Γιώργος Γκόζης, Έχω μια αδελφή -3 [2015]

Αρχείο 17.8.2015

Η μολοσσος δεν κουνησε καν βλεφαρο, σαν να μην άκουσε. Περιμενε να δει πως θα χειριστει ο ιδιος το ζητημα. Αμαχητι δεν επροκειτο να τον στεψει από βασιλεα υποδιευθυντη. Διχως εκεινος να παρει απαντηση από τα σφαλιστα, ολοισια χειλη της, τα ομοια με ξαπλωμενο Ιώτα κεφαλαιο πανω στο ανεκφραστο προσωπο της, συνεταραχθη εντος του για μερικα δευτερολεπτα. Ανακτωντας όμως ακαριαια την αυτοκυριαρχια του, συνεχισε καθολου πια τρακαρισμενος:

«-Για ελατε! Για ελατε! Για ν’ ακουσω τη Σουλιωτοπούλα!» και ξεκινωντας να άδει, παρεσυρε τους υπόλοιπους:

Είμαι μια ελληνοπούλα
που σαν μια Σουλιωτοπούλα
αγαπώ με την καρδιά μου
την πατρίδα τη γλυκιά μου.

Κι αν εχθρός μας έρθει πάλι
με σκοπό να μας προσβάλλει
ΟΧΙ!, δεν θα τον αφήσω
και θα τον φωνάξω: ΠΙΣΩ!.

Στον τελευταιο στιχο της δευτερης στροφης, ο κύριος Κοκός Γκάγκας διεκοψε την απαγγελια ευρισκομενος σχεδον εκτος εαυτου:

«-Τί άκουσα; Είσαστε με τα καλά σας; Το σωστό είναι ‘να ΤΟΥ φωνάξω: πίσω!’, φύγε δηλαδή, να υποχωρήσει ο εχθρός. Αν απαγγείλουμε ‘να ΤΟΝ φωνάξω πίσω’, είναι σα να τον καλούμε να επιστρέψει. Αλλά σας βλέπω εσάς εκεί τους πισινούς στη γαλαρία», ειπε προκαλωντας χάχανα στην αίθουσα, «το τραβαει ο οργανισμός σας. Τελος παντων, καταφέρατε να με συγχύσετε. Πάμε ένα άλλο. Είναι πασπαρτού και το τραγουδάμε σε όλες τις εθνικές επετείους -και στην εικοστή ογδόη Οκτωβρίου και στην Εικοστή Πεμπτη Μαρτιου: Της πατρίδας μου η σημαία.!”, διεταξε, εφοσον η αιθουσα ειχε ηδη ζεσταθει ωδικως. Ταυτοχρονα και ξαφνικα και στα καλα καθουμενα ο κυριος Γκάγκας σαν του πατησανε το μεγαλο το νυχοποδαρο στο λεωφορείο φωναξε πάλι δις:
«-Πρεσβυτέεερα! Πρεσβυτερα!», ζητωντας με αυτοπεποιθηση αυτή τη φορα τη συνδρομη του λαμπραντορ, τωρα που δαμασε το ποιμνιο του.
«-Εσεις, πρεσβυτερα, να κρατατε το ισο!», κοινως εκεινη να χτυπαει με το τακουνι της ρυθμικα το μωσαικο, τεχνη που κατειχε αλλωστε σε ικανοτατο βαθμο απο τις καθημερινες διατατικές ασκησεις του αστραγαλου κατά την πρωινη προσευχη.

-”Εμπρος, παιδια, ολοι μαζι!” και η ομηγυρη απαγγελει:

Της πατρίδας η σημαία
έχει χρώμα γαλανό
και στη μέση χαραγμένο
έναν κάτασπρο σταυρό.

Κυματίζει με καμάρι
δεν φοβάται τον εχθρό
σαν τη θάλασσα είναι γαλάζια
και λευκή σαν τον αφρό.

Ομοιος με maestro grande συντονιζει με το καλο του το χερι, το δεξι, τα αγορια και με το εξ ευωνυμων τα κοριτσια. Ετσι είναι το σωστο. Δεξια τ’ αγορια, αριστερα τα κοριτσια, Ο ιδιος με τα ποδια βιδωμενα στο πατωμα γερνει το σώμα του μια μπρος και μια πισω ως ανθρωπινο εκκρεμες, ενώ η φραντζα ανεμιζει με την κινηση. Ο κυριος Κοκός Γκάγκας επιτελους ευφραινεται:

«-Μπράβο, βρε, μπράβο, συγκινηθηκα, έτσι σας θέλω! Καλά εσείς», και απευθύνθηκε στα θηλεα, «ψόφιες σήμερα. Μουσικώς άτονες, κοινώς παράφωνες, ασυγχρονιστες, ένα δραμα, μια φρίκη! Ενώ οι λεβέντες μου, τα παλικάρια μου», ειπε απυθυνομενος στα αρρενα, «αστερια βρε, φυσεκια -που ταιριαζουν και με το πνευμα του ’21! Ας είναι όμως. Τώρα που βρηκαμε τον ρυθμο μας», συνέχισε καθως τωρα ετοιμαζοταν για αυτό που περιμενε η πρεσβυτερα να ακουσει, «θα ήθελα να τραγουδησουμε κατι για τα αδέλφια μας στη Βορεια Ήπειρο. Έχω πάρει και την σχετική άδεια από τον κύριο Διευθυντά για αυτό που θα σας εξιστορησω».

Με προπομπο αυτή την μικρή πρόβα και τα πλαστικά της σημαιάκια με το κίτρινο σιρίτι, η τριαδα Μοσχου, Μονοσυλλαβου και Ιουλιας θελει η γιορτη της επομενης ημερας να εξελιχθει σε υπερπαραγωγη. Σκοπευουν κατά τη διαρκεια της να στειλουν ενα ηχηρο μηνυμα που δια μέσου του τρυφερου μοχλου των παιδιων θα βρει τους αποδέκτες του. ‘Ενα μηνυμα τοσο δυνατο, ώστε να φτασει μεχρι την οροσειρα της Πινδου κι ακομα παραπερα.

«Εκεί», ειπε και δείχνει τον Γεωφυσικό Άτλαντα κρεμασμένο στον πίνακα, «υπάρχει μία χώρα που βασανιζει τα αδελφια μας που περιμένουν από εμάς τη βοήθειά μας! Ο σεβαστος μας Μητροπολίτης μας Παγουριανης και Κοκκυτη Δισσεβαστιανός [προσοχή, το τονίζω: το Σεβαστιανός με δισ-, δυο φορες σεβαστος δηλαδη, και όχι με δυσ-, καθολου σεβαστος δηλαδη, σύμφωνοι;], σπάει με κινδυνο της ζωης του κάθε βδομαδα τα μπλοκα των συνορων και στέλνει στα αλύτρωτα αδέλφια μας τρόφιμα και ρούχα. Αυτή η χωρα εκεί» και τώρα δείχνει μια ασπρίλα στον χαρτη, «είναι η Αλβανία. Εκεί βρίσκεται υπόδουλη η Βόρεια Ήπειρός μας! Είναι η Αδελφη που μας εκλεψαν. Είναι η Αδελφη που μας στερησαν! Καλα μου παιδια, τώρα θα ακούσουμε ένα ωραιότατο τραγούδι που μιλάει για αυτή τη σκλαβωμενη μας αδελφή» και αρχισε την αναγνωση από φωτοτυπιες που από πριν ειχε φροντισει να μοιρασει στην ταξη, ενώ το κασετοφωνο περνουσε από το Μη Όν διά του φωτεινου με κοκκινο λαμπακι On στο Όν:

Έχω μια αδερφή,
κουκλίτσα αληθινή,
την λένε Βορειο Ήπειρο,
την αγαπώ πολύ (δις)

Κουκλίτσα αληθινή,
της κλέψαν την φωνή,
την πήρανε αιχμάλωτη
οι άτιμοι οι εχθροί (δις)

-αυτό το ‘δις’ πολύ παίδευε έναν από τους μαθητες του κυριου Δομνηνου, τον Αντρικο, που σκεφτοταν αν ήταν αραγε συντομογραφία του ενός δισεκατομυριου με τα εννια μηδενικα που είχαν προσφατα διδαχτει στην αριθμητική ή μηπως σήμαινε τις δυο φορές, αυτό που στα ελληνικα λεγεται twice; “Τελος παντων, δεν είναι της στιγμης αυτό”, ειπε από μεσα του ο Αντρικος και συνεχισε μαζι με τους υπολοιπους-,

Στο βάθος μακριά,
προβάλει η Κορυτσά,
τη βλέπω και ραγίζεται
η δόλια μου η καρδιά (δις)

Και τώρα που μπορώ το όπλο να κρατώ
και ανήκω εις τον ένδοξο ελληνικό στρατό (δις),

θα τρέξω μιαν αυγή,
χωρίς διαταγή,

-«-Παραδοξο», αναρωτιετασι παλι ο Αντρικος, «οι ανθρωποι που κατεξοχην εξυμνουν την πειθαρχια και την υπακοη, δηλαδη οι στρατιωτικοι, να παραβουν διαταγες και να μπουν σε ξενη χωρα; Ποιοί είναι οι ατιμοι αυτοι εχθροί αραγε; Πες με προφητη δυο δεκαετιων μπροστα, αλλα λες να είναι εκεινοι που θα γινουν χαμαληδες και πλυστρες στην Ελλαδα του Χρηματιστηριου του ‘90; Εκεινοι που τοτε δεν θα ΄χουνε ούτε μαντηλι για να κλαψουνε;», για να συνεχίσει προφητικώς με ένα κρεσεντο διαδακτισμού: «-Ποιά είναι αυτή η Αδελφή που τα ιδια της τα παιδια θα την παρατησουν οικειοθελως και θ’ αφησουν πισω τα γεροντια της μονα απεναντι στον αλβανικο εθνικισμο; Και τοτε που οι ελληνικοι πληθυσμοι θα εχουν αδειασει οικειοθελως τα χωριά της Ηπείρου με τις προτροπες δυο μελλοντικων πρωθυπουργων της Ελλάδας, τοτε που τα σύνορα θα έχουν ανοίξει προ πολλού και δε θα χρειαζεται κανεις να σπαζει τα μπλοκα, η ΒάΦΕΣ ποιον λόγο ύπαρξης θα εχει; Πολύ θα επιθυμουσε να ήταν ακόμα περίκλειστη η Αλβανία με το παγκοσμίως πατενταρισμένο αθειστικό καθεστώς του Ενβερ Χότζα. Αυτό που εξαφανιζε ανθρώπους και καταπατουσε δικαιωματα εθνικων μειονοτητων, ωστε να δικαιωθει και ο στιχος του Καβαφη:
‘Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις’.
Πάλι αφαιρέθηκα, επανερχομαι στη χορωδια, τελειωνει και το τραγουδι»-

για να αγκαλιάσω δυνατά
την όμορφη αδερφή (δις).

Το τραγουδι ειχε πραγματι φτασει στο τελος και «’Ολοι μαζί, δυνατά: Ζήτω!», πανηγυρισε ο Μονοσυλαβος Κοκό Γκάγκας. Το ζήτω με θαυμαστικο και αμεσως μετά: «Ζήτω η Ελλάς!». ΄Ετσι ακριβώς. «Ελλας» κι όχι “Ελλάδα”. Επίσης και διευκρινιστικα αυτό το τελευταιο Ζητω η Ελλας το φωναξε με τα δύο του λαμδα βαρια και ευκρινή για την αποφυγη παρανοησεων λογω παρηχησης: άλλο η ΕΛΛΑΣ με δυο λαμδα κι άλλο η ΕΛ.ΑΣ. με ένα λαμδα. Άλλο Ελλας κι άλλο Ελ.Ασ. Άλλο το Όλον και άλλο το Επι Μερους. Άλλο το Γενικό και άλλο το Ειδικό. Άλλο Πεπη κι άλλο Πρεπει.
Έτσι κι αλλιως, οσα περισσοτερο λαμδα εχει η λεξη, τοσο περισσοτερο πατριωτης οφειλει να αισθανεται κανεις.

Η βαριετε performance του Μονοσυλλαβου ελαβε τελος. Μπορουσε να θεωρει τη θεση του Υποδιευθυντη στο τσεπακι του, ολοδικη του και για έναν επιπλεον λογο: Η κυρια Ιουλια βουρκωσε. Το δακρυ που θολωσε το αριστερο της ματι και ως δια μαγειας ή ακόμα και ως εκ θάυματος κυλησε από εκεινο το σημειο βουστροφηδον στο δεξι της μαγουλο ηταν εκτος από μυστηριο και μια ολογλυκη πιτσιλια καλοσυνης από φρεσκοστυμμενο χυμο λεμονιου στο ανυδρο δερμα της.

Ανήμερα της γιορτής της 25ης Μαρτιου ακουστηκαν όλα τα τραγούδια που ειχαν απαγγελθει στην προβα. Όλα, εκτος από ένα, αυτό της Αδελφής. Κάποιος πατέρας και συγκεκριμένα ο κυρ Σωκρατης ακουσε την προηγουμένη κατά τη διαρκεια του μεσημεριανου φαγητου από τον γιο του Αντρικο τα σχετικα με την προβα. Το άλλο πρωι κιολας ανακινησε ολοκληρο ζητημα τοσο στο σύλλογο των Καθηγητων, όσο και στον συλλογο Γονέων και Κηδεμόνων. Κυριως όμως ανακίνησε τον εντρομο Διευθυντη παπα Μοσχο, που ειδε τον κυρ Σωκρατη να μπουκαρει διμετρος και ορμητικός στο γραφειο του πριν τη γιορτη και να διευκρινιζει με πειστικα επιχειρηματα πως αν τυχόν και ακουστεί η Αδελφή, τότε το θέμα πάει στην Επιθεώρηση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αυτό όμως θα γίνει κατοπιν. Πρώτα θα φροντισει να τους εχει φάει ζωντανούς όσους επέτρεψαν, λέει, να διδαξουν σε μικρά παιδιά αντιδραστικά τραγούδια. Ο λεβεντης Διευθυντης κοντεψε να χωθει κατω από το γραφειο του. Η κυρια Ιουλια και το ζεύγος Κωνσταντίνου Γκάγκα και Φράντζας Γκάγκα απλως δεν εδωσαν σημεια ζωης για περιπου μια ωρα, οσο διήρκεσε δηλαδη δια της φυσικης παρουσιας του κυρ Σωκρατη η απειλη του κανιβαλισμου. Ακριβως. Αυτες τις λεξεις, αντιδραστικά τραγούδια, χρησιμοποιησε ο κυρ Σωκρατης ως βαθύτατα θρησκευόμενος ορθοδοξος κομμουνιστής, τόσο που μεχρι και κομμουνισμενο θα τον αποκαλούσε κανείς. Ακομα και όταν τον ρωτησε καποτε ο Αντρικος του αν του άρεσε κι εκείνου ο Μιχαήλ Στρογκώφ όταν ητανε μικρός, «-Είναι αντιδραστικό έργο», απαντησε, για να αιτιολογησει ευθυς:
«-Για ποιο λογο δηλαδή ένας άνθρωπος να χάσει τη ζωή του για τη μοναρχία, για έναν βασιλιά που προσφωνειται με τον γελοιότατο τιτλο Τσαρος; Τι θα πει Τσαρος; Αυτά ανήκουν στα παραμύθια, που κι αυτά είναι εξ ορισμου αντιδραστικά σχεδον στο συνολο τους. Μιλάνε για πρίγκιπες και για βασιλοπουλα και για στεμματα και ποτε για τον λαο. Οι μπολσεβικοι μας όμως τους φαγανε ζωντανους ολους αυτους, οποτε πού βασιλιας και πού τσάρος στην εποχη μας, Αντρικο μου!», συνεχισε με μια εμμονη στην ανθρωποφαγια ο κυρ Σωκρατης: «Οι προλεταριοι που τους ρουφουσανε το αιμα τους, καταβροχθισαν τους τσαρους τους. Να’ ταν κι άλλοι!». Πράγματι. Πού τσάροι πια. Με αυτόν τον τροπο, λοιπον, ασκηθηκε για το τραγουδι της Αδελφης βετο, αυτό που ονομαζεται αναβλητικη αρνησικυρια στη Διεθνή Διπλωματική σκακιερα, όχι από έναν αξιωματικο ή κάποιον πύργο της σκακιερας, αλλα απο έναν ταπεινο στρατευμενο στρατιωτη. Από ένα απλο μέλος του Κόμματος. Τίνος κόμματος; Μα, τι αφελεις ερωτησεις είναι αυτές, Αντρικο;

***

Διαβάστε: Μέρος Πρώτο – Μέρος Δεύτερο