Γιώργος Δουατζής, τρία ποιήματα με τη φθορά του χρόνου

✤

Άχνα

Το ποίημα είναι η άχνα
της εκπνοής του ποιητή
σ΄ έναν αρχέγονο καθρέφτη
όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο
κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο
βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του

Καλημέρα

Είναι φορές που ξυπνάς
και δεν θέλεις να αρχίσει η μέρα
κι ο ήλιος συνεχίζει την τροχιά του
δίνοντας φως κι άλλο φως
μέχρι καταμεσήμερο
να κάψει κάθε απόπειρα σκιάς
με κατακόρυφες αχτίδες

Η έγερση, δυσκολία νόησης
με τη φθορά του χρόνου, σώματος
κι η διερώτηση προς τι;
ζητάει μια εύλογη απάντηση
για να δοθεί το έναυσμα
μιας μέρας ζωντανής

Όσο και να μην θέλεις ν’ αρχίσει η μέρα
σου αντιστέκεται η ίδια η ζωή
που προσπαθεί να δώσει νόημα
στα ειπωμένα και τ΄ ανείπωτα
που τριβελίζουν το μυαλό

Τότε, δεν έχεις παρά να σκεφτείς
πρόσωπα αγαπημένα
το πώς θα είσαι χρήσιμος
βρίσκοντας δικαιολογία ύπαρξης
για να πάρει κίνηση η μέρα
να πάρει κίνηση η ίδια η ζωή

Κι έπειτα, πώς να αντισταθείς
σε φράση επανάληψης
ωστόσο εγερτήρια και ουσιώδη
που έρχεται με τρυφερή ματιά
και ζωντανό χαμόγελο χαράς
Καλημέρα αγάπη, καλημέρα

Έφηβη φωνή

Και με τον λόγο
προσπαθούσα να φτιάξω γέφυρες
να πλησιάσω τους ανθρώπους

Τα τρία μου αιτούμενα
σιωπή, γραφή και γέφυρες
ήταν μοναδικές κάθε φορά
πράξεις, απόπειρες κίνησης
βήματα προς την ουσία

Αλλά, γιατί έπρεπε να μάθω τόσο αργά
ότι όσα παράθυρα κι αν ζωγραφίσω
στους τοίχους της φυλακής μου
δεν θα ανοίξει εύκολα κανένα
για να μπεί το φως που περιμένω

Μόνο κείνο το τρεμάμενο φως κεριού
θα παραμείνει ζωντανό
να μου θυμίζει ότι δεν έσφαλλα
επικαλούμενος τον νέο ανθρωπισμό
που θα ξεπηδήσει από τον ζόφο
που ζει η ανθρωπότητα
-πίδακας, λες, αξιοπρέπειας-
κι ας ήταν αιτία ένας τόσος δα αόρατος ιός

Ελάτε αγαπημένοι μου
να ανοίξετε τα παράθυρα
που ζωγράφιζα χρόνια για σας
να μπει ζωοποιό παρθένο φως
όχι ελπιδοφόρο, αλλά πραγμάτωσης
μιας και τα χέρια μας βαστούν ακόμα
για να σηκώσουν τον κάματο αιώνων
σ΄ αυτή τη βασανισμένη γη

Α, η χαρά χρώματα που έχει
πόσο λευκό και κόκκινο
να βάψουν από την πόλη ολόκληρη
ως μια παγκόσμια φυλακή

Ωστόσο δεν κατάλαβα ποτέ
το φθόνο σας
εγώ για τα χρώματα της Άνοιξης
μιλούσα παιδιόθεν
και δεν σας πλάνεψα
απλώς έμεινε για δεκαετίες
έφηβη η φωνή μου
κι έπειτα, μην ξεχνάς
μέτοικοι είμαστε
σε τούτο τον φιλόξενο πλανήτη
αχρείοι κι αχάριστοι σαν ευεργετημένοι.

φωτο: Στράτος Φουντούλης