στάχτες

Ανταπόκριση

δεν μπορεί να σταθεί συγνώμη σε μια στενή, μικρή καρδιά. Αυτό μόνο.

Ο ανταποκριτής μας μεταφέρει ορισμένες σκηνές. Ο αναγνώστης θα κρίνει.

«Η αίθουσα ήταν τόσο μικρή που οι ένοχοι μπλέκονταν με τους αθώους και σε λίγο κανείς δεν ήξερε ποιος έφταιγε και ποιος ήταν άμοιρος των εξόχως σοβαρών ευθυνών. Σε κάθε έδρανο στριμώχνονταν καμιά δεκαριά παλικαράδες. Και δεν φτάνει αυτό αλλά και στο ακροατήριο είχε συρρεύσει ένα πρωτόγνωρο πλήθος. Όλοι στοιβαγμένοι μες στην ομίχλη του καπνού. Ένας πλανόδιος που τα κατάφερνε να περνά με έναν παράξενο τρόπο, – θα είχε δουλέψει σαν ακροβάτης στην Μπρέσια, αλλιώς δεν εξηγείται – ,  πουλούσε την πραμάτεια του και αγνοούσε επιδεικτικά και έδρες και σεβασμούς. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Σέρμπουργκ 1822, δικαστικό ρεπορτάζ, παλιό Κακουργιοδικείο»

[..]Ο πατέρας μου δεν ήταν αυτό που λέμε «έμπορος». Προερχόταν από καλή νησιώτικη οικογένεια, ανήκε δηλαδή στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν έχουν ανάγκη να κοπιάσουν πολύ για να ζήσουν. Το εμπόριο ήταν ένας συμβιβασμός, μια επιλογή που δεν βασίστηκε στην ικανότητά του να αγοράζει φτηνά και να πουλά ακριβά, αλλά στην προτίμησή του να κάθεται πίσω από ένα γραφείο, να κάνει τα βασικά για την ενημέρωση του Βιβλίου Αποθήκης και του Καθολικού, και κατά τα άλλα να κλείνει την ώρα που τα καταστήματα έκλειναν και να συναντά τις παρέες του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αλέξης Πανσέληνος, Λάδι σε καμβά ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

Από τις ΑΩ εκδόσεις

Τριάντα ένα ποιήματα και μια δια πίστωση που έφτασαν από μακριά. Ερωτικά και μέσα από τις ανεπούλωτες πληγές μας, ουρανοκατέβατα από τις αβύσσους μας. Ιπτάμενος Ολλανδός και Φάτα Μοργκάνα ο ένας για τον άλλον. Παιδιά της αβύσσου, η λύση του αινίγματος και το αίνιγμα ταυτοχρόνως. Με εμμονικά ερωτηματικά «Ποια πληγή σου άραγε να ταί ριαξε με την πληγή μου;/ και ποια σκοτάδια σου/ Στο σκοτάδι μου να βρήκαν φως;» Ένας ακόμα κύκλος με θεοσκότεινο Φως.

*

ΠΗΓΆΔΙΑ ΖΉΣΑΜΕ ,
ΠΗΓΆΔΙΑ ΜΑΡΤΥΡΆΜΕ

Από τα πόδια σε βουτάει η ποίηση κάθε που
σε γκρεμίζει η ζωή,
«το καταφύγιο που φθονούμε»,
σωσίβιο στο χάος
Όπως κι οι ιστορίες μας,
Ένας κουβάς με κομμένο σκοινί
στο βάθος του πιο δικού μας πηγαδιού,
Αλλά κι ο ίλιγγος του ύψους μάλλον Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Γκίκα, Άβυσσος άβυσσον επικαλείται ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

«[…]Έφτασα στο λιμάνι. Η θάλασσα δεν έλαμπε, την καταλάβαινες μονάχα από το θόρυβο που έκανε χτυπώντας στο γλιστερό τοίχωμα του μόλου, και από την αρχαία μυρωδιά της. Ένα αργό κύμα είχε πιάσει δουλειά στους βράχους. Μπροστά στη φυλακή περπατούσαν οι δεσμοφύλακες. Κάθισα στο μόλο, σ’ ένα σημείο προφυλαγμένο από τον άνεμο. Μπροστά μου ήταν η πόλη με τα αβέβαια φώτα της. Ήμουν νυσταγμένος και αποθαρρημένος. Η νύχτα με απέρριπτε. Και δεν περίμενα τίποτα από τη μέρα. Τι έπρεπε να κάνω; Θα ήθελα να χαθώ μέσα στη νύχτα, να αφοσιωθώ ψυχή τε και σώματι σ’ αυτήν, στο σκοτάδι της, στην εξέγερσή της, αλλά καταλάβαινα ότι αυτό που με έλκυε σ’ αυτήν ήταν μια μουγκή, απελπισμένη άρνηση της μέρας. Τώρα πια ούτε η Λουπέσκου του στενοσόκακου με τραβούσε πλέον: ήταν μια τριχωτή και κοκαλιάρα γυναίκα, και το σπίτι της βρωμούσε. Θα ήθελα από κείνα τα σπίτια, από εκείνες τις σκεπές, από εκείνη τη βουβή φυλακή, να ζυμωθεί κάτι και να σηκωθεί, να ξυπνήσει, να ξεκινήσει μια διαφορετική μέρα. «Μονάχα οι μεγάλες μέρες», σκέφτηκα, «μπορούν να έχουν μεγάλες νύχτες[…]»

*

[Από την Είσοδο στον πόλεμο του Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) ―εκδ. Καστανιώτης-2005, μτφ. Ανταίος Χρυσοστομίδης

[Επιλογή του φίλου Μανώλη Γιούργου στο  fcbk]

❋

Επιτέλους! Μήνες περίμενα αυτή τι στιγμή. Εφημερίες, χειρουργεία, πανδημία, lockdown, αγαμίες. Όλα πήγαιναν χάλια. Αλλά τουλάχιστον για 2 εβδομάδες δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι τίποτα απ’ αυτά. Το επόμενο 15νθήμερο θα ήμουν εγώ, η θάλασσα και οι κατακτήσεις μου. Ή απλά εγώ κι η θάλασσα. Οι άνθρωποι που δεν κάνουν μεγάλα όνειρα, δεν απογοητεύονται κιόλας. Αυτό το σπίτι δίπλα στη θάλασσα με την ιδιωτική παραλία που είχα νοικιάσει, ήταν ίσως η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου όλη που είναι ένα τσιγάρο, που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω. Γιατί πραγματικά στη φάση που ήμουν, νομίζω θα σκότωνα για λίγη ησυχία. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Χρήστος Χατζηκωνσταντίνου, Καλοκαιρινή άδεια κι ανθρωποκτονία: Πώς η υπερκόπωση σε κάνει να αναπολείς τη Χιροσίμα»

Περιεχόμενα τεύχους 144, Νοέμβριος 2022

Βασίλης Χατζόπουλος, Ένα πρωτότυπο βιβλίο για μια Ένωση Δικαίου

Νικ Γερμανάκος (συνέντευξη στον Αχιλλέα Φωτάκη), Καλιαρντά, ρεμπέτικα και δικαστήρια

— Γυρίζοντας την Αθήνα με τον Ηλία Πετρόπουλο (1965-1974)

Πέτρος Μαρτινίδης, Μαθητευόμενοι μάγοι – Άντονι Μπίβορ

Περικλής Σ. Βαλλιάνος, Ευρώπη και Ρωσία, ή τι γνώριζε ο Μίλαν Κούντερα

Μιμή Βασιλάκη, Ο «υπηρέτης του λαού» Βολοντίμιρ Ζελένσκι Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος 144 ―κυκλοφορεί»