Λεωνίδας Καζάσης, του γυμνού κρεμάμενου κορμιού το σφρίγος

Κατά Μάρκου, κατά Ματθαίου, κατά Λουκά, κατά Ιωάννου

Και είπεν αυτοίς!
Ω δύναμις ιερά εξαντλήσεως ζωογόνου!
Ω αβάσταγη του πνεύματος ροή θεία!
Όταν εβδομηντάχρονη εις γραφείον επάνω
εχάνετο, δοσμένη σε αυτό που η άποψις αποκαλεί
αύθαδες, χυδαίον, ηθικής κατακραυγή,
σε αυτό, που, την φαντασία της ζωης εγείροντας,
άδοντας της ψυχής την καλλιέπεια,
στην απόλαυση άγει.

Μυστήριον

Του ιερέα ζοφερόν φως,
μίσος ανήδονο,
κόκκινος οίνος,
χείλη ευερέθιστα
τον σταυρό ακουμπούν,
του γυμνού κρεμάμενου κορμιού το σφρίγος.

Όπως υπερίπτασαι
αλγεινέ εραστή,
μ’ανοιχτά τα χέρια
το λαιμό προβάλλεις,
σου ρουφώ τα στήθη!
Ω γλυκιά αμοιβή!
Τι στο υπερπέραν κι αν μακριά με βάλεις.

φωτο: Στράτος Φουντούλης