στάχτες

Μου έγραψες κάποτε:
«Την ζωγραφική, μονάχα κουβαλώ
στα ραγισμένα μάτια,
τη ζωή μου τοποθέτησα
στον άφθαρτο τούτο τόπο,
μέσα σ’αυτόν τον ναό της Μαδρίτης,
έθαψα τα όνειρά μου.
Καθημερινά,
φροντίζω βασιλείς,
υπηρέτες,
και στιγμιότυπα άλιωτων πολέμων,
συνομιλώ με ανώνυμες εποχές,
και χαρίζω την φιλία μου
σε άψυχες ιδέες.
Αυτό όμως που με ξεπερνά
είναι ο σκύλος του Γκόγια,
έχει ένα φόβο στην ράχη,
δείχνει υποταγή
στον θεόρατο χρόνο,
αρνείται τον ουρανό,
η γη τον κατατάσσει στους τρωτούς,
και αδυνατεί να ζήσει.
Τον προσφωνώ ήρωα,
και κάθε νύχτα,
όταν τον συναντώ
στον καθρέφτη του υπνοδωματίου
του χαϊδεύω το κεφάλι.
Τον προσφωνώ ήρωα,
όμως ο χρόνος γκρεμίζει την νιότη του».

Αγαπημένε Εδουάρδο,
κατανοώ κάθε πράξη του νου, όμως πρέπει να ξέρεις, πως σε κάθε μάχη, οι ήρωες πολεμούν μονάχα τον εαυτό τους, ο χρόνος είναι ένας σύμμαχος κρυμμένος στην ψυχή.
Κοίταξε, να του απλώσεις το χέρι.

*

©Ολυμπία Θεοδοσίου 

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✳︎