Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα

Mην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα
Τα γηρατειά πρέπει να καίνε και να παραληρούν στο δειλινό.
Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.
Οι σοφοί μαθαίνουν τελικά πως το σκοτάδι έχει δίκιο,
Γιατί οι λέξεις τους δεν έδωσαν ούτ’ έφεραν την αποκάλυψη, κι όμως
Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ντίλαν Τόμας: Οργήσου, οργήσου για το θάνατο της μέρας»

Μετάφραση Γώργος Κεντρωτής

Την περίμενα το βράδυ στο κυνηγετικό καταφύγιο, κοντά στο Νεκρό Ποτάμι. Στον απόκοτο άνεμο της νύχτας σείονταν τα έλατα με το φρικίασμα των σαβάνων, αλλά και με της πυρκαγιάς το τριζοβόλισμα. Η μαύρη νύχτα ήταν στρωμένη με πάχνη, σαν λευκό σατέν κάτω από βραδινό ένδυμα, — έξω, χέρια συστραμμένα έτρεχαν από παντού επάνω στο χιόνι. Οι τοίχοι ήσαν μεγάλα σκούρα παραπετάσματα, στις δε χιονισμένες στέπες αναδύονταν λευκά σεντόνια, μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι, σάμπως φωτιές, κι έβγαιναν μέσα από παγωμένα τενάγη: υψωνόταν το μυστικό φως των κεριών. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Julien Gracq, Ο ψυχρός άνεμος της νύχτας»

Στις εννιά η ώρα το πρωί, εκεί που παίρναμε το πρωινό μας στη βεράντα του ξενοδοχείου Ριβιέρα στην Αβάνα, ένα τρομακτικό κύμα εμφανίστηκε στα καλά καθούμενα-η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ήρεμη-και ήρθε και συντρίφτηκε πάνω μας. Σήκωσε τα αυτοκίνητα που πέρναγαν μπροστά στην παραλιακή λεωφόρο καθώς και μερικά άλλα που ήταν παρκαρισμένα εκεί κοντά και τα τίναξε στον αέρα κάνοντάς τα κομμάτια στον πλαϊνό τοίχο του ξενοδοχείου.

Ήταν σαν μια έκρηξη δυναμίτη που σκόρπισε τον πανικό στους είκοσι ορόφους του κτιρίου μας, και μετατρέποντας το χολ σε ένα σωρό από σπασμένα γυαλιά όπου πολλοί ενοικιαστές είχαν εκσφεντονιστεί στον αέρα σαν έπιπλα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Gabriel García Márquez, Ενοικιάζονται όνειρα»

Από τις εκδόσεις Διόπτρα ―Μετάφραση: Χριστίνα Σωτηροπούλου

Eπετειακή έκδοση 25 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου

Ο καθηγητής Ντέιβιντ Λούρι είναι ένας χωρισμένος πενηντάρης που νιώθει πόθο αλλά όχι πάθος. Όταν η σχέση του με μια φοιτήτριά του προκαλεί σκάνδαλο, χάνει τη δουλειά του, οι φίλοι του τον κάνουν πέρα και η πρώην γυναίκα του τον γελοιοποιεί.

Ο Ντέιβιντ καταφεύγει στο απομονωμένο αγρόκτημα της κόρης του, και η επίσκεψή του παρατείνεται, καθώς προσπαθεί να βρει νόημα σε αυτή τη σχέση, τη μόνη που του έχει απομείνει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «J. M. Coetzee, Ατίμωση ―κυκλοφορεί»

από τις εκδόσεις Άγρα, σελ. 40 ―μτφρ. Μαρία Αγγελίδου – Άγγελος Αγγελίδης

Ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο ομοιογενής. Η εντονότερη πνευματική εντύπωση από κάθε ταξίδι μου τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλες τις επί μέρους ευτυχισμένες εκπλήξεις : μια υφέρπουσα φρίκη απέναντι στην ομογενοποίηση του κόσμου. Όλα γίνονται ομοιόμορφα στις εξωτερικές εκφάνσεις της ζωής, όλα επιπεδοποιούνται σ’ ένα ομοιογενές πολιτιστικό σχήμα. Τα ιδιαίτερα έθιμα των λαών απαλείφονται, το ντύσιμο εξομοιώνεται, τα ήθη διεθνοποιούνται. Οι χώρες φαντάζουν όμοιες μεταξύ τους, η ζωή και η δράση των ανθρώπων είναι ενταγμένες στο ίδιο πλαίσιο, οι πόλεις τους όλο και πιο ίδιες στα εξωτερικά τους γνωρίσματα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Stefan Zweig, Η ομογενοποίηση του κόσμου»

«Μα σκέψου, στα δώδεκα μου χρόνια να μ’ αρπάξουν απ’ τον Πύργο, από τα γύρω μου κι απ’ ότι πιο πολύτιμο είχα τότε και να με κάνουνε κυρία Λίντον, γυναίκα ανθρώπου ξένου, αποδιωγμένη απ’ τον παλιό μου κόσμο! Βλέπεις τι φοβερό που ήτανε… Κι ας κουνάς το κεφάλι σου, Νέλλυ, φταις λίγο κι εσύ γι’ αυτά όλα. Θα ‘πρεπε να μιλήσεις στον Έντγκαρ, στ’ αλήθεια, και να τον αναγκάσεις να μ’ αφήσει ήσυχη… Ω, κλαίω ολόκληρη! Θα ‘θελα να ‘μουν έξω τώρα! Να ‘μουνα ξανά ένα κοριτσόπουλο, άγριο και θαρραλέο και λεύτερο, να γελάω με τα πειράγματα και τις προσβολές των άλλων, αντί να μου φέρνουνε την τρέλα! Γιατί τάχα άλλαξα έτσι; Γιατί το αίμα μου ανάβει σα μου πουν δυο λόγια; Ω, είμαι σίγουρη πως θα ξαναγινόμουν όπως πριν, αν ξαναβρισκόμουν ανάμεσα στα ρείκια του βουνού μου! Άνοιξε το παράθυρο, έτσι, ορθάνοιχτο! Στύλωσε το ανοιχτό! Γρήγορα! Γιατί δεν κουνιέσαι;» Συνεχίστε την ανάγνωση του «Emily Brontë, Η αγάπη μου είναι σαν το φύλλωμα του δάσους»