Γιώργος Δουατζής, Χρονογραφίες- Σημειώσεις ημερολογίου, εκδόσεις Κάκτος, 2021

Προς αναζήτηση νοήματος (Κεφ.1ο, αποσπάσματα)

Γνώρισα όψεις ζωής 
κι εφηύρα δικαιολογίες 
(Χρόνου σκιά) 

Η στοχαστική ματιά στα πράγματα, σταδιακά οδηγεί στην ανακάλυψη άγνωστων πτυχών του εαυτού μας και του κόσμου, στη συμπόνια, στην κατάκτηση ψυχραιμίας, σε μια προστατευτική ηρεμία, σε ένα είδος πολύτιμης σοφίας, σοφίας που δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται μέσα από κακοτράχαλους δρόμους οδύνης. 

Σεβαστή η επιλογή του αγαπημένου μου στοχαστή –όπως ήθελε να τον αποκαλούν– Κώστα Αξελού να μιλά για στοχαστές και όχι για φιλοσόφους, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Δεν θα μπορούσε σήμερα να χωρέσει και να επεξεργαστεί ένα ανθρώπινο μυαλό τις έως απείρου γνώσεις επιστήμης και τεχνολογίας, που επεμβαίνουν όσο ποτέ καθοριστικά στην ανθρώπινη ζωή. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Δουατζής, «Χρονογραφίες- Σημειώσεις ημερολογίου» [αποσπάσματα]»

στα βάθη ενός
Μεγάλου Ζωολογικού Κήπου
που μπορεί να περηφανεύεται πως συγκεντρώνει
όλα τα είδη.
Ακόμη και εμάς.
Στεγάζεται στην πόλη και στα κλουβιά του ανηφορίζει κανείς με μέσα τεχνητά.
Θα παραμείνει μυστικός για πάντα.

Ανταπόκριση, από τον μεγάλο ζωολογικό κήπο.

Νικολά, πες μας πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Νικολά: “Τα φοβερά γεγονότα έλαβαν χώρα περί την ενάτη πρωινή. Ο μεγάλος ζωολογικός κήπος είχε μόλις ανοίξει τις πύλες του. Οι φροντιστές τάιζαν τα ζώα και οι επισκέπτες παρατηρούσαν έκπληκτοι την ποικιλία του Θεού πάνω στην γη, την κυτταρική πανσπερμία, τον πλούτο μιας πρωτόγνωρης πανίδας. Κρατούσαν τα παιδιά από τα χέρια και εκείνα κουράζονταν να κοιτάζουν την ζωή που γεννιέται, ζει και πεθαίνει στο κλουβί. Πρόκειται δίχως αμφιβολία για ένα κομβικής σημασίας μάθημα στην ζωή των αυριανών ενηλίκων. Η εξοικείωση με το τοπίο, η θέση της ισχύος, όλα ετούτα αφορούν στο περιεχόμενο του διδακτισμού που απολαμβάνουν αφειδώς οι μικροί επισκέπτες”. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Από την αίθουσα πειραμάτων “Νικολά Γκιλλιέν”»

Εκείνο το απομεσήμερο ο ποιητής βγήκε στο μπαλκόνι του κρατώντας σε ένα πάκο Α4 όλα τα αδημοσίευτα ποιήματα του. Κοίταξε μια τον Λυκαβηττό και μια τον καθαρό Αττικό ουρανό νιώθοντας μια ανεξήγητη μα θανατερή μελαγχολία. Έπιασε έπειτα τις κόλλες και άρχισε να τις κάνει σαΐτες. Δεν τις έφτιαχνε όλες στο ίδιο μοντέλο, άλλες τις έκανε stealth, άλλες Mig και άλλες spitfire, το σίγουρο πάντως ήταν πως κανένα ραντάρ περισπούδαστων κριτικών και εκδοτικών καρουζέλ δεν μπορούσε να τις πιάσει καθώς προσγειώνονταν σε συνοικιακές βιοτεχνίες, αυλές vegan καφέ, εγκαταλειμμένα παλαιοβιβλιοπωλεία, τοξικά αφτεράδικα και μπαλκόνια χρεωκοπημένων νοικοκυριών. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Ανάστροφη πτώση»

Ήταν Σάββατο. Η εκκλησία γιόρταζε την Ανάσταση του Λαζάρου. Άρχιζαν οι πασχαλιάτικες διακοπές. Επιστροφή στην πατρική γη, εγκατάλειψη της Αθήνας και των υποχρεώσεων στο Πανεπιστήμιο.

Πρωινή κάθοδος στην καφετέρια. Ντυμένος ατημέλητα. Έτσι ήταν τότε. Δεκαετία του 1970.

Ο αιώνιος συνάδελφος ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ο δάσκαλος με την εφημερίδα. Καθηγητής μου στο Γυμνάσιο. Μαθηματικός. Με σήκωνε στον πίνακα και με προσφωνούσε «Κύριε Συνάδελφε». Είχε προδιαγράψει το μέλλον μου. Επιβεβαιώθηκε όταν μπήκα στο Μαθηματικό της Αθήνας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τόλης Κοΐνης, Το κουστούμι του Λαζάρου»