Αρχείο 24/09/2016 – Διαβάστε το [Α’ μέρος]

Να κάτσεις να τα πείτε
Όπως μιλάνε οι ζωντανοί
Να θυμηθείτε τα μάτια που σκοπεύουν
Μια ντροπή πιο κάτω απ’ τον ώμο
Άρης Αλεξάνδρου

ΣΤΟΝ Ι.Α

(Μέρος Δεύτερο)

Και το όνομα αυτής, Γκρέτα

Οκαιρός πέρασε γρήγορα και την άνοιξη είχαμε εξετάσεις στο σχολείο και γυμναστικές επιδείξεις. Ήμουν χαρούμενη και γυρνούσαμε με τις φίλες μου την μητέρα μου και με κάποιες άλλες μανάδες, προς την γειτονιά μας Τις αποχαιρετήσαμε σε κάποιο σταυροδρόμι και πλησιάζοντας στο σπίτι η μητέρα μου σταμάτησε και μου είπε ότι πρέπει να πάει στο σπίτι της ξένης που την βοήθαγε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πανούτσου, Όψις [B΄μέρος]»

Αρχείο 29/08/2016

ΕΚΕΙΝΟΝ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ

Μαζί σου δε διστάζω να μιλήσω
Πιο σιγά κι από ένα δένδρο στο σκοτάδι.
Μαζί σου η φωνή μου θα διακόψει τη σιωπή
Σαν την αγάπη που διακόπτει για μια νύχτα
την ζωή μας
Άρης Αλεξάνδρου

Στον Ι.Α

Εκείνη, η άλλη

Κλαδεύοντας τις ελιές, την θυμόμουν. Τα μπράτσα της ανοιγοκλείνανε και έμοιαζαν με σάρκινους βραχίονες ψαλιδιού. Ήταν τα ίδια, δυο θεόρατες θημωνιές. Τα χρόνια που πέρασαν την άφησαν ίδια με τότε. Δεν ξέρω το όνομα της, ούτε τίποτα άλλο γι’ αυτήν. Στην παιδική μου ηλικία ήρθε και καρφώθηκε η εικόνα της χωρίς λέξεις, χωρίς συνέχεια εκτός από μερικές ματιές που μου ’ριχνε όταν συναντιόμασταν τυχαία στην πόλη ή στο κτήμα πολύ αργότερα. Δεν ξέρω αν υπήρχα καν για εκείνη, μόνο σε μένα σφηνώθηκε σ’ ένα δικό μου παρελθόν η όψη της. Αλλά ποιό κι από πότε? Το σπίτι μας ήταν περιτριγυρισμένο από δένδρα, κυρίως ελιές και Εκείνη, ήταν μέρος αυτών των δένδρων, παρά άνθρωπος. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πανούτσου, Όψις»

Αρχείο 29/07/2016

Στο τρίτο πρόσωπο
Ήθελε να κάνει το πορτραίτο του. Μετά, να το μουτζούρωνε.

Να το σχίσει, να το βάλει στο στόμα του, να του ζητήσει να το φάει, σιγά σιγά και εκείνη να ακούει την βασανιστική κατάποση.

Ήθελε να τον σύρει με δύναμη  σε έναν χώρο σκοτεινό και άδειο
και να τον χτυπήσει αλύπητα. Ήθελε να κάνει τον γύρο  της
Αθήνας χαράματα μαζί του και να τον φιλάει με ορμή με τέτοια ορμή, πίεση,
έως πόνο, μέχρι να ματώσουν τα χείλη του,να σκάσει το δέρμα από το στέγνωμα του πόθου.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πανούτσου, ήξεις αφήξεις»

Αρχείο 29/06/2016

Μια ιστορία ενός συμβάντος

Η σύμπτωση

Αναζητώντας τη στιγμή
Κατέβασε πρώτα το πόδι το δεξί, για λίγο και μετά τ’ αριστερό, που όμως δεν άγγιξε όλως διόπου την άσφαλτο. Η μύτη του παπουτσιού του έμεινε μετέωρη, Το πέλμα στραμμένο ψηλά, μετά από . δισταγμό, πατάει την γη. Ο άνθρωπος όρθιος πια έξω από το ταξί. Κλείνει την ‘πόρτα χωρίς βία.
Το αυτοκίνητο απομακρύνεται προς τα δεξιά ενώ ο ίδιος κοιτάει προς τ αριστερά σαν να θέλει να διακρίνει κάτι.

Η κίνηση στους δρόμους της πόλης την ώρα αυτή της μέρας, μεγάλη. Είναι μεσημέρι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Πανούτσου, Το ταξί»