Στον Άγγελο Μαρτίνη

Ο χρόνος εκείνος που αποφάσισα να αφήσω τον χρόνο μου τον δικό μου απολύτως χρόνο να βάλω στην άκρη τη μυθολογία του συγγραφέα και να πιάσω μία δουλειά ήταν κυρίως μία περίοδο θα έλεγα τώρα μόνιμης ανάγνωσης και σιωπηρής παρατήρησης. Γιατί αυτό ακριβώς είχα ανάγκη, μία διαρκής παρατήρηση, ένα πράο μικρό χαμόγελο στο στόμα να οφείλω να κοιτάζω το κάθε τι στη μεγάλη υπόθεση αυτής της πόλης. Και δεν είναι ότι την περπάτησα ούτε την χάζεψα αυτή την πόλη, είναι ότι ακολουθούσα κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο και ήταν οι ώρες τέτοιες που το δρομολόγιο αυτό ήτανε όλη μου η μέρα και η πόλη μου έδειχνε το πιο αντιπαραγωγικό χαμόγελό της. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ηλέκτρα Λαζάρ, Μικρή απογευματινή ιστορία»

Τι επιχρίσματα, χαράξεις
Οι λέξεις σου σαν τατουάζ
Περιελίξεις και περικοκλάδες
Επάνω στο γυμνό σώμα του πόνου
Δέρμα κατάστικτο να γίνεται ο λόγος
Και να στριφογυρνά στικτή η αγωνία
Στο σώμα σου εγγεγραμμένη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παυλή, Η φωνή σου»

Κώστας Ταχτσής: Ο κόσμος ο περιφρονημένος

Τον Ταχτσή τον γνωρίζω και τον θαυμάζω από χρόνια, ως συγγραφέα αλλά και ως άνθρωπο. «Το τρίτο στεφάνι» είναι το καλύτερο ως τώρα μυθιστόρημα που γράφτηκε από άνθρωπο της γενιάς μας, είναι μια δυνατή σύνθεση της σημερινής, νεοελληνικής ζωής. Ο κόσμος του, ο κόσμος των λέξεών του, είναι ένας κόσμος σοφά καθημερινός, έτσι ώστε και τη ζωή χωρίς περιττολογίες να αποδίδει, αλλά και μια νέα καλαισθησία να δημιουργεί. Ο Ταχτσής με το έργο του είναι ένας από τους συντελεστές του νέου τόνου που έχει λάβει η λογοτεχνία μας – και όχι μόνο με «Το τρίτο στεφάνι», αλλά και με «Τα ρέστα» και τη «Γιαγιά μου την Αθήνα». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργου Ιωάννου, Τι με συνδέει με τον Ταχτσή και με το έργο του»

Κτήτορες γίναμε πολλοί,
χώμα, χρυσάφι και χολή,
δεν φωνασκούν τα παιδιά,
δεν τραγουδούν τα πουλιά,
τέλμα! θολή ακρογιαλιά.

Κτήτορες γίναμε θαρρώ,
να σ’ αγκαλιάσω δεν τολμώ.
Ψύχος σκοτάδι ερημιά,
απ’ τα κλουβιά μας θεατές,
ψυχομαχεί η χαρά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Στις άμετρες χαμένες δυνατότητες»

Σημειώσεις για μια χαμένη παρτίδα

Οι εικόνες έχουν μεγαλύτερη σημασία από ότι το χρώμα. Ίσως για αυτό οι παίκτες που έχουν απομείνει στο κέντρο της σάλας αντέχουν ακόμη. Καθένας από αυτούς φτιάχνει σενάρια και σχεδιάζει την επόμενη του κίνηση. Οι ίπποι περιμένουν σε μια γωνιά και ο αξιωματικός διατρέχει την σκακιέρα μεταφέροντας το τρομερό μήνυμα. Στους πύργους κρυμμένοι τοξότες ετοιμάζονται να εξαπολύσουν μια τρομερή επίθεση. Κανείς δεν πρόκειται να σωθεί. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ρεν»

Άχνα

Το ποίημα είναι η άχνα της εκπνοής του ποιητή
σ’ έναν αρχέγονο καθρέφτη
όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο
κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο
βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του

*

Εφαλτήριο

Την Ποίηση
δεν θα τη βρεις στις στιχοπλοκές
και σε ορθοτεχνίες επιτήδειων λεξιλάγνων Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Δουατζής, Ποιήματα (1971-2021) ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»