στάχτες

Κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα από την ίδια, ότι δεν μπορεί να κοιμάται τα βράδια δίχως το ποτήρι της, που είναι γεμάτο με  κόκκινο κρασί. Ναι το κρασί, το κόκκινο αυτό κρασί. Πάντα ξεχώριζε από τις άλλες που την περιτριγύριζαν κάνοντάς την πότε να αισθάνεται ασήμαντη και πότε υπεροπτική και απλησίαστη. Κρατά σφικτά το ποτήρι της. Ναι, το ποτήρι αυτό με το κόκκινο κατακόκκινο κρασί, ένα ποτήρι κρασί που την συντροφεύει κάθε μα κάθε βράδυ.

Αυτό το ποτήρι με το κόκκινο κρασί είναι η μόνη συντροφιά της. Του μιλά με τρυφερότητα, πάντα ήταν τρυφερή με όποιον βρίσκονταν  κοντά της, μα τώρα, τα τελευταία χρόνια έχει συντροφιά της  μόνο ένα ποτήρι κρασί, αυτό το υπέροχο κόκκινο κρασί. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαίρη Κατσανίδου, Το κόκκινο κρασί»

Διαβάστε το 1ο μέρος »

Από τη στιγμή που γύρισαν από το νοσοκομείο, ο Μάρκος κλείδωσε. Τηλέφωνο υπολογιστής κομμένα και τα απογεύματα, εκείνος επιστρέφει, εκείνη στη θέση της. Στην αρχή την παρακαλούσε, ζητούσε συγνώμες, έκλεγε. Τώρα όχι. Τη ντουλάπα της βέβαια δεν την άνοιξε ακόμα αλλά από χτες τον αισθάνεται, βράζει. Πέρασαν και δύο μήνες από τότε, από το νοσοκομείο δηλαδή, και μάλλον κάπου εδώ τελειώνει με την ανοχή του. «Θέλω χρόνο», του είχε πει μόλις μπήκανε στο σπίτι. «Ότι θέλεις, ότι θέλεις», της απάντησε. «Θέλω χρόνο», του είπε ξανά όταν την ακριβώς επόμενη άπλωσε τα χέρια του στα πόδια της. Τραβήχτηκε, σηκώθηκε από τον καναπέ, εκείνος ακολούθησε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Στέλλα Τενεκετζή, Λάθος [2]»

Μία στις τρεις γυναίκες το παθαίνει.

Μέχρι να σταματήσει να ρίχνει όλη την ευθύνη πάνω της
και να ζητήσει βοήθεια περνάνε, κατά μέσο όρο, γύρω στα δέκα χρόνια.

Συμβαίνει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε κάθε μορφωτικό επίπεδο,
κάθε εθνικότητα.

Κοίταξε τον ουρανό, τον δικό της ουρανό, που άρχιζε και τέλειωνε στο ταβάνι. Το μάτι της στο ταβάνι, το μυαλό της στο πουλί. Απ’ το πρωί, με το που βγήκε ο Μάρκος απ’ το σπίτι, δεν έχασε λεπτό. Πήγε μπροστά στο κλουβί, του μίλησε, του έβαλε φρέσκο νερό, τροφή, καθάρισε τις κουτσουλιές κι αμέσως εκείνο της γλυκοκελάηδησε. Το καναρίνι της ήταν σπάνιο. Της το είχε φέρει δώρο μετά από ένα επεισόδιο μεταξύ τους, έχουν περάσει χρόνια από τότε. Της είπε ότι συμβολίζει ένα ευτυχισμένο σπίτι και ότι, από εδώ και πέρα, ευτυχισμένοι θα είναι και αυτοί στο σπίτι τους. Την εποχή εκείνη, όταν της έδωσε το πουλί, ήταν λες και μόλις πρωτογνωριστήκανε. Κάτι μέρες αργότερα, βρέθηκε με την φίλη της στο καφέ. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Στέλλα Τενεκετζή, Λάθος [1]»

✼

Κάποια στιγμή έπρεπε να ξεκολλήσει απο το παράθυρο· στέκονταν εκεί ίσα με μισή ώρα. Ο δρόμος κάτω ήταν άδειος και τα παντζούρια όλων απέναντι ήταν κλειστά. Όπως κάθε Κυριακή. Τον είχε σηκώσει απο τον καναπέ που κοιμόταν, η γνώριμη φωνή του παλιατζή. Είχε περάσει κάμποσος καιρός που δεν τον είχε ακούσει και πίστευε πως είχε σταματήσει. Αλλά και πάλι, πως θα μπορούσε να το ξέρει καθώς τις τελευταίες εβδομάδες, πάντα τέτοια μέρα έλειπε.
Στην αρχή λείπανε μαζί. Ξαφνικά εκείνη, κουράστηκε απο τις μακρινές εκδρομές. Μετά απο ενα μεγάλο διάστημα εκείνος, πνίγηκε απο την συνεχόμενη κλεισούρα του σπιτιού. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Χρήστος Παππάς, Ο παλιατζής»

Δοκίμιο από τις εκδόσεις Αρμός

Εκδόθηκε το νέο Φιλοσοφικό Δοκίμιο του Τριαντάφυλλου Σερμέτη με τον τίτλο: «Η Φιλοσοφία του Φόβου». Το βιβλίο, μέσα από την οντολογική και κριτική διερεύνηση, στοχεύει να αναδείξει την απόπειρα των εξουσιαστικών δομών να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους, με αφορμή τις απειλές που προέρχονται είτε από την τρομοκρατία είτε από διάφορες πανδημίες είτε από ο,τιδήποτε εμπεριέχει την απειλή του θανάτου. Ο πολιτισμός μας χρειάζεται εμπιστοσύνη και όχι φόβο. Οδηγούμαστε σταδιακά σε μια ολοκληρωτική κοινωνία, όπου ο φόβος θα είναι καθολικός. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τριαντάφυλλος Σερμέτης, Η Φιλοσοφία του Φόβου ―κυκλοφορεί»

Κάτοπτρα

Την ιστορία λίγο πολύ ο χρόνος την γνωρίζει σε όλες της τις πτυχές, σε ολάκερη την έκτασή της. Εμείς έκπληκτοι ξεφυλλίζουμε χρόνια μετά την έκπτωτη βιογραφία, ευχαριστημένοι για την ευλογημένη μετριότητά μας που δεν μας οδήγησε ποτέ σε καμιά θέση εξουσίας. Εμείς ποτέ δεν δοκιμαστήκαμε. Όμως η εποχή καμιά φορά τραβά βίαια το χέρι της ντροπής  και μας φωτίζει όλους . Έτσι κάνουν τα ποτάμια, κρατούν στην ράχη τους όλο τον κόσμο και ξεμακραίνουν. Η ιστορία, όμως έχει ως εξής.

Ο νεαρός διέθετε σπάνιο ταλέντο και ένα γερό όνομα. Τον συνόδευαν μερικοί αυλικοί, πάντα μυστικά και ανομολόγητα τον υπερασπίζονταν όταν τα πράγματα χάνονταν από τον έλεγχό του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Sin City»

✻

Η ωραιοτάτη 

Σαν άφηνε την παιδική του ηλικία πίσω, στους λεπτούς ακόμη ώμους του, κουβάλαγε τρία σακιά μνήμες.

Στο ένα χώραγε η μάνα κι ο πατέρας του. Βαθιά σκαμμένα πρόσωπα, αυστηρά, σαν σε απόσταση μεταξύ τους κι ας αγκαλιάζονταν τα βράδια να ξαποστάσουν και να μεριάσουν τις ευθύνες τους. Κι οι προσμονές χαραγμένες κι αυτές στα πρόσωπα, οριζόντια, πλάγια και κάθετα στις παρυφές τους που το γέλιο είχαν ξεχασμένο. Τόση η ανέχεια και η προσπάθεια για το καθημερινό. Τέτοιες οι καταβολές που χάραζαν τον δρόμο τους. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, Λούσιος (*)»