στάχτες

Κώστας Ταχτσής: Ο κόσμος ο περιφρονημένος

Τον Ταχτσή τον γνωρίζω και τον θαυμάζω από χρόνια, ως συγγραφέα αλλά και ως άνθρωπο. «Το τρίτο στεφάνι» είναι το καλύτερο ως τώρα μυθιστόρημα που γράφτηκε από άνθρωπο της γενιάς μας, είναι μια δυνατή σύνθεση της σημερινής, νεοελληνικής ζωής. Ο κόσμος του, ο κόσμος των λέξεών του, είναι ένας κόσμος σοφά καθημερινός, έτσι ώστε και τη ζωή χωρίς περιττολογίες να αποδίδει, αλλά και μια νέα καλαισθησία να δημιουργεί. Ο Ταχτσής με το έργο του είναι ένας από τους συντελεστές του νέου τόνου που έχει λάβει η λογοτεχνία μας – και όχι μόνο με «Το τρίτο στεφάνι», αλλά και με «Τα ρέστα» και τη «Γιαγιά μου την Αθήνα». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργου Ιωάννου, Τι με συνδέει με τον Ταχτσή και με το έργο του»

Κτήτορες γίναμε πολλοί,
χώμα, χρυσάφι και χολή,
δεν φωνασκούν τα παιδιά,
δεν τραγουδούν τα πουλιά,
τέλμα! θολή ακρογιαλιά.

Κτήτορες γίναμε θαρρώ,
να σ’ αγκαλιάσω δεν τολμώ.
Ψύχος σκοτάδι ερημιά,
απ’ τα κλουβιά μας θεατές,
ψυχομαχεί η χαρά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Στις άμετρες χαμένες δυνατότητες»

Σημειώσεις για μια χαμένη παρτίδα

Οι εικόνες έχουν μεγαλύτερη σημασία από ότι το χρώμα. Ίσως για αυτό οι παίκτες που έχουν απομείνει στο κέντρο της σάλας αντέχουν ακόμη. Καθένας από αυτούς φτιάχνει σενάρια και σχεδιάζει την επόμενη του κίνηση. Οι ίπποι περιμένουν σε μια γωνιά και ο αξιωματικός διατρέχει την σκακιέρα μεταφέροντας το τρομερό μήνυμα. Στους πύργους κρυμμένοι τοξότες ετοιμάζονται να εξαπολύσουν μια τρομερή επίθεση. Κανείς δεν πρόκειται να σωθεί. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ρεν»

Άχνα

Το ποίημα είναι η άχνα της εκπνοής του ποιητή
σ’ έναν αρχέγονο καθρέφτη
όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο
κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο
βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του

*

Εφαλτήριο

Την Ποίηση
δεν θα τη βρεις στις στιχοπλοκές
και σε ορθοτεχνίες επιτήδειων λεξιλάγνων Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Δουατζής, Ποιήματα (1971-2021) ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

Λέω μη τάχαμ είναι μεταβίωση
ακόμα και βυζαντινή
μην η ψηφίδα εντός του εκκλησιδιού
που ενώπια ασπρίζει
ή που ολόσωμος ο ασβέστης άγιασε
μην είναι που ασκητεύει αντίκρυ του
γαρουφαλένια δύση
η εσπέρα
η ψύχρα
που η ψαλμουδιά ξεπόρτισε στα θάμνα Συνεχίστε την ανάγνωση του «Έκτωρ Κακναβάτος, Ώρα δειλινή»

Εκείνο το πρωί ο X. ξύπνησε μ’ έναν φρικτό πονοκέφαλο. Παρέμεινε, όμως, στο κρεβάτι κοιτώντας επίμονα το κουρτινόξυλο που βρισκόταν τοποθετημένο ακριβώς στον απέναντι τοίχο, πάν’ απ’ το μοναδικό παράθυρο τού διαμερίσματός του. Οι κουρτίνες κάλυπταν όλο το τζάμι και λόγω της πυκνότητας τού υφάσματος, έν’ αδύναμο φως έφτανε μέσα στο υπνοδωμάτιο δημιουργώντας την εντύπωση ότι ακόμα δεν έχει ξημερώσει. Ξεκίνησε να μετράει τους κρίκους απ’ τους οποίους κρεμόταν η κουρτίνα· πίστευε ότι αυτό το μέτρημα θα έκανε πιο υποφερτό το βασανιστήριο τού πόνου ίσως γιατί θα του αποσπούσε την προσοχή του από τούτη την έντονη ενόχληση.
Όμως ο πόνος δεν υποχωρούσε στο ελάχιστο κι όσο κι αν συνέχιζε το μέτρημα δεν θα κατάφερνε τίποτα. Ήταν φανερό ότι έτσι θα πετύχαινε μόνο να καθυστερήσει στο ραντεβού που του είχε ορίσει ήδη εδώ και μια εβδομάδα ο Γενικός. Αυτό τον γέμιζε μ’ ανησυχία όχι μόνον γιατί ο προϊστάμενός του ήταν αυστηρός και δεν επέτρεπε καμμία απόκκλιση, ούτε στο ελάχιστο, από κάθετι προγραμματισμένο απ’ αυτόν, αλλά κυρίως γιατί ο ίδιος ο Χ. λόγω ανατροφής ήταν άνθρωπος τού καθήκοντος τ’ οποίο έπρεπε να εκτελεί πάντα με στρατιωτική πειθαρχία, όποιο κι αν ήταν αυτό, είτε ήταν ανατεθειμένο απ’ τον ίδιο ή απ’ τους ανωτέρους του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Η μεγάλη δίκη τού βιαστή»

από τις ΑΩ εκδόσεις

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟΙ

Κοιμάσαι δίπλα μου
ολόκληρος κοντά της,
ένα καπέλο κόβεται στα δύο
στο χάσμα του ανθίζουνε χειμωνανθοί,
σηκώνομαι
έξω βρέχει,
σε μια σελίδα γράφω:
σε ερωτεύθηκα σαν κλειδαρότρυπα στο χάος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γεωργία Πολυκανδριώτη, Το μανταρίνι ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»