Φοβᾶμαι…

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μανόλης Αναγνωστάκης, Φοβάμαι…»

Κατά Μάρκου, κατά Ματθαίου, κατά Λουκά, κατά Ιωάννου

Και είπεν αυτοίς!
Ω δύναμις ιερά εξαντλήσεως ζωογόνου!
Ω αβάσταγη του πνεύματος ροή θεία!
Όταν εβδομηντάχρονη εις γραφείον επάνω
εχάνετο, δοσμένη σε αυτό που η άποψις αποκαλεί
αύθαδες, χυδαίον, ηθικής κατακραυγή,
σε αυτό, που, την φαντασία της ζωης εγείροντας, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, του γυμνού κρεμάμενου κορμιού το σφρίγος»

Στους πίσω κήπους

Στους πίσω κήπους των πανύψηλων βουνών
ανάμεσα σε ναρκοπέδια
απλώνονται τα λειβάδια των νάρκισσων.

Εκεί κυριαρχεί η πρωτοκαθεδρία του λευκού
γιατί είναι πρωτίστως αγνό
όπως οι προθέσεις των αγριόκυκνων
καθώς επισκέπτονται τους φεγγίτες ένδοξων Κάστρων
γρατσουνώντας άγαρμπα τα βιτρό στα παράθυρα Συνεχίστε την ανάγνωση του «Νατάσα Αθηαινίτου-Κυπριανού, Τρία ποιήματα»

Το χάρισμα

Σου φέρνω απ’ τη γαλάζια μου πατρίδα
κι απ’ τα φωτοσπαρμένα της τα μέρη,
μιας μάγισσας δουλειά, μιαν αλυσίδα
που ανθρώπου δε μπορεί να πλάσει χέρι.

Είδα τον ήλιο κι είδα κάθε αστέρι,
μα να ’χουνε τη λάμψη της δεν είδα,
μονάχα εσέ σού πρέπει, αγνό της ταίρι
αγάπη μου είσ’ εσύ, καμαροφρύδα!

Ρουμπίνια εδώ κι εκεί μαργαριτάρια
την πλέκουν· από δάκρυα έχουν γίνει,
όλο από δάκρυα τα μαργαριτάρια, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωστής Παλαμάς, Θα λιώσ’ η άνοιξη τα χιόνια»

Από τις εκδόσεις Περισπωμένη

Η ΕΒΔΟΜΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ της Έφης Καλογεροπούλου επιχειρεί να συνδέσει —με υπαρξιακή ένταση και λυρικές αρθρώσεις— τα αιχμηρά θραύσματα της μνήμης, τις χειροπιαστές ψηφίδες της ζωής, τις αιφνίδιες αιωρήσεις του αοράτου. Πρόκειται για μια περιδιάβαση σε ό,τι διασώζει η μνήμη, για μια οντολογική περιπλάνηση στον χρόνο και τον χώρο, όπου η αβεβαιότητα και το τυχαίο κυριαρχούν σε έναν ορίζοντα διαρκούς μεταμόρφωσης.

*   *   *
ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ

Υπάρχουν ιστορίες ολόκληρες
που μοιάζουν με αμμόλοφους
πατάς πάνω τους και βουλιάζεις
σε αμίλητο παράπονο
Άλλες χάσκουν ανοιχτές, ερείπια Συνεχίστε την ανάγνωση του «Έφη Καλογεροπούλου, Στο μονοπάτι των σκύλων ―κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Ίσως η βαρύτητα συγχωρεί τ’ αδύναμο
όση δύναμη κι αν του ασκηθεί, δεν το έλκει
-ή μήπως δυνατό;-
φτερό στον άνεμο
λικνίζεται αισθησιακά στον ρυθμό του
ακολουθεί
με μια νωχελικότητα
που εξαιτίας της η λύπηση παρατείνει τη ζωή Συνεχίστε την ανάγνωση του «Άννα Κυριτσιοπούλου, Με μια υπεκφυγή»

Πληγή

Όταν έχει πανσέληνο
βγαίνουν αυτοί που αγαπούν
και κοιτάζουν τον ουρανό
άλλοι ζουν τον έρωτα
κι άλλοι παρακαλούν
για ένα θαύμα
να τους λυτρώσει
από το βάσανο
της ανεκπλήρωτης αγάπης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γρηγόρης Σακαλής, παγκόσμιες ημέρες για τα πάντα»