στάχτες

(Τρίστιχα, τρίανδρα)

Στην άνοιξη· αραβική ή ευρωπαϊκή

Οι σκέψεις είναι στάχτες, κρύβουν σπίθες·
ποια θέλεις, ποια θα βρεις σαν να ’ν’ η μόνη;
Σ’ αυτήν θα προσφερθείς, για αυτό δεν ήρθες;

Μια θέλεις και τη βρήκες, και πυρώνει
τώρα, Μωχάμετ, που τραβάς το πώμα,
Μοχάμεντ Μπουαζίζι, απ’ το μπιτόνι.

Τ’ αδειάζεις σαν νερό σ’ όλο το σώμα·
Κώστα, το νοιώθεις να κυλά στο δέρμα;
Κώστα Γεωργάκη, το νοιώθεις στο στόμα;

Ποιες σπίθες σβήνουν πριν σε πάν στο τέρμα;
Σε ποιες αρκείσαι και ποιες πάντα αρνείσαι,
ποιες πάντα ζουν, εφήμερον μου σπέρμα;

Μια θέλεις και τη βρήκες, για αυτήν είσαι·
μ’ αυτήν ανάβεις τώρα, Γιαν, το σπίρτο,
τώρα, Γιαν Πάλατς, κι αυτοπυρπολείσαι.

*

©Νίκος Ι. Τζώρτζης

φωτο: Στράτος Φουντούλης

❀