Νίκος Ι. Τζώρτζης, Δύο ποιήματα

Από τα ημερολόγια εργασίας του ποιητή ένα σενάριο με θέμα την βράβευσή του σε προχωρημένη ηλικία (απόσπασμα για προσωπική χρήση)

ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ, Ε΄

Ω ποιητά!
Το έργον σας αποτελεί

κεφάλαιον εθνικόν,
με αξίαν εγνωσμένην
και απαράγραπτον·

το έργον σας βεβαίως
όχι το γραπτόν,
αλλά το εισέτι άγραπτον.

Ο ΤΡΕΛΟΣ ΛΑΓΟΣ

Αριστερά το χάνι, δεξιά το πηγάδι
και στη μέση αυτός, μισοκαθισμένος,
με μάτια γυάλινα στη μεγάλη μου σκάλα.
Ελιές εκατέρωθεν και το φεγγάρι ψηλά.

Στο πηγάδι το γεράνι* τρίζει – ποιος διψά; –
και στο χάνι το τεζιάκι** φωτίζεται·
βλέπω ελιές με κουκιά, πριν μυρίσω ρακί,
πριν δω τον δραγάτη να κερνά τον πατέρα.

Κανείς και τίποτα. Το πηγάδι στεγνό,
το γεράνι σάπιο και το χάνι χάλασμα.
(Στη ίδια θέση που σ’ άφησα κάποτε
θέλω πάντα να σε βρίσκω, πατέρα.)

Κανείς πια και τίποτα – μονάχα αυτός,
κοκαλωμένος στη διπλή. Σαν τυφλός.
Να χαμηλώσω ή όχι τα φώτα. Τώρα.
Κι ένας απ’ όλους εμένα να μας πει·

ας πει ο οδηγός, ο κατ’ ανάγκην πωλητής,
ο κατά τύχην θηρευτής, ο σχεδόν ποιητής
ή έστω το δεξί μου πόδι: Φρένο ή γκάζι;
Μισοσηκωμένος, σταχτής, θαμπωμένος.

Έγκυος, λες, σαν τον προηγούμενο;…

_________________
*Πρωτόγονο μέσο, που χρησιμοποιείται ακόμη για την άντληση νερού από τα πηγάδια
**Κατ’ εξοχήν ο ιδιόσχημος πάγκος των καφεπωλών, στον οποίο τοποθετούν τις μποτίλιες με τα διάφορα ποτά
(Μανώλη Ι. Πιτυκάκη: Το γλωσσικό ιδίωμα της ανατολικής Κρήτης)

φωτο: Στράτος Φουντούλης