Αριστοτέλης: Φυσικά Γ΄, Δ΄. Πρόλογος: Δημήτριος Λυπουρλής· Εισαγωγή – Μετάφραση – Σχόλια – Σύνθεση: Βασίλειος Μπετσάκος. Θεσσαλονίκη: Ζήτρος 2008, 478 σ.

Ένας από τους πρώτους σύγχρονους μελετητές της αριστοτελικής φυσικής, ο Wolfgang Wieland, έκανε το 1959 τη διαπίστωση ότι, σε αντίθεση με άλλες πραγματείες του Αριστοτέλη, τα Φυσικά (ή, κατά την παράδοση, η Φυσικὴ ἀκρόασις) παρέμεναν για τους ιστορικούς της φιλοσοφίας terra incognita [1]. Πενήντα χρόνια μετά, η διαπίστωση του Wieland έχει σίγουρα χάσει την εγκυρότητά της: Πλήθος άρθρων, μονογραφιών, σχολιασμένων μεταφράσεων του συνόλου ή επιμέρους βιβλίων της πραγματείας, συλλογικών τόμων αφιερωμένων στα Φυσικά έχουν έκτοτε καταστήσει την περιοχή αυτή γνωστή και έχουν αναδείξει το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η αριστοτελική φιλοσοφία της φυσικής, τις ιστορικές και επιστημολογικές προϋποθέσεις της, τα προβλήματα ερμηνείας της. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αριστοτέλης: Φυσικά Γ΄, Δ ―Κρίνει ο Παντελής Γκολίτσης»

• Διαβάστε   [I]– [II] –

Έχει ειπωθεί πολλές φορές πως η από-αποικιοποίηση υπήρξε το τέχνασμα που χρησιμοποιούν οι χώρες του Νότου για να υιοθετήσουν το δυτικό μοντέλο. Αναμφίβολα, ο πλανήτης εκσυγχρονίστηκε, αλλά δυτικοποιήθηκε και μονάχα εν μέρει: συνενώθηκε κάτω από την τριπλή σφραγίδα της οικονομίας, της τεχνολογίας και των επικοινωνιών, όχι κάτω από την σφραγίδα του σεβασμού του ατόμου η του κοινοβουλευτικού καθεστώτος. Μόνο που ο αριθμός των δημοκρατιών αυξάνει, είναι ακόμα πάρα πολλά τα καθεστώτα που γοητεύονται από τα όπλα, τις τεχνολογίες αιχμής, τις μεγάλες επιχειρήσεις μας, αλλά αρνούνται να προωθήσουν την ισότητα η τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Συνεχίστε την ανάγνωση του «ο Δυτικός πολιτισμός κατά Pascal Bruckner [III]»

Διαβάστε το μέρος [I]

«Ή το Ισλάμ θα γίνει σε εμάς μια θρησκεία ανάμεσα στις άλλες, ή θα προσκρούσει σε μια ισχυρή αντίσταση εκ μέρους των ελεύθερων ανθρώπων που δεν ανέχονται τον ζυγό του φανατισμού, δύο αιώνες μετά τη γαλλική επανάσταση.

Ένας πολιτισμός σαν της Ευρώπης, ικανός για τις χειρότερες θηριωδίες όπως και για τα υψηλότερα επιτεύγματα, δεν μπορεί να βλέπει τον εαυτό του μονάχα μέσα από το πρίσμα της κατάρας: αν η Ευρώπη διακατέχεται από ένα πραγματικό «γενοκτονικό πάθος»[¹], είναι επίσης εκείνη που επέτρεψε να εννοήσουμε ορισμένα εγκλήματα ως γενοκτονίες, είναι εκείνη που, μετά το 1945, αποστασιοποιήθηκε από την ίδια της τη βαρβαρότητα για να δώσει σε αυτή τη λέξη ένα συγκεκριμένο νόημα διακινδυνεύοντας να δει την κατηγορία να στρέφεται εναντίον της. Είναι μια τρομακτική μηχανή παραγωγής και ταυτόχρονα αναχαίτισης του κακού. Συνεχίστε την ανάγνωση του «ο Δυτικός πολιτισμός κατά Pascal Bruckner [II]»

«Τίποτα δεν είναι πιο επίβουλο από την ιδέα ενός συλλογικού σφάλματος που θα περνάει από γενιά σε γενιά κηλιδώνοντας για πάντα ένα λαό ή μία κοινότητα. Η ψυχική συντριβή δεν συνιστά μια πολιτική, Έτσι καθώς δεν υπάρχει κληρονομική μετάδοση της κατάστασης του θύματος, δεν υπάρχει κληρονομικότητα της κατάστασης του δήμιου: μιας και νδεν υπάρχει ενοχή λόγω συγγένειας, το «καθήκον της μνήμης» δεν συνεπάγεται την αυτόματη αγνότητα ή διαφθορά των εγγονών ή δισέγγονων. Συνεχίστε την ανάγνωση του «ο Δυτικός πολιτισμός κατά Pascal Bruckner [I]»