Λεωνίδας Καζάσης, τέσσερα ποιήματα

Ευξείνως

Η φύση απλόχερα σου δόθηκε
κι η μορφή σου, θάλασσα που λικνίζεται.
που, παθιασμένα χορεύει,
πραϋνοντας τα μπαχάρια τα εσώτερα που τα μάτια σου γέμουν.
Μείνε εκεί! Το πένθος να φοβάται,
η θλίψη να σε ερωτεύεται,
κυοφορώντας όλβο!

Εκδοχή

Σύννεφα, οιωνούς εγείρουν,
όταν ο ήλιος αποκαρώνει
και η ευδία ιδιάζοντας,
μιάν άλλη αισθητκή προβάλλει.
Μαντήλι στο κενό φουσκώνει λιγερά το βλέμμα,
που, απλανώς, κοιτούσες.

Δίχως δέσμευση

Λάθος ώρα γνωριστήκαμε.
Επιθυμούσες πράγματα που εγώ δεν ήθελα,
και θα αποτύγχανα, εάν τα επιχειρούσα.
Μα, κοινότητες ανάμεσά μας φιλία υποσχέθηκαν
κάποιαν ώρα άλλη.

Απάντεχα

Αμαδρυάς μάς καλεί,
στην φύση να βγούμε,
τον ήλιο να υμνήσουμε,
χειμώνα στην θάλασσα να μπούμε.
Αμαδρυάς προσκαλεί!

Εν τη δρυί Μαρία – Ελένη

φωτο: Στράτος Φουντούλης