Κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά το βιβλίο του Ρεϋμόν Αρόν Το Όπιο των Διανοουμένων, σε μετάφραση Πέτρου Μαρτινίδη, από τις εκδόσεις της Athens Review of Books. Μαζί με το βιβλίο διανέμεται δωρεάν ένα δοκίμιο του Περικλή Σ. Βαλλιάνου για τον Αρόν. Ζητήστε το στα βιβλιοπωλεία.

Έργο ενός από τα πιο οξυδερκή πνεύματα του εικοστού αιώνα, Το Όπιο των Διανοουμένων διατηρεί πάντα την επικαιρότητά του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ρεϋμόν Αρόν, Το Όπιο των Διανοουμένων ―κυκλοφορεί»

Η κοινωνία προόδευσε ξαφνικά: σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους· γάμος
μεταξύ τους· ανατροφή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια· δικαίωμα αλλαγής φύλου διά
χρήσεως ορμονών και ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων – ό,τι πιο επώδυνο, πιο
καταστροφικό!

Μεγάλες νίκες, ανέλπιστες των ομοφυλοφίλων· κατά τα άλλα, αποκαλούν πουτάνα, τόσο οι
άνδρες όσο και οι γυναίκες, όποια γυναίκα συνουσιάζεται άνευ υλικών ανταλλαγμάτων, την φύση της ακολουθώντας, ποθώντας τα αρσενικά, επιδιώκοντας την ανυπέρβλητη του οργασμού χαρά! Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Βαρειά η μπότα της πατριαρχίας βυσσοδομεί, θέτοντάς τους στην υπηρεσία της»

Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο, όσο πιο κοντινή στη γη είναι η ζωή μας, τόσο είναι πιο αληθινή πιο πραγματική. Σ΄αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο ον να γίνεται πιο ελαφρύ απ΄τον άνεμο, να πετάει, ν΄απομακρύνεται από τη γη, απ΄το  γήινο είναι, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμιση αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία.

-Δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει, γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε ούτε να την συγκρίνουμε  με προηγούμενες ζωές, ούτε να την επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες.

-Το να μην μπορείς να ζήσεις παρά μόνο μια ζωή, είναι σαν να μην τη ζεις καθόλου.

–Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μια και μόνο γυναίκα) Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μίλαν Κούντερα, Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι [απόσπασμα]»

Από τις ΑΩ Εκδόσεις ―80 χρόνια ελληνικής εκπαίδευσης στην Αίγυπτο (1884-1964)

Το Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο του Καΐρου υπήρξε επί ογδόντα χρόνια βασικό σημείο αναφοράς στη ζωή των Ελλήνων της αιγυπτιακής πρωτεύουσας ως τόπος εκπαίδευσης, κοινωνικών συναλλαγών και αρωγής, νεανικής δράσης και δημιουργίας.

Το όνομά του παραμένει συνώνυμο με την ευεργεσία που του έδωσε ζωή, με την πίστη στην αξία της εκπαίδευσης, με το πνεύμα κοινωφελείας που διέτρεξε τη δράση του ως κοινοτικού ιδρύματος, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μαρία Αδαμαντίδου,Αχιλλοπούλειο Κοινοτικό Παρθεναγωγείο Καΐρου ―κυκλοφορεί»

· «Σα να άραξα σήμερα στο λιμάνι που άφησα, εδώ και τέσσερα χρόνια, τη Μεγάλη Παρασκευή, σ’ ένα παραθαλάσσιο εκκλησάκι στον Ωρωπό», γράφει μεταξύ άλλων ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης.

Ήταν Πάσχα, στις 6 Μαϊου 1945, 78 χρόνια πριν, όταν ο Γιώργος Σεφέρης είχε βρεθεί για δεύτερη φορά στην πόλη του Ωρωπού, όπως γράφει στη σειρά των αυτοβιογραφικών ημερολογίων του, «Γιώργος Σεφέρης Μέρες E΄, 1 Γενάρη 1945 – 19 Απρίλη 1951», στις σελίδες 15 και 16, που κυκλοφορεί από τον «Ίκαρο», έκδοση 1996, σε 248 σελίδες, και σε επιμέλεια Ε. Χ. Κάσδαγλη. Στο πρωτότυπο δακτυλογραφημένο «Καφέ» τετράδιο του ποιητή, ο τόμος είχε τίτλο «Γιώργος Σεφέρης, Μέρες του 1945 – 1951». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Θανάσης Τοτόμης, Γιώργος Σεφέρης: Οι Μέρες του Ωρωπού»

Στις αρχές Φεβρουαρίου η Γαλλική Ακαδημία, της οποίας η επιρροή μειώνεται, ανέτρεψε την παράδοση και τους κανόνες τεσσάρων αιώνων και εξέλεξε μέλος της τον Μάριο Βάργκας Λιόσα. Η καθολική εφημερίδα La Croix έγραψε ότι η εκλογή του «μπορεί να βοηθήσει την Ακαδημία να τερματίσει την απομόνωσή της». Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία του νομπελίστα συγγραφέα κατά την τελετή υποδοχής του ως μέλους της Γαλλικής Ακαδημίας.

Θα ήθελα τώρα να επανέλθω στον Γκυστάβ Φλωμπέρ και στη γαλλική λογοτεχνία και να σας πω ότι ο ερημίτης του Κρουασέ[1] με βοήθησε να γίνω ο συγγραφέας που είμαι. Όταν, το 1959, πήγα στο Παρίσι, το ίδιο το βράδυ της άφιξής μου αγόρασα, όπως έχω πει, ένα αντίτυπο της Κυρίας Μποβαρύ στο βιβλιοπωλείο «La joie de lire» [«Η χαρά της ανάγνωσης»], που μου άρεσε διότι οι ιδιοκτήτες του ουδέποτε κατήγγειλαν τους κλέφτες των βιβλίων τους, πράγμα που εξηγεί γιατί στο τέλος χρεωκόπησαν. Θυμάμαι επίσης εκείνη τη βραδιά στο ξενοδοχείο Ουετέρ όπου έμενα, στο Καρτιέ Λατέν, και το ζευγάρι των Λα Κρουά, που έγιναν στη συνέχεια φίλοι μου, σαν ένα όνειρο από το οποίο δεν έχω ποτέ μου ξυπνήσει. Έκθαμβος μπροστά στην κομψότητα και την ακρίβεια της γραφής του Φλωμπέρ, τον διάβασα και τον ξαναδιάβασα εξ ολοκλήρου, απ’ άκρου εις άκρον· θέλω να πω ότι μελέτησα τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του καθώς και την αλληλογραφία του, ταξίδεψα ως το Κρουασέ και απέθεσα λουλούδια στον τάφο του θέλοντας έτσι να του εκφράσω τις ευχαριστίες μου για ό,τι έκανε για μένα και για το νεωτερικό μυθιστόρημα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Mario Vargas Llosa, Για τον Γκυστάβ Φλωμπέρ»