Έκτωρ Πανταζής, Αντικλείδια

1. Με το μαρμάρινο άνθος στους Δελφούς, ο Πωλ Σκλάβος μεταστοιχειώνει το δελφικό φως που αστράφτει στις φωτεινές πέτρες του θεού.

2. ”Η έμπνευση όπως έχει ανάγκη από κέντρισμα έχει ανάγκη και από χαλινάρι”.

3. Η κατάργηση είναι συνάμα υπέρβαση, άρνηση που λευκαίνει το πεδίο ώστε μπαίνουμε στον αρμόδιο τόπο. “ Ξάπλωσες αποκοιμήθηκες πέρα στις λεπτοκαρυές,ξύπνησες κάτω απ’ τα φουγάρα του Ρέντη ανάμεσα στα τζαμάδικα της αποβιομηχανισμένης ζώνης.”

4. Κι όταν κάτι βγαίνει από ψυχής βρίσκει τρόπο να τρυπώσει σε μιαν άλλη ψυχή (συγκίνηση που δίνει εσωτερικό ρυθμό, εμψυχώνει και τα άψυχα. φόντο κάθε τέχνης ).

5.Σαν η τραγική μάσκα πέσει βλέπεις από κάτω το κωμικό, σ’ αυτό το σχέδιο η κωμωδία είναι θεία κι η χαρά τραγική.Κάτι διάφανο μια ιδέα τζάμι , προστατεύει τα μάτια μας από την αλήθεια.

6.Το έργο των μεγάλων και οι ίδιοι είναι σαν μια συμπαγής κολώνα πάγου,όποιο κομμάτι κι αν δοκιμάσεις θα σου κάψει τη γλώσσα.
Ο συγγραφέας δεν γίνεται αλαφροΐσκιωτος επειδή γράφει, αν και αυτό θα αρκούσε να τον κάνει τέτοιο,ήταν από πάντα ένας καθοδόν αλαφροϊσκιωτος που κάποια στιγμή έπιασε την πένα για να το σιγουρέψει.

7. Δυο παιδιά που ονειρεύονται σε μια βιτρίνα, είναι η προσωποποίηση της ίδιας της ζωής. ( Για το μυθιστόρημα η ανεύρεση του Ροβινσώνα ήταν αναγκαία. Αλλιώς δεν φτάνουν οι ιστορίες στις σελίδες των βιβλίων). Χωρίς το Έλος δεν έχω εικόνα,εξαφανίζομαι, κι εκείνο εξατμίζεται, στραγγίζει.

8. Ο ρομαντισμός έμεινε στα σκαλιά ενός μπορντέλου, χωρίς να μπορέσει να δει τη μεταμόρφωση των ινδαλμάτων του σε ό,τι έβλεπε. Αυτό έγινε γνωστό ως Αισθηματική Αγωγή.

9. Όποιος είναι ξέμπαρκος, αυτός μπορεί να μιλήσει για τα φρούτα
και για το θυμό της θάλασσας
Μίλα μας εσύ ποιητή
μέσα απ τα λόγια σου μπορούμε ν’ αντέξουμε κι εμάς τους ίδιους
γιατί όπως κι αν λέγονται τα πράγματα
μέσα στα λόγια σου είναι γλυκά
Μέσα στα λόγια σου και τα πικρά είναι μέλι.
Τι κάνει ο ποιητής;
Ο ποιητής κάνει αποκαλύψεις.Μπροστά του είμαστε γυμνοί μας ετοιμάζει για το ωκεάνιο αίσθημα.(κάθαρσις).
(Αφού όλα τα πράγματα ονομάστηκαν φως και σκότος
Και σύμφωνα με τις δυνάμεις του καθενός δόθηκε στο καθένα
το όνομά του.
Το παν είναι πλήρες από φως και από άφατη νύχτα,
ταυτοχρόνως.
Και τα δυο ίσα, επειδή κανένα από τα δυό τους
δεν μετέχει στο μηδέν). 9ο απόσπασμα.
ίσων αμφοτέρων, επεί ουδετέρου μέτα μηδέν

10.Δεν καταφεύγουμε στο μαντείο να μας πει ή να μας αποκρύψει τα μελλούμενα,αλλά για να σημάνει καμπανάκι,να’ χουμε το νούς μας.
( Αν δεν μπορέσω να κάμψω τους αιώνιους θεούς,θα κινητοποιήσω τον Αχέροντα).

11. Παρότι ο κότσυφας είναι μαύρος, γίνεται λευκός όταν μαυρίζει καθολικά το φόντο των ερειπίων. Παρθενιά αγγελικός βίος σμάλτο της ψυχής.
Χωρίς πάθος ποτέ δεν επιτυγχάνεται κάτι σπουδαίο. Πάθος με πηγή τη βαθιά πληγή, γινόμενος αυθεντία σ’ εκείνο που σε πλήγωσε. Τότε αρπάζεις τη δάδα του λόγου και φωτίζεις την πληγή στο πλευρό σου σαν Προμηθέας. Δεμένος στην πέτρα πρέπει να αντέξεις μέχρι οι ωκεανίδες να προβάλλουν με το δακρυσμένο γέλιο τους ―τότε μια αύρα περιβάλει τις λέξεις όπως στις εικόνες των αγίων ―ονειρεύτηκα ότι με ονειρεύτηκε μια λέξη,μια λέξη που ονειρεύεται μισοκοιμισμένη να την καλέσω να ζωηρέψει, όπως ερωμένη στο κάλεσμα του εραστή, ―φλεγόμενη κρήνη ομιλούσα εικόνα .

12.Η ποίηση ανατρέχει την κλιτύ που κατέρχεται η γλώσσα όταν πάει να κατακλιθεί στο φυτολόγιο, ξαναφέρνει την ομιλία στην καταγωγή της, εμφανίζει τον κόσμο.

13.Ένας ποιητής δεν διαφέρει καθόλου από έναν άνθρωπο που διασχίζει το χωράφι του με την οικειότητα των αγροτοπάπουτσων που είναι μες στα χώματα. Αυτό το γήινο ο ποιητής δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Επειδή ο μόχθος είναι συνυφασμένος με την ανάπαυλα και ο κάματος απαιτεί τη χαλάρωση του παιχνιδιού ,γι αυτό ποτέ δεν ξεχνάει ο απλός άνθρωπος που έχει ζυμωθεί μ’ αυτά, τα δεσμά του με τη γη του και την ελευθερία του.

14.Νύχτα μου Ηπειρώτισσα θα κάνω επερώτηση αν φταις εσύ που αρρώστησα. Τον απάνω κόσμο τον γλεντάς καλύτερα με στίχους γραμμένους στον κάτω κόσμο, αυτό το ξέρει και μας το λέει πολύ καλά το δημοτικό μας τραγούδι.

φωτο: Στράτος Φουντούλης