Αλέξανδρος Σαγρής, τρία ποιήματα

Αρχείο 24/06/2016

Δικαίωμα πνοής

Χαράζοντας το χαρτί
και στιγματίζοντας τη σχισμή,
με αδιαπέραστο μελάνι,
για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα δραπετεύσουν τα όνειρα μου.
Ενώ μπορούσα να τα πετάξω,
τα μετέτρεπα σε βότσαλο και τα πετούσα στην θάλασσα.
Όταν πάλι ξεκινούσα από την αρχή,
οι σκέψεις μου είχαν γνωστή πορεία,
αφού δεν με είχαν εγκαταλείψει ποτέ.
Ένιωθα νερό να κυκλοφορεί μέσα μου,
και μια σταγόνα αίμα να με κρατά σταθερό.
Να αισθανόμουν τον Βοριά να με απωθεί όλο και περισσότερο,
μέχρι που σταμάτησα να αναπνέω.
Αντιλήφθηκα λύπες, φωνές, αγώνες και μια ελπίδα,
ενώ ήμουν σε σιγή.
Να κάνω αυτοψία στις πληγές μου,
για να καταλάβω που αδυνατώ,
για να μην χωρέσει άλλο δίλημμα,
στη ζωή μου.
Η ψυχή μου πέτρα
και τότε που σταμάτησα να ζω,
ακούστηκε ηχώ,
ενώ ξεπηδούσε η ανάσταση.

Σφραγίζοντας τις πύλες του Άδη

Ακολουθώντας μια πληγωμένη σκέψη,
την αισθάνθηκα να αιμορραγεί, από τα τραύματα της,
καθώς τρεφόταν μόνο με ιχώρ από τα βασανισμένα μας κορμιά.
Αποκτώντας τέφρα συναισθημάτων σε μία διαλείπουσα λογική,
αποφάσισα να πραγματοποιήσω μία οπτασία επιθυμιών.
Σε κάθε κρότο, η άτη ριζωνόταν στα σωθικά των σαρκοφάγων αρπακτικών,
που έκρυβαν τα ματωμένα τους χέρια
και ακουγόντουσαν κραυγές,
σε κάθε κόκκο άμμου που έρεε στο αντίθετο μέρος της κλεψύδρας.
Βαλσαμωμένη η ελπίδα στις ιπτάμενες σκιές του χώματος,
καθώς αποδημούν στην ελευθερία,
κουβαλώντας θελήματα κάθε φαντασίωσης.
Εγκλωβισμένος στον πόνο που άφησα να σμιλευτεί,
με τ’ αγκάθια του στα όνειρά μου,
πίστευα ότι το περιστέρι μέσα μου θα μπορούσε να απλώσει τα λευκά φτερά του,
σαν τα γαμήλια σεντόνια.
Με άνθη μαραμένα από απόγνωση,
σφράγισε η θέληση τις μισάνοιχτες πύλες του Άδη
και με δάφνινες πνοές, στέρεψε η σκιερή νύχτα,
στο φως ενός λαμπερού πρωινού.

Στάχτη

Καίω
την
θλίψη,
με καμένη
φωτιά. Ανοίγω
την άσπρη πόρτα,
αλλά κλείνει από μόνη της.
Παρακολουθώ μια τεντωμένη σφεντόνα,
με σκέψεις, καθώς τρυπιέται με καπνό, στα νοητά μου
εδάφη. Γνώρισα τον κόσμο ολόκληρο, μέσα από μία τέφρα αλήθειας
που ξεδιπλώνει ο εαυτός μου. Φυσάω, αλλά ο καπνός παραμένει. Σβήνω τις ενδείξεις,
που έφτιαξαν την φωτιά. Φυσώντας απλά ένα καμένο εγώ.