στάχτες

Εξομολόγηση

Θέλω να σου το πω,
μα πώς να αρχίσω;
Σε περιέχω
Τα μάτια σου αγκαλιάζουν τα δικά μου
Τα υιοθετώ
Μου ανήκουν
Κατοικίδια
Τα κουβαλω με τόση στοργή
όπου πάω
Τα προσέχω Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Ξηρογιάννη, Και μου μιλούν ψιθυριστά»

Περιεχόμενα τεύχους 150, Μάιος 2023

Πέτρος Μαρτινίδης, Ρωσία: Δέκα αιώνες παραπλανήσεων

Σπύρος Σφενδουράκης, Ανθρωποκαινικό Πάρκο

Κωνσταντίνα Γερ. Ευαγγέλου, Πάολο και Φραντσέσκα στην «Κόλαση» του Δάντη

Ιωάννης Ο. Ιατρίδης (John O. Iatrides), Ο συνταγματάρχης Κρις, ένας «περιπατητικός» φιλέλληνας

Κρίστοφερ Μ. Γούντχαουζ (Christopher M. Woodhouse), Αυτή η ιστορία δεν έχει αίσιο τέλος Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος 150 ―κυκλοφορεί»

· «Σα να άραξα σήμερα στο λιμάνι που άφησα, εδώ και τέσσερα χρόνια, τη Μεγάλη Παρασκευή, σ’ ένα παραθαλάσσιο εκκλησάκι στον Ωρωπό», γράφει μεταξύ άλλων ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης.

Ήταν Πάσχα, στις 6 Μαϊου 1945, 78 χρόνια πριν, όταν ο Γιώργος Σεφέρης είχε βρεθεί για δεύτερη φορά στην πόλη του Ωρωπού, όπως γράφει στη σειρά των αυτοβιογραφικών ημερολογίων του, «Γιώργος Σεφέρης Μέρες E΄, 1 Γενάρη 1945 – 19 Απρίλη 1951», στις σελίδες 15 και 16, που κυκλοφορεί από τον «Ίκαρο», έκδοση 1996, σε 248 σελίδες, και σε επιμέλεια Ε. Χ. Κάσδαγλη. Στο πρωτότυπο δακτυλογραφημένο «Καφέ» τετράδιο του ποιητή, ο τόμος είχε τίτλο «Γιώργος Σεφέρης, Μέρες του 1945 – 1951». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Θανάσης Τοτόμης, Γιώργος Σεφέρης: Οι Μέρες του Ωρωπού»

Ποιήματα από την ποιητική συλλογή Πολύ, εκδόσεις Βακχικόν

Α.
Κι αν φόρεσα στη ζωή μου τόσα υφάσματα.
Κι αν ένιωσα τα απαλά κασμίρ.
Κι αν γλίστρησα σε γυαλιστερά σατέν.
Κι αν με τύλιξαν δαντέλες λεπτοκέντητες.
Το τρυφερό πνίξιμο από τα εφτά σου τα πέπλα πάλι θα επέλεγα.
Πάλι και πάλι…
Α! Και πάλι.

Γ.
Θυμάμαι σ’ άρεσε να σε σερβίρουν.
Και χωρίς να θέλω και μήτε
το επιδιώκω καθόλου να
περιαυτολογήσω, κάτι τέτοιο
είναι η ειδικότης μου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πηνελόπη Σταυριανού, Πολύ»

Πένθος

Και να
ήρθε το τέλος
τόση αγάπη
πού πήγε
εξατμίστηκε
και τώρα
δίνονται
οι τελευταίες εξηγήσεις
ένα τυπικό φιλί
αποχαιρετισμού Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γρηγόρης Σακαλής, δύο ποιήματα»

[…] Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό τους, έφυγε κι ο Μιχάλης για τον Πειραιά, και το σπίτι αφέθηκε να ρημάξει. Μαζί του πήρε μόνο τα ραβδιά και μια φωτογραφία όπου φαινόταν ο πατέρας του να βαστάει μια τσάπα, ο ίδιος με το πρώτο του ραβδί (της αγριελιάς) κι η μάνα του έγκυος στα δίδυμα, σχεδόν με την κοιλιά στο στόμα. Για τον Μιχάλη, τα δίδυμα ήταν σαν να μην είχαν γεννηθεί. Δεν τα ξανάδε κι ούτε μίλησε ποτέ στα δικά του παιδιά γι’ αυτά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Οικογενειακή ρίζα 70 ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»