στάχτες

Αλέξανδρος Νεχαμάς, Αρετές της αυθεντικότητας. Δοκίμια για τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης

Η συλλογή άρθρων Αρετές της αυθεντικότητας αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την πρωτότυπη και βαρυσήμαντη συμβολή του Αλέξανδρου Νεχαμά στις σύγχρονες πλατωνικές σπουδές. Προσφέρει στον γενικό αναγνώστη τη δυνατότητα όχι μόνο να κατανοήσει τις πλατωνικές και σωκρατικές θέσεις, αλλά και να συνειδητοποιήσει τον βαθύ πυρήνα τους και την ουσιαστική τους επικαιρότητα.

Τα άρθρα είναι αυτοτελή και, ως εκ τούτου, μπορούν να διαβαστούν ανεξάρτητα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αλέξανδρος Νεχαμάς, Αρετές της αυθεντικότητας ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

Παραδίδω την ένοχη κτήση
στην άλογη φύση ερώτων,
αλλοτινών ψαλμωδιών
των πρώτων,
που ρωμαλέα κεριά
σε μανουάλια μεστά συνωθούνται.

*

Απόκριση σε κάλεσμα Χινόπωρου νυχτερινό,
μετέωρος σε δώμα ευλαβικό,
την ανεξιθρησκία της σαρκός Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Της έξαψης κλυδωνισμοί»

Μια ανταπόκριση που ταξιδεύει πάνω από γεφύρια και ρεματιές μιας άλλης Ελλάδας χτισμένης στον πιο απόκρημνο βράχο. Καθώς ο Ιούλιος σκοτώνει ότι αγαπήσαμε, στέκουμε στην κορυφή του τοξωτού γεφυριού και ακούμε τι τάχα έχει να μας πει το ποτάμι. Το βλέπουμε να κατηφορίζει τον δρόμο. Φορά κεφάλι Μινώταυρου, είναι το ποτάμι που πήρε τον Νίκο Ζάμπρο. Και όχι το απόσπασμα σε μια από τις ιστορίες που συμπλέουν με τον αστικό μύθο και κυκλοφορούν μες στην λαλιά μας, την σύγχρονη και την παλιά.

«Ο Νίκος Ζάμπρος έπεσε νεκρός έπειτα από σκληρό τουφεκίδι. Σκοτώθηκε μετά δεκαήμερης και ανελέητης μάχης με τις δυνάμεις της χωροφυλακής. Οι απώλειες βασάνισαν και τις δυο πλευρές. Μα ο Ζάμπρος ήτο σκληρός καθώς οι πέτρες των Ορέων. Αντέχει τους ανέμους που φυσούν ξαφνικοί και αγριεμένοι προτού κρυφτούν μες στις σπηλιές. Μικροί θεοί που παίζουν.  Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ο Νίκος Ζάμπρος απόψε σκοτώνεται»

Ισμήνη Καρυωτάκη, Φυγόδικος δεν ήμουν ―εκδόσεις Ποταμός

Ο Σπήλιος αισθάνθηκε σαν ένα ζώο που επιτέλους αντιλήφτηκε ότι το παράθυρο στο δωμάτιο –απ’ όπου λογάριαζε ν’ αποδράσει– δεν ήταν παρά η είσοδος στο κλουβί που τον περίμενε απέξω.

Σηκώθηκα. Άρχισα να κόβω βόλτες στο δωμάτιο, κι επειδή δεν ήξερα τι άλλο να σκεφτώ, σκέφτηκα ότι η Εριφύλη με σκέφτεται, άναψα ένα τσιγάρο και τη σκεφτόμουν κι εγώ. Στο κρεβάτι μαζί μου. Γιατί όχι; Δεν πάει στον διάολο. Έπιασα μια καρέκλα κι ανέβηκα για να κοιτάξω απ’ τον φεγγίτη, ήθελα να τον ανοίξω και να βάλω τις φωνές. Πες κάτι τέλος πάντων, λέω μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε έξαφνα το χαϊδευτικό που της αρέσει: Καβουρμά μου, λέω. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ισμήνη Καρυωτάκη, Φυγόδικος δεν ήμουν ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

Από τις ΑΩ εκδόσεις

…Ο Αλεκτρύων είναι ένα εκπαιδευτικό ηλιακό ρολόι.

Πρόθεση του Αλεκτρύονα, όμως, δεν είναι να αποτελέσει απλώς ένα μετρητικό όργανο.
Το όνομά του δείχνει και τη διάθεσή του. Θέλει να υποδείξει τους «σαφείς κανόνες» που διέπουν τις ηλιαχτίδες μέσω ενός έργου τέχνης, με μυθικό όνομα και διάσταση. Θέλει να συμπεριλάβει στη διδακτική του την αισθητικήκαι τη μυθολογία, ως συμπληρωματικά αλλά και βασικά στοιχεία της γνώσης. Προσδοκά να ενεργοποιήσει εκτός
από τη λογική και το συναίσθημα του παρατηρητή. Θέλει να κάνει τον μαθητή να ονειρευτεί, όπως αρμόζει στους μετέχοντες της Ελληνικής Παιδείας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανδρέας Γαλανάκης & Στράτος Θεοδοσίου, Ο Αλεκτρύων ―Δεύτερη έκδοση [απόσπασμα]»

Γι’ αυτόν που χάθηκε στη φονική στροφή
είχαμε στήσει οι φίλοι του εικονοστάσι οδόσημο κινδύνου
ξύλινο ομοίωμα ναΐσκου
με το εικονισματάκι του προστάτη αγίου του και το φυλαχτό

—που δεν τον φύλαξε…

Επιθυμία της μάνας του που ευλαβικά τηρούσε
συνήθειες που μοιάζουν με πάναρχαιες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Βύρων Λεοντάρης, Οδόσημο κινδύνου»