Περιεχόμενα τεύχους 173, Ιούνιος 2025

Αν Κάρσον (Anne Carson), Αποσαφηνίζοντας το ζήτημα της τύφλωσης του Στησιχόρου από την Ελένη

Ζακ Ατταλί (Jacques Attali), Η Ευρώπη απέναντι στις παγκόσμιες προκλήσεις

Πέτρος Μαρτινίδης, Ο φόνος ως «λειτούργημα»

Χάρι Κούνζρου (Hari Kunzru), Παράνοια στην κουνελότρυπα του Διαδικτύου

Αθ. Χ. Παπανδρόπουλος, Ποιος «Νέος Ψυχρός Πόλεμος»;

Περικλής Σ. Βαλλιάνος, Η αγωνία της Αμερικανικής Δημοκρατίας σήμερα ή τι προείδε ο Αλέξις ντε Τοκβίλ Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος 173 ―κυκλοφορεί»

Ξυπνάει αποφασιστικά από το παγκάκι όπου κοιμόταν, στη πλατεία Αριστοτέλους και με τα λιγοστά κέρματα που του άφησαν οι περαστικοί, σηκώθηκε με μιας όρθιος. Πηγαίνει και παίρνει το λεωφορείο για Χαλκιδική. Ο ‘οδηγός’ δέχτηκε με χαρά να μπει στο λεωφορείο, με τα σκισμένα βρομερά του ρούχα. Διάλεξε το πιο όμορφο μέρος της για να ταξιδέψει. Ίσως χωρίς επιστροφή. Ποιος ξέρει…

Φθάνει στο προορισμό του. Κατεβαίνει από το λεωφορείο και περπατάει ξυπόλυτος μέχρι την αμμουδιά. Ξαπλώνει πάνω σε αυτή και κυλιέται. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Παύλος Τζιούρρου, Κέρματα περαστικών»

Εκδόσεις Οδός Πανός

– Κι όμως· εμένα με λένε Κίμωνα! Και ακριβώς έτσι με γράφουν· ακούς: Κί-μω-να! Τριάντα αιώνες… μού είπε μόνο.
Και το ίδιο κιόλας βράδυ· επίτηδες, για να με προ-καλέσει ακόμα περισσότερο, πήρε μέσ’ απ’ τη μεγάλη βιτρίνα με τ’ αρχαία κεραμικά, κι έψησε χταποδάκι στα κάρβουνα πάνω σε μια πήλινη ελληνιστική φουφού… Αν είναι ποτέ δυνατόν: Έψησε χταποδάκι, πάνω σ’ έναν αρχαίο, σπάνιο πύραυνο, του 3ου αιώνα!
Του 3ου αιώνα προ Χριστού…
Τρελάθηκα: Στον 21ο αιώνα μετά Χριστόν να ψήνει χταποδάκι στα κάρβουνα πάνω σε μια ελληνιστική φουφού του 3ου αιώνα προ Χριστού… Απίστευτο…
«Sacrilege!» ούρλιαζα, «Sacrilege!», «Ιεροσυλία!»
Έχασα το φως μου. Ζαλίστηκα, μού κόπηκε η ανάσα κι έπεσα χάμω ξερή.
Κι ο άλλος μπροστά μου, γελούσε σαν μωρό παιδί…

✳︎

 Στο ήθος γενναιοδωρίας Θ.Τ.

Η έλξη σκίρτησε. Στο σημείο ακριβώς που παιχνίδισαν δυο γλώσσες. «Ο παλιός έρωτας με νεράιδες…», άρχισε την ιστορία. Την είχε ακούσει από τον μετανάστη παππού του. Τελετουργική αφήγηση καλοκαιρινή. Η κάθε επιστροφή στον προγονικό τόπο. Οι σταθεροί της παρέας δεν έπαυαν να την εκτιμούν σαν κάτι που ακόμα μάγευε. Τα νέα μέλη σαν να αποκόμιζαν κάποιο ηθικό μήνυμα. Αυτή όμως εστίασε αλλού. Επέλεξε άλλη ερμηνεία. Περίμενε μέχρι να καταλαγιάσουν τα σχόλια. «Αχ αυτός ο φιλαράκος ο ιός!» πρόσθεσε ανέκφραστη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργος Αναγνώστου, Ρευστότητας Έρωτας»

Δημόσιος λόγος

Καφέδες λεκιάζουν τα γράμματα
τα κάνουν φαντάσματα.
Κι ύστερα τα έργα του δρόμου που επιμένουν ολοένα.
Τρυπάνε τη μνήμη των βημάτων
και αναταράζουν τα φλιτζάνια.
Μια κοπέλα που σερβίρει
νυχτώνει το βλέμμα στον λογαριασμό.
Χέρια ψαχουλεύουν στις τσέπες,
πελάτες συνωστίζονται στα καθίσματα.
Όλοι περιμένουμε το θαύμα μιας γουλιάς, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Δημήτρης Τούλιος, Ο δειλός των δεινών καιρών»

Λή

Τα σκέλη σου ορθάνοιχτα,
αχόρταγα ρουφούν
την ρώμη την αρσενική,
την φλόγα της συλφίδος,
που κάθυγρα τα χείλη της,
τα χείλη σου που πάλλονται φιλούν.

Αγλάϊσμα των γυναικών!
Της ηδονής ιέρεια! Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, σε ορίζοντες που η ρέμβη δεν ορίζει»