στάχτες

Είναι κάποιες στιγμές που θέλω να του δώσω μια γερή μπουνιά και να τον κάνω να πονέσει. Θέλω να τον εκδικηθώ για εκείνες τις ώρες της ζωής μου που ξόδεψα και ξοδεύω ακόμα, παρέα μαζί του. Στη δουλειά, διαμορφώνοντας έγγραφα, επιστολές και πίνακες. Στο σπίτι, ροκανίζοντας μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μου, χωρίς να το καταλάβω. Παρατηρώ, ενημερώνομαι, σχολιάζω, σχεδιάζω. Ώρες ατελείωτες. Ώρες που αν καθόμουν να τις μετρήσω, θα με έζωνε απελπισία… Όμως, δεν το κάνω.
Κάθε φορά που νοσεί αυτός με ιό, συνειδητοποιώ πόση ανάγκη τον έχω. Mακριά του υποφέρω. Η σκέψη πως μπορεί να τον στερηθώ, με αποδιοργανώνει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ειρήνη Θυμιατζή, Σχέση τρυφερά βασανιστική…»

Σώμα Ι

Ρωγμή,
Ένα τριαντάφυλλο στα βράχια
Μικρό
Τρυπάει το πέλμα
Το πέλμα ματώνει
Το τσιμπάει κι ο γλάρος
Σουρωτήρι
Βέβαιη η πτώση Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Ξηρογιάννη, Σώμα»

Είναι Μάρτης. Σε ένα στενό συνοικιακό διαμέρισμα στο κέντρο, που πότε λιάζεται, πότε ανεμοδέρνεται από τον αλλόκοτο καιρό, μένει ο Μουσικός. Στο γκρίζο αυτό χαρτόκουτο, που δοκιμάζονται οι νέοι και τιμωρούνται οι μεγαλύτεροι, ο ήχος τρυπάει τα μεσοτοιχία όπως οι λογαριασμοί τρυπούν τη τσέπη τους. Μονάχα ανήσυχα πνεύματα ζουν εδώ. Φοιτητές, φτωχές οικογένειες και πρόσφυγες μονοπωλούν το ετοιμόρροπο οίκημα. Αγωνία, άγχος και φόβος πεταμένα σε ένα καζάνι και σαν ατμός αναδύεται το μείγμα αυτό που ονομάζουν καθημερινότητα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μιχάλης Βλασόπουλος, Ο μουσικός»

[Περιεχόμενα τεύχους 133, Νοέμβριος 2021]

Για πρώτη φορά σε μετάφραση τα πλήρη κείμενα όλων των επιστολών που αντηλλάγησαν ανάμεσα στον πνευματικό αρχηγό του Αγώνα Αδαμάντιο Κοραή με τον φημισμένο στοχαστή του Διαφωτισμού και τρίτο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Τόμας Τζέφερσον.

Ιωάννης Δ. Στεφανίδης, Η μοίρα των πολλών και η διάσωση των λίγων
Μωυσής Ελισάφ, «Μου είναι αδύνατον να σας πιστέψω»
Μάριο Βίττι (Mario Vitti), Ανδρέας Kάλβος. Ένας κύκλος κλείνει
The Athens Review of Books, Γιγαντομαχία Γιγάντων: Μπαμπινιώτης – Βαρουφάκης
Πέτρος Μαρτινίδης, Νεκρολογία για έναν εξ ορισμού αθάνατο
Κολμ Τομπίν (Colm Tóibín), Τζέιμς Μέρριλ – «Πρέπει να είμαστε ελαφριοί!»
Εμμανουήλ Ροΐδης, Ιστορία ενός Πιθήκου. Η τελική μορφή του κειμένου.
— Έρευνα: Λάμπρος Βαρελάς, Σωτήρης Τσέλικας Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος Νοεμβρίου 2021 —κυκλοφορεί»

(Ρέκασμα στον Άσημο Τραγουδιστή)

Όχι πολλά χρόνια μετά την αποχώρησή του θα βαλθούν οι επόμενες γενιές, να βρουν κάποια  στοιχεία που δεν θα είναι βέβαια για την δημιουργική παραγωγή του, όσο για την καταγραφή της περιουσίας, σαν αυτά που ψάχνουν οι τυμβωρύχοι στους τάφους όσων χάνονται στον χρόνο.

Το παράξενο θα ήταν να έβρισκαν κάτι, καθώς  στέγη δική του δεν είχε πάνω απ’ το κεφάλι του, ήταν χρόνια πρόσφυγας, ανέστιος, περιπλανώμενος γιατί βάραινε πάνω του η δικαίωση ενός χαμού αναπόφευκτου, κινημένου από δυνάμεις ανεξιχνίαστης μοίρας, γι’ αυτό, και που δεν είχε κατοικία που άρμοζε σε έναν άνθρωπο του βεληνεκούς του στο οποίο να έχουν παραχθεί πονήματα της μεγαλοφυΐας του, δεν είχε και τόση αξία. Αυτά είναι ιστορίες για κριτικούς, λάτρεις των βιογραφιών, ίσως και για την εφορία. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Χαϊμάνη, Εκτός απροόπτου»

Είχα από τα δεκαοκτώ μου να βρεθώ στη γενέθλια πόλη τέτοια εποχή, βαθύ φθινόπωρο. Με την αφυπηρέτηση απελευθερώθηκε ο διαθέσιμος χρόνος για διαμονή και έγινε απαραίτητη η τακτική φυσική δραστηριότητα, πεζοπορία σε έντονο ρυθμό μια ώρα καθημερινά. Στη διαδρομή μου κοντοστάθηκα σ’ ένα τρίπατο σπίτι αρχιτεκτονικής των αρχών του ’60. Κατασκότεινο το σπίτι του θείου Άγγελου και της θείας Φανής.

Τέτοια μέρα των Ταξιαρχών κάναμε επίσκεψη οικογενειακώς στο θείο Άγγελο. Όχι, όχι δεν υπήρχε κάποια συγγένεια εξ αίματος ή εξ αγχιστείας. Ήταν καρδιακός φίλος του πατέρα μου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Τασούλα Γεωργιάδου, Κάποτε των Ταξιαρχών»