Χρήστος Τσαγκάρης, Να κάνουμε τον νεκρό να μιλήσει…

Αρχείο 21/06/2016

Ο ήλιος άπλωσε όπως οφείλει τη μέρα πάνω από το κτήριο.
Χρειάζεται να ταλαιπωρηθείς στον δρόμο ώσπου να ανακαλύψεις την πόρτα.
Και έπειτα να αποκρυπτογραφήσεις τον δρόμο πίσω από την πόρτα.
Να ανέβεις ένα μικρό βουνό από χώμα. Δεμένο και εκείνο με κλαδιά.
Κάπου εκεί ανοίγεται το πλάτωμα. Η είσοδος με τα αγάλματα έχει πια κρυφτεί.
Οι κολόνες χάνονται πίσω από τις σκάλες. Τους λείπει άλλωστε ο στολισμός.
Το κτήριο είναι ένας σκελετός.

Σήμερα που ξεμπλέξαμε κάπως τα κλαδιά που μιλούν
Οφείλουμε να στοχαστούμε και τα δέντρα μέσα στο χωμάτινο λόφο.
Οι χτίστες φεύγουν, το κτήριο μένει μα δεν τους απαρνιέται.
Οι πέτρες μιλούν για τους εργάτες. Αγνοούν όσα χάραξαν πάνω τους.
Με ένα λόγο, είναι η μορφή μιλά μέσα από το περιεχόμενο.
Γιατί το γράμμα δεν ήταν παρά η γλώσσα που φανέρωσε τους γραφιάδες.
Το χάραγμα ήταν το σήμα τους προς τον κόσμο.
Περιβεβλημένο με κώδικες ευγενείας. Η γραφή είναι η φωνή που τη γέννησε.
Και έτσι δεν μπορείς να την κατανοήσεις χωρισμένη από τους γραφιάδες.
Σε αυτό το κομμάτι του κόσμου δεν μπορείς να οικειοποιηθείς τίποτα.
Ο ιδιοκτήτης ζει μέσα στο κτήμα. Το κτήμα είναι ο ιδιοκτήτης.

Περνούν ώρες πολλές με αυτή τη φλυαρία. Πασχίζοντας να ξεχωρίσεις
Τον λόγο μέσα από τον λόγο που ξεβάφει στη σκέψη μας.
Και η χρώση δεν είναι παρά μια ένδειξη με μικρή αποδεικτική αξία.
Δεν σου αφήνει τίποτα για να βλέπεις, τίποτα για να δείχνεις στους άλλους.
Μονάχα ένα λόχο ασύντακτες λέξεις. Πρέπει να τις κάνεις να πειθαρχήσουν.
Μόνο με τη συνοδεία τους θα ξαναβρείς τον δρόμο και τον θάμνο μέσα στο χώμα.

Επιθεωρείς τα κτήματα και τα βλέπεις να ρημάζουν.
Σκέφτεσαι πώς ίσως οι χτίστες έφυγαν μακριά.
Η γραφή τους είναι πια νεκρή. Και άδικος ο κόπος σου με τους λιποτάκτες.
Και όμως η γραφή είναι ο γραφιάς. Δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις.
Μπορείς μονάχα να μείνεις εκεί. Να μείνεις μέχρι να κάνεις τον νεκρό να μιλήσει.