Μάνος Ορφανουδάκης, Στίχοι πριν την άνοιξη

Αρχείο 22/07/2015

Στίχοι που γράφτηκαν, εν μέσω χειμώνα, για να πούνε αλήθειες, ψέματα, υπερβολές, να πείσουν και να πειστούν, κι ύστερα να γίνουν μουσική και να βυθιστούν μέσα στο τραγούδι τους.

ΟΝΕΙΡΟ ΓΥΑΛΙ

Σβήνει τα φώτα ο Βαρδάρης
στον δρόμο πέφτει μια βροχή
είπες πως θα ’ρθεις να με πάρεις
κι έχω ως το κόκκαλο βραχεί.

Τρέχει μπροστά η Εγνατία
τα μάτια κλείνω και περνώ
κι αναζητάω την αιτία
που μπρος σου γέρνω και γερνώ.

Τα βράδια μόνος μου μιλάω
μέσα στου κόσμου την αυλή
στο στήθος πέτρες κουβαλάω
και ζω σε όνειρο γυαλί.

Φεύγεις σαν νύχτα στον Βαρδάρη
μ’ απόψε θέλω να σταθείς
και μ’ ένα σπίρτο στο φεγγάρι
φωτιά να βάλεις και να ’ρθεις.

Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ
Ώ πλην γυναικός τα δ’ άλλα Νικηφόρος*

Βουβός μετρώ αντίστροφα
σιωπές, στιγμές, εικόνες
ξορκίζω τους χειμώνες
με ώρες, με λεπτά
κι εσύ κοιτάζεις γύρω σου
τα σπίτια στον αέρα
ανοίγεις μια σκακιέρα
και μπαίνεις στα κλεφτά.

Στο έδαφος τ’ ασπρόμαυρο
νικάς κάθε μου πιόνι
στο τέλος μένεις μόνη
και φεύγεις σκεφτική.
Μα εγώ που μόνο κόκκινα
ζητούσα να βαδίσω
απόψε πώς θα ζήσω
χωρίς στρατηγική;

Φιλί-φιλί τον θάνατο
στα χείλη μου ποτίζεις
οινόπνευμα σκορπίζεις
στο χώμα που πατώ
μετά γυρνάς στους πύργους σου
ντυμένη στο μετάξι
αχ, πόσα μου ’χεις τάξει
και πόσα σου ζητώ.

Πεσμένος στα τετράγωνα
σε μαύρο-άσπρο πλάνο
το ξέρω πως σε χάνω
σαν έρθει η ανατολή.
Περπάτησε στο σώμα μου
τα μάτια πριν δακρύσω
προτού να σου ζητήσω
χαριστική βολή.

*Απόσπασμα από επιτύμβιο επίγραμμα του μητροπολίτη Μελιτίνης
Ιωάννη στον τάφο του Νικηφόρου Φωκά. Ο αυτοκράτορας δολοφο-
νήθηκε μετά από συνωμοσία που οργάνωσε η σύζυγός του Θεανώ.

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ
στα παιδιά της οδού Ζαμπελίου

Ήταν μια αγάπη παιδική
σαν άσπρο περιστέρι
που κλείστηκε σε φυλακή
πριν δει το καλοκαίρι.

Δεν είχε ο πόθος οφειλή
καμιά πληγή το χάδι
ποτέ δεν άφησε φιλί
στα χείλη της σημάδι.

Είχε μια γεύση από ρακή
μαύρο στα μάτια αστέρι
κι όταν ερχόταν οι κακοί
μας άπλωνε το χέρι.

Τα πόδια κάρφωνε στη γη
τον ήλιο στα μαλλιά της
κι από του χρόνου την πηγή
ερχόταν η μιλιά της.

Ήταν μια αγάπη παιδική
σαν άγουρο σταφύλι
μα ο καιρός που αδικεί
τα χώρισε τα χείλη.

Το «πάντοτε» έγινε «ποτέ»
κ’ η αγάπη δεν ενώνει
σιωπά στη Χώρα του Ποτέ
και όνειρα στεγνώνει.

Έγινε αγάπη παιδική
πάγωσε στον χειμώνα
έσβησε κι έμεινε εκεί
σαν δάκρυ σε εικόνα.

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Θα σε κλείσω σ’ ένα σπίτι
κάποιο μεσονύχτι
που το κτίσαν οι καιροί
στάλα-στάλα με κερί
και θα σπείρω μες στους κήπους
της καρδιάς τους κτύπους
να μυρίσει η αυλή
καημό αειθαλή.

Θα σε κρύψω μην πληγώνεις
χάδι της αγχόνης
όσους στάθηκαν δειλοί
και σου χάρισαν φιλί.
Με καρφί και τίμιο ξύλο
κι ένα σάπιο μήλο
τη ζωή τους ξεγελάν
με το γέλιο του Αδάμ.