Ασημίνα Λαμπράκου, η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων

Αρχείο 22/06/2016

Οι άνθρωποι πάσχουν (σ)τον εφιάλτη να τους καταπιεί η γλώσσα τους και βρεθούν νεκροί διπλωμένοι στη σάρκα της· ψαλίδισα τις λέξεις μου· τους έδωσα σχήμα στρογγυλό κι οξύ· με το χαρτί τους έφτιαξα λουλούδια· θα τα φύτευα στο χώμα του κήπου· θα γινόμουν η ας πούμε γυναίκα φυτευτής· η φυτεύτρα· όταν θα περνούσα την αυλόπορτα· όσο θα κρατούσα το κάγκελο του φράχτη θα ήμουν η διεισδυτική ματιά του άντρα· διέσχισα το κατώφλι του κήπου· όρμησαν να με υποδεχτούν οι ένοικοί του· κορμιά τριανταφυλλιάς· διψασμένης· σκύλοι· τα χέρια των δέντρων· φωνές κισσών· ο άνθρωπος.

Φύτεψα όρθια τα λουλούδια μου στο χώμα· χρησιμοποίησα χέρια χείλη και δυο τρία φωνήματα όπως: θέλω να σε φιλήσω· μπορώ; ένας σκύλος ανέβασε τα πόδια του στο στήθος μου· τα νύχια του έσκαψαν αίμα· του έβγαλα γλώσσα· γύρεψε να την μαλακώσει με τη δικιά του· ο άλλος στο χώμα· από την κοιλιά του εξείχαν κάτι μικρά παπιγιόν· τα μάτια του μικρά κίτρινα στραγάλια· φίλησα δύο· ο τρίτος σκύλος κόλλησε στη σκιά του ανθρώπου· εμπρός αυτός εμπρός κι εκείνη· στο δωμάτιο.

Ο δούρειος ίππος έχει εκδράμει· στη θέση του κενό δωματίου· στάθηκα στη μέση κι έγινα η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων· πόσα τραύματα στα ράφια· Μπέκετ, Ρίλκε, Χάιντεγκερ, Εσύ· εσύ; οι βιβλιοθήκες είναι μαυσωλεία αντρών· θέλησα να ουρλιάξω· τις έφτιαξαν αμαζόνες· ήρεμα· φρόντισα τις λέξεις μου.

Καρέκλα· αέρας θερμού καλοκαιριού· τον χαϊδεύουν υψωμένα χέρια· αφτιά για τα χείλη· γύρω το δωμάτιο όρθιο· περιμένει· το κουτί σαν ακρόπρωρο τραπεζιού· μέσα κουφετάκια· πήρα το πρώτο· ένα τεράστιο μπαρακούντα βγήκε από το σώμα μου· με λήστεψε· δόντια χυμένα στο πάτωμα· τρύπωσαν στα δάχτυλα μου· εξείχαν από τα πέδιλα· έσκυψα να τα μαζέψω· διάλειμμα.

Είμαι η φυτεύτρα· διψάω· ένα ποτάμι νερό από το ποτήρι στα χείλη μου· φιλάω το θηρίο· διόρθωση.

Ένας άντρας σε ένα κήπο· τρεις γυναίκες σε μια γλάστρα· μια παλάμη στο παράθυρο· ένα χέρι στο στήθος· δυο ζευγάρια πόδια αμίλητα· οι πτυχές ενός φορέματος· ο σκύλος που χαίρεται· τέσσερα γυναικεία κορμιά στο δάπεδο· η ελευθερία είναι γυναίκα· έχει μια σφαίρα για πρόσωπο κι όμορφο χαμόγελο· αναρωτιέμαι πόσοι νέοι βύζαξαν το χαμόγελό της· η ζέστα της χύνεται στο χέρι μου· η κούραση· αυτή η κούραση μπορεί να είναι από αναμέτρηση που δεν αισθητοποιείται· εικονιζόμενη σαν πόνος· έξοδος.

Ο κήπος ξανά· τα χέρια των δέντρων γυρεύουν τον άνεμο στα μαλλιά μου· ο αέρας φλυαρεί στ’ αφτιά μου· η σκιά του με δείχνει· η Αλίκη στη χώρα των νοημάτων· έχασα τον ύπνο μου· να τον ανεβαίνω οριζόντια και να μην τον φτάνω· οι ανάσες · κρέατα για να φάμε· κρεμασμένα να στεγνώνουν στον αέρα ._