❀
Τώρα ποὺ πρόκειται νὰ ξεπερατωθοῦμε
καὶ δὲν γνωρίζουμε ποῦ πᾶμε,
ἀκούγεται ἀπὸ μακριὰ ἀνθρώπων κλάμα
νὰ δυναμώνῃ ὁλοένα καὶ περσότερο·
κι εἶναι σκληρὸ νὰ ξέρουμε ὅτι τὸ σκοτάδι
ἔρχεται νὰ μᾶς κατασπαράξῃ.
Τώρα ποὺ πρόκειται νὰ ξεπερατωθοῦμε,
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Νέκυια»
Από τις εκδόσεις Ιωλκός
ΑΤΙΤΛΟ
Οι πίκρες βρωμίζουν κάποτε
σαν σώμα σε αποσύνθεση.
Μυροφορείς την ανάμνηση,
κάθεσαι να πιεις καφέ να συγχωρέσεις.
Απ’ το φλυτζάνι τινάζεται ένας ήλιος
που λαίμαργα ρουφάς.
Έχουν και ζωές οι καθιζήσεις.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Βαρθάλη, Χρονολισθήσεις ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»
❄︎
Ύστερη φήμη
ζήτησε το νούφαρο.
Πήρε τη νύχτα.
•
Είχα στο νου μου
παγωμένα όνειρα.
Έρχεται θέρος.
Από τις εκδόσεις Στίξις
⚙︎
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ
Αν χαλάσει το χιόνι
θα βγω στον δρόμο
αχτένιστος εσκιμώος
με δίπλωμα φυγής
Κι αν αρέσω στον χρόνο
θα τραβήξω κουπί
το πολύ πολύ να χάσω
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Γκανέλης, Το ημιτελές τελεσίγραφο ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»
✼
Μαυροδάφνες οι κόρφοι δε στάζουν πια.
Τα εφήβαια στη δίψα μυούνται,
αμφίσημη – ηδίστη ομορφιά,
έντρομοι με μίσος αρνούνται.
Αποσυνάγωγε ποιητή,
έκδοτε, αρσενοκοίτη,
μονογαμία έχουν αρετή,
τον Έμπορο προφήτη.
❋
Κοζάνη: Ομιλία στο Γ’ Συμπόσιο Λογοτεχνίας (23 έως 25 Νοεμβρίου 2018) που οργάνωσε το τοπικό περιοδικό ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Θα απογοητευθεί όποιος αναμένει να διαβάσει παρακάτω στοιχεία για τη –με τη σημερινή σημασία της λέξης– «φαυλότητα» της μετάφρασης, διότι τίποτε περί φαυλότητος δεν αναφέρεται. Ο σχετικός όρος χρησιμοποιείται εδώ με πλατωνικό χρώμα, παραπέμποντας στον διάλογο Γοργίας, όπου και γίνεται η διάκριση των τεχνών σε «καλές» (που είναι οι –όπως θα λέγαμε σήμερα– μεγάλες) και σε «φαύλες», παναπεί σε «μικρές». Η μετάφραση είναι μια μικρή γλωσσική τέχνη, μια ετερόφωτη τέχνη, που παίρνει φως από το πρωτότυπο και το διαχέει στην επικράτεια της γλώσσας αφίξεως του μεταφράσματος.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Κεντρωτής, Η φαύλη τέχνη της μετάφρασης»
※
Να πέφτεις δροσιά
Στα χέρια μου,
Να κλαις
Σαν άνθρωπος
Θα ήθελε να της μοιάζει, όμως εκείνη είναι αδύναμη και ζει φοβισμένη.
Η Κάρμεν θα είχε σκοτώσει τους εραστές της, θα ΄χε τελειώσει αυτόν τον παραλογισμό Μπεά.
Όχι, εκείνη δεν μπορεί, ξυπνά με τον παραμικρό θόρυβο. Και ώσπου να επιστρέψει ο νεαρός του ορόφου, ο νους της πηγαίνει στο κακό όταν ακούει βήματα στις σκάλες. Τότε σφίγγει με τα χέρια της τα χέρια της Κάρμεν, τότε προσεύχεται όπως της έμαθαν να κάνει μικρή. Σφαλίζει τα μάτια της, τα μέλη της μαργώνουν, η καρδιά της θα σπάσει σε χίλια κομμάτια. Το ραδιόφωνο στέλνει τις μεταμεσονύχτιες αφιερώσεις. Τι πρόστυχο παιχνίδι παίζεται εκεί έξω. Έχει καταπιεί την ανάσα της, κουλουριασμένη πίσω από την πόρτα.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Τα κορίτσια έρωτες»
