στάχτες

Η βροχή σταμάτησε,
μα η μυρωδιά της συνεύρεσής της με το χώμα,
τους κορμούς, τα φύλλα,
την παρουσία της νοσταλγικά παρατείνει.
Η ικμάδα των λαγγεμένων βλεμμάτων,
των ιδρωμένων σωμάτων,
τον λόγο εμπνέοντας,
τους ουρανούς θωπεύει,
να ρεύσουν πάλι.

*

Η βροχή στραγγίζοντας αχνίζει
κι απ’ το παράθυρο γυμνή,
με τις θηλές σου το τζάμι να θαμπώνουν,
την θάλασσα αγναντεύεις
ενώ ένας άνδρας ξαπλωμένος σε κοιτά.
Αφήνοντας στη θάλασσα την ρέμβη,
στο στόμα του κάθεσαι΄
τα μάτια σας γδέρνονται να κοιτιούνται.
Η αίσθηση καιγόμενη καλπάζει,
με των χειλιών σας την ροή καταλαγιάζει.

*
©Λεωνίδας Καζάσης

φωτο: Στράτος Φουντούλης

❀