Σωτήρης Σαράκης, Χρονικό

Τα ποιήματα συμβαίνουν
Βύρων Λεοντάρης

Χρονικό

Είμ’ ο γιατρός του Εμφυλίου, μου συστήνεται
με διορίσανε νωρίς, δεν ξέρω ποιος ηλίθιος
έκαμα αμέσως τη διάγνωσή μου, ανίατος,
έμεινα όμως ως το τέλος.

————————τον ακούω
μια ολόκληρη ζωή μές στους αιώνες τον ακούω
γαβγίζει, ουρλιάζει μές στο ποίημα
λέει πως έρχεται απ’ τον Πύργο κι έρχεται απ’ το Βίτσι
πλέκει το στίχο σύρμα αγκαθωτό, γράφει γραφές
και γράμματα μετά
τον Γράμμο και του Γράμμου τη γραμμή ως την άκρη
γράμματα ελληνικά μαθαίνοντας του Γράμμου
τον ακούω

κι ας αποφαίνονται οι σοφοί πως όλ’ αυτά
έπρεπε νά ‘χουνε καεί στο Άουσβιτς και τελειώσαμε, άλλωστε
εμείς το ξέρουμε καλά, το ποίημα
δε γράφεται, συμβαίνει, άλλοι
μας τό ‘παν πιο σοφοί, παθόντες

έμεινα, βλέπεις, ως το τέλος, μου συστήνεται
είναι της μοίρας μας αυτό, να ξέρεις
κι έφευγε όπως είχε έρθει μοναχός
———————————γύρισα πίσω
στη μέρα και στο φως μ’ ένα λειψό
νεκρόδειπνο στη μνήμη, ανάξιος,
όμως χαράζοντας σημάδια κι επιμένοντας
όμως ξορκίζοντας τον άγραφο
ναρκωτικό καιρό μου κι επιμένοντες.

[περιοδικό λέξη τ.195, 2008

φωτο: Στράτος Φουντούλης