Robert Musil, γνώση που το φέγγος της δίνει στη γη άλλη όψη

Ο Ούλριχ θυμόταν ακόμα καλά πως το στοιχείο της αβεβαιότητας είχε ανακτήσει το κύρος του. Όλο και περισσότερες διακηρύξεις στοιβάζονταν, όπου άτομα με κάπως αβέβαιο métier -ποιητές, κριτικοί, γυναίκες και οι εξ επαγγέλματος νέοι- κατηγορούσαν την καθαρή γνώση πως έμοιαζε με ένα μοιραίο κάτι που διαμέλιζε όλα τα υψηλά ανθρώπινα έργα, χωρίς νε είναι σε θέση να τα ανασυνθέσει, και απαιτούσαν με νέα ανθρώπινη πίστη, επιστροφή στις αρχικές αξίες, πνευματική αναγέννηση, και ένα σωρό άλλα του είδους. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Robert Musil, γνώση που το φέγγος της δίνει στη γη άλλη όψη»

Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Η Σιμονέτα

λεπτομέρεια από χαρακτικό 15ου αιώνα -ανώνυμου

στα 1480

δοκιμή για την
τελευταία σκηνή

Σιμονέτα Κατάνο[1] γλιστρά σαν άνεμος μες στα δωμάτια του παλιού παλάτσο. Έχει τα μαλλιά της λυτά, στο πρόσωπό της ανάγλυφη η αγωνία. Έχει τους ώμους της γυμνούς, αν μπορούσε ο Μποτιτσέλι να την δει ετούτη τη στιγμή, είμαι βέβαιος πως θα τη ζωγράφιζε. Κάτι πρόχειρο, μα να σώζει λέει την ομορφιά της μες στους αιώνες.

 Οι ευνούχοι και οι γραμματείς στέκουν και υποκλίνονται, εκείνη περνά κρατώντας ψηλά το φουστάνι της. Όλα διαθέτουν μια δαμασκηνιά απόχρωση. Στο φόντο της σκηνής ανοίγουν ξαφνικά δωμάτια, προβάλλονται μορφές της τέχνης, όλα μες σε μια στιγμή, δίχως να μπορεί κανείς να σταθεί βέβαιος εμπρός σε εκείνο που είδε. Ποιος είδε την Σιμονέτα και δεν την αγάπησε, τόση ήταν η ομορφιά της. Μα σήμερα πέφτανε οι τίτλοι του τέλους και εκείνη η παράνομη, η ριψοκίνδυνη ιστορία ολοκληρωνόταν. Της μήνυσαν πως τη γυρεύει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Η Σιμονέτα»