Ιωσήφ Μπρόντσκι, Αγάπη ―μτφρ.: Δημήτρης Τριανταφυλλίδης

Δυο φορές πετάχτηκα στον ύπνο μου απόψε
σύρθηκα στο παράθυρο κι είδα τα φώτα,
μια φράση μισοτελειωμένη του παραμιλητού,
σαν τα αποσιωπητικά, οδηγεί στο μηδέν
ανήμπορη να με καθησυχάσει.

Έγκυο σε ονειρεύτηκα και να,
μαζί σου τόσο χρόνια ζώντας,
την ενοχή μου ένιωσα και με το χέρι
με χαρά την κοιλιά ψαχούλεψα,

στην ουσία όμως φορούσα παντελόνι

και κούμπωνα το κουμπί. Πηγαίνοντας στο παράθυρο,
ήξερα πως σ’ άφηνα μόνη,
εκεί στη σκοτεινιά,
να κοιμάσαι υπομονετικά
να περιμένεις να γυρίσω,
δίχως παράπονο
για το εκ προμελέτης διάλειμμα.

Κι αυτό γιατί στο σκοτάδι συνεχίζεται εκείνο
που διακόπτεται στο φως.
Εκεί είμαστε παντρεμένοι, σύζυγοί, εκείνα τα τέρατα
με τις δύο σπονδυλικές στήλες, ενώ τα παιδιά δεν είναι παρά
η δικαίωση της γύμνιας μας

θα ξανάρθεις κάποια νύχτα
αδύνατη και κουρασμένη,
και βλέποντας τον γιο ή την κόρη
τους αβάπτιστους,
θα τραβήξω το χέρι απ’ το διακόπτη
μη έχοντας το δικαίωμα να σας αφήσω σ’ εκείνο το βασίλειο των σιωπηλών σκιών,
μπροστά στο φράχτη των ημερών,
που εξαρτώνται από την δική μου ανημπόρια
να φτάσω στο ύψος σου.

Ιωσήφ Μπρόντσκι «Αγάπη» (1940 – 1996)