Μαδρίτη, Αύγουστος του ‘34

[…Ο Νερούδα ποτέ δεν την αποδέχτηκε. Της γύρισε την πλάτη σαν είδε πως έπασχε από κάποια δυσμορφία. Και δεν την συλλογίστηκε ποτέ, μόνο την αρνήθηκε και μήτε που την επισκέφτηκε ποτέ εκεί όπου είχε ταφεί. Την κόρη του εκείνη την έλεγαν Μάλβα Μαρίνα Πέρεζ και πέθανε στα οκτώ της μόλις χρόνια. Καρπός ενός σκληρού έρωτα. Ο ίδιος γράφει: “«Ήταν η συνεύρεση ενός άνδρα και ενός αγάλματος. Κρατούσε τα μάτια της ορθάνοιχτα όλη την ώρα, εντελώς αδιάφορη. Είχε δίκιο που με περιφρόνησε”…]

Κανείς δεν παίζει με την Μάλβα. Όλοι τη δείχνουν και γελούν και της λένε πως είναι άσχημη πολύ. Και πως δεν έχει για πατέρα της κανένα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ποιος είδε την Μάλβα Μαρίνα Πέρεζ»

Ξυπνάει αποφασιστικά από το παγκάκι όπου κοιμόταν, στη πλατεία Αριστοτέλους και με τα λιγοστά κέρματα που του άφησαν οι περαστικοί, σηκώθηκε με μιας όρθιος. Πηγαίνει και παίρνει το λεωφορείο για Χαλκιδική. Ο ‘οδηγός’ δέχτηκε με χαρά να μπει στο λεωφορείο, με τα σκισμένα βρομερά του ρούχα. Διάλεξε το πιο όμορφο μέρος της για να ταξιδέψει. Ίσως χωρίς επιστροφή. Ποιος ξέρει…

Φθάνει στο προορισμό του. Κατεβαίνει από το λεωφορείο και περπατάει ξυπόλυτος μέχρι την αμμουδιά. Ξαπλώνει πάνω σε αυτή και κυλιέται. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Παύλος Τζιούρρου, Κέρματα περαστικών»

Εκδόσεις Οδός Πανός

– Κι όμως· εμένα με λένε Κίμωνα! Και ακριβώς έτσι με γράφουν· ακούς: Κί-μω-να! Τριάντα αιώνες… μού είπε μόνο.
Και το ίδιο κιόλας βράδυ· επίτηδες, για να με προ-καλέσει ακόμα περισσότερο, πήρε μέσ’ απ’ τη μεγάλη βιτρίνα με τ’ αρχαία κεραμικά, κι έψησε χταποδάκι στα κάρβουνα πάνω σε μια πήλινη ελληνιστική φουφού… Αν είναι ποτέ δυνατόν: Έψησε χταποδάκι, πάνω σ’ έναν αρχαίο, σπάνιο πύραυνο, του 3ου αιώνα!
Του 3ου αιώνα προ Χριστού…
Τρελάθηκα: Στον 21ο αιώνα μετά Χριστόν να ψήνει χταποδάκι στα κάρβουνα πάνω σε μια ελληνιστική φουφού του 3ου αιώνα προ Χριστού… Απίστευτο…
«Sacrilege!» ούρλιαζα, «Sacrilege!», «Ιεροσυλία!»
Έχασα το φως μου. Ζαλίστηκα, μού κόπηκε η ανάσα κι έπεσα χάμω ξερή.
Κι ο άλλος μπροστά μου, γελούσε σαν μωρό παιδί…

✳︎

 Στο ήθος γενναιοδωρίας Θ.Τ.

Η έλξη σκίρτησε. Στο σημείο ακριβώς που παιχνίδισαν δυο γλώσσες. «Ο παλιός έρωτας με νεράιδες…», άρχισε την ιστορία. Την είχε ακούσει από τον μετανάστη παππού του. Τελετουργική αφήγηση καλοκαιρινή. Η κάθε επιστροφή στον προγονικό τόπο. Οι σταθεροί της παρέας δεν έπαυαν να την εκτιμούν σαν κάτι που ακόμα μάγευε. Τα νέα μέλη σαν να αποκόμιζαν κάποιο ηθικό μήνυμα. Αυτή όμως εστίασε αλλού. Επέλεξε άλλη ερμηνεία. Περίμενε μέχρι να καταλαγιάσουν τα σχόλια. «Αχ αυτός ο φιλαράκος ο ιός!» πρόσθεσε ανέκφραστη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Αναγνώστου, Ρευστότητας Έρωτας»

 ανταποκρίσεις από τη ζωή της Μπεά. Κάποτε

Θέλει χάρη να γλιστράς μες στα στενά όρια του διαδρόμου. Η Μπεά έχει αναδείξει για παλάτι της εκείνα τα δυο δωματιάκια με την μικρή κουζίνα και το λουτρό. Και προσέχει ποτέ μα ποτέ να μην πέσει η αξιοπρέπειά της θύμα τίποτε ιστών. Και τότε το παλατάκι της θα γινόταν συντρίμμια μεμιάς και η προσπάθεια να την θαυμάζουν όλες ανεξαιρέτως οι φιλένάδες  για τη νοικοκυροσύνη της θα πήγαινε περίπατο.

Για τη χάρη της δεν θα γράψει κανείς, για την Μπεά δεν θα ‘χει φιλί πια, μόνο  βαθιά και στεγνή λύπη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Universo Agrietado»

«Ξύπνα ηλίθια!», σκέφτηκε και ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας. Έβλεπε όνειρο, σίγουρα, έβλεπε όνειρο.

«Ξύπνα!»

« Δεν γίνεται, όχι δεν γίνεται να τα ζήσω όλα ξανά από την αρχή!»

Έπρεπε να συγκεντρωθεί και να ξυπνήσει. Είχε διαβάσει κάπου, κάποτε -πως άραγε να θυμάται στο όνειρο της τέτοιες λεπτομέρειες;- ότι μερικές φορές στα όνειρα έχουμε συναίσθηση ότι κοιμόμαστε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Χρυσάνθη Σουκαρά, Η αρχή του κακού»

«Ναι, είναι υπέροχα εδώ. Με τον Άρη είμαστε και τα πίνουμε στον εικοστό πρώτο όροφο του «Ελλήσποντος». Ροζέ κρασάκι με θέα έναν ρόδινο Βόσπορο. Μαγεία. Έπρεπε να είχες έρθει, το ξενοδοχείο είναι εξαιρετικό. Ναι μεν δεν μου δικαιολογούσαν δίκλινο, αλλά το κρεβάτι είναι υπέρδιπλο. Α, θα του πω τα χαιρετίσματα μόλις γυρίσει από την τουαλέτα. Να μου φιλήσεις τα παιδιά. Θα σε πάρω αύριο το πρωί γιατί βλέπω ότι άρχισαν να έρχονται και οι υπόλοιποι. Ο Μοδιάνης πάντα πρώτος».

Η Βιχτερία δίπλα του τον κοίταζε χαμογελαστή: «Μα πώς βρε Άγγελε την παραμυθιάζεις έτσι τη γυναίκα! Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να πω τέτοια ψέματα στον άντρα μου». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κία Φιλιππίδου, Μια ιστορία αλλιώτική»