Αισθάνομαι καλύτερα όταν αγοράζω βιβλία. Το άγχος, η κατάθλιψη μοιάζουν ως εκ θαύματος να υποχωρούν με τα φρεσκοαγορασμένα μου βιβλία υπό μάλης. Ο χρόνος μού συμπαραστέκεται. Το βιβλίο με δικαιώνει. Διαβάστε περισσότερα-Continue reading
Αρχείο 07/07/2017
Λάμπει ότι είναι χρυσός. Στη λογοτεχνία αναγνωρίζονται εύκολα τα ευγενή μέταλλα. Προσοχή, δεν λέμε πως τιμώνται, αλλά πως αναγνωρίζονται. Αδύνατον πια να περάσει απαρατήρητος, δεν λέω ο χρυσός, αλλά έστω ο ψευδάργυρος. Η μόνη ελπίδα που απομένει πλέον στις παρεξηγημένες ιδιοφυΐες σαν κι εσάς, είναι να κρατήσετε ερμητικά κλεισμένα τα συρτάρια σας, και τα κομπιούτερ. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Παστάκας -Αποκαΐδια: Επιστολή προς ομοτέχνους»
Αρχείο 23/06/2017
Κριτικός σημαίνει σκοπευτής. Ένας καλός σκοπευτής, ζει σε συνάρτηση του όπλου του και του στόχου. Ο στόχος, αναπόσπαστο κομμάτι του καλού κριτικού, στις μέρες μας είναι διαρκώς υπό αναζήτηση. Οι σημερινοί κριτικοί, έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ το 1930, μοιάζουν με τους σκοπευτές των εμποροπανηγύρεων: μέσ’ στη βιασύνη τους να οπλίσουν και να στοχεύσουν, τα παρελαύνοντα φερ’ ειπείν ελεφαντάκια, ρίχνουν τις περισσότερες φορές στον “γάμο του Καραγκιόζη”. Η σκοποβολή τους, λόγω της υπερβολικής ταχύτητας της σύγχρονης λογοτεχνικής υπερπαραγωγής, μοιάζει δυστυχώς με τις βολές στρατιωτικής μνήμης. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Παστάκας -Αποκαΐδια: Η λογοτεχνία ως πεδίο βολής»
Αρχείο 23/06/2017
Κριτικός σημαίνει σκοπευτής. Ένας καλός σκοπευτής, ζει σε συνάρτηση του όπλου του και του στόχου. Ο στόχος, αναπόσπαστο κομμάτι του καλού κριτικού, στις μέρες μας είναι διαρκώς υπό αναζήτηση. Οι σημερινοί κριτικοί, έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ το 1930, μοιάζουν με τους σκοπευτές των εμποροπανηγύρεων: μέσ’ στη βιασύνη τους να οπλίσουν και να στοχεύσουν, τα παρελαύνοντα φερ’ ειπείν ελεφαντάκια, ρίχνουν τις περισσότερες φορές στον “γάμο του Καραγκιόζη”. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Παστάκας -Αποκαΐδια: Η λογοτεχνία ως πεδίο βολής»
Αρχείο 09/06/2017
Ζητάω το πρόσωπο της γραφής. Έχω μόλις δει μια φωτογραφία του Σελίν, και ψάχνω απεγνωσμένα τα κείμενά του. Γράφω, δεν γράφω, το πρόσωπό μου γράφει εν αγνοία μου τα χαρακτηριστικά μου. Επισημαίνει την απόκλιση του βλέμματος, υπογραμμίζει τη φορά των χειλιών μου, χρησιμοποιεί άλλοτε την πλάγια κι άλλοτε την έντονη γραφή για τις ρυτίδες, την κορυφογραμμή του τριχωτού της κεφαλής, την προέκταση του πώγωνος και την καμπύλη των παρειών. Προσδίδει στο βλέμμα την ταπείνωση, την ειρωνική διάθεση και τον εμπαιγμό, την επιθετικότητα, τον περισσό τσαμπουκά.
Η γραφή είναι ο μέγιστος τσαμπουκάς. Χρειάζεται περισσό θράσος για να καθίσεις να γράψεις. Ο στοιχειώδης αναγνώστης, αισθάνεται όλο το δέος και το άτοπον του εγχειρήματος. Άλλοι πριν από εμάς, τα είπαν καλλίτερα. Γιατί να γεμίζουμε τον κόσμο με τα δικά μας ορνιθοσκαλίσματα;
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Παστάκας -Αποκαΐδια: Η φωτογραφία του γράφοντος»
Αρχείο 26/05/2017
Δώρο ή θυσία; Η γραφή, αργά ή γρήγορα, θέτει το θανάσιμο ερώτημά της, όχι τόσο στους αναγνώστες, αυτούς τους συμπάσχοντες θεατές, τους κρυφούς κι αναντικατάστατους κριτικούς εν σμικρύνσει, όσο στους ίδιους τους δημιουργούς της, τους συγγραφείς. Το γιατί κάποιος αρχίζει να γράφει, ίσως είναι αποκλειστικώς ζήτημα της φυσιολογίας. “Κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς”, λέει ο αγαπητός Σωτήρης Δημητρίου, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Παστάκας -Αποκαΐδια: Στο βωμό της γραφής»
Αρχείο 12/05/2017
«Οι Λαρισινοί διασκέδαζαν μετρώντας τα αδειανά καραφάκια, που αραδιασμένα σ’ ένα διπλανό τραπέζι περίμεναν την ώρα του λογαριασμού»: εικόνα πολύ οικεία όχι μόνο στον κάθε Λαρισαίο αλλά και στους φίλους μου στην Αθήνα, αφού τα τσιπουράδικα της Λάρισας είναι γνωστά ανά το πανελλήνιο και το τυρναβίτικο ούζο και το ραψανιώτικο τσίπουρο είναι τα πιο διάσημα προϊόντα της Πόλης μας.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Παστάκας -Αποκαΐδια. Ο Συνταγματάρχης Θάνατος: η χρήση και κατάχρηση του αλκοόλ στον Συνταγματάρχη Λιάπκιν»
Αρχείο 28/04/2017
Ψέματα: η δουλειά των μεγάλων συγγραφέων σύμφωνα με τον Χέμινγουεϊ, είναι τα ψέματα. Ο Γιάννης Ρίτσος, στη μεταθανάτια έκδοση των τελευταίων του (;) ποιητικών συλλογών, έρχεται να μας δείξει το “κρυφό του μπάλωμα”, πορφυρό και τετράγωνο στο αριστερό μανίκι, το πορφυρό του ψέμα, που δεν είναι άλλο από το μέγιστο ψέμα που επινόησε ο αιώνας, κερδίζοντας έτσι τη θέση του στον Παράδεισο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Παστάκας -Αποκαΐδια: Η λογοτεχνική καταξίωση του ψευδούς και του ψεύδους»
