στάχτες

Ποτέ ξανά πια*

Τώρα που το δωμάτιο γυμνό και σκοτεινό
Τώρα που και το σπίτι ολότελα αδειανό
Κι αυτό απέναντι το καφενείο μας
« Συνάντηση», έρημο και κατάκλειστο
Γερμένος στο παράθυρο τι περιμένεις;

Ποιο κρύο χέρι τις αναμνήσεις και τα όνειρα
και τη ζεστή ακόμα ανάσα πίσω σου
έσβησε και παγώνει ξαφνικά και
Στο βάθος η πυκνή πόλη πώς έγινε
ανεστραμμένο δοχείο στο χώμα ξανά;

Τώρα ούτε ήχος μήτε φωνή καμιά
Κι ούτε καν ένας χτύπος στο παράθυρο.
Μονάχα το βραχνό απ’ έξω κρώξιμο
Από κατάμαυρο σαν το κοράκι πουλί
Όχι σε δέντρο πάνω, μα σε οδόσημο

Σαν υπενθύμιση τετελεσμένων ηχεί
Ή μήπως των επερχόμενων προειδοποίηση
μέσα στη Νύχτα; Και πώς να πεις «ποτέ ξανά πια»;

*

©Καίτη Παυλή

Το σχέδιο είναι της ζωγράφου και ιστορικού τέχνης Σοφίας Τζίμα

 

*Εμπνευσμένο από τις τωρινές συνθήκες, μια κάποια παραλλαγή του θέματος και της επωδού “Nevermore” του γνωστού ποιήματος The Raven ( Το Κοράκι) του Edgar Allan Poe.

❀