Ελένη Βασιλείου-Αστερόσκονη Fürth, “Υπολείμματα. Από άλλη ζωή” -ποίηση [2015]

Αρχείο 20.7.2015

Υπήρχε μια εποχή που τα όνειρα άνθιζαν.
Σε μια εύπορη γεμάτη ήλιο Χώρα
όπου τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους ελεύθερα .
Υπάρχουν μέρες που ποθώ
πίσω στο χρόνο να βρεθώ

Κοίτα που είμαι! Στη μνήμη της παιδικότητας
των ονείρων. Των πολύχρωμων στιγμών…
Σε μια εποχή όπου η μνήμη της σφαγής
άνθρωποι εναντίον Ανθρώπων
δεν επιτρέπει να υπάρξω. Δηλώνω Απών.

Στην ηλιόλουστη ημέρα που σύντομα θα επισκεφτώ
τους αγαπημένους μου, στην αγχόνη θα δω
Σε μια σειρά από γυαλιστερές λεπίδες
να κρέμονται δάκρυα
Στην ερυθρότητα της ντροπής
Αν έχει μείνει κανείς
θαρραλέος για να ανακουφίσει τις τύψεις

Ο καθρέφτης μπροστά μου είναι έτοιμος να σπάσει
κλαίει κάτω από μένα. Κατάθλιψη ντυμένη με ψέμα ´
Τα όνειρα αργοπεθαίνουν στα χέρια
Κι η ελπίδα κοιμάται, στη λήθη…
Τα χέρια μου παραμένουν καθαρά
τεντωμένα στον έναστρο Ουρανό, σταθερά.
Αν καταφέρει η σκέψη μου να φτάσει σε εσάς
στου ύπνου την ώρα. Μιας ξεχασμένης χαράς

Η ύπαρξη θέλουν να είναι μια αιώνια Φθινοπωρινή βροχή
και η θύελλα των στεναγμών στον Άνεμο κρυμμένη
Τα δάκρυα να πλένουν τα μάρμαρα, για να διατηρούνται λευκά´
Στη νεκρή Πολιτεία
Σκόνη από χιλιάδες χρόνια
συσσωρευμένα σε ότι είδαν τα μάτια μου μία φορά
Αποκρύπτοντας
για να μην χαθεί
η αύρα
ακόμα και η σιωπή
Υπολείμματα. Από άλλη ζωή.

Υπήρχε μια εποχή που ο πόλεμος έγινε τίποτα περισσότερο απ’ ότι ήταν
Που για την ώρα σταμάτησε. Ο λόγος;

Για να καθαριστεί από το τόσο αίμα της σήψης ο θρόνος.

Η ελευθερία συναίσθημα φέρνει
το αεράκι το μάγουλο γδέρνει
με βαριές αλυσίδες είναι δεμένη
μετρώντας τις αμαρτίες του διαβόλου
και τις σκιές που πλέον χορεύουν στο φως του πρωινού .

Η ασπίδα τώρα είναι πιο φωτεινή.
Για όσους συνεχίζουν να την κρατούν
για εκείνους που τον πόνο δεν τον μαρτυρούν
σε γυάλινους κόσμους
αλλοπρόσαλλων συμπεριφορών
κάθε τύπου νοθευμένου παρόν.
Για εμάς που συνεχίζουμε. Στο μονοπάτι.
Που αντί να τρέχει…στεγνώνει, ο Ήλιος, την πληγή και το δάκρυ.