Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, Οι Καινούργιοι Άγιοι

Οι παλιοί σκυθρωποί Άγιοι ξεχάστηκαν· πέθανε κι Θεός στο μεταξύ.
Δεν είχαμε πια τι να γιορτάζουμε και βάλθηκαν οι Σοφοί του ‘Ομίλου’
Να βρουν καινούργιους Άγιους, για να ’χουμε γιορτές.

Σα να ’τανε θεοί οι Σοφοί, αμόλαγαν αγίους και μας χάριζαν γιορτές.
Που τις γιορτάζαμε όλοι μαζί· γιατί η Γη είχε πολύ μικρύνει.
Για τη μητέρα. Τον πατέρα, τ’ αγόρια, τα κορίτσια τα έτσικιέτσι.
Γι’ αγαπημένους, πεινασμένους, κουφούς, κουλούς, κουτσούς, στραβούς.
Για ενήλικους, ανήλικους, μωρά. Γιορτάζανε κι οι γέροι· μόνοι, μακριά.
Σωρό γιορτές να δεις: Υγεία, Νόσος, Θάλασσες, Ποτάμια, Ιερείς.
Κλίμα, Λιώσιμο πάγων, Πυρκαγιές, Φώκιες, Φάλαινες μοναχικές.
Για Άγρια ζώα, Ψάρια, Πουλιά. Για Δάση· όσα είχαν απομείνει.
Μας χάρισαν γιορτή για το Ψωμί, τη Φτώχεια, του Φτωχού το κάτι.
Το Σίδερο, το Ασήμι, τον Χρυσό. Το Χρήμα, τον Διάολο, την Απάτη.
Για Ποιητές, Λογίους, Αθλητές, Στρατιώτες, Κλέφτες κι Αστυνόμους.

Καθείς και κάθε τι γιόρταζε κάθε μέρα, στον μικρό μας Πλανήτη.

Μια μέρα έμενε κι ένας Σοφός εθαύμασε πολύ -γιατί;- έναν φονιά.
Κανονικό, της φυλακής φονιά: «Ας πάρει κι αυτός τη γιορτή του»
«Μα δε γιορτάζουμε προσωπικά…» «Ε, ας γιορτάσουμε τον Φόνο!»
Κι έτσι τότε γεννήθηκε η ‘Ημέρα του Θανάτου’
Μεγάλη γιορτή· η μεγαλύτερη. Υπέροχη:
Καθώς μιλούσε ο Σοφός κι έλεγε και μιλούσε,
όρμηξ’ εκείνος ο φονιάς και τον έσφαξε μαζί με άλλους δέκα.
Μπροστά στα μάτια μας: Γιατί η Γη είχε πολύ μικρύνει.

Κι όλοι γιορτάζουμε, λατρεύοντας τον Θάνατο.
Ώσπου να βρούμε άλλους, καινούργιους Άγιους.

φωτο: Στράτος Φουντούλης