Άνδρας φυγόπονος, μεσοαστός, της κοινωνίας τα κελεύσματα αψηφούσε, εδιάβαζε, εγυμνάζετο, τις γυναίκες βολιδοσκοπούσε. Οι απαιτήσεις υπέρογκες στων γυναικών τα στήθη και ο ανήρ στα αζήτητα διαρκώς. Τον Αύγουστο, εις το Ικάριον, γυναίκα της ιδίας τάξεως εγνώρισε, που εμελετούσε λογοτεχνία, θρησκείες ανατολικές, την κίνηση εδίδασκε, με ασκήσεις που την ψυχή εγαλήνευαν. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Εις το Ικάριον»

Το μαγαζί το πήρα από τον πατέρα μου. Εκείνος διαδέχτηκε τον παππού μου. Κτίσμα  παλιό  – περιουσία της προγιαγιάς – στην καρδιά του Παρισιού. Αρκετά μικρό. Όταν πρωτάνοιξε, το μεγαλύτερο μέρος του εμπορεύματος ήταν τοποθετημένο  κάτω από μια φιστικί τέντα στο πεζοδρόμιο.  Όμως,  τόσο κεντρικό, που νόμιζες  πως εκεί, κάτω απ’ την τέντα,  χτυπά η καρδιά της πόλης.  Κανένας  περαστικός δεν θα μπορούσε να μην το προσέξει. Κανένας δεν θα μπορούσε να προσπεράσει χωρίς να σταθεί, να χαζέψει έστω τα χρώματα, να ανασάνει τα αρώματα. Πόσο μάλλον εκείνος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παπαδάκη, «Από τον Μαγιακόφσκι»»

Μια ιστορία με αγαλματίδια, βραβεύσεις και διαψεύσεις, μια ιστορία για τη φαντασία και τη μισθωτή την εργασία που δεν απελευθερώνει.

Μια ανταπόκριση πικρή

«Θα τιμωρηθεί παραδειγματικά», δήλωσε δίχως περιθώρια αντίλογου ο κύριος Διευθυντής. Έτσι τον φωνάζανε, μήτε Γιώργη ή κύριο Γιώργο, μα κύριο Διευθυντή. Και έτσι το μεσημέρι το διοικητικό συμβούλιο τον δέχθηκε και του ‘δωσε την ευκαιρία να εκφέρει τους ισχυρισμούς του, μια δικαιολογία βρε αδερφέ για το ατόπημα του. Η αλήθεια είναι πως είχε τρυπώσει στο αποθηκάκι των προμηθειών και είχε αποκοιμηθεί. Δεν τον αναζήτησε κανείς, μα όταν η κυρία Βέρα, υπεύθυνη προμηθειών, έσπευσε να πάρει ένα κουτί με στυλό διαρκείας – πάντα ο χρόνος –  , ρωτώντας στο κενό πού πάνε και χάνονται όλα αυτά τα στυλό, καινούρια και ωραία, με το μελάνι τους ολοζώντανο τον είδε και έβαλε τις φωνές, καθώς υπέθεσε πως ο νεαρός είχε πέσει θύμα κάποιας αιφνίδιας νόσου και τώρα έμενε η υποχρέωση του καθενός να ανακατευτεί με την υπόθεση του θανάτου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Λόουν Ρέιντζερ»

Ανταπόκριση από μια εποχή που διστάζει να κοιτάξει τον εαυτό της στα μάτια. 

Επειδή την ψυχή της έχασε, λέει μες στο παιχνίδι.

Τον συνάντησα στο τάδε χιλιόμετρο της εθνικής οδού. Φοβόταν, μου ‘πε, να μην μας δουν. Επειδή του το’παν ξεκάθαρα πως την επόμενη φορά θα είναι ανυπολόγιστη η ζημιά. «Τέλειωσες Γιώργη, πάει, ξόφλησες». 

Έξω σαν πουλιά που ξενυχτάνε, οι οδηγοί των βαριών φορτηγών. Ανόβερο, Ρώμη, Άγιοι Σαράντα, Σόφια, Πρίντεζι, Ντόρτμουντ. Στέκουν ανάμεσα στους καπνούς των, προϊστορικοί καπνιστές, παράξενοι χρησμοδότες να ανασαίνουν παγωνιά. Του ‘κανε νόημα σαν τον είδε. Φορούσε ένα βαρύ παλτό, σαν τους ναυτικούς και ας μην την είχε συναντήσει ποτέ του τη θάλασσα. Μια τέτοια έστεκε πια για απόσταση ανάμεσα σε εκείνον και τους ανθρώπους.  Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Δασκαλεμένος»

Καίτη Παυλή, Φύσηξε ο αγέρας και σκόρπισαν ―εκδόσεις Παρέμβαση

2. Μια ιστορία του καφενείου: Ο Τηλέγραφος

Οι ιστορίες που ανέβαιναν απ’ το καφενείο μού ασκούσαν μεγάλη γοητεία. Ανδρικές φωνές τυλιγμένες σε καπνούς, αρωματισμένες με άχνα ούζου, ανακατωμένες με γέλια. Ανέβαιναν αυτούσιες τα βράδια, όταν έφευγε η πολλή πελατεία και έμεναν μια-δυο παρέες. Τότε  τραγουδούσαν, αν είχαν πιει κάμποσο και είχαν έρθει στα κέφια, κι έλεγαν ιστορίες πιπεράτες, πραγματικές ή φανταστικές για να βγάλουν τον καημό τους- μερικοί μάλιστα ήταν γεννημένοι αφηγητές – να εντυπωσιάσουν και να κάνουν το κομμάτι τους  ο ένας στον άλλο. Στο επίκεντρο πάντα ήταν ο Τηλέγραφος, άντρας ψηλός ξερακιανός, ευφάνταστος με μεγάλο απόθεμα ιστοριών. Το παρατσούκλι τού το ’δωσαν θαρρώ και για το ύψος του, αλλά κυρίως γιατί στις περισσότερες  ιστορίες του αναφερόταν στον τηλέγραφο, που σίγουρα τον είχε εντυπωσιάσει πολύ, όταν ως στρατιώτης εκπαιδεύτηκε σ’ αυτόν και  ήταν το αγαπημένο του «επάγγελμα». «Τότε λοιπόν που ήμουν στον τηλέγραφο…». Έτσι ξεκινούσαν πολλές ιστορίες του. «Αντίπαλο δέος»  ήταν ο Γάτος (κανονικό επίθετο αυτό) που αφού τον κούρντιζε για μια νέα ιστορία, στη συνέχεια τον τσιγκλούσε με ερωτήσεις που επεσήμαιναν αντιφάσεις, υπερβολές και τερατώδη ψέματα.  Συνεχίστε την ανάγνωση του «Καίτη Παυλή, Φύσηξε ο αγέρας και σκόρπισαν ―κυκλοφορεί [απόσπασμα-διήγημα]»