Καίτη Παυλή, Αναχώρηση

Χορεύοντας πορεύονται πολλοί μέχρι το τέλος
Άδοντας μπαίνουν στο μαύρο ποταμό και πάνε

Είναι κι αυτοί που ξυπνούν μέσα στη νύχτα
Από μια συνεχή ανησυχία –μόνοι-
Και πριν συλλογιστούν την αναχώρηση
Τους αρπάζει αίφνης το κρύο χέρι.

Μα πιο πολύ τη σκέψη μου και την καρδιά ταράζει
Όταν ένα τυχαίο τρίκυκλο, μια κατσαρίδα
Προβάλλει ολοταχώς με θράσος απ’ το σκότος
Κόβει των ποιητών το όνειρο στη μέση
Απογυμνώνοντάς μας απ’ το ποίημα και
Το μαχαίρι τελεσίδικα καρφώνοντας
Στο σώμα της ανατέλλουσας ημέρας
Άφωνα αφήνει τα μελλούμενα.

φωτο: Στράτος Φουντούλης