κάτι γελάδια
στήθηκε μια ζωή έτσι,
με πολλά βαρύ και σάμαλι·
ο ένας έφτιαξε μια φαμίλια ναυτοπαίδων
ιππέων του κύματος και ασυρματιστών
ο άλλος ερωτεύτηκε ένα αγόρι
για τον λαιμό και τα ποδάρια του Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Το κυλικείο πίσω από το εμπρός»
✻
Ο πίνακας στην αίθουσα του σχολείου μαύρος και άραχλος είναι, όπως όλοι οι μαυροπίνακες των σχολείων, αλλά ετούτος δω είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. Γράψε σβήσε τόσα χρόνια ο δάσκαλος, το μαύρο κουράστηκε και έσκαγε κάπου-κάπου υποψίες χαμόγελου από τα παιδιά που είπαν σωστά μάθημα κι η κρανιά του δάσκαλου που Μαλαθούνης ήταν και λεγόταν, δεν έπεφτε σκληρή κι αμείλικτη στις ανοιχτές παλάμες τους, ως συνέβαινε συνήθως. Μαύρος ο πίνακας και ένα αυτοκρατορικό Μηδέν είχε θρονιαστεί στη δόξα του εφήμερου από το χτεσινό μάθημα και το ξυλοφόρτωμα της μικρής Μαρίας του Κάτου Λιούρα, που δεν ήξερε πως τέσσερα μείον τέσσερα κάνουν ΜΗΔΕΝ. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Πάνος Νιαβής, Η Κεραία του Δάσκαλου που Μαλαθούνης ήταν και λεγόταν»
In Memoriam
Είχα ξεχάσει τι ωραία που νιώθεις όταν κάνεις έρωτα. Το σώμα μου είχε καταντήσει σαν κάτι παλιά επαρχιακά σαλόνια, θλιβερά και βουβά, με τα παντζούρια μονίμως κλειστά, τα έπιπλα σκεπασμένα μ’ άσπρα σεντόνια, σαν κάτι σαλόνια όπου δεν φαίνεται να κατοικούν παρά μόνο φαντάσματα επίπλων. Εσύ άνοιξες τις πόρτες και τα παράθυρα κι ένιωσα να με διαπερνά ένα γλυκύτατο καλοκαιρινό αεράκι. Ήταν μεσημέρι. Ανακάλυψα γύρω μου ένα θεόρατο κήπο με μυριάδες πουλιά.
Θυμάσαι τι γέλια κάναμε; Ίσως γι’ αυτό να γράφω, για να επιζήσει κάτι απ’ όλα αυτά, για να μην τ’ αρπάξει όλα ο χρόνος. Προσπαθώ κάτι να του κλέψω, έστω μερικές στιγμές. Ό,τι θυμάμαι. Στο τέλος θα μας πάρει ως και τις αναμνήσεις μας. Θα είναι σαν να μην έχουμε ζήσει καν. Ίσως δεν θα ’πρεπε να βασίζομαι τόσο στις λέξεις… Τα πλήκτρα της γραφομηχανής, σε τέσσερις σειρές όπως είναι, μοιάζουν με κερκίδες σταδίου όπου κάθονται φρόνιμα τα γράμματα.[…] Συνεχίστε την ανάγνωση του «Βασίλης Αλεξάκης (1943-2021), Τάλγκο ―αποσπάσματα»
✱
Έργο παιγμένο
Σε σαλονάκι
Αμερικάνικης
κούρσας
(M ια ασημένια κούρσα με αμερικάνικη κοψιά σταμάτησε. Ο Μάρσαλ έφερε κάμποσα τέτοια πριν από χρόνια. Θέλουν μονάχα πετρέλαιο και μια σταλιά λάδι. Και δεν σε προδίδουν ποτέ. Ο οδηγός κορνάρει ρυθμικά, εκείνοι που περιμένουν κάνουν την είσοδό τους έξω στον κόσμο. Εκείνη, μια κυρία πολύ καθώς πρέπει με προσεγμένη σιλουέτα και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου. Εκείνος, άνθρωπος με ολοφάνερη αδυναμία, ψηλός και αδύνατος με ένα κατάμαυρο κοστούμι και μερικά έγγραφα ανά χείρας. Οι δυο τους μοιάζουν τόσο ταιριαστοί και απόλυτα κυριευμένοι από μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ο οδηγός της κούρσας ανήκει στους λεγόμενους γραφικούς τύπους. Καλοκαιρινό πουκαμισάκι, γένια δυο ημερών, με τεράστια, δυνατά χέρια που πνίγουν το τιμόνι της κούρσας του. Στο ταμπλό προσεύχεται ο Άγιος Ιακώβ με τις άκρες της χάρτινης εικόνας του φριχτά τσακισμένες. Το ζευγάρι διασχίζει τον κήπο, κλειδώνει την καγκελόπορτα, το ταχυδρομικό κουτί, ρίχνει μια ματιά πίσω στα παράθυρα, περιμένοντας να συναντήσει την δική του σιλουέτα που μακραίνει κιόλας από αυτήν την ζωή. Ο άνδρας την κρατά τρυφερά από τους ώμους, την προτρέπει να προχωρήσουν. Η κούρσα τους φαντάζει υπέροχη και οι δυο τους πρέπει να προχωρήσουν ίσια εμπρός στην τρομερή απόφαση που αν και δεν το δείχνουν τους διασκεδάζει αφόρητα. Τόσο που δεν γελούν.) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Αγοραίος Έρωτας»
Από τις εκδόσεις Κίχλη
ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ του Ρήσου Χαρίση Θάλασσα εσωτερικού χώρου ιχνογραφούνται στιγμές από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα με τρόπο ρεαλιστικό και συνάμα εσωτερικό. Η φύση και τα παράδοξα της ιστορίας συμπλέκονται με τα πάθη και τα δεινά της εποχής μας προσδίδοντας στην ποίηση του Χαρίση μια καθολικότητα. Τέλος, η ειρωνεία, η παρωδία και η λογοπαικτική διάθεση αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά του λόγου του ποιητή και αναδεικνύουν το ιδιαίτερο χρώμα του.
ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Και μου ’λεγες πως είσαι αυτή π’ αναστενάζει
όταν εισχωρούν εντός σου ποταμόπλοια, καΐκια
κι ανοχύρωτοι άνθρωποι που θαλασσολογούν. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ρήσος Χαρίσης, Θάλασσα εσωτερικού χώρου ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»
