στάχτες

✼

Τον φώναζαν κουμμουνιστή!
πλούσιος βαριόταν να γενεί.

Τα αστέρια εσίγησαν
όταν οι άπληστοι καταχράστηκαν το φώς τους.
Ο ήλιος έγινε φονιάς
όταν φιλόπονοι με μηχανές τον απείλησαν.
Πολυπράγμονες εργατικοί
τα κελάρια κλέβοντας αδειάζουν,
με αναθυμιάσεις τον ουρανό μπουκώνουν˙
ανατρέφουν παιδόφιλους, κτηνοβάτες, βιαστές,
αναφρόδιτες γυναίκες αργυρώνητες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, «με την άχνα του ψωμιού»»

❇︎

Κάππα, και Κάππα πάλι

Στο σπίτι του κρεμασμένου
δε μιλάνε για σκοινί
δε μιλάνε για τον κρεμασμένο
δε μιλάνε για το σπίτι.
Αλληγορώ, το ξέρετε.
Δεν ήτανε κρεμάλα.

Εισέρχομαι στο διαμπερές
διαμέρισμα
που άνοιξε η πυρίτιδα.
Χειραψίες χάχανα
οινοχόοι θαμώνες Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αντώνης Μπαλασόπουλος, «Όταν το στόμα σου σκληραίνει σ’ ένα ράμφος που μελωδεί»»

❇︎

Στο μέρος που διάλεξα να ζήσω
δεν υπάρχουν αναμνήσεις
να με κάνουν να υποφέρω
μονάχα δεσποινίδες που προσμένουν τον έρωτα
περπατώντας αμέριμνα χωμένες
κάτω απ’τα καπέλα τους·
κρυμμένες
πίσω απ’τα κασκόλ τους

Στο μέρος που διάλεξα να ζήσω Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νίκος Στέφανος Κωσταγιόλας, Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα»

Οι συνήθειες των τραγικών ηρώων
Που βρίσκουν την ψυχή τους
Επάνω στην σκηνή,
Μες στην ζωή

Το μαγαζί είναι αμερικάνικης διακόσμησης. Στην βάση της κολώνας με τα γύψινα που στεφανώνουν αυτές τις σακάτικες ψυχές σιγοκαίει η φωτιά. Κάθε τόσο ο μικρός του μαγαζιού ρίχνει μερικά κούτσουρα, η φωτιά ξεσηκώνεται για λίγη ώρα. Όμως, αυτή εδώ η σάλα εξακολουθεί να φαντάζει ένα αφιλόξενο μέρος για τον σκληρό χειμώνα του Σικάγο. Η φωτιά πνίγεται στις στάχτες της, καθώς πάντα και η παγωνιά φουντώνει στο μοναδικό μαγαζί που δίνει λόγο ύπαρξης σε αυτόν τον κάποιον δρόμο της αμερικάνικης μεγαλούπολης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Boys Bedroom»

❇︎

Κομμάτια έγινε η γης
κομμάτια και ο κόσμος

κομμάτια έχω μέσα μου
κομμάτια καταθέτω

*

Γραφή
αρρωστημένη κόρη της σιωπής
υποκατάστατο της παρουσίας

*

Μολυβένια μοναξιά
στ’ άσπρο χαρτί
άνθος
το μεδούλι σου Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κούσιος, θολές φωτιές πού καίγονται χωρίς να σε φωτίσουν»

Ένα ποιητικό ημερολόγιο τις πανδημίας, από τις εκδόσεις Κέδρος

Τα Pixels είναι το ενδέκατο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Κοσμόπουλου. Pixels στη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι τα εικονοστοιχεία, οι ψηφιακοί κόκκοι που αποτελούν την ηλεκτρονική εικόνα η οποία έχει πια υποκατασταθεί στην θέση της αληθινής ζωής. Μέσα στα 35 μέρη της ενιαίας ποιητικής σύνθεσης, επιχειρείται η ποιητική καταγραφή της εμπειρίας από τον εγκλεισμό και τις επιπτώσεις της καραντίνας. Στην απροσδόκητη κοινωνική συνθήκη, η πανδημία φέρνει στο προσκήνιο τα όρια του τεχνολογικού πολιτισμού. Αναταράσσει τα βαλτώδη ύδατα της εικονικής μας αυτάρκειας. Το φάσμα του θανάτου εξορισμένο από την ψευδή παροντική μας συνείδηση, προβαίνει ως ψηλαφητή πλέον απειλή. Πώς το διαχειρίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος; Υπάρχουν πηγές νοήματος για να καταρδεύσουν την πολυπληθή μας τηλεοπτική ερημιά; Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Κοσμόπουλος, Pixels ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»