✤
Δεν είμαι – Είμαι
Δεν είμαι η αποτυχία
μιας παράστασης
που κατέβηκε άρον άρον
ούτε οι κατηφείς ηθοποιοί
που μείναν άνεργοι
ούτε το θέατρο που έβαλε λουκέτο.
Είμαι τ’ ανεστραμμένα γράμματα
του τίτλου στη μαρκίζα
είμαι ο άνεμος που τα χτυπά
το ένα πάνω στ’ άλλο
είμαι κι αυτός που τα βαστάει
να μην πέσουν.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Νικηφόρου, μια φούγκα από υλακές σκυλιών»
✤
Πάλι έκανε την εμφάνισή του αυτό το απόκοσμο χθόνιο ον, χθες το βράδυ, στην κάμαρά μου. Από παλιά με επισκεπτόταν, με αλλιώτικες και πάντα διαφορετικές μορφές. Άλλοτε ινώδες, και άλλοτε ψυχρά εκτελούμενο στον πυκνό αέρα του σκοτεινού μου δωματίου, και πάντοτε σιωπηλά αναρριχώμενο μέσα από τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματός μου. Το θυμάμαι να το κρυφοκοιτάζω ανάμεσα από τα σκεπάσματά μου, καθώς χάραζε την πορεία του προς το μέρος μου.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σπυρίδων Γ. Καπρίνης, ‘Ενα χθόνιο ον»
Οι υπάλληλοι τις Παρασκευές
Οι υπάλληλοι τις Παρασκευές
φορτωμένοι άλλη μια πανομοιότυπη βδομάδα,
πορεύονται ιεροτελεστικά προς την έξοδο
του Σαββατοκύριακου.
Έτσι μετρούν ξαναμετρούν
τους μήνες και τα χρόνια
οι υπάλληλοι, που ουδέποτε μέτρησαν
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ντέμης Κωνσταντινίδης, Η κούρσα της ευκαιρίας έχει φαρδιά δερμάτινα καθίσματα»
✤
Γυρισμός
Μετά από χρόνια απουσίας
επιστρέφω στον τόπο μου ξένος
στην ίδια πόλη, στο ίδιο σπίτι,
στην ίδια μάνα που σβήνει αργά
δίπλα στο ραδιόφωνο
μικραίνω δίπλα
σε γερασμένους φίλους
παίζω μ’ ένα μάτσο ποιήματα
που χοροπηδούν στο κρεβάτι μου
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Νικηφόρου, καίγοντας τα κρατούμενα του χρόνου»
✤
ΤΟ ΕΛΑΦΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
(ή ένα ποίημα για «τον χρόνο που περνά και χάνεται κι η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται…»)
Σε ένα τραπέζι παχυλό
Καλπάζοντα τοπία χρόνου
Μαχαιροπήρουνα
Ποτήρια από κρύσταλλο
Και βλέμματα αεικίνητα
Έτσι που οι καλεσμένοι
Άπαυστα καταπίνουν
Στο χείλος του οινοπνεύματος
Εύκολο να ξεγελαστούνε
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ρία Φελεκίδου, δύο ποιήματα»
Στέλλα, Χρόνια Πολλά!
ΤΙΜΗΜΑ
Όταν έρχονται ελάφια μες στο δωμάτιο
Και τσιμπούν τα φύλλα, ξέρω
Πως στα δάση τής συντέλειας ο ουρανός είναι χαρτί
Όλα αποκτούν τη φλούδα του αθώου
Γλαφυρά νερά μ’ έχουν κρυφά εξημερώσει
Με κουφέτα ματιών με κοιτάζουν
Όλες οι λέξεις που ορέχτηκα
Να γίνομαι χόρτο και λεία τους.
*
ΕΠΙΠΤΩΣΗ
Όταν μιλάω για ποιήματα
Στην πραγματικότητα μιλάω για ένα δάσος και τον λύκο του
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Στέλλα Δούμου, κουφέτα ματιών με κοιτάζουν»
Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις Εκδόσεις Ενδυμίων
✤
Αυτοβιογραφία
Εκείνου και Εμού της ιδίας
Δεν έχω πιο απλά λόγια να μιλήσω
Είμαστε
αυτή η μικροσκοπική λαχτάρα για ζωή ένας κόκκος από όνειρα
στάχτη
και ομορφιά
που ταξιδεύει μέσα στους αιώνες
σε σώματα
ιδέες
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αθανασία Κρατημένου, Δίπυλος Τόπος ―προδημοσίευση»
