Περιεχόμενα τεύχους 161, Μάιος 2024

Πέτρος Μαρτινίδης, Κόντρα στη μοίρα του θεάτρου

Τζόζεφιν Κουΐν (Josephine Quinn), Πόσο συγκινεί η Ύστερη Αρχαιότητα

Καρλ-Χάιντς Λαντέρ (Karl-Heinz Ladeur), Η καταστροφή της γλώσσας στα αμερικανικά πανεπιστήμια

Τζέφρι Γουΐτκροφτ (Geoffrey Wheatcroft), Η απρόθυμη διασημότητα

Τζέιμς Χάφμαν (James Huffman), H ακύρωση του Μπέρτραντ Ράσελ

Φιλήμων Παιονίδης, Μπέρτραντ Ράσελ: Ο δεκάλογος του φιλελευθέρου Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος 161 ―κυκλοφορεί»

Άνδρας φυγόπονος, μεσοαστός, της κοινωνίας τα κελεύσματα αψηφούσε, εδιάβαζε, εγυμνάζετο, τις γυναίκες βολιδοσκοπούσε. Οι απαιτήσεις υπέρογκες στων γυναικών τα στήθη και ο ανήρ στα αζήτητα διαρκώς. Τον Αύγουστο, εις το Ικάριον, γυναίκα της ιδίας τάξεως εγνώρισε, που εμελετούσε λογοτεχνία, θρησκείες ανατολικές, την κίνηση εδίδασκε, με ασκήσεις που την ψυχή εγαλήνευαν. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Εις το Ικάριον»

ΜΕΘΗ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ / ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2023 ―Εκδόσεις Κουκκίδα

Σε μια εποχή που η έννοια του ελάχιστου έχει αποκτήσει μια μάλλον απαξιωτική σημασία, φορτισμένη από τον παραμερισμό του κειμένου χάριν της εικόνας, αλλά και της πλήρους, πολυσήμαντης,  εικόνας χάριν των εύχρηστων συνοπτικών εικονιδίων, η λογοτεχνική γραφή εγείρει τη δική της ένσταση, επισημαίνοντας τη διαχρονική αξία του ελάχιστου, πλην πλήρους νοήματος, μικρού «σώματος» του κειμένου. Σ’ αυτό το τεύχος της Σταφυλής (αισίως το 6^ο) οι σελίδες που αφιερώνουμε στον ολιγογράφο και ολιγόλεκτο από επιλογή, Ε. Γ. Γονατά, αποτελούν μια υπενθύμιση σ’ αυτήν ακριβώς την αξία. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Περιοδικό Σταφυλή, τεύχος 6 ―κυκλοφορεί»

Fractal

Εγώ μέσα από εμένα κι από εμένα
στου εαυτού μου την ιδιοσυστασία
κι από κει πάλι μέσα από μένα
σ’ εμένα και στην ευρύτερη
αίσθηση της ύπαρξής μου

κι όλα από μένα
προβαλλόμενα και προσλαμβανόμενα Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Μικροφυσική του μέσα χώρου»

Ανταπόκριση ή αφήγημα,
πάρτε το όπως θέλετε,
από μια θεατρική πρεμιέρα

Ήταν μια πρεμιέρα, όπως αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις. Το πλήθος συνέρρεε από νωρίς, κυρίες με κρινολίνα και κύριοι με λινά κοστούμια, λονδρέζικο κόψιμο και ψάθινοι παναμάδες που κάνανε τους κυρίους να μοιάζουν πανομοιότυποι. Και έτσι χάνονταν ορισμένοι δανδήδες που ήσαν οι καλύτεροι εραστές της πόλης και άξιζε να παρατηρήσει κανείς το φέρσιμό τους, συνοδοί κυριών όπως αυτοαποκαλούνταν, μα τίποτε περισσότερο από  μια πλάνη. Η δουλειά τους ήταν ο έρωτας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Κασκαρόνες»

Στις εννιά η ώρα το πρωί, εκεί που παίρναμε το πρωινό μας στη βεράντα του ξενοδοχείου Ριβιέρα στην Αβάνα, ένα τρομακτικό κύμα εμφανίστηκε στα καλά καθούμενα-η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ήρεμη-και ήρθε και συντρίφτηκε πάνω μας. Σήκωσε τα αυτοκίνητα που πέρναγαν μπροστά στην παραλιακή λεωφόρο καθώς και μερικά άλλα που ήταν παρκαρισμένα εκεί κοντά και τα τίναξε στον αέρα κάνοντάς τα κομμάτια στον πλαϊνό τοίχο του ξενοδοχείου.

Ήταν σαν μια έκρηξη δυναμίτη που σκόρπισε τον πανικό στους είκοσι ορόφους του κτιρίου μας, και μετατρέποντας το χολ σε ένα σωρό από σπασμένα γυαλιά όπου πολλοί ενοικιαστές είχαν εκσφεντονιστεί στον αέρα σαν έπιπλα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Gabriel García Márquez, Ενοικιάζονται όνειρα»

Από τις εκδόσεις Διόπτρα ―Μετάφραση: Χριστίνα Σωτηροπούλου

Eπετειακή έκδοση 25 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου

Ο καθηγητής Ντέιβιντ Λούρι είναι ένας χωρισμένος πενηντάρης που νιώθει πόθο αλλά όχι πάθος. Όταν η σχέση του με μια φοιτήτριά του προκαλεί σκάνδαλο, χάνει τη δουλειά του, οι φίλοι του τον κάνουν πέρα και η πρώην γυναίκα του τον γελοιοποιεί.

Ο Ντέιβιντ καταφεύγει στο απομονωμένο αγρόκτημα της κόρης του, και η επίσκεψή του παρατείνεται, καθώς προσπαθεί να βρει νόημα σε αυτή τη σχέση, τη μόνη που του έχει απομείνει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «J. M. Coetzee, Ατίμωση ―κυκλοφορεί»

Το μαγαζί το πήρα από τον πατέρα μου. Εκείνος διαδέχτηκε τον παππού μου. Κτίσμα  παλιό  – περιουσία της προγιαγιάς – στην καρδιά του Παρισιού. Αρκετά μικρό. Όταν πρωτάνοιξε, το μεγαλύτερο μέρος του εμπορεύματος ήταν τοποθετημένο  κάτω από μια φιστικί τέντα στο πεζοδρόμιο.  Όμως,  τόσο κεντρικό, που νόμιζες  πως εκεί, κάτω απ’ την τέντα,  χτυπά η καρδιά της πόλης.  Κανένας  περαστικός δεν θα μπορούσε να μην το προσέξει. Κανένας δεν θα μπορούσε να προσπεράσει χωρίς να σταθεί, να χαζέψει έστω τα χρώματα, να ανασάνει τα αρώματα. Πόσο μάλλον εκείνος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παπαδάκη, «Από τον Μαγιακόφσκι»»