Αρχείο 05/06/2017

Νυχτερινό υφαντούργημα
Των κρίνων φλοίσβος που γυμνώνει τ’ αυτιά και διασκορπίζεται
Νιώθω στους ώμους της ζωής το σκίρτημα που βιάζεται ν’ αδράξει
—-το έργο
Νιότη που θέλει άλλη μια ευκαιρία αιωνιότητας
Και στην εύνοια των ανέμων ρίχνει το κεφάλι της αδιαφορώντας

Υπάρχει ένα στήθος που χωράει τα πάντα, μουσική που κυριεύει
—-στόμα που ανοίγει
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Οδυσσέας Ελύτης «Οι κλεψύδρες του αγνώστου» [ΣΤ΄]»

Αρχείο 22/05/2017

Αθάνατη Αφροδίτη, που κάθεσαι σε πλουμιστό θρόνο,
κόρη του Δία πολυμήχανη, σε παρακαλώ: δέσποινα,
μη βασανίζεις με έγνοιες και στεναχώριες την καρδιά μου!

Αλλά έλα κοντά μου, αν κάποτε άλλοτε άκουσες
τη φωνή μου από μακριά και εισάκουσες την
προσευχή μου. Τότε άφησες το χρυσό παλάτι του
πατέρα σου και ήρθες ζεύοντας την άμαξά σου.
Όμορφα σπουργίτια σε φέρανε γρήγορα κάτω
στη μαύρη γη.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Σαπφώ «Ύμνος στην Αφροδίτη»»

Αρχείο 08/05/2017

Κανονικά δεν πρέπεινα ‘χουμε παράπονο
Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα.
Κορίτσια δροσερά — αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ’ άλλην ήπειρο
Για ήρωες που σκοτώθηκαν σ’ άλλα χρόνια,
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Μανόλης Αναγνωστάκης «Νέοι της Σιδώνος, 1970»»

Αρχείο 24/04/2017

Της Βρούγκου η μητρόπολις,ην πάλαι είχε κτίσει
δουξ Φλαμανδός τις ισχυρός και αφειδώς προικίσει,
έχει εν ωρολόγιον με αργυρούς πυλώνας
όπερ δεικνύει τον καιρόν από πολλούς αιώνας.

Είπε το Ωρολόγιον· «Είν’ η ζωή μου κρύα
και άχρους, και σκληρά.
Είναι ομοία δι’ εμέ πάσα της γης ημέρα.
Παρασκευή και Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα,
δεν έχουσι διαφοράν. Ζω – χωρίς να ελπίζω. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Κωνσταντίνος Καβάφης «Vulnerant Omnes, Ultima Necat»»

Αρχείο 10/04/2017

Ψυχή, που, κι αλαφρότερηαπό αφημένο μήλο,
στα μπλαβά απάνω κύματα, γαλήνια τώρα, πλες
σαν το νησί π’ αρμένιζε μονάχο, η άγια Δήλο∙
Ψυχή, που θείες σε ζώσανε δυνάμεις σιωπηλές,

στο μυστικόν ολάκερη μαγνήτη γυρισμένη,
πέρ’ απ’ των πάγων τα βουνά, το ξέρεις, μαντική,
των υπερβόρειων η χαρά παρθένων σε προσμένει,
των κύκνων των χιονοφώτων η δόξα, η Μουσική. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Άγγελος Σικελιανός «Πάσχα των Ελλήνων»»

Αρχείο 13/03/2017

Πάλι μετην άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά
και με περπάτημα αλαφρύ
πάλι με την άνοιξη
πάλι το καλοκαίρι
χαμογελούσε.

Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς
στήθος γυμνό ως τις φλέβες
πέρα απ’ τη νύχτα τη στεγνή Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Γιώργος Σεφέρης «Άνοιξη μ.Χ.»»

Αρχείο 27/02/2017

Το χείλι μου
σαλιώνοντας το φάκελο
ματώνει λίγο∙
πίκρα του παραλήπτη –
ενός αγνώστου
σ’ άλλη γη
που δε θα λάβει.
Το γράμμα σαν μισό πουλί
βαφτίζω στο κιβώτιο∙
το ράμφος ήδη πέταξε
σαν χαρταετός
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Γιάννης Βαρβέρης «Καθαρή Δευτέρα»»

Αρχείο 13/02/2017

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς
στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα
μπορεί να τύχει να γλυστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων
μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια
κι όσο μπορείς μη σκύβεις
για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά
σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Άρης Αλεξάνδρου «Νεκρή ζώνη»»