Αρχείο 27/02/2017

Το χείλι μου
σαλιώνοντας το φάκελο
ματώνει λίγο∙
πίκρα του παραλήπτη –
ενός αγνώστου
σ’ άλλη γη
που δε θα λάβει.
Το γράμμα σαν μισό πουλί
βαφτίζω στο κιβώτιο∙
το ράμφος ήδη πέταξε
σαν χαρταετός
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Γιάννης Βαρβέρης «Καθαρή Δευτέρα»»

Αρχείο 13/02/2017

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς
στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα
μπορεί να τύχει να γλυστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων
μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια
κι όσο μπορείς μη σκύβεις
για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά
σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Άρης Αλεξάνδρου «Νεκρή ζώνη»»

Αρχείο 16/01/2017

Ακόμη μια φορά πρόκειται για τα φύλλα:
ο πρώτος στίχος σε παιδεύει μήνες τώρα,
το πρώτο κύτταρο, κι αναζητάς την ώρα
ν’ αρχίσει να διχάζεται∙ όπως στα κοίλα

κάτοπτρα που σκορπίζουνε το πρόσωπό σου
δηλώνονται τα πάθη σου κι ανασυνθέτεις
μέσ’ από δύσμορφες πτυχές (σαν επισκέπτης
στα εγκαίνια του σύμπαντος) τον εαυτό σου,

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Διονύσης Καψάλης [Σονέτο II]»

Αρχείο 02/01/2017

Τι όμορφη που είσαι.Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμένη
απ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα·
αρθρώνονται απόρρητες λέξεις· τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ την πράξη του έρωτα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Γιάννης Ρίτσος «Σάρκινος λόγος»»

Αρχείο 21/11/2016

✤

Πρέπει να είστεπάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν: είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νοιώθετε το τρομερό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.

Αλλά από τι; Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε. Αλλά μεθύστε.
Και αν κάποτε, στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική μοναξιά του δωματίου σας, αν ξυπνήσετε, αφού η μέθη θα έχει ήδη ελαττωθεί ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι αναστενάζει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει, ρωτήστε τι ώρα είναι∙ και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: «Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε.»
[Μετάφραση: Στέργιος Βαρβαρούσης]

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Σαρλ Μπωντλαίρ «Μεθύστε»»

Αρχείο 07/11/2016

Στα σκοτεινά έγκατά μας
κατοικεί κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας,
χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος,
με μνήμη πιο παλιά απ’ τον κόσμο, φορτωμένος
με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας.

Θλιμμένος περιπαιχτικός ή και χαρούμενος,
αόρατος μας κυβερνά·
δέχεται απ’ έξω τον αντίχτυπο
και δίνει την απάντηση.
Τα παρελθόντα μάς θυμίζει Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Κώστας Στεργιόπουλος «Ο άγνωστος»»

Αρχείο 24/10/2016

Να μπεις στο βλέμμα του,
να δεις το βλέμμα του:
ένας αλλότριος ουρανός,
που δεν υποπτευόσουν τους ανέμους, τα άστρα
ή έστω το όνομά του,
σκεπάζει την ταράτσα όπου κάθεσαι.

Δες, αυτός που κάθεται πλάι σου
ξαπλώνει συγχρόνως στη νύχτα
κάτω απ’ τα δέντρα κάποιου λόφου,
που μπορείς ακόμα να μαντέψεις στον ορίζοντα,
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Μάντης: Yves Bergeret «Ο διπλανός σου στο λυκόφως»»