Μια Σχεδία τού Νόστου

Είναι οξύμωρη αυτή η μοίρα που με ακολουθεί·
Ολοένα σκοντάφτω
Στις μαύρες πέτρες που έριξα πίσω μου
Πριν φύγω κάνοντας πανιά
Για τα πέρατα τα ξαφνικά τού ύπνου
Σε πρόσωπα που κάθε λίγο συναντώ μπροστά μου
Μόλις θα ξεμυτίσω από την κρύπτη μου Continue reading «Ρογήρος Δέξτερ, Σχεδίες» →

Από τις εκδόσεις Έναστρον

10. Η τέχνη εκπληρούται

Σε μια παράσταση που συμβαίνει Σάββατο -από έναν περιθωριακό θίασο φοιτητών δραματικών σχολών- μια αποθήκη σιτηρών κατακαίγεται, ενώ κάθε κόκκος στάρι βιώνεται  περιμετρικά και απόλυτα -ή τροχίζεται ή γλείφεται- από την ηθοποιό στάχτη.  Τα ξύλα της νοτίζονται από τη βροχή και τρίζουν, ενώ το χώμα λάμπει εστιγμένο και ηχηρό, σαν ένα χριστουγεννιάτικο παιγνίδι: φουσκώνοντας – ξεφουσκώνοντας. Ενώ ξημερώνει η Κυριακή, τα όρια καταπίνονται και αποκτά σύγχρονη όψη γοτθικού καθεδρικού. Continue reading «Κωνσταντίνου Χ. Λουκόπουλου, Οι Πόλεις του Χειμώνα -κυκλοφορεί [αποσπάσματα]» →

Επιστολικές Οδηγίες
σ΄ένα σπάνιο κορίτσι
απ΄την κοιλάδα
των ναών

Αγαπητή Λούσι,
θυμήσου,
μετά το καταφύγιο
ακολουθούν διαδοχικοί λόφοι.
Ίσως έχουν
μια ονομασία κωδική,
ίσως πάλι
κάτι να σημαίνουν Continue reading «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Λούσι» →

το λεωφορείο ξεκινά
ένα κάθισμα σε περιμένει
μασουλάς ένα ψίχουλο
αναβολή στην συνάντηση
ίσιωσε τα σώμα πλησίασε
αντέχεις αντέχεις
θαύμα

πήδησε στο κρεβάτι
το τοπίο κέρδισε
ωραία Continue reading «Μαρία Πανούτσου, άμπωτις» →