Η ΕΒΕΛΙΝ

Καθόταν μπροστά στο παράθυρο, παρακολουθώντας τη νύχτα ν’ απλώνεται σταδιακά σε όλη τη λεωφόρο. Το κεφάλι της ακουμπούσε πάνω στις κουρτίνες του παραθυριού και στα ρουθούνια της ανέβαινε η μυρωδιά του σκονισμένου υφάσματος. Ήταν κουρασμένη.

Λίγοι άνθρωποι περνούσαν. Ο κάτοικος του κτιρίου, που βρισκόταν στο τέλος του δρόμου, πέρασε πηγαίνοντας σπίτι του. Άκουσε τα βήματά του να χτυπούν το σκληρό λιθόστρωτο και πιο κάτω να συνθλίβουν τη σκόνη του λιγνίτη που είχαν ρίξει για το χιόνι πάνω στο μονοπάτι προς τα κόκκινα σπίτια. Συνεχίστε την ανάγνωση του «James Joyce, Από τα βάθη της θάλασσας που πλημμύριζε την καρδιά της»

Αριθμητική

‘‘Απόν
από την τάξη των πραγμάτων
το συναίσθημα’’
αναφωνεί η δασκάλα πείρα
κι ευθύς σηκώνει
όρθιο το παρόν
να απαγγείλει
τα πολλαπλάσια της απώλειας:

Μια νιότη μείον δύο χαμένους έρωτες
Δύο χαμένοι έρωτες Συνεχίστε την ανάγνωση του «Θεμελίνα Τρικοίλη, συν τρεις άφρονες ιδεαλισμοί»

το δυστύχημα είναι
όλη η γήινη μοίρα
της ζωής,
η πεσμένη ζωή
Ν. Καρούζος

Σταθήκανε μια στιγμή να ξαποστάσουν. Και ίσως να κλάψουνε μια στάλα. Για την κατάντια τους. Να τριγυρίζουν στις ερημιές, λέει, απλήρωτοι. Καλή και η τέχνη, δεν τ’αρνούνται μα πρέπει και να ζήσουν. Ας είναι, σήμερα βρίσκονται εδώ, αύριο εκεί, όπου το θέλει η ανάγκη και η περίσταση. Πότε με έναν μεγάλο ρόλο, άλλοτε κομπάρσοι, δεύτεροι, ταπεινωμένοι, ας είναι.

Κάθονται στις βαλίτσες τους, ορισμένοι έχουν βρει λίγο ίσκιο, μια πέτρα, κάτι που να τους κρατάει, μια πατρίδα για τη στιγμή. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Electra»

Ο Αύγουστος

Πέθανα μια μέρα του Αυγούστου
Με σκότωσε η Παναγία σας — η δική μου είχε υποσχεθεί ζωή

Από όταν ήμουν βρέφος στην κούνια μου
Είχε στείλει τρεις νεράιδες
Να μου προσφέρουν τα χαρακτηριστικά που θα με έκαναν να θέλω

Μα τα σεντόνια άνοιξαν κόκκινους κύκλους Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γεωργία Παπαγιαννακοπούλου, Στολίζουμε μόνο το κενό με λέξεις»

Σε αυτή που εφώναξε, λέγοντας το όνομα, Μάϊκα

Εγώ που ρέπω στον φιλοσοφικό αλητισμό, ποιητής αλήτης,
εγώ, της λογοτεχνίας η αλητεία του λόγου δοσμένη σε μιας αλήτικης ηδονής ευγένεια!
Όταν σε σκέφτομαι,
αναπαριστώντας ο νους μου τη μορφή της υπάρξεώς σου,
γίνομαι πλατωνικό ειδυλλίου ακράγγιγμα στο ξάγναντο.
Είσαι το ξάγναντο. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, δύο ποιήματα»