στάχτες

[Περιεχόμενα τεύχους 122, Νοέμβριος 2020]

Βασίλειος Χ. Πετράκος, Προς Γεώργιο Μπαμπινιώτη…
Μαρία Παπαδήμα, Φερνάντο Πεσσόα: Ένας Ευρωπαίος του μέλλοντος
Ρομπέρ Μπρεσόν (Robert Bréchon), Η εποποιία και το θέατρο μιας συνείδησης
Χάρης Βλαβιανός, Φερνάντο Πεσσόα: ο μεγαλοφυής με τα πολλά προσωπεία
Φερνάντο Πεσσόα (Fernando Pessoa), «Δειγματολόγιο». (Επιλογή Μαρία Παπαδήμα)
Διάλογος (Νάσος Βαγενάς), «Έρημη Χώρα» ή «Άγονη γη»;
Αντώνης Εφραιμίδης, Πολιτισμός Ακύρωσης ή Ακύρωση Πολιτισμού
Εμανουέλ Μακρόν (Emmanuel Macron), Στη Γαλλία τα Φώτα δεν σβήνουν ποτέ
Πιέρ Ζουρντ (Pierre Jourde), Προς μουσουλμάνους
— Κυρίως προς μαθητές και γονείς που δεν συμφωνούν με τις καρικατούρες του Μωάμεθ
Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος Νοέμβριος 2020 —κυκλοφορεί»

Από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Περιγραφή
Σαράντα τρία διηγήματα για τα παιδικά χρόνια, την οικογένεια και τη φιλία, για τη δυστυχία και τη φτώχεια, για την αγάπη, το μίσος και το μεγαλείο της ψυχής, για τη ζωή και τον θάνατο, αλλά και τον έρωτα, τον απλό, τον μεγάλο και τον ανεκπλήρωτο.

Διαποτισμένες με έντονο συναίσθημα και πινελιές χιούμορ, οι μικρές αυτές ιστορίες είναι σαν γλυκόπικρες αναμνήσεις που ταξιδεύουν στο χρόνο, στο χθες και στο σήμερα, και στα τοπία του χωριού και της πόλης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Εξ αδιαθέτου ―κυκλοφορεί»

Από τις εκδόσεις Bibliothèque

ΥΓ. Σαράντα μέρες τώρα, ο Αντρέας Μαντάς κι εγώ, θελήσαμε να επιμείνουμε στην άμυνα μας. Πρακτικά. Καθημερινώς. Συναντιόμασταν στο μπαλκόνι του Νέου Άλαμουτ, πίναμε, συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε δώρα, επιδιδόμασταν με ειλικρίνεια (σκληρή, πολλές φορές) στο ένδον σκάπτε και στο εδιζησάμην εμεωυτόν, ακούγαμε τρομερά τραγούδια, διαβάζαμε πολύτιμες σελίδες από πολύτιμα βιβλία, συγκατοικήσαμε με το ζόφο, βουρκώσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, γράψαμε. Υποτίθεται όιτι από αύριο περνάμε σε νέα κατάσταση. Σύμφωνοι: νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα. Αλλά αυτή η αλληλοπεριχώρηση θα συνεχιστεί, όχι πια ως “Ημερολόγιο Εγκλεισμού” αλλά ως “Δεύτερη Φάση”. Ευχαριστώ τα Αδέλφια που μας στήριξαν, όλα, ιδιαίτερα τους: Φαίη Τζανετουλάκου, Μαργαρίτα Κουβάτσου, Βασίλη Κοσμόπουλο, Εύα Στεφανή, Μενέλαο Καραμαγγιώλη, Έρα Μουλάκη, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, Αθηνά Ιωάννου, και, βέβαια, τον οικοδεσπότη μας, τον ποιητή & φίλο Αντώνη Τσόκο. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ πριν ζήσουμε για πάντα, fuckin’ yeah!

Διατίθεται άμεσα και από τη στέγη Bibliothèque, Θεμιστοκλέους 76 & Βαλτετσίου, Πλατεία Εξαρχείων, τηλ. 210 8223067 (ώρες λειτουργίας: 10 π.μ. – 8 μ.μ.)

✤

✾

Ήταν όλοι τους εκεί· ο καθένας κρατούσε κι ένα νόμισμα και βρίζουνταν σαν τα σκυλιά. Στο διπλανό δωμάτιο οι δαντελένιοι καπνοί της μουσικής που εγκυμονούσε εκλεπτυσμένος φόνους. Μες τους καπνούς ξεχώρισα τον τύπο ― σερ Τζων τον έλεγαν. Ήταν εκεί και ο νεαρός που αργότερα θα κάρφωνε στο κορμί του το στιλέτο. Ο σερ Τζων αυτό δεν το έβλεπε, μόνο εγώ το μάντευα μές στους καπνούς και τα στριγγλίσματα της μουσικής που ούρλιαζε τώρα. Γιατί ο σερ Τζων εκείνη τη στιγμή άκουγε για την άγρια μουσική του σώματος του· με το χέρι του φαινόταν να κρατάει το ρυθμό της, όμως εγώ που ήμουνα μες στα μάτια τους και παρακολουθούσα τα όνειρά του έβλεπα το θύτη και το θύμα να μπλέκουνται αξεδιάλυτα. Μιλιά δεν έβγαζαν καμιά, ο καθένας και ένας κόσμος παράλληλος. Ο σερ Τζων, όπως ξέρετε, είναι ο φύλακάς μας άγγελος, κρατάει το νόμισμα· ο νεαρός είναι απαραίτητος για να υπάρχει το παιχνίδι. Όταν ο σερ Τζων σηκώνει το χέρι του εσείς νομίζετε πως κρατάει το ρυθμό της μουσικής. Εκείνη τη στιγμή, να ξέρετε, ακούει άλλη μουσική κι υπαγορεύει το ρυθμό της δικής μου και της δική σας ζωής.

*

Βιογραφία Τάκη Καρβέλα

[Τάκης Καρβέλας (1925-2017), Η μνήμη μισοφέγγαρο, εκδόσεις Γνώση 1983

✾

☙

Ἀπόψε γλέντησε
καὶ μὴν σὲ τρομάζουνε
ἡ ἀγρύπνια καὶ ἡ μέθη,
τὰ θέλγητρα τῆς νύχτας
κι οἱ ἀπολαύσεις της,
ἡ κούραση τοῦ σώματος
ὅταν θὰ πλησιάζῃ ἡ μέρα.
Ἀπόψε γλέντησε
καὶ μὴν λυπᾶσαι γιὰ τὸν ὕπνο Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Ἀπόψε γλέντησε»

από τις εκδόσεις ΑΩ

✥

Ο θάνατος της ημέρας

Όταν τελειώνει μια Κυριακή
Και μαζεύονται κοπάδια
τα θραύσματα και οι μνήμες
ξέρω, ήδη, ποιος θα ‘ναι ο θάνατος της επόμενης ημέρας

Όταν τελειώνει μια άνοιξη
Και μεθυσμένα πουλιά,
όλα τα απάνεμα σαράκια,
φαγώνουν κάθε σημείο από μέσα μου,
ξέρω, ήδη, και μιλάω, και συζητάω, γιαι το θάνατο της επόμενης ημέρας Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαριλού Καλοκάση, Ο θάνατος της ημέρας ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»